Semua Bab พระรามหวงรัก: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 18รักหรือแค่สงสาร?ปึง!เสียงปิดประตูดังลั่นไปทั่วชั้นสองเมื่อเจ้าของห้องตั้งใจทำมันเพื่อข่มอารมณ์หวาดหวั่นของตัวเอง ก่อนจะพาร่างบางเดินเข้ามาในห้องนอนด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา..ที่พระรามพูดก่อนหน้านี้หมายความว่าไง?อีกฝ่ายรู้มาโดยตลอดอย่างนั้นเหรอ? อรอุมาได้แต่ถามกับตัวเองซ้ำๆ อย่างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก่อนจะใช้มือปัดของบนโต๊ะข้างหัวเตียงหล่นพื้นจนเกิดเสียงดังอีกครั้งเพล้ง!"ไม่จริง ไม่จริง! รามต้องไม่รู้สิ..รามก็แค่โกหกให้เราเลิกยุ่งกับเขาแค่นั้น ..กรี๊ด~" เอ่ยออกมาอย่างคนจิตตกก่อนจะกรีดร้องออกมาเสียงแหลม แต่ไม่นานเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้เธอก็หยุด แล้วเดินไปเอาโทรศัพท์ที่ตกพื้นก่อนหน้านี้ที่เธอเป็นคนปัดมันทิ้งขึ้นมาเพื่อโทร.หาใครบางคน"ตรู๊ด.. ตรู๊ด.." "..." อรอุมาใช้เวลารอสายจากคนปลายสายไม่นานอีกฝ่ายกดรับสายเธอเสียงสดใส"ว่าไงคะพี่โฟร์?" เสียงปลายสายทักทายขึ้นมาทันทีพร้อมกับเสียงเจี้ยวแจ้วรอบข้างที่ดังขึ้นมาตามสายด้วย"..คุณรามเขากำลังขอเธอแต่งงาน เธอห้ามแต่งเด็ดขาดเลยนะเฟรช!" อรอุมาบอกปลายสายเสียงดัง ก่อนจะกัดปลายเล็บตัวเองไปด้วย"จะ จริงเหรอคะ?" อลิสาที่อยู่ปลายวายถามขึ

"ยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้ามากันกี่ท่านคะ?" เสียงพนักงานสาวของร้านอาหารชื่อดังเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและสุภาพ พร้อมกับกวาดสายตามองร่างสูงในชุดสูทกับร่างเล็กของชุดนักศึกษาด้วยรอยยิ้มตามที่ฝึกฝนมาอย่างดี"ฉันจองโต๊ะไว้แล้วชื่อพระราม" แล้วพระรามเอ่ยบอกกับพนักหญิงคนนั้นเสียงนิ่ง พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบเฉยตามนิสัยของเขา"โอ้! คุณพระรามนั้นเอง.. เชิญทางนี้ค่ะทางร้านเราได้จัดเตรียมโต๊ะพิเศษให้ท่านแล้วค่ะ" ในขณะที่เอ่ยร่างในชุดยูนิฟอร์มของทางร้านก็เดินไปทางโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ให้ลูกค้าคนพิเศษท่านนี้ด้วยท่าทางคล่องแคล้ว"ตามมาสิ!" ส่วนพระรามนั้นหันมามองร่างเล็กของคนข้างกาย พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่สนใจบรรยากาศรอบร้านอาหารไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้พนักงานเดินนำไปข้างหน้าหายไปทางโซนวีไอพีแล้ว"..ค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" ร่างเล็กในชุดนักศึกษารีบเดินจ้ำอ้าวตามร่างสูงของคู่หมั้นหนุ่มไปทันทีที่ถูกเรียกจากอีกฝ่าย"เชิญคุณลูกค้านั่งที่โต๊ะนี้ได้เลยนะคะ ..แล้วนี่ค่ะเมนูอีกสิบนาทีดิฉันจะกลับมารับออเดอร์ใหม่อีกครั้งค่ะ!" เสียงพนักงานหญิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นเมนูอาหารให้ลูกค้าทั้

ผ่านไปหลายวันที่อลิสาเข้ามาอาศัยในคฤหาสน์ตระกูลวสุเกรียงไกร ช่วงแรกนักแสดงสาวยังมีความเกรงใจและประหม่าอยู่มากแต่พอเวลาผ่านพ้นไปอาการเหล่านั้นก็เริ่มบางเบาลงและทุกคนที่อยู่ที่นี้ก็อัธยาศัยดีและเคารพเธอมาก ไม่มีใครอิจฉาริษยากันเหมือนอย่างที่เธอคนรับบทมาเลยสักนิด นั้นจึงทำให้เธอเบาใจขึ้นมาเพราะคนส่วนใหญ่ของที่นี้นั้นจะชอบพูดถึงผลงานการแสดงของเธอเป็นส่วนมากเพราะงั้นทุกเย็นหรือหลังเลิกเรียนที่เธอไม่มีธุระที่อื่น อลิสาจะเข้าไปคุยเล่นกับป้าแม่บ้านและเด็กรับใช้ที่ห้องครัวเป็นประจำ"..วันนี้อาหารเย็นมีอะไรบ้างคะ กลิ่นหอมไปถึงหน้าบ้านเลย" ร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องครัวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะชะโงกหน้ามองลงไปในหม้อกับข้าวที่ป้าแม่บ้านกับเด็กของนางกำลังทำอยู่"วันนี้มีแกงจืน ปลาราดพริกและก็ไข่เจียวชะอมกับน้ำพริกกระปิค่ะ" เสียงนางแพรวป้าแม่บ้านเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะมองเลยไปทางด้านหลังของนักแสดงสาวเมื่อเห็นร่างสูงเจ้าสำอางค์คุ้นตายืนอยู่ไม่ไกลกันด้วยยิ้ม"เซอร์ไพร์! ไม่เจอกันนานเลยคิดถึงผมกันไหมครับทุกคน!" อาทิตย์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามนิสัยของเขาก่อนจะยิ้มกว้างออกมา"อ้าวคุณลูกหมีนั้นเอง? ไม่

บทที่ 20เป็นของเฮียรามอีกครั้ง อลิสาที่หลับตาปี๋เพราะคิดไว้แล้วว่าหลังจากนี้คงจะล้มกระแทกพื้นห้องแน่ เพราะพระรามเล่นเป็นฝ่ายกระโจนเข้าหาเธออย่างรวดเร็วอย่างนั้นแต่รออยู่นานร่างของเธอก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม สายตากลมโตจึงลืมขึ้นมามองภาพตรงหน้าอย่างฉงนและสงสัยก่อนเธอจะได้คำตอบเมื่อเห็นคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างเตียงก่อนหน้านี้มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ"คะ คุณพระราม.. กรี๊ด~" แต่ไม่ทันจะเอ่ยถามอะไรอลิสาก็กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อถูกคนตัวสูงอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาวเธอจึงใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดรอบคออีกฝ่ายไว้เพราะว่ากลัวตกก่อนจะมองสบนัยน์ตาคมเข้มน่ากลัวนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ"..อะไรกันแค่เห็นฉันแค่นี้ถึงกับร้องเสียงดัง" ประโยคคำถามที่เหมือนเอ่ยขึ้นมาเรื่อยดังขึ้นในขณะที่พระรามก้าวเพียงสองสามก้าวก็ถึงเตียงนอนหลังใหญ่ของเขากับเธอก่อนเขาจะค่อยวางร่างเล็กในชุดนุ้งผ้าขนหนูนั้นอย่างอ่อนโยน"..ทะ ทำอะไรของคุณ!" หลังจากนั้นไม่นานอลิสาก็ร้องถามขึ้นมาเสียงดังทันทีเมื่อมือเรียวดึงผ้าขนหนูที่ห่อผมเธอไว้ออกไปด้วยท่าทางสงบนิ่ง"ผมเธอยังไม่แห้งไม่ใช่เหรอ? เธอน่าจะต้องการไดร์ฟเป่าผมนะ" ประโยคนี้พระรามเอ่ยออกมาเสี

บทที่ 21ภรรยาของพระรามแสงแดดยามสายไปจนถึงใกล้เที่ยงเล็ดรอดเข้ามาตามรอยแยกของผ้าม่านผืนใหญ่ที่ปิดหน้าต่างห้องไม่สนิท ทำให้ร่างเล็กในผ้าห่มผืนหนาขยับตัวไปมาเพราะถูกรบกวนจากแสงแดด"อื้อ.. ขอนอนต่ออีกนิดนะ!" เสียงหวานครางพึมพำก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง"ตัวเล็ก~ ตื่นได้แล้ว.. จะเที่ยงแล้วนะ" พระรามที่แต่งตัวด้วยชุดไปรเวทย์แบบสบายดึงผ้าห่มออกใบหน้าหวานก่อนจะคลานขึ้นไปนอนข้างคนตัวเล็กแล้วกระซิบข้างหูขาวนั้นเสียงทุ้มฟอด~ ฟอด~แต่เขาก็อดใจไม่ไหวจนต้องแอบหอมแก้มนุ่มคนขี้เซ้าไม่ยอมตื่นนั้นไปหลายครั้ง จนคนตัวเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาในที่สุด"..กี่โมงแล้วเหรอคะ?" สายตากลมปรือมองใบหน้าหล่อเหลานั้นเพราะยังไม่รู้สึกตัวตื่นดี อลิสารู้สึกเหมือนเพิ่งนอนไปเมื่อไม่นานนี่เอง ทำไมเขาถึงรีบปลุกเธอนักนะทั้งที่เป็นคนทำให้เธอมีสภาพแบบนี้แท้ๆเลย"สิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว""จริงเหรอคะ?" เสียงหวานอุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะลืมตัวเผลอเด้งตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง นั้นจึงทำให้ผ้าห่มหล่นไปอยู่บนตัก ปรากฏทรวงอกขาวผ่องที่มีร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของสีกุหลาบอยู่เต็มไปหมด"อุ๊ย!" แต่กว่าจะรู้ตัวก็ถูกคนมือไวที่นอนอยู่เอื้อมม