5 | จูบที่ตราตรึง

"ถ้างั้น จะ จูบนี้มันจะจบใช่มั้ยคะ คุณจะไม่ก่อกวนหนูอีกใช่มั้ย?"

"..." เขาเงียบอีกแล้ว

โอ๊ย...ทำไมไม่ตอบล่ะ พูดสิพูด! อยากจะตัดเข้าหน้าโฆษณาถือหมวกกันน็อคแล้วแหกปากถาม 'เฮ้ยแทนไท ปากนายเป็นไรอ่ะ?' จริงๆ ตอนนี้ฉันรอฟังเขาพูดจนเหนื่อย ทำไมการอ้าปากพูดแต่ละคำมันถึงได้ยากเย็นนักนะ

"จบไม่จบ ท่านจะกลับมาบอกคุณอีกครั้งครับ" สุดท้ายบอดี้การ์ดข้างหลังก็เป็นคนตอบแทน ก่อนที่ผู้ชายไม่มีปากที่ขโมยจูบแรก... จะลุกขึ้นยืน และก้มมองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบ

"ระวังตัว"

"คะ?"

"รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย...ก็ระวังตัว"

ถิ่นตัวเองแท้ๆ บริษัทตัวเองแท้ๆ แต่ตอนนี้ฉันเหมือนลูกหมานั่งมองคุณแทนไทตาละห้อย เขาพูดยาวขึ้นอันนี้น่าทึ่งนะ แต่สิ่งที่ทึ่งกว่าคือความหมายของคำพูดพวกนั้น

... ฉันไม่เข้าใจ

ระวังตัวจากใคร? จากเขาเหรอ?

แล้วเมื่อร่างสูงกับกลุ่มบอดี้การ์ดเดินออกไป ฉันจึงตัดสินใจดันตัวเองลุกขึ้นยืน ไม่ได้... ฉันจะไม่ยอมเจอถุงยางอนามัยกับน้ำบ้านั่นอีกเด็ดขาด เรื่องมันต้องจบวันนี้ และเดี๋ยวนี้ ทุกอย่างต้องเคลียร์ชัด

"อย่ายุ่งกับหนูอีกได้ไหมคะ พอสักที" เท่านั้นแหละคุณแทนไทก็หยุดเดินทันที ก่อนที่ฉันจะกำมือสองข้าง แน่น และรวบรวมความกล้าตะโกนออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ

"ชีวิตหนูไม่สงบสุขเลย หนูหวาดระแวงและกลัวไปหมด อย่าทำอะไรหนูอีกได้ไหม ตอนนี้หนูจะไม่ไหวอยู่แล้ว จะเหมือนคนบ้าอยู่แล้ว"

"..."

"ถ้าเป็นไปได้คุณอย่ามาที่นี่อีก หนูทั้งเกลียดและกลัวคุณจนไม่เป็นอันทำอะไร ถ้าสะใจคุณแล้วก็พอเถอะนะคะ!"

"ฉันไม่ใช่คนที่เธอพูดถึง" ฉันชะงักนิ่ง ยืนหอบเหนื่อยเพราะเสียงที่ตะเบงออกไป และเขาก็ทิ้งท้ายไว้เท่านั้น... ก่อนที่จะสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไปจากห้องรับรอง

ส่วนฉันหมดแรงทิ้งตัวนั่งที่โซฟา และยกมือปิดหน้าเหมือนคนสติแตก นอกจากหัวใจที่เต้นแรงอย่างหวาดหวั่น ในหัวยังมีคำถามวนเวียนอยู่ซ้ำๆ

ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร?!

ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

คุณแทนไทตกลงให้บริษัทฉันดูแลผ่านเจ้โบอิ้ง โปรเจ็คใหญ่ เงินทุนสูง แต่... ฉันไม่รู้สึกยินดีเลย ปัญหาคาราคาซังอยู่ในหัว ไหนจะจูบที่ทำให้ฉันเจ็บตัวอีก ใครถามก็ได้แต่โกหกว่าเผลอกัดปากตัวเอง พ่อหัวเราะ ส่วนแม่ส่ายหัวกับความซุ่มซ่ามของฉัน แต่เรื่องแผลมันไม่เท่าไหร่หรอก รสจูบของคุณแทนไทและกลิ่นบุหรี่อ่อนๆของเขาต่างหาก...

มันยังติดลิ้นฉันอยู่เลย

บุหรี่... เป็นสิ่งที่ฉันไม่ค่อยชอบ

แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกหวานลิ้นอย่างบอกไม่ถูก

และจูบที่รุนแรงนั่น...ทำไมต้องรู้สึกดีด้วย ผู้หญิงบอบบางอย่างฉันควรได้รับการจูบที่นุ่มนวล และเป็นไปอย่างทะนุถนอมไม่ใช่เหรอ?

ฉันล้มตัวนอนบนเตียงมองขึ้นไปบนเพดาน ขณะที่เรียวนิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ ตอนแตะมันเจ็บจนสะดุ้ง แต่ก็ยังชอบความเจ็บปวดจนแตะลงไปอีกครั้งใช่...พอเจ็บมากๆก้าวผ่านความรู้สึกที่ทรมาน สุดท้ายฉันก็ชินชากับมันซะแล้ว

ฉันดุนลิ้นตรงริมฝีปาก และนึกถึงหน้าหล่อๆของเขา ตอนที่ถูกขยี้จูบอย่างรุนแรงมันเป็นอะไรที่ยากจะลืมจริงๆ ผู้ชายคนนี้มีอำนาจมาก สายตาเขา... มือเขา... ปากเขา มันสะกดฉันนิ่ง และไม่กล้าต่อต้านอย่างประหลาด

ไม่ๆ ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย กำลังคิดบ้าอะไรอยู่!

เขาคือผู้ต้องสงสัยนะนังนิวนิว แกต้องรู้จักแยกแยะ จะหวั่นไหวกับจูบแรกไม่ได้นะ

ฉันสลัดความคิดพวกนั้นออกจากหัวแล้วพลิกตัวนอนคว่ำ ก่อนจะลากแม็คบุ๊คใต้หมอนออกมาเปิด และรัวนิ้วกับแป้นพิมพ์เข้าเว็บไซต์ของตัวเอง วันนี้ไม่ได้มาตั้งบอร์ดถามตอบอะไรทั้งนั้น ฉันตั้งใจจะเข้ามาบอกสมาชิกกลุ่มหมอที่สนิทกัน

ว่าฉัน...จะเลิกเล่นเว็บสักพัก เพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจ

KEE-DOCTOR : ดีแล้ว ทางนี้ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวดูให้

HUM-DR. : ใช่ๆ รู้สึกดีขึ้นเมื่อไหร่ก็กลับมานะ ดูแลตัวเองด้วย อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวโดยเฉพาะเวลากลางคืน

Admin: ขอบคุณนะคะ อุแง คงคิดถึงพี่ KEE กับพี่ HUM แย่

KEE-DOCTOR : คิดถึงเหมือนกัน เว็บต้องเงียบเหงาแน่ เอางี้! แลกไลน์กันไหมล่ะ มีอะไรจะได้คุยกันสะดวก

HUM-DR. : ใช่ๆ แลกไลน์กันไหม สร้างกรุ๊ปของพวกเราในไลน์ก็ได้

สร้างกรุ๊ปงั้นเหรอ?...

ก็ดีเหมือนกันนะ

ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเข้าแอพพลิเคชันไลน์ทันที ก่อนที่จะเปลี่ยนรูปน่ารักน่าเอ็นดูของตัวเองเป็นรูปแมวที่เดือนหน้าจะรับมาเลี้ยง และที่สำคัญไม่ลืมลบไทม์ไลน์รูปต่างๆออกให้หมด ชื่อไลน์ก็เปลี่ยนจาก NEWYORK_ZUZA เป็นนู๋นิวนิว พิมพ์ไปยิ้มไป

ก็มันน่ารักอ่ะ ช่างไม่เหมาะกับเจ้าของเว็บเซ็กส์อย่างฉันเลย

Admin : ตกลงค่า แอดมาเลย

Admin : send picture

ฉันส่งบาร์โค้ดไลน์ไป เราสามคนตั้งกลุ่มไลน์ว่า 'ปราดเปรื่องเรื่องเซ็กส์' ก่อนที่ฉันจะปิดแม็คบุ๊คลง อำลาตำแหน่งแอดมินอย่างไม่มีกำหนด แล้วหันมาเล่นไลน์แทน

KEE-DOCTOR ฉันเรียกเขาว่า พี่กี ส่วน HUM-Dr. ฉันเรียกว่า พี่ฮัม สองคนนั้นก็ไม่ได้ตั้งรูปโปรเป็นรูปตัวเองเหมือนฉัน เรายังปิดบังตัวตนของตัวเองเหมือนเดิม

จนสามวันต่อมาฉันไปทำงานที่บริษัทเหมือนเคยๆ และวันนี้ก็เป็นวันที่สามแล้วที่ไอ้แอค SOIL ไม่ก่อกวนฉัน ฉันสบายใจมาก อารมณ์ดีสุดๆ ต่อให้ไอ้คนนั้นมันจะเป็นใคร ตอนนี้ฉันไม่สนใจหาคำตอบแล้ว เพราะถ้าคิดมากก็ประสาทกิน พาลส่งผลเสียให้ตัวเองเปล่าๆ

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'

"สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณนิวยอร์ก" พี่แพรเจ้าเดิม มาพร้อมกับนมอุ่นๆ เหมือนเดิม

"สวัสดีตอนเช้าค่ะ วันนี้หนูต้องทำอะไรบ้างคะ"

เลขาฉันวางแก้วนมลง แล้วเปิดแฟ้มที่กอดมาแนบอกหน้าโต๊ะทำงาน

"คุณนิวยอร์กมีประชุมกับบอร์ดบริหารตอนบ่าย ส่วนตอนเย็นมีงานเลี้ยงเปิดตัวบริษัทรถนำเข้าของคุณชาติชาย คุณชาติชายเขามีหุ้นในบริษัทเราค่ะ เราต้องไปแสดงความยินดีกับเขา"

ฉันพยักหน้า แล้วเอื้อมไปหยิบแก้วนมมาโอบด้วยสองมือมอบความอบอุ่นให้ตัวเอง วันนี้รู้สึกหนาวจัง แถมยังครั่นเนื้อครั่นตัวด้วย ไม่อยากไปงานเลี้ยงเลย ฉันอยากกลับบ้านไปอาบน้ำนอนมากกว่า

เฮ้อ บ่นไปก็เท่านั้น...ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี

"พี่แพรเตรียมของขวัญรึยังคะ หรือว่าหนู..." พี่แพรยิ้มกว้างแล้วดีดนิ้วดังเปาะ!

"แน่นอนค่ะ! พี่จัดการให้คุณนิวยอร์กหมดแล้วค่ะ"

"ครั้งนี้ขอชุดยาวๆนะคะ" ฉันไม่ไว้ใจสไตล์ลิสส่วนตัวจึงย้ำกับพี่แพรไปอีกรอบ พอแล้วชุดสั้นเสมอหู ชาตินี้ฉันจะไม่ใส่มันอีก!

"แน่นอนค่ะชุดยาวลากพื้นเลย ถ้างั้นพี่ไปนะคะ ถ้ามีอะไรให้รับใช้โทรหานะ"

ฉันพยักหน้ายิ้มๆ แล้วเมื่อพี่แพรออกไปก็กลับมาทำงานของตัวเอง ก่อนช่วงบ่ายจะเข้าไปประชุมกับเจ้โบอิ้งถึงงบประมาณบริษัท และแนวทางการบริหารประจำเดือนนี้

"คุณแทนไทไว้ใจให้เราดูแลทุกบริษัทของเขา เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้นิวยอร์ก" เจ้โบอิ้งผายมือมาที่ฉัน ส่วนฉันก็งงไปสิคะ! อะไรอ่ะ? ไม่ใช่แค่บริษัทฟอร์นิเจอร์หรอกเหรอ?

พอเสียงปรบมือดังขึ้น ฉันจึงยืนเก้ๆกังๆยกมือไหว้ขอบคุณตามมารยาท ก่อนที่เจ้โบอิ้งจะสั่งให้เลขาของเธอพูดต่อ และอธิบายถึงงานของลูกค้ารายใหญ่คนนี้

จนฉันแทบช็อค ที่ได้รู้ว่าคุณแทนไทมีสิบบริษัทในครอบครอง และเขาก็ซื้อแพคเกจจัดเต็มแบบสุดลิมิเตดอีกด้วย

แต่ที่แปลกใจ ทำไมความดีความชอบมันมาอยู่ที่ฉันล่ะ...วันนั้นเขาไม่ได้พูดอะไรเลยนะ แถมไม่ได้ตกลงทำสัญญาด้วย

เขาทำแค่...จูบ

ฉันเก็บความสงสัยไว้ในใจจนประชุมเสร็จ และเมื่อคนอื่นเดินออกไปเหลือแค่ฉันกับเจ้โบอิ้ง ฉันก็รีบถามทันที

"เจ้ ทำไมคุณแทนไทเขาสนใจบริษัทเราขนาดนั้น ทำไม..." ฉันพูดไม่ทันจบ เจ้โบอิ้งก็ทำหน้าเหนื่อยหน่ายซะก่อน

"เฮ้อ! แกนี่ขี้สงสัยจริงๆ เขาบอกฉันว่าแกเสนองานให้เขาดี เลยจะให้เราดูแลเว็บไซต์ทั้งสิบบริษัทของเขา"

ฉันชี้ที่ตัวเองแล้วตาเบิกกว้าง

"หนูเนี่ยนะ"

"เออ ไม่ดีเหรอ? ไป๊ๆ ไปทำงานได้แล้ว งานนี้จะทำให้เงินในบริษัทเราสะพัด!"

ฉันเกาหัวงงๆ แล้วรวบแฟ้มเอกสารออกจากห้องประชุมกลับห้องทำงานของตัวเอง ซึ่งมันก็เย็นแล้ว มาถึงก็เห็นพี่แพรเข้ามาเตรียมชุด และเธอก็จับฉันไปนั่ง ให้ช่างแต่งหน้ามาเนรมิตหน้าใหม่ให้ทันที

แต่แต่งหน้าไปก็ยังอดคิดถึงเขาคนนั้นไม่ได้ ตั้งสิบบริษัท... แสดงว่าคุณแทนไทก็ต้องร่วมงานกับฉันอีกนานเลยสิ

คุณแทนไท...

แทนไท...

จูบนั้น...

"เอ่อ คุณนิวยอร์กเม้มปากทำไมคะ?"

"คะ?" ฉันหลุดออกจากภวังค์

"คุณนิวยอร์กเม้มปากค่ะ ลิปสติกเกือบเลอะ"

"จริงเหรอคะ หนูไม่เห็นรู้ตัวเลย"

ฉันคว้ากระจกตั้งโต๊ะมาดู แล้วยกมือแตะริมฝีปากตัวเองไปด้วย พอนึกถึงเขา...ฉันกลับรู้สึกเหมือนตัวเองโดนจูบ และโดนริมฝีปากหนักๆนุ่มๆทาบลงมา

โอ๊ยตาย...จูบนั่นมันอะไรกันนะ ทำไมมันทำให้ฉันหงุดหงิดงุ่นง่านใจแบบนี้ นิวนิว... แกควรลืมได้แล้ว สามวันแล้ว ลืมสักทียัยบ้า!