Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 121 - Bab 130

ไป๋จิ้งเหอลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงถุงกระสอบที่ครอบบนศีรษะถูกดึงออกไป หลังจากเหตุการณ์ที่เขากับหมิงเสวี่ยพบเข้ากับฉู่หลานเทียน ณ หอเมรัยหอม เขาก็เริ่มจะมองสถานการณ์ออกแล้วซื่อเซี่ยยี่!! หากข้ารอดชีวิตไปได้ ข้าจะไปขอบคุณถึงจวนแม่ทัพเลยทีเดียว!การที่ซื่อเซี่ยยี่มาพบเขา ไม่ใช่เพราะแค่จดหมายที่เขาส่งไป แต่เป็นเพราะรัชทายาทอยากจะเล่นสนุกไปกับการไล่ต้อนองค์ชายใหญ่ให้จนมุมต่างหาก!นางแมวปิศาจนั้นรู้ดีว่า แม้ฉู่หลานเทียนจะลงมือจ้างกองโจรและทำร้ายเขาด้วยยาพิษ แต่ก็เป็นเพียงการประกาศศึกระหว่างเขาทั้งสองคนเท่านั้น ฉู่หลานเทียนเองก็ยังไม่มีความตั้งใจจะจัดการกับเขาเท่าไหร่ หาไม่แล้วคงจะหาโอกาสซ้ำเติมเขาแน่นอน และการที่มีข่าวว่าฉู่หลานเทียนรวบรวมกำลังคน ก็ไม่ใช่เพื่อกำจัดเขา แต่เป็นการกระทำเพื่อกำจัดรัชทายาท ซื่อเซี่ยยี่และรัชทายาทจึงคิดจะตัดหางองค์ชายใหญ่เสียก่อนที่ทางฉู่หลานเทียนจะทำการได้สำเร็จ ดังนั้น พวกนั้นจึงคิดยืมมือเขากำจัดฉู่หลานเทียน!!ซื่อเซี่ยยี่กับจู้เฉิงได้รวมหัวกันวางแผนเอาไว้แล้วก่อนจะมาพบเขาที่ซีหนิง พวกนั้นส่งภาพวาดของเขาไปที่หอนางโลมเพื่อป่าวประกาศออกไปให้ถึงหูฉู่หลานเที

ไป๋จิ้งเหอกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ศีรษะกลับถูกคลุมด้วยผ้ากระสอบอีกหน และทุกอย่างก็มืดมิดดับไป"ทำไมเรากลับมาตรงที่เดิมอีกแล้วล่ะ!" หมิงเสวี่ยยืนกุมศีรษะและโวยวายออกมา หมี่เฟิงบอกว่าจะพานางกลับไปส่งที่บ้านและให้คนคุ้มกันนางไว้ที่นั่นเพื่อจะได้มาช่วยคนอื่นต่อ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าพวกนางจะไปทางไหน สุดท้ายก็กลับมาตรงป่าไผ่ริมหน้าผานี่เสียทุกทีไป"นึกไม่ถึงว่าฉู่หลานเทียนจะให้ลูกน้องวางค่ายกลเอาไว้" หมี่เฟิงเอ่ยเรียบๆ "ถ้าไม่ใช่ระดับท่านแม่ทัพซื่อคงไม่มีทางแก้ได้ เราต้องกลับไปสมทบกับลูกน้องข้าก่อน""เดี๋ยวก่อน" หมิงเสวี่ยหอบฮัก "ขอพักสักครู่เถอะ ข้าวิ่งจนแข้งขาสั่นไปหมดแล้ว""ต้องให้ข้าอุ้มเจ้าไปรึ?" ช่างเป็นคนที่ไม่เข้มแข็งเอาเสียเลย"แม่นางท่านตัวเล็กพอกับข้า จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาอุ้มข้ากัน...ว้าย!" หมิงเสวี่ยร้องออกมาเมื่อหมี่เฟิงเดินมาอุ้มนางขึ้นจากพื้นหน้าตาเฉย "แม่นางหมี่เฟิง ปล่อยข้าเถอะ ข้าเชื่อแล้วว่าท่านอุ้มข้าไหว!" หมิงเสวี่ยครวญ "ข้าเป็นสาวใช้ธรรมดา มิได้เป็นผู้ฝึกยุทธ์นะ ขอเวลาให้ข้าหายใจหายคอบ้างเถอะน่า""ไม่ได้ เวลาไม่คอยท่า" นางเอ่ยเสียงขุ่น "ถ้าไม่เห็นว่าเจ้าเป็นท

"ขอรับ" ทั้งสองรับคำ เฉี่ยวเหมยมองร่างน้อยที่หลับไหลในอ้อมแขนแล้วอดสงสารไม่ได้ ดูท่าแล้วเจ้านายของเขาจะต้องรับศึกหนักไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเรื่องของฉู่หลานเทียนเป็นแน่หลังจากฟื้นขึ้นมา หมิงเสวี่ยก็ไม่มีทีท่าว่าจะหนีไปไหน นางกอดเข่าอยู่มุมเตียงคล้ายกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ไป๋จิ้งเหอจึงได้แต่ยืนรอนางอยู่เงียบๆ จนล่วงเข้าหัวค่ำ นางจึงยอมขยับตัวในที่สุดหมิงเสวี่ยคิดไตร่ตรองมาครึ่งวัน ตอนนี้นางคิดตกแล้วว่าจะทำสิ่งใด"...ไป๋จิ้งเหอ" เสียงนางเรียกเขาอย่างแผ่วเบา เขาจึงเดินมาหา แล้วนั่งบนเตียง“เสวี่ยเอ๋อร์ ข้า...”"ข้าต้องการรู้เรื่องทั้งหมด" นางจ้องหน้าไป๋จิ้งเหออย่างไร้อารมณ์ "ที่เป็นเรื่องจริง""ได้" เขาพยักหน้า และเริ่มต้นเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบอย่างไม่ปิดบัง"เหตุใดจึงไม่บอกข้าเรื่องที่หงเช่อไม่ได้ตั้งใจทำร้ายข้า" นางถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจ"ข้าไม่อยากเจ้ากลับไปหาหลางหงเช่อ" เขาตอบด้วยเสียงเบาจนน่าใจหาย คล้ายว่าระยะห่างระหว่างเขากับนางยิ่งเพิ่มขึ้นทุกที "ข้าเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะปล่อยเจ้าไปได้"หมิงเสวี่ยหลับตาลง ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจ แค้นตนเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาเอาเปรียบและหลอกลวงได

ครึ่งเดือนผ่านไป...จื่อหนี่มาตรวจชีพจรให้กับหมิงเสวี่ยตามนั้น สีหน้าของนางเรียบเฉยแม้จะพบว่าสหายรักสุขภาพแข็งแรงสมบูรณ์พร้อมที่จะตั้งครรภ์ได้"เป็นอย่างไรบ้าง?" หมิงเสวี่ยช้อนตาเอ่ยถาม"ดีมากทีเดียว" จื่อหนี่ตอบและส่งห่อยาสีขาวให้หมิงเสวี่ย "เอาไว้ใส่โถกำยาน""จุดแทนกำยานน่ะหรือ?""ใช่" จื่อหนี่พยักหน้า "เดี๋ยวข้าจะลั่นดาลประตูให้จากข้างนอกด้วย นายท่านจะได้หนีไม่ได้"หมิงเสวี่ยพยักหน้ารับและยื่นจดหมายให้จื่อหนี่ จื่อหนี่ยื่นมือมารับไป"ข้าเตรียมเชือกไว้ให้เผื่อต้องใช้ อยู่ใต้ตู้ตรงนั้น" จื่อหนี่หยิบของบางอย่างออกมาอีก เป็นห่อผ้าสีแดงเล็กเท่านิ้วชี้"นี่คือ?""เข็มเคลือบยาชา หาโอกาสที่เขาอยู่นิ่ง ปักไปที่ต้นคอของเขา มันจะทำให้เขาขัดขืนน้อยลง"หมิงเสวี่ยมองเข็มที่อยู่ในมือนิ่ง "ขอบใจนะ...ถ้าไม่ได้เจ้า...""อย่าเข้าใจผิด ที่ข้าทำก็เพื่อให้ตระกูลไป๋อยู่รอดเท่านั้น"หมิงเสวี่ยหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย แม้นางจะจับน้ำเสียงเย็นชาของจื่อหนี่ได้ตั้งแต่แรก แต่ก็อดใจหายไม่ได้"เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน" นางถือจดหมายในมือแล้วย่อกายคารวะ "ฮูหยิน..."หมิงเสวี่ยสะดุ้ง ไม่คิดว่าจื่อหนี่จะเรียกนางเช่นนี้ รางกับส

ไป๋จิ้งเหอเลิกขัดขืนในที่สุด แม้จะรู้สึกสุขสมแต่ก็รู้สึกอดสูไม่น้อยที่เขาโดนภรรยาย่ำยีเช่นนี้ เขากัดฟันกรอด ก่อนหันไปใช้มือข้างที่ว่างบีบเคล้นหน้าอกขาว พร้อมริมฝีปากที่ดูดดุน และปลายลิ้นที่สะบัดหยอกเย้าหมิงเสวี่ยยิ้มหยันที่ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้แต่โดยดี นางแอ่นอกให้เขาดูดดื่มอย่างกระหาย มือกดศีรษะเขาไว้แนบแน่น สะโพกกลมยังขยับส่ายไม่หยุด"จิ้งเหอ...ข้า...อื๊อ!" เด็กสาวสะดุ้งเมื่อบางใหญ่ของเขาเลื่อนมายังสะโพกแล้วกดไว้นิ่ง โดยที่สะโพกสอบของอีกฝ่ายกลับขยับเสียเอง ความเสียวซ่านที่ทิ่มแทงช่องท้องทำให้นางกัดริมฝีปากตนเองนางกดศีรษะตัวเองแนบเรือนผมหลุดลุ่ยของเขาและเปล่งเสียงครางน่าอาย เรียวนิ้วจิกไหล่ลาดแรงจนเข้าเนื้อ ขาสองข้างเกร็งหนีบท่อนล่างของเขาแน่น ร่างเล็กกระตุกเกร็งเมื่อเขากดนางแนบแน่น ศีรษะเล็กพิงอกเขาอย่างอ่อนแรง...พร้อมกับการปลดปล่อยของเขาในตัวนาง....หมิงเสวี่ยยิ้มอย่างอิ่มเอม ในที่สุดแผนการของนางก็ลุล่วงไปได้ หลังจากนี้นางจะนั่งนับวันรอวันที่ลูกของนางจะถือกำเนิด ในขณะที่ไป๋จิ้งเหอกลับรู้สึกทุกข์ ถึงแม้นางจะตั้งครานี้ อย่างดีก็เป็นลูกสาวหรือลูกชายคนใดคนหนึ่ง อย่างน้อยนางก็อยู่กับเขา