All Chapters of โอบฟ้ามาห่มดิน: Chapter 71 - Chapter 80

“โธ่พ่อ ผมก็ไม่เคยคิดกับพราวเล่น ๆ สักหน่อย ผมรับผิดชอบอยู่แล้วน่า จะให้ผมกลับไทยพร้อมพ่อกับแม่แล้วไปขอหมั้นพราวไว้ก่อนก็ได้นะ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” หมั้นไว้ก่อนก็ดี จะได้ไม่มีแมลงที่ไหนมาไต่ตอมให้รำคาญใจ“ไม่ต้องเลย เรียนให้จบแล้วค่อยกลับไป แกทำอย่างกับไปขอปุ๊บแล้วพ่อเขาจะให้ปั๊บอย่างนั้นแหละ ก็รู้อยู่ว่าไอ้วินมันหวงลูกสาวอย่างกับอะไรดี มันคงกันท่าแกจนกว่าหนูพราวจะเรียนจบนั่นแหละ เพราะมันกลัวเวรกรรมจะตามทัน ตอนนั้นพ่อแช่งมันไว้”ท่านพูดจบเขาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ เพราะตอนที่มัลลิกา พี่สาวของเขาไปฝึกงานกับภาวินนั้นก็เสียท่าให้อีกฝ่ายตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ทำเอาบิดาของเขาคับแค้นใจมาจนทุกวันนี้“พ่อไม่ต้องห่วงหรอก ผมทำอะไรไว้ผมรับผิดชอบอยู่แล้ว ยังไงสะใภ้ของพ่อก็คือพราวแน่นอน” เขายิ้ม แต่บิดากลับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วพูดว่า“แล้วมันจะลำดับญาติกันยังไงวะ ไอ้วินเป็นพี่เขยแก แกก็เรียกเขาว่าพี่มาแต่ไหนแต่ไร แล้วจู่ ๆ แกจะไปแต่งกับลูกสาวเขา คราวนี้แกจะเรียกเขาว่าพี่หรือพ่อล่ะ”“ก็ต้องเรียกคุณพ่อตาสิคร้าบ พ

นับว่าเป็นโชคดีที่เซ็กซ์ของเขากับเธอเข้ากันได้อย่างดีเยี่ยม แต่ในอนาคตเขาก็ไม่แน่ใจว่าหลังจากที่ได้ร่วมรักกันแบบจริงจัง หญิงสาวจะยังคล้อยตามเขาเหมือนตอนนี้หรือเปล่า เพราะบางครั้งเมื่ออารมณ์ถึงขีดสุดเขายอมรับว่าตนอาจจะรุนแรงไปบ้างด้วยความลืมตัว ถ้าเธอรับได้ก็ดีไป แต่ถ้ารับไม่ได้เขาก็คงต้องเป็นฝ่ายปรับตัวให้อ่อนโยนลงร่างอรชรเริ่มขยับเร่งเร้ามากขึ้นทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวคงใกล้ถึงฝั่งเต็มที เขาเองก็เช่นกัน ที่สุดแล้วเธอก็ทิ้งนำเขาไปก่อน เขาจึงต้องรับผิดชอบส่วนที่เหลือของตนเองจนกระทั่งไล่ตามเธอทันในที่สุด“เมื่อกี้พราวเซ็กซี่มากเลยนะรู้ตัวรึเปล่า พี่ชอบมากเลย”นฤบดินทร์จูบหน้าผากชื้นเหงื่อของพราวนภาอย่างแสนรักพลางกอดเธอไว้แนบอก บอกใครก็คงไม่มีคนเชื่อว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมา เขากับเธอปรนเปรอความสุขให้กันอย่างนี้ทุกวัน หากแต่เป็นการร่วมรักที่ไม่มีการล่วงล้ำใด ๆ ทั้งสิ้น แม้กระทั่งเขาเองก็ยังไม่อยากเชื่อเลยว่าตนจะสามารถอดทนได้ยิ่งท่วงท่าที่หญิงสาวอยู่บนเมื่อครู่นี้ช่างง่ายดายเหลือเกินหากเขาคิดจะลงมือให้เธอเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ แต่เขาก็ทำไม่ลง เข

“คุณพ่อเขาไม่พูดหรอกแต่เขาจะคอยดูอยู่ห่าง ๆ แม่เองก็เหมือนกัน แม่จะไม่ห้ามหรือบังคับหนูหรอกนะว่าต้องทำตัวอย่างนั้นอย่างนี้เพราะถือว่าโต ๆ กันแล้ว ดินน่ะแม่ก็เห็นเขามาตั้งแต่เด็ก แม่คิดว่าเขาก็เป็นผู้ชายที่ใช้ได้คนหนึ่งเลยละ ส่วนหนูเองแม่คงไม่ต้องพูดอะไรมาก เพราะแม่เลี้ยงหนูมาแม่ย่อมรู้ดีที่สุดว่าลูกสาวแม่เป็นคนยังไง”“ขอบคุณค่ะคุณแม่ หนูพราวรักคุณแม่ค่ะ” พราวนภากอดจันทร์เจ้าอย่างออดอ้อนเช่นที่เคยทำเมื่อครั้งเป็นเด็ก รุ้งจันทราเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้ามากอดด้วยอีกคน“หนูรุ้งก็รักคุณแม่ รักพี่พราว” ช่วงหัวค่ำ พราวนภานั่งดูข่าวกับคุณยายเพราะจันทร์เจ้าพาบุตรสาวคนเล็กเข้านอน ขณะที่กำลังนั่งดูอยู่นั้น โทรศัพท์ของหญิงสาวก็สั่นครืดคราด เธอรู้ทันทีว่าใครโทร. มาจึงรีบหยิบมากดรับพร้อมกับเดินขึ้นห้องนอนของตนทันที“วันนี้มานอนบ้านแม่หรือ” เสียงทุ้มถามทันทีที่เธอกดรับสาย พราวนภายิ้มกว้างที่นฤบดินทร์ช่างเอาใจใส่ แค่เขาเห็นว่าสภาพห้องของเธอเปลี่ยนไป เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอมานอนบ้านมารดา“ใช่แล้ว เอา

“จริงสิ วันนี้ตอนที่เดินในร้านคิตตี้ จู่ ๆ พราวก็ผุดไอเดียหนึ่งขึ้นมาได้ละ” พราวนภาเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับอาณาจักรเท็ดดี้แบร์ที่ตนอยากทำด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุขจนคนฟังอย่างนฤบดินทร์ได้แต่ยิ้มตามไปด้วย“น่าสนใจดีนะ พราวอยากทำก็ทำสิ พี่ออกทุนให้ก็ได้” จู่ ๆ ก็ได้ยินเขาพูดมาแบบนี้จึงทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึง เพราะการทำร้านลักษณะนี้ นอกจากต้องเสาะแสวงหาสินค้าจากทั่วทุกมุมโลกแล้ว ยังต้องจ่ายค่าลิขสิทธิ์ให้กับทางต้นสังกัดอีกด้วย“โห ไม่ไหวมั้งพี่ดิน น่าจะต้องใช้ทุนหลายล้านเลยนะ ไม่ไหวหรอก”“มันต้องค่อยเป็นค่อยไป อาจจะเริ่มจากประเภทสินค้าก่อนก็ได้ เช่นว่าพราวอาจจะขายตุ๊กตากับกล่องดนตรีก่อน แล้วค่อยขยับขยายไปประเภทอื่น”“พี่ดินอย่ามาจุดไฟความหวังให้พราวสิ พราวอุตส่าห์ล้มเลิกความคิดไปแล้ว พราวเกรงใจพี่ด้วย เงินไม่ใช่น้อย ๆ”“พราวอย่าลืมสิว่าพี่ได้เงินจากคดีนั้นมาตั้งเกือบสิบล้านนะ ตอนนี้มันนอนนิ่งอยู่ในบัญชีไม่ได้เอาออกไปใช้อะไรจนปลวกจะแทะอยู่แล้วมั้ง มาช่วยพี่ใช้เงินบ้างก็ได

“คุณพ่อไปออกรอบกับก๊วนเพื่อนไงครับคุณแม่” เมื่อเห็นมารดาพยักหน้ารับรู้แล้วยอมกินข้าวแต่โดยดี ชายหนุ่มจึงได้แต่ลอบถอนหายใจแผ่ว ก่อนจะลงมือกินข้าวไปเงียบ ๆหลังจากดูแลให้มารดากินยาและส่งเข้านอนเรียบร้อยแล้ว อัครัฐก็กลับเข้าไปพักผ่อนในห้องของตัวเองบ้าง ชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าแล้วเข้าไปยืนใต้ฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำเย็นฉ่ำไหลอาบไปทั่วร่างตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า หวังให้มันชะล้างความหม่นหมองและความเคียดแค้นที่เกาะกุมใจไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ ครอบครัวที่อบอุ่นของเขาต้องมาพังทลายลงในชั่วพริบตา!เมื่อได้รู้ข่าวว่าน้องสาวเพียงคนเดียวเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายที่บอสตัน ทำให้เขาต้องรีบบินกลับจากอังกฤษเพื่อมาจัดการงานศพแทนบิดามารดาที่เสียใจจนแทบไม่เป็นอันทำอะไร เพิ่งเผาศพน้องสาวผ่านไปได้ไม่กี่วัน บิดาก็ต้องมาเสียชีวิตจากไปอีกคนเพราะโรคหัวใจกำเริบ มารดาของเขาเจอความสูญเสียติดกันถึงสองครั้งสองครา สภาพจึงเป็นอย่างที่เห็น ราวกับว่าท่านลบความทรงจำเกี่ยวกับการตายของคนในครอบครัวออกไปจากสมอง ท่านยังคิดเสมอว่าบุตรสาวคนเล็กกับสามีไม่ได้จากไปไหน ยังคงอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยกัน