Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 131 - Bab 140

"งั้นก็อย่าเอาแต่พูดเลย เย็บให้ข้าดูหน่อย ข้าอยากเห็น!" หมิงเสวี่ยบอกอย่างลิงโลด หวังในใจว่าหนี่เอ๋อร์จะมาเล่นเป็นเพื่อนจื่อหนี่ทำท่าจะปฏิเสธ แต่ก็ถอนใจออกมา เดินไปหยิบตะกร้าเย็บปักมาวาง "ส่งผ้ามาสิ""อื้อ" หมิงเสวี่ยส่งผ้า และอุปกรณ์ตัดเย็บส่งให้ จากนั้นก็มองจื่อหนี่ตัดนั่นเย็บนี่ด้วยใบหน้าที่หลากหลาย ทั้งยิ้มแย้ม เบิกตา ขมวดคิ้ว ทั้งอยากจะอ้าปากถามว่าส่วนนี้คืออะไร แต่ก็หยุดเอาไว้"เจ้าไม่เย็บกระต่ายของเจ้าต่อล่ะ?" จื่อหนี่ถามเพราะเห็นหมิงเสวี่ยมองนางทำอยู่ฝ่ายเดียว"ขอโทษที ข้ามองเพลินไปหน่อย" เด็กสาวคว้าเศษผ้าของตัวเองไปตัดเย็บผ้า นางตัดผ้าเป็นรูปกระต่ายสี่ชิ้น จากนั้นก็เย็บด้วยการเย็บสอยแบบง่ายๆ เหลือที่ไว้ให้กลับเนื้อผ้าและยัดนุ่นเข้าไป แล้วก็เย็บปิด...กลายเป็นกระต่ายที่เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา"ทำไมทำตั้งสองตัว?" จื่อหนี่ย่นคิ้วถาม"หมายถึงเด็กสองคนที่ข้าสัญญาไว้..." พูดไปก็ต้องรีบเอามือปิดปาก เรื่องที่นางตกลงไว้กับเขานั้นไม่มีใครอื่นรู้"อ้อ" จื่อหนี่ไม่ได้ว่าอะไร เพียงพยักหน้ารับรู้ จากนั้นจึงก้มหน้าก้มตาเย็บตุ๊กตาต่อ...ทำไมนางจะไม่รู้ถึงเงื่อนไขที่หมิงเสวี่ยมีให้นายของนาง...แต

หมิงเสวี่ยลืมตาขึ้นอีกครั้ง รู้สึกได้ถึงใบหน้าอันเปียกชื้นของตนเอง ความฝันนี้ช่างดีงามเหลือใจ พ่อแม่ลูกได้อยู่พร้อมหน้า นางละทิ้งเรื่องในอดีตและได้อยู่กับเขาอย่างมีความสุขครอบครัวอบอุ่นที่นางใฝ่ฝันหามาตลอดชีวิตไร้พ่อขาดแม่ มีเพียงตัวคนเดียว อยู่ตามลำพังอย่างยากลำบาก ความอบอุ่นคือสิ่งใด อ้อมกอดคือสิ่งใด ไม่เคยได้สัมผัสนางไม่อยากให้ลูกต้องเผชิญฝันร้ายแบบเดียวกับนางเลยแม้แต่น้อยถ้านางอยากเปลี่ยนใจตอนนี้ จะทันหรือไม่?"ตื่นแล้วหรือ?" ไป๋จิ้งเหอส่งเสียงทักพร้อมกับถาดอาหารในมือหอมกรุ่น ทุกจานมีแต่ของที่นางชอบพอเขาเห็นใบหน้าเปียกน้ำตาของนางก็รีบวางถาดอาหารบนโต๊ะและมานั่งข้างนางนิ้วยาวปาดรอยน้ำตาบางๆ ริมฝีปากจุมพิตลงกลางกระหม่อม "ร้องไห้ทำไม?""ฝันร้ายหรือ?""เปล่า ข้าฝันดี" นางยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขาไร้รอยแผล "ฝันว่าข้ากับท่าน...แล้วก็ลูก...เรามีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข"ไป๋จิ้งเหอหัวเราะเบาๆ "ทำไมตอนนี้เราถึงจะไม่มีความสุขล่ะ ข้ารักเจ้า เจ้ารักข้า เจ้ามีลูกให้ข้า เป็นเรื่องดีเหมือนกันมิใช่หรือ?""แต่...แต่ก่อนหน้านั้น..." หมิงเสวี่ยพยายามพูด "เรื่องสัญญาแย่ๆ นั่น...ข้าไม่เอาแล้ว..."

พลันเจ้าของคมดาบนั้นทรุดฮวบ ร่างเล็กถูกบิดาชิงคืนกลับไปได้แต่จะมีประโยชน์อันใดเมื่อร่างนั้นหมดลมหายใจไปแล้วไป๋จิ้งเหอที่กำลังบ้าคลั่ง มือนึงอุ้มร่างไร้วิญญาณของบุตรชาย อีกมือกวัดแกว่งดาบเข้าใส่ศัตรู และอีกครั้งที่คมดาบพาดผ่านร่างของเขาพาลให้ชุดขาวที่เขาชอบสวมใส่กลายเป็นสีแดงทั่วทั้งตัว ดาบแล้วดาบเล่าที่ฟันลงผิวกายเขา ดาบแล้วดาบเล่าที่แทงผ่านร่างเขา จนกระทั่งลมหายใจสุดท้ายปลิดปลิวไปพร้อมกับร่างสูงที่ล้มลงกับพื้น ในอ้อมแขนยังมีร่างบุตรชายสุดรัก"เหอหลาง!!!" หมิงเสวี่ยกรีดร้องสุดเสียงอย่างคนหัวใจแหลกสลาย นางพยายามดิ้นรนจากการจับกุมของหมี่เฟิงซึ่งเตรียมพานางหนีเพราะเห็นท่าไม่ดีแต่ไม่ว่าอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด หัวใจนางแหลกละเอียดกับภาพเบื้องหน้า นางกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่สนใจสิ่งใดหมี่เฟิง พานางไปซ่อนตัวยังที่ปลอดภัย รอจนกระทั่งสถานการณ์สงบแล้วจึงย้อนกลับมาที่ตระกูลไป๋ในวันรุ่งขึ้นหมิงเสวี่ยเดินโซเซไปตามทางเปื้อนเลือด บ้านหลังใหญ่ที่เคยสะอาดสะอ้านเปี่ยมชีวิตชีวา บัดนี้สกปรกเละเทะ ไม่เหลือเค้าความรุ่งโรจน์ดังกาลก่อนนางเดินผ่านโรงยา ก็พบกับศพของจื่อหนี่ที่นอนจมกองเลือดโอบกอดเย่วเอ๋อ

"เหอหลาง" นางตรงเข้ากอดเขา "ท่านเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บมากหรือไม่?""ไม่เท่าไร" เขาตอบพลางกวาดตามองลูกน้องที่เจ็บหนักกว่าเขา เพราะมัวแต่รู้สึกผิดที่ทำให้ลูกน้องบาดเจ็บกันถึงขนาดนี้จึงไม่ทันได้ใส่ใจหมิงเสวี่ย"เอ่อก็...ดีแล้ว" นางหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีห่างเหินนั้น "เหอหลาง...ข้า...""จะถามว่าข้าทำงานให้เจ้าสำเร็จหรือไม่ก็บอกมาตามตรงเถอะ"หมิงเสวี่ยขมวดคิ้ว นางไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเสียหน่อย ที่นางห่วงคือเขาต่างหาก"ข้า...""ข้าแก้แค้นให้เจ้าไม่สำเร็จและเป็นฝ่ายถูกซุ่มโจมตีเสียเอง ขอโทษด้วยที่ข้าทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว" พูดจบก็ลุกขึ้นไปถามไถ่อาการลูกน้องที่นอนร้องโอดโอยอยู่ ทำเอาความน้อยใจแล่นขึ้นมาจุกอกนางไม่รู้ตัว แต่จะไม่โทษใครได้ ก็ตัวนางเองนั่นล่ะ ที่ทำให้เขาคิดเช่นนี้ได้...ถ้าเขาไม่อยากให้นางห่วง นางก็จะไม่ทำ!ขณะจะเดินออกไป ซื่อเซี่ยยี่ก็ปราดเข้ามาในห้องโถง"ไป๋จิ้งเหอ! เกิดอะไรขึ้น?!" เขากับนางนัดกันไว้ที่นอกเมืองซีหนิง แต่ยังไม่ทันไรก็มีคนมาส่งข่าวว่าเขาถูกซุ่มโจมตี กองกำลังที่นางทิ้งไว้ให้ต่างบาดเจ็บเสียหายไม่น้อย"ฉู่หลานเทียนอาศัยคนน้อยกว่า ใช่วิธีการแบบกองโจร ลอบโจมตีพ

"...ข้าพยายามแล้ว" เขาเป็นคนใจแข็งยิ่ง"แข็งเขิงอะไรกัน เจ้านั่นน่ะขี้น้อยใจจะตาย""ขี้น้อยใจ แถมยังชอบประชดประชัน" นางเสริมต่อให้"โถๆ ก็คนเขาถูกเอาอกเอาใจมาแต่เล็กแต่น้อยนี่นา" ซื่อเซี่ยยี่ช่วยแก้ตัวให้อีก "เขาแค่อยากให้ภรรยารักเขามากๆแต่ไม่รู้จะบอกอย่างไรล่ะมั้ง""แต่ข้าก็ผิดส่วนหนึ่งนะ" หมิงเสวี่ยว่า "พี่ซื่อว่าข้าควรจะขอโทษเขาดีหรือไม่?""ทำผิดก็ต้องขอโทษเป็นเรื่องที่ถูกต้อง""แต่เขาก็ทำผิดกับข้า เขาจะไม่ขอโทษสักคำหรือ?""เขาทำอะไรผิดต่อเจ้า?""เขาหลอกข้า" นางตอบ "ทำร้าย...เพื่อนข้า""เล่ามา ข้าอยากฟังตั้งแต่ต้น..." ซื่อเซี่ยยี่ทำท่าปักหลักฟังด้วยการสั่งเหล้ามาอีกสองไห นางจะนั่งฟังแบบไม่ลุกไปเข้าห้องน้ำเลยทีเดียวหมิงเสวี่ยเล่าเรื่องราวให้ฟังอย่างไม่ปิดบัง โดยมีจื่อหนี่นั่งฟังเงียบๆ โดยไม่ขัดอะไร"..เรื่องก็เป็นเช่นนี้เจ้าค่ะ" หมิงเสวี่ยปาดน้ำตาออกลวกๆ"แล้วก็เลยจะเอาลูกตัวเองเป็นเครื่องต่อรองให้เสี่ยวเหอแก้แค้นให้" เซี่ยยี่เปรย เห็นนางพยักหน้าอย่างหดหู่ก็ถอนใจ"เจ้าจะทำแบบนั้นจริงๆ รึ""ข้า..."ซื่อเซี่ยยี่เอาพัดเคาะศีรษะหมิงเสวี่ยไปทีหนึ่ง"พี่ซื่อ!""สมควรที่เจ้านั่นจะโกรธเป็น