All Chapters of พลาดรักมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

NYC นิวยอร์กซิตี้สวยใสซาบซ่า กลับมาจากอเมริกาเพื่อทำงานกับบริษัทของครอบครัว สีที่ชอบสีชมพู สัตว์เลี้ยงที่ชอบคือแมวขนฟู เครื่องดื่มที่ชอบอะไรก็ได้ที่เป็นสีชมพู ผู้ชายที่ชอบต้องตรงนั้นสีชมพู เอ๊ย! ลามกเกินไปแล้ว ต้องหล่อสิหล่อ! เพอร์เฟค รวย ใจดี อบอุ่น ละมุนละไม และที่สำคัญต้องเข้ากับครอบครัวฉันได้ แต่ผู้ชายแบบนี้หาให้ตายก็ไม่เจอ ฉันจึงใช้ชีวิตโสดอยู่ในโหมดประหยัดพลังงานมาตลอดยี่สิบหกปีกับงาน และเว็บไซต์ที่ตัวเองแอบเปิดเป็นของตัวเอง ถึงจะโสด...แต่เห็นคนอื่นได้กันก็ฟินไปอีกแบบนะคะคิคิ WWW.SEXX.COM บอร์ดพูดคุยปัญหาเรื่องเซ็กส์ของสมาชิกกับคู่รัก Admin: กู๊ดมอร์นิ่ง! แอดมินนิวนิวมาแล้วค่ะ วันนี้เหมือนเคยๆนะคะ ใครมีปัญหาเรื่องเซ็กส์ หรือชีวิตคู่สามารถตั้งโพสต์ถามได้เลย แอดมินและสมาชิกทีมคุณหมอที่เชี่ยวชาญด้านเวชศาสตร์เพศสัมพันธ์จะเข้ามาตอบให้ค่ะ! หลังจากพิมพ์หัวข้อบอร์ดสนทนาในวันนี้ฉันก็เคาะแป้นหนึ่งทีแล้วกดเผยแพร่ www.sexx.com เป็นเว็บไซต์ส่วนตั๊วส่วนตัวของฉันเอง ที่ฉันทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้หมกมุ่นเรื่องอย่างว่าหรอก แต่ไหนๆตัวเองก็เป็นรองผู้บริหารบริษัทเว็บไซต์ชื่อดังแล้ว ก็อยากลอ

‘แอดมินนิวนิวอยู่มั้ยค้าาา' ฉันหยุดคิดเรื่องนั้น แล้วกลับไปเข้าโปรแกรมแต่งเสียงก่อนจะเปิดไมค์ตอบ "อยู่ค่ะ ว่าไง" 'รู้สึกว่ามีโรคจิตตามค่ะ ตอนนี้กลัวมากเราควรทำยังไงดีคะ แจ้งความดีมั้ย?' จะบอกว่าไงดีล่ะ...ฉันยังจะเอาตัวไม่รอดเลย ไม่รู้ไอ้แอค SOIL นั่นเป็นใคร ถึงจะได้มือถือมาทำลายหลักฐานที่มันจะแบล็คเมล์แล้ว แต่ฉันยังรู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่ดี ไหนจะคุณแทนไทนั่นอีก โอ๊ยอยากจะกรี๊ดดังๆให้โลกแตก ไม่รู้ใครน่ากลัวกว่ากันแน่! "ถ้าไม่สบายใจก็แจ้งความเลยค่ะ และพยายามอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะคะ" พอฉันตอบไปในไลฟ์กลับเงียบกริบ ทุกคนไม่มีใครพูดแม้กระทั่งหมอที่ประจำอยู่ในบอร์ด จนฉันตัดสินใจเรียกอีกครั้งเพื่อเช็คสัญญาณ "ฮัลโหล อยู่ไหมคะ?" 'งั้นแอดมินก็อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวนะคะ...เป็นห่วง' ฉันกดปิดไมค์อีกครั้ง เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงผู้หญิงก็จริง แต่น้ำเสียงในโทนทุ้มต่ำทำให้รู้ได้เลยว่าคนคนนั้นก็ผ่านโปรแกรมแต่งเสียงมาเหมือนกัน ฉันจึงเลือกไม่ตอบรีบทักแชทส่วนตัวไปหาสมาชิกคนอื่น ก่อนที่จะบล็อกผู้ใช้รายนั้นไปเพืื่อตัดปัญหา ซึ่งสมาชิกที่อยู่ในเว็บไม่ว่าจะหมอจริงๆ หรือคนปรึกษาคนอื่นๆ เราต่างไม่รู้ว

"ถ้างั้น จะ จูบนี้มันจะจบใช่มั้ยคะ คุณจะไม่ก่อกวนหนูอีกใช่มั้ย?""..." เขาเงียบอีกแล้วโอ๊ย...ทำไมไม่ตอบล่ะ พูดสิพูด! อยากจะตัดเข้าหน้าโฆษณาถือหมวกกันน็อคแล้วแหกปากถาม 'เฮ้ยแทนไท ปากนายเป็นไรอ่ะ?' จริงๆ ตอนนี้ฉันรอฟังเขาพูดจนเหนื่อย ทำไมการอ้าปากพูดแต่ละคำมันถึงได้ยากเย็นนักนะ"จบไม่จบ ท่านจะกลับมาบอกคุณอีกครั้งครับ" สุดท้ายบอดี้การ์ดข้างหลังก็เป็นคนตอบแทน ก่อนที่ผู้ชายไม่มีปากที่ขโมยจูบแรก... จะลุกขึ้นยืน และก้มมองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ"ระวังตัว""คะ?" "รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย...ก็ระวังตัว" ถิ่นตัวเองแท้ๆ บริษัทตัวเองแท้ๆ แต่ตอนนี้ฉันเหมือนลูกหมานั่งมองคุณแทนไทตาละห้อย เขาพูดยาวขึ้นอันนี้น่าทึ่งนะ แต่สิ่งที่ทึ่งกว่าคือความหมายของคำพูดพวกนั้น... ฉันไม่เข้าใจระวังตัวจากใคร? จากเขาเหรอ?แล้วเมื่อร่างสูงกับกลุ่มบอดี้การ์ดเดินออกไป ฉันจึงตัดสินใจดันตัวเองลุกขึ้นยืน ไม่ได้... ฉันจะไม่ยอมเจอถุงยางอนามัยกับน้ำบ้านั่นอีกเด็ดขาด เรื่องมันต้องจบวันนี้ และเดี๋ยวนี้ ทุกอย่างต้องเคลียร์ชัด"อย่ายุ่งกับหนูอีกได้ไหมคะ พอสักที" เท่านั้นแหละคุณแทนไทก็หยุดเดินทันที ก่อนที่ฉันจะกำมือสองข้าง

ฉันพยักหน้า ตอนนี้อะไรก็ยอมทุกอย่างขอให้ตัวเองหลุดพ้นจากไอ้บ้ากามนี่ก็พอ ก่อนจะพยายามเอื้อมจับแขนเขาหาที่ยึดรั้ง และมองเข้าไปในนัยน์ตาดำขลับที่จ้องลงมาขอร้องล่ะ...ฉันไม่ไหวแล้ว อยากไปจากที่นี่ ฉันเกลียดเลือด เกลียดสภาพตัวเอง ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรฉันก็ยอมทุกอย่าง ณ ที่ตรงนี้ คุณแทนไทปลอดภัยที่สุด... ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ"ช่วยพาหนูไปจากตรงนี้ได้ไหมคะ... อยากได้อะไรหนูยอมให้หมด ไม่ว่าจะเงินหรือทอง หนูให้ได้หมดจริงๆ ...นะคะ คุณแทนไท"มือหนาที่เชยคางเปลี่ยนมาบีบแก้มฉันหมับ แต่เขาไม่ได้ลงแรง แค่บีบให้ฉันแหงนขึ้นมองหน้าเขาอีกครั้งในระยะที่ใกล้กว่าเดิม"พูดแบบนั้นออกมา... มีสติดีรึเปล่า?""ค่ะ""แน่ใจ?""นะ... แน่ใจค่ะ" หลังจากนั้นเขาก็ไม่ตอบอะไร ช้อนตัวฉันอุ้มขึ้นอย่างใจเย็น และพยักหน้าบอกลูกน้องที่ยืนอยู่อย่างรู้กัน ก่อนที่คนพวกนั้นจะเดินไปเปิดท้ายรถหยิบซองซิปออกมาเก็บศพ และโรยผงอะไรบางอย่างไปที่กองเลือดส่วนฉันถูกอุ้มเดินไปที่รถโรลส์รอยซ์ของเขา ตามด้วยบอดี้การ์ดอีกสี่คนที่เดินประกบไม่ให้ใครมองเห็นเรา แต่ฉันลืมอะไรไปนะ... กระเป๋าก็เอามาแล้ว รถก็คงจอดไว้ที่นี่ก่อน เฮ้ย...วาววา!

ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วก้มลงลอดแขนคุณแทนไทออกมา วันพรุ่งนี้ หรือมะรืนฉันไม่รู้หรอกว่าตัวเองจะหนีพ้นรึเปล่า แต่ตอนนี้ยังไงๆฉันจะไม่ยอมอุ้มท้องลูกใครเด็ดขาด"ขอตัวกลับนะคะ ถ้าเป็นเรื่องงานติดต่อพี่สาวหนูได้เลย ระหว่างหนูกับคุณ... นี่จะเป็นการเจอกันครั้งสุดท้าย ขอบคุณค่ะ" ฉันยกมือไหว้อีกครั้ง รวมถึงไหว้บอดี้การ์ดกับแม่บ้านทุกคนในเพนส์เฮาส์แห่งนี้ด้วย ก่อนที่จะเดินออกไปทางเดิมที่ตัวเองเข้ามา และกดลิฟต์ส่วนตัวลงไปที่ชั้นล็อบบี้ ตอนนี้ฉันไม่กล้ากลับไปเอารถที่โชว์รูมคุณชาติชายเลย จึงโทรเรียกให้พี่แพรมารับไปส่งที่บ้าน รออะไรคลี่คลาย และไม่มีข่าวการตายของไอ้โรคจิตก่อน ค่อยส่งคนไปเอารถอีกที ซึ่งระหว่างทางพี่แพรถามว่าเกิดอะไรขึ้นบลาๆ... แต่ฉันก็เลือกโกหกบอกว่าเมา และมาบ้านเพื่อนเท่านั้น เพราะเรื่องบางอย่างถ้าพี่แพรรู้ มันต้องถึงหูเจ้โบอิ้งหรือพ่อแม่ฉันแน่ๆ แต่พอกลับมาถึงบ้าน... ให้ตายสิ ฉันนอนไม่หลับเลย พลิกตัวแล้วพลิกตัวอีกเปลี่ยนมันทุกท่า สมองทำงานอย่างหนักขณะที่ตาพยายามข่มลง ฉันจะทำยังไงดี? ฉันกลัวคุณแทนไทเขาไม่ปล่อยฉันไปเหมือนที่แม่บ้านบอก แล้วจูบก่อนออกมา...เขาจะจูบฉันทำไม จะเอากลิ่นบุหรี่จ