All Chapters of โอบฟ้ามาห่มดิน: Chapter 61 - Chapter 70

“แล้วนายจะทำยังไงกับนักข่าวนั่น” โอเวนถามถึงแจ็กสัน นฤบดินทร์จึงแค่นยิ้มร้ายกาจก่อนพูดว่า“พวกนายมีใครที่รู้จักทนายความเก่ง ๆ บ้างไหม” เมื่อเขาพูดจบ ดีแลนก็เบิกตากว้างแล้วชี้มาทางเขา“นายจะเล่นงานหมอนั่น? หรือว่าเอ็มเอสเดลีด้วย”นฤบดินทร์ยักไหล่ “แน่นอนว่าฉันจะเล่นทั้งคู่ ทำไงได้ ฉันเป็นผู้เสียหายและเสียชื่อเสียง ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้ฉันก็ควรหาเงินเข้ากระเป๋าสักหน่อยไม่ดีกว่าหรือเพื่อน” เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้มัลลิกาลงจากตักของภาวินแล้วนั่งบนเก้าอี้อีกตัวก่อนจะตะโกนอนุญาตคนที่ยืนหน้าห้องให้เข้ามาได้พราวนภายืนบีบมือเข้าหากันพลางบิดไปมาเล็กน้อย สีหน้าและแววตาที่มองบิดามีแต่ความเว้าวอนอ้อนขอจนคนมองอย่างมัลลิกายังใจอ่อนยวบ แล้วผู้เป็นบิดาที่รักบุตรสาวปานแก้วตาดวงใจจะใจแข็งไหวหรือ“หนูขอร้องค่ะคุณพ่อ ให้หนูไปนะคะ” พราวนภาอ้อนวอนบิดาเสียงสั่น ภาวินมองแล้วได้แต่ถอนหายใจแผ่วพลางหลับตาลงอย่างครุ่นคิด จนกระทั่งรับรู้ได้ถึงแรงบีบเบา ๆ บน

อยู่ดี ๆ ก็จะมีเงินเข้ากระเป๋ามาก้อนใหญ่ เขาจึงอดหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดีไม่ได้ แม้จะรู้ว่าอีกนานกว่าจะได้เงินก้อนนี้เพราะฝ่ายนั้นคงยื้อเรื่องไว้เต็มกำลัง แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เด็ดขาดเขานั่งเล่นอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงประกาศว่าเที่ยวบินที่ครอบครัวของเขานั่งมานั้นได้ลงจอดเรียบร้อยแล้ว แต่ชายหนุ่มก็ไม่รีบร้อนเดินไปรอรับเพราะรู้ว่ากว่าจะได้ลงจากเครื่อง กว่าจะได้รับกระเป๋าสัมภาระก็เสียเวลาไปอีกพักใหญ่ เขาจึงได้แต่นั่งมองผู้คนขวักไขว่ไปมา หากแต่สมองกลับคิดถึงหญิงสาวที่เขาไม่ได้ยินเสียงมาสองวันเต็ม ๆ แล้วถ้าตอนนี้พราวนภามาอยู่ตรงหน้าเขาละก็ เขาจะกอดเธอแน่น ๆ ให้หายคิดถึงเลย...ทว่าเขาก็ได้แค่คิด เพราะความเป็นจริง เวลานี้เธอคงกำลังนั่งเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยขณะที่นฤบดินทร์นั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่นั้น เบื้องหน้าของเขาก็มีร่างของใครคนหนึ่งมายืนอยู่ใกล้ ๆ เขายิ้มอ่อนเพราะคงเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากมัลลิกา พี่สาวของเขาเองทว่าพอเขาเงยหน้าขึ้นมอง รอยยิ้มก็ต้องแข็งค้างไปทันที ดวงตาทั้งสองข้างมองคนตรงหน้าแทบไม่กะพริบ ก่อนจะมองเลยไปด้านหลังข

ชายหนุ่มผละจากริมฝีปากอิ่มก็ย้ายไปจูบแก้มทั้งสองข้าง เรื่อยไปจนถึงกกหูและซอกคอ ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารินรดอยู่บริเวณนั้นจนหญิงสาวเผลอครางออกมาแผ่วเบาด้วยความหวามไหว ส่งผลให้นฤบดินทร์ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจที่รู้จุดอ่อนของเธอเข้าแล้วความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้พราวนภาเพิ่งรู้ตัวว่าบัดนี้กระดุมเสื้อของตนถูกคนบนร่างปลดออกไปแล้วทั้งแถบ ความสับสนหวาดหวั่นถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเริ่มเข้ามาในจิตใจ แต่สุดท้ายก็ถูกชายหนุ่มตีกระเจิงไปด้วยจุมพิตเร่าร้อนอีกครั้ง ก่อนจะสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อมืออุ่น ๆ ของเขาเข้ากอบกุมทรวงสล้างพลางหยอกเย้าปลายยอดของมันอย่างแผ่วเบา ตามมาด้วยความอุ่นชื้นเข้ามาแทนที่นิ้วมือร้ายกาจของเขาหญิงสาวพยายามเม้มปากกลั้นเสียงครางของตนไว้อย่างเต็มที่ยามที่ถูกปลายลิ้นปัดป่ายที่ปลายยอด อยากผลักเขาออกไปเพราะยามนี้ตนทั้งเขินทั้งอายที่ถูกลอกคราบชั้นบนออกจนไม่เหลือ แต่เพราะความอ่อนประสบการณ์ เรี่ยวแรงที่มีจึงน้อยนิด ทำได้เพียงกอดบ่าของเขาไว้และส่งเสียงครางผะแผ่วอย่างลืมตัวแต่พอชายหนุ่มจับขอบกางเกงและพยายามจะลอกคราบชิ้นล่าง พราวนภาจึงลืมตาขึ้นด้วยควา

“พราวใส่เองดีกว่า ให้พี่ใส่ให้มีหวังคงไม่ได้ออกจากห้องน้ำแน่” ขณะที่พราวนภากำลังใส่หมวกคลุมผมอยู่นั้น นฤบดินทร์ก็ฉวยโอกาสยื่นมือไปกอบกุมหน้าอกของหญิงสาวไว้ทั้งสองมือแล้วบีบนวดเล่นอย่างย่ามใจ“พี่ดิน!” พราวนภาหันมาแว้ดใส่เขา“ขนาดกำลังเหมาะมือเลยนะเนี่ย คัพบีใช่ไหม หรือว่าคัพซี แต่อีกหน่อยจะต้องโตกว่านี้แน่นอนเพราะพี่นวดให้ทุกวัน แต่ต้องรอตอนพี่กลับไทยก่อนนะ” เขายื่นหน้าไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่“คนนิสัยเสีย แล้วก็ไม่ต้องเอาไอ้นั่นมาจี้พราวเลยนะ พราวจะรีบอาบน้ำแล้วไปกินข้าว” เธอบ่นงุ้งงิ้งหน้าแดงก่ำ เพราะอวัยวะที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของจิตใจมันตื่นเพริดขึ้นมาจี้บั้นท้ายจนเธอรู้สึกได้“มันตื่นเอง พี่ไม่ได้ปลุกสักหน่อย พราวนั่นแหละไปปลุกมัน” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ก่อนยื่นมือไปปิดน้ำ จากนั้นก็ช่วยพราวนภาอาบน้ำจนเสร็จโดยไม่ได้รบกวนเธออีก “ว้าว! ได้เจอตัวจริงสักที น่ารักกว่าในรูปเยอะเลยนะเนี่ย” ชลณิชายิ้มกว้างพลางรับไหว้สาวน้อยที่เพื่อนสนิทพามาแนะนำให้รู้จักถึงร้านอาหารที่ตนท

“ไม่รู้ว่าพี่มะลิพาพ่อกับแม่ไปกินอะไรกันรึยัง ไปกันเถอะ” เขาเดินจูงมือเธอไปยังรถที่จอดเอาไว้ จากนั้นก็ขับกลับไปที่โรงแรมทว่าเมื่อมาถึงโรงแรมที่พัก ปรากฏว่าทั้งบิดามารดาและพี่สาวของเขาไม่อยู่ในห้องกันสักคน จึงคิดว่าน่าจะลงไปกินมื้อค่ำกันตามร้านอาหารละแวกนี้“ถ้างั้นเราขึ้นไปนอนรอในห้องข้างบนกันก่อนละกัน” นฤบดินทร์พาพราวนภากลับมาที่หน้าลิฟต์อีกครั้ง“คืนนี้พี่ดินจะนอนที่ไหนหรือ ที่ห้องข้างบนหรือว่าจะกลับห้องพัก”“นอนที่นี่สิ แต่พี่คงต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องก่อน ว่าแต่พราวเถอะ ไม่สนใจมานอนกับพี่หรือ” เขาเขี่ยแก้มเธอเล่น อีกมือก็กดหมายเลขยี่สิบห้าในลิฟต์ พราวนภาหันหน้ามาทำท่าจะกัดนิ้วเขาแล้วพูดว่า“ไปได้ที่ไหนเล่า คุณแม่คงยอมหรอก”“เฮ้อ! พี่มะลินี่นับวันจะเหมือนพี่วินเข้าไปทุกที หวงลูกเลี้ยงเป็นจงอางหวงไข่ไปได้” ชายหนุ่มพูดถึงตรงนี้ก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงหันไปมองหน้าหญิงสาวพลางโอบบ่าพาเธอเดินออกจากลิฟต์“เรียกพี่วินไม่ได้แล้วนี่นา พี่ต้องเรียกว่