All Chapters of โอบฟ้ามาห่มดิน: Chapter 81 - Chapter 90

พราวนภารู้สึกตัวตื่นขึ้นในเวลาถัดมา ครั้นพอมองภาพเบื้องหน้าซึ่งไม่คุ้นตาหญิงสาวจึงรีบลุกขึ้นนั่งทันที สมองเริ่มตื่นตัว เธอตวัดผ้าห่มผืนบางที่คลุมตั้งแต่เอวลงไปออกจากตัวแล้วลุกขึ้นยืนมองโถงรับแขกหรูหราที่ตนยืนอยู่ด้วยความหวาดหวั่นจนกระทั่งได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหูจากด้านหลัง“ตื่นแล้วหรือ ไวดีนี่” อัครัฐเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขายังอยู่ในชุดเดิมกับที่ใส่วันนี้ ก็หมายความว่าเธอสลบไปได้ไม่นานนัก“ที่นี่บ้านคุณหรือ คุณทำอย่างนี้ทำไม” พราวนภาพยายามบังคับตัวเองอย่างยิ่งยวดไม่ให้เสียงสั่น“ผมก็แค่อยากพาคุณมาดูอะไรบางอย่าง ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก รสนิยมของผมไม่ชอบเด็กเพิ่งโตอย่างคุณ ตามผมมานี่สิ” พูดจบเขาก็เดินนำออกไปทางประตูพราวนภาละล้าละลังเพราะเดาใจเขาไม่ถูกว่าจะทำอะไรกันแน่ มองหากระเป๋าของตัวเองก็ไม่เจอ สุดท้ายจึงได้แต่ทำใจกล้าเดินตามเขาไปห่าง ๆ จนกระทั่งถึงสวนหน้าบ้าน อัครัฐพาเธอไปหยุดอยู่ตรงมุมหนึ่งของสวนซึ่งมีน้ำตกจำลองขนาดย่อมและมีรูปปั้นกามเทพตั้งอยู่ทั้งสองมุม ถัดมาเป็นซุ้มระแนงไม้สี

“หนูเพิ่งมารู้ตอนเขาบอกนี่แหละค่ะว่าพ่อเขาโรคหัวใจกำเริบจนตายตามลูกสาวไปอีกคน และแม่ของเขาก็รับเรื่องนี้ไม่ได้เพราะต้องสูญเสียคนในครอบครัวติด ๆ กันก็เลยดูเหมือนจะเสียสติไปค่ะ”พราวนภานึกถึงตอนที่เห็นมารดาของอัครัฐนั่งเหม่ออยู่ข้างน้ำตกจำลองแล้วก็ได้ทอดถอนใจ จากนั้นก็หันไปกอดเอวจันทร์เจ้าเอาไว้พลางซบหน้าบนไหล่ของท่านอย่างออดอ้อน เพราะหากเปรียบเทียบกันแล้วสิ่งที่ครอบครัวนั้นเจอก็คล้ายกับครอบครัวทางฝั่งมารดาของเธอไม่น้อย ต่างกันก็ตรงที่ครอบครัวฝั่งนี้มีเธอเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ ซึ่งแม่จันทร์เจ้ากับคุณยายบอกเสมอว่าเธอคือแรงผลักดันให้ทุกคนต้องก้าวเดินต่อ“คนเคยมีทุกอย่างแล้วมาพังไปต่อหน้าต่อตาก็เลยรับไม่ได้ อย่างว่าแหละ ก่อนหน้านี้เขาได้เป็นผู้บริหารอยู่บริษัทยักษ์ใหญ่ที่อังกฤษ ชีวิตกำลังรุ่งโรจน์ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย” ภาวินส่ายหน้าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่“จริงสิ หนูลืมเล่าไปเลย เขาได้ดูคลิปตอนที่น้องสาวของเขากระโดดตึกฆ่าตัวตายด้วยนะคะ พี่ดินเคยเล่าให้หนูฟังว่าในเว็บใต้ดินมีโพสต์เอาไว้หลายคลิปหลายมุมเลยค่ะแต่ยังจับไม่ได้ว่าใครเป็นคนโพสต์&rd

“ก็พีทเป็นผู้ชายพีทต้องเป็นพี่ ต้องถูกเรียกชื่อก่อนอยู่แล้ว” ภานุภัทร์ตอบด้วยความภาคภูมิใจ ภัทร์นรินท์ทำท่าจะเถียงต่อแต่พราวนภาขัดคอขึ้นเสียก่อน“หยุด! ไม่ต้องเถียงกันแล้ว ช่วยพี่เอาของเข้าไปไว้ในบ้านเลย” จากนั้นหญิงสาวก็หันไปหาคนให้แล้วพูดว่า “พราวเกรงใจมากเลยค่ะ พราวขอรับแค่ถุงเดียวได้ไหมคะพี่ริว มันเยอะเกินไปน่ะ”“รับไว้เถอะพราว พี่ตั้งใจซื้อมาให้จริง ๆ ถ้าพราวไม่รับพี่ก็ไม่รู้จะเอาไปให้ใครแล้วเพราะพี่ไม่ได้คิดจะซื้อฝากบ้านอื่นเลย พี่ซื้อมาฝากบ้านพราวแค่บ้านเดียวเลยเนี่ย” ขณะที่เขาพูดสีหน้าก็ดูขัดเขิน แต่คนฟังอย่างเธอกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก โชคดีที่ตอนนั้นผู้เป็นย่าเดินออกมาหน้าบ้านพอดีเพราะเห็นเด็ก ๆ ออกันอยู่หน้าประตูรั้ว“มีอะไรกันรึ”“สวัสดีครับคุณย่า บ้านผมไปเที่ยวภูเก็ตมาน่ะครับก็เลยซื้อของมาฝาก” ริวยกมือไหว้พร้อมกับรีบยื่นถุงทั้งหมดไปให้สามพี่น้องที่ยืนเรียงกันอยู่“ตายแล้ว! ทั้งหมดนี่เลยหรือ เกรงใจแย่เลยคราวหลังไม่ต้องนะพ่อริว” ภคินีเห็นของฝากแล้วก็ได้แต

หลังจากสองหนุ่มขึ้นมานั่งบนรถกันเรียบร้อยแล้ว ศิวัฒน์ซึ่งทำหน้าที่ขับก็ถามขึ้น “แล้วนี่นึกยังไงถึงจะไปอยู่โรงแรมก่อนวะ บ้านช่องมีก็ไม่กลับ”นฤบดินทร์ยิ้มบาง ๆ เมื่อใบหน้าของพราวนภาลอยเข้ามาในหัว แต่เขาไม่อาจบอกเรื่องนี้กับเพื่อนได้ จึงได้แต่บอกเหตุผลอื่นไป“อยากจัดการเรื่องงานอะไรให้เรียบร้อยก่อนน่ะแล้วค่อยเข้าบ้านทีเดียว พรุ่งนี้นัดที่บริษัทไว้แล้วด้วยไงว่าจะเอาเอกสารไปยื่นให้เขา” เพราะเขาอยากจะเซอร์ไพรส์บิดามารดาเรื่องงานด้วย ก็เลยยังไม่เข้าบ้านวันนี้“มึงนี่ก็โชคดีว่ะ ไม่ต้องวิ่งหางานให้เหนื่อย เออใช่ กูลืมเล่าไป มึงจำไอ้เวย์ได้ใช่ไหมที่มันค้ายาน่ะ” ศิวัฒน์มองหน้าเขาก่อนจะหันไปมองถนนตามเดิม“อืม ทำไม”“มันโดนขาใหญ่สั่งเก็บไปตั้งแต่สองเดือนที่แล้วน่ะ เห็นพี่โตบอกว่ามันคงทำตัวเอิกเกริกเกินไป อย่างคราวยายเกรซก็ทีหนึ่งแล้วที่มันทำให้เรื่องราวบานปลายจนคนวงในเขารู้กันไปทั่วว่ามันค้ายา”“อ้อ พวกขาใหญ่ก็เลยกลัวว่าจะโดนลากไปเอี่ยวด้วยก็เลยฆ่าตัดตอนงั้นสิ” คราว

“พี่ดิน นี่มันโรงแรมหรูกลางกรุงเลยนะ มันไม่ได้มีแค่ห้องพักอย่างเดียว แต่มีบุฟเฟ่ต์นานาชาติหัวละพันห้า บุฟเฟ่ต์เบเกอรี่หัวละห้าร้อย มีสปาที่ค่าเมมเบอร์แพ้งแพง และมีห้องจัดเลี้ยงนั่นนี่เยอะแยะไปหมด และที่พราวพูดไปทั้งหมดนั้น พราวมาใช้บริการหมดแล้วในชุดนักศึกษานี่แหละ เพราะฉะนั้นถ้าพราวจะขึ้นไปห้องพักกับพี่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกจนคนอื่นต้องหันมามองหรอก”นฤบดินทร์คิดตามที่พราวนภาพูดแล้วก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย...เธอพูดถูก เป็นเขาที่กังวลไปเองเมื่อขึ้นมาถึงห้องพัก พราวนภาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ถึงสามใบ เขาจึงบอกไปว่า“แค่ของฝากก็ใบหนึ่งเต็ม ๆ แล้ว อีกสองใบเป็นเสื้อผ้ากับรองเท้าที่พี่ซื้อใหม่ตอนอยู่ที่โน่น” เขาพูดจบก็เดินไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลังแล้วก้มลงจูบซอกคอหอมกรุ่นของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา“คิดถึง” เขาซุกหน้าอยู่กับลาดไหล่ของเธอนิ่ง รู้สึกเหมือนว่าความวูบโหวงในใจได้รับการเติมเต็มแล้วนฤบดินทร์นึกได้ว่าตั้งแต่กลับมาถึงเขายังไม่ได้อาบน้ำชำระร่างกายเลย หากจะนัวเนียกับหญิงสาวก็เกรงว่าจะมีกลิ่นไม่พึ