All Chapters of ตื๊อรักวาณิช: Chapter 101 - Chapter 110

"ขอเพียงท่านรับปากว่าจะดูแลนาง ไม่ให้นางได้รับอันตรายใดๆ หรือมีรอยแผลแม้เพียงปลายก้อย ข้า...ข้ายอมมอบนางให้ท่าน!" หงเช่อกล้ำกลืนน้ำตาลงคอ ขอเพียงนางยังมีชีวิตอยู่ต่อไป...แม้จะไม่ได้พบเจอกันอีกชั่วนิรันดร์เขาก็ยอม"หลางหงเช่อ! เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าพูดสิ่งใดออกมา!" ร่างองอาจเดินเข้ามาใกล้และ...ผลัวะ!!กำปั้นลุ่นๆจากประมุขตระกูลไป๋ เสยเข้าใบหน้าหลางหงเช่อเต็มแรง "เจ้ารู้รึเปล่าว่าเด็กคนนั้นรักเจ้ามากแค่ไหน และเสียใจมากแค่ไหนที่เจ้าทำร้ายนาง ยังจะทำเรื่องเลวร้ายด้วยการยกนางให้ชายอื่นง่ายๆเช่นนี้หรือ!" เขาตวาดอีกฝ่าย "ข้านึกว่าเจ้าจะเป็นชายที่ปกป้องหญิงที่ตนรักด้วยชีวิตเสียอีก หลางหงเช่อ"บุรุษผมแดงมองหน้าไป๋จิ้งเหอคล้ายคนจนตรอก "ข้ารู้สิว่านางรักข้าเพียงใด!" ดวงตาหลุบลงต่ำ ไม่กล้าสู้หน้าไป๋จิ้งเหอ "...หากนางไม่ยอมทำตามที่สั่ง หึ ท่านก็รู้ดีถึงความดื้อรั้นของนาง ถึงตอนนั้นพวกมันก็จะสังหารนาง! ข้ายอมตายเพียงลำพัง เป็นเบี้ยที่ถูกใช้แล้วทิ้งเพียงผู้เดียว ดีกว่าให้นางตายไปพร้อมกับข้า!""หากข้ามีทางเลือก คงไม่บากหน้ามาพึ่งพาท่านหรอกไป๋จิ้งเหอ!" หงเช่อกัดฟันแน่น "ท่านจะว่าข้าไร้ศักดิ์ศรีเพียงใดก็

หนึ่งเดือนหลังจากนั้น หมิงเสวี่ยเรียนรู้อักษรได้มากขึ้น ทำให้นางเริ่มจดจำคำศัพท์ยากๆ ได้ ที่ดีที่สุดลายมือของนางสวยขึ้นมาก สวยจนเทียบกับลายมือของจิ้งเหอได้ และตัวอักษรที่นางเขียนให้เขาคือ..."ตัว อัน จากคำว่าฉางอันที่แปลว่าสงบสุข" นางว่า "ข้าอยากให้พวกเราอยู่อย่างสงบสุขตลอดไป"ใช้ได้" เขาเอ่ยชม "แต่ข้านึกว่าจะเป็นตัวอื่นเสียอีก"ตัวอะไรเจ้าคะ"เขาลุกเดินมาที่นางก่อนประคองนางให้นั่งบนตักเขาบนตั่ง ก่อนกระซิบเสียงหวาน "คำว่า อ้าย ที่แปลว่า...""...รัก"หมิงเสวี่ยยิ้ม หันไปหอมแก้มเขาอ่อนโยน "รัก รัก รัก รัก รัก..." พูดจบก็หัวเราะคิกคัก"ข้าหมายถึงเขียน ไม่ใช่ให้พูด" เขาดุด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ได้เจ้าค่ะ เขียนนะ" นางแหวกสาบเสื้อเขาออกเล็กน้อย "เริ่มจากเส้นนี้..." ปลายนิ้วเรียวลากเส้นจากขวาไปซ้าย...แทรกเฉียดยอดถันสีเข้มเย้ายวน "แล้วก็เส้นนี้...กับนี้..." นางตวัดนิ้วรวดเร็วที่อกเขา ทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งน้อยๆ"สุดท้ายก็...ตรงนี้" เส้นสุดท้ายลากไล้ที่สะดือสวยแล้วจรดลงที่ท้องน้อย "เป็นเช่นใด ข้าเขียนสวยหรือไม่?" นางนักคิ้วหลิ่วตาซุกซน"ไม่สวย" เขารีบตอบ "ต้องคัดใหม่สักยี่สิบจบ" แววตาเขาเจ้าเล่ห์อย่

"ข้าถามนางมิได้ถามเจ้า" เซี่ยยี่หันไปบอก "ว่าไง เขาล่อลวงเจ้าหรือ ข้าไม่เชื่อว่าดรุณีน้อยท่าทางเฉลี่ยวฉลาดน่ารักเช่นเจ้าจะเสียท่าเจ้าจิ้งจอกนั้นโดยง่ายหรอกนะ""เอ่อ ข้า..." หมิงเสวี่ยไม่คาดว่าโดนใครซักถามถึงเรื่องนี้ ตอนนี้นางจึงตกใจไม่น้อย ไม่รู้จะตอบเช่นไรดีไป๋จิ้งเหอเดินมาดึงร่างเล็กไปซุกไว้ด้านหลังตนเอง "พี่ซื่อ ในเมื่อมาเพราะมีธุระ เช่นนั้นก็มาจัดการให้จบเรื่องไปเถอะ""...น้องเหอต้องการเช่นนั้นก็ตกลง" เซี่ยยี่ยิ้มบาง เข้าใจเปลี่ยนประเด็นนะ เจ้าจิ้งจอกน้อยตัวแสบ"...แล้ว" นางปรายตามองยังหมิงเสวี่ย คล้ายถามว่านางควรรู้เห็นด้วยหรือไม่"เจ้าอยู่ด้วย" เขาตอบราวกับอ่านใจนางได้"เช่นนั้นก็ดี" หญิงสาวยิ้ม ก่อนหันไปสั่งเฉี่ยว "เฉี่ยวเหมยเหมย ข้าขอน้ำชากับของว่างด้วย รีบไป อย่าชักช้าให้มารดาคอยนาน!"แม้แต่เฉี่ยวเหมยเองก็ยังทำหน้าทำตัวสงบเสงี่ยม หมิงเสวี่ยยิ่งสงสัยหนักขึ้นไปอีกเท่าตัว นางมองตามหลังเฉี่ยวเหมยที่ใช้วิชาตัวเบารีบร้อนออกไปก็หันมาถามไป๋จิ้งเหอ"นาง...มีความสัมพันธ์กับพวกท่านอย่างไรหรือเจ้าคะ?""ความสัมพันธ์แบบน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าน่ะ" เขาอธิบาย "ช่วงที่บ้านเมืองสงบสุข ข้าก็จะข

"นะๆ" หมิงเสวี่ยรีบมากอดแขนเขาอย่างออดอ้อน "ให้ข้าไปเถอะนะ ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องของท่านเลยนีนา""ไม่ได้!" ไป๋จิ้งเหอขุ่นเคืองหนัก แม้แต่ภรรยาเขาก็ยังถูกล่อลวง!"เช่นนั้นพาหนี่เอ๋อร์ไปด้วย" หมิงเสวี่ยต่อรอง"ไม่ได้! คนนี้ยิ่งไม่ได้ใหญ่!!" ล่อลวงเมียท่านไม่ว่าแต่เมียข้านี่ขอสักคนเถอะ!” เฉี่ยวเหมยโอดครวญยกใหญ่"หนี่เอ๋อร์ เจ้าลืมเลือนพี่สาวแล้วหรือไม่?" เซี่ยยี่ส่งสายตาเว้าวอน ไม่สนใจเสียงค้านของฝ่ายบุรุษที่เซ็งแซ่อยู่แม้แต่น้อย"ไม่ลืมเจ้าค่ะ ข้ายังจำพี่สาวคนดีของข้าได้เสมอ" จื่อหนี่ยิ้มหวาน "เสวี่ยเอ๋อร์ชวนข้าด้วยแบบนี้ก็ดี เราจะได้รำลึกความหลังกันให้สนุกไปเลย""เสวี่ยเอ๋อร์! หากเจ้าไปกับนาง ข้าจะให้เจ้าคัดอักษรร้อยจบ!" ไม่เคยเลย ไม่เคยมีครั้งใดที่เขาต้องรู้สึกอับจนหนทางถึงเพียงนี้!"หนี่เอ๋อร์! ถ้าเจ้าไป เฉี่ยวหลางจะไม่สนใจเจ้านะ!"เฉี่ยวเหมยเอาบ้าง ให้รู้ไปว่าเขาจะบังคับภรรยาไม่ได้"ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้ากลับมาคัดให้ท่านสองร้อยจบเลยเจ้าค่ะ" หมิงเสวี่ยกระพริบตาแรงๆ ให้ไป๋จิ้งเหอระรัวโอกาสงามเพียงนี้ จะให้คัดห้าหกร้อยจบนางก็ยอม!!"ถ้าท่านไม่สนใจข้า ข้าก็จะวางเงินไว้ ให้ท่านไปหานางโลมก็แล้วก

มึนหัวยิ่งนัก...ไป๋จิ้งเหอที่เพิ่งฟื้นคืนสติค่อยๆ สะลืมสะลือเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมา เมื่อมองไปรอบตัวก็พบว่าที่ที่เขาอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ห้องของเขา เตียง...ก็ไม่ใช่ของเขา...เมื่อพยายามจะขยับมือ ก็พบว่ามือทั้งสองข้างถูกตรึงอยู่กับหัวเตียงทั้งสองข้างจนขยับไม่ได้ เขาตื่นตระหนกแต่พยายามเก็บซ่อนอาการไว้ เขามองฉีจู้เฉิงที่โบกพัดเบาๆ เดินตรงมาที่เขา"แม่นางไป๋ ตื่นแล้วหรือนี่?" ฉีจู้เฉิงยิ้มทักทาย ทว่า ช่างเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายเหลือจะกล่าว"ท่าน! ท่านคิดทำสิ่งใด?! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!" ยิ่งดิ้นรนขัดขืน ไป๋จิ้งเหอก็ยิ่งพบว่า เสื้อผ้าที่ตนสวมใส่นั้นโปร่งบางและเบายิ่ง"ข้าคิดว่าท่านงามนัก งามกว่าสตรีใดที่ข้ารู้จักเสียอีก" จู้เฉิงว่า "เลยคิดว่าท่านน่าจะเข้าร่วมประมูลสาวงามด้วย"ไป๋จิ้งเหอเพ่งสายตาอาฆาตแค้นไปยังฉีจู้เฉิง รู้จักกันมานาน แม้จะทราบดีว่าอีกฝ่ายกับคู่หมั้นนั้นชอบการกลั่นแกล้งผู้อื่นยิ่ง แต่ไม่คิดว่าวันนี้โดนถึงสองเด้ง! คนหนึ่งรังแกเขาด้วยการขโมยภรรยา คนหนึ่งรังแกเขาด้วยการขายเขาให้ซ่องนางโลม!ส่วนเจ้าเฉี่ยวเหมยตัวดีก็ไปอยู่ไกลรัศมีที่ขาของเขาจะเตะถึง ยกมือขอโทษขอโพยเขาใหญ่ "ขอโทษนะขอรับ