Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 111 - Bab 120

"นายท่าน เชิญทางนี้เจ้าค่ะ" เด็กสาวเชื้อเชิญชายหนุ่มร่างสูงผมสีน้ำตาลเข้มพร้อมผู้ติดตามจำนวนหนึ่งนั่งที่โต๊ะที่จัดเตรียมเอาไว้ให้ ร่างสูงนั้นหันกลับไปยิ้มอบอุ่นชวนให้เด็กสาวเคลิบเคลิ้ม พร้อมคำตอบที่ดูเป็นสุภาพชน"นายท่าน นี่อาจเป็นกับดักนะขอรับ" ผู้ติดตามคนหนึ่งของบุรุษผู้นั้นเอ่ยขึ้น ใบหน้าเขามักประดับด้วยรอยยิ้มประหลาด"น่าสนุกดี" ชายคนนั้นตอบสั้นๆ ท่าทางไม่ยี่หระ "ถ้าคนพวกนั้นไม่จะโต้กลับพวกเราบ้าง ข้าคงผิดหวังไม่น้อยทีเดียว"เช่นนั้นก็รอดูเรื่องสนุกให้สบายใจดีกว่า""เสวี่ยเอ๋อร์ ไม่สิ คุณชายเสวี่ย เจ้าจะประมูลสาวงามด้วยหรือไม่?" จื่อหนี่หัวเราะคิกคัก มองเวทีตรงกลางโถงที่คณะกายกรรมเริ่มทยอยลงจากเวที"ไม่เอาล่ะ" หมิงเสวี่ยส่ายหน้า "ข้าขอเป็นผู้ชมดีกว่า หนี่เอ๋อร์ เราขึ้นไปหาพี่ซื่อกัน"สองสาวในคราบหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรี ต่างลืมตัว จูงมือกันวิ่งกลับชั้นบน สองร่างถลาวืดผ่านผ้าม่าน รีบแย่งกันเกาะรั้วเตี้ยเพื่อให้มองเห็นเวทีได้ชัดเจน"พี่ซื่อเจ้าคะ ด้านล่างบอกว่าจะเริ่มประมูลสาวงามแล้วเจ้าค่ะ!" จื่อหนี่ร้องบอกอย่างตื่นเต้น"มีเทียบชื่อสาวงามหรือไม่?" เซี่ยยี่หันไปถามเด็กสาวที่ยืนรับใช้อยู่

เซี่ยยี่ทนดูไม่ไหว นางหุบพัดแล้วเดินเข้ามาหิ้วเอวแน่งน้อยให้กลับไปนั่งที่เดิม...ก็ตลกและน่าเอ็นดูอยู่หรอก แต่ถ้าพวกนางเล่นมากไปข้าจะเสียงานน่ะสิ!"ตั้งสติกันหน่อย ดูโน่น" เซี่ยยี่ยิ้มพรายเมื่อเป้าหมายของพวกนางถูก "ผลัก" ออกมาจากหลังฉากกั้น"การประมูลที่แท้จริงจะเริ่มจากนี้ต่างหาก"ไป๋จิ้งเหอที่ถูกผลักมากลางเวทีทรุดไปกับพื้นเพราะถูกสกัดจุดไว้ ชวนเรียกคะแนนสงสารเห็นใจจากคนหมู่มาก พอจู้เฉิงเดินเข้ามาประคองให้ยืนได้มั่นคงดี การประมูลสาวงามจึงเริ่มต้นขึ้น"แปดพันตำลึง!" เสียงใครบางคนจากด้านล่างตะโกนราคาขึ้นมาเป็นคนแรก "อะไรนะ?!" หมิงเสวี่ยตาค้าง"แค่เริ่มก็แปดพันตำลึงแล้วรึ!?""แปดพันห้าร้อยตำลึง!""เก้าพันตำลึง!!"ตัวเลขเริ่มสูงขึ้นเรื่อยจนหมิงเสวี่ยแทบจะลมจับ มันจะไปสิ้นสุดที่จำนวนใดกันแน่เนี่ย!""ข้ามีงบให้เจ้าไม่อั้น" ซื่อเซี่ยยี่วางตั๋วแลกเงินบนโต๊ะใบหนึ่ง "ลองประมูลคนรักเจ้าดูบ้างสิ""ขอบคุณเจ้าค่ะ!""อย่าลืมวางมาดคุณชายประมูลสาวงามด้วย""เจ้าค่ะ! เอ้ย ขอรับ!"หมิงเสวี่ยรับเงินไปแล้วตะโกนด้วยเสียงที่พยายามจะเข้ม "หนึ่งหมื่นห้าพันตำลึง!" เขาต้องเป็นของข้าๆไป๋จิ้งเหอในคราบสาวงามกำลังโ

ขณะที่ฉู่หลานเทียนไม่มีท่าทีประหลาดใจกับการที่ซื่อเซี่ยยี่ถูกเรียกตัวกลับ"เดี๋ยวข้าต้องกลับด้วยสินะ" จู้เฉิงยิ้มกว้าง"จะกลับด้วยทำไม?" นางถามบุรุษเจ้าสำราญห้วนๆ"ข้าห่วงนี่นา สาวงามบอบบางต้องเผชิญเหตุก่อจลาจลในเมืองหลวง""พวกชอบกวนน้ำให้ขุ่น ข้ารับมือได้สบายๆ""ข้าห่วงเจ้า เซี่ยเอ๋อร์ของข้า" เขากระซิบข้างหูนิ่ม"...""...""ก็ตามมาสิ""แต่ใจหนึ่งข้าก็ห่วงสองคนนั้นนา...""ตกลงว่าจะเลือกอย่างใดกันแน่!""เช่นนั้นเจ้าล่วงหน้าไปก่อน ถ้าภารกิจครานี้สำเร็จจะตามไปสมทบเจ้าภายหลัง""จะเอาแบบนั้นก็ได้" เซี่ยยี่ยิ้มอย่างมีนัย ก่อนแยกกับจู้เฉิงที่เข้าโจมตีเทียนหลางในทันที"ฝีมือท่านตอนนี้น่าจะคว่ำข้าได้ง่ายๆ" เทียนหลางว่าพลางใช้เพลงหมัดปัดป้องสลับโจมตีอีกฝ่ายอย่างคู่คี่ "แต่ไม่คิดว่าเพลงหมัดนี้มันเบาไปหรือ?""ข้าเองก็ไม่อยากจะเอาชนะ แต่เซี่ยเอ๋อร์ปรารถนาให้ข้าสู้ ข้าจะสู้เพื่อนาง" โหวเหย๋ยิ้มบาง ก่อนเปลี่ยนเป็นเพลงเตะ ซึ่งเทียนหลางเองก็หลบได้หวุดหวิด"นายท่าน" คนสนิทของเทียนหลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "จะเปลี่ยนตัวกันหรือไม่?""ไม่ต้อง เจ้ารีบพาสองคนนั้นไปก่อน แล้วข้าจะตามไป""ขอรับ"“หยุดนะ!” จื่อหนี่เ

ไห่เยี่ยนยิ้มกว้างรับ สักพักขันทีคนสนิทก็ปรากฏตัวต่อหน้าทั้งสอง "องค์รัชทายาท องค์ชายใหญ่ ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ทั้งสองพระองค์เข้าเฝ้า"ไห่เทียนเฉินหลบทางเพื่อให้ไห่เยี่ยนได้เดินนำ เหตุการณ์นี้อาจเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับไห่เทียนเฉินนั้นมันสร้างคับแค้นใจให้เพิ่มมากขึ้นไปอีกที่ต้องหลีกทางให้น้องชายภายในห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันกำลังร่างราชโองการด้วยสีหน้าสงบ แม้จะมีชันษาเฉียดหกสิบ แต่ใบหน้ายังอ่อนกว่าวัยจนใครที่ได้เห็นยังนึกว่าพระองค์ยังเป็นฮ่องเต้หนุ่มวัยสี่สิบต้นๆ ต่างกับผมสีเทาที่อยู่ภายใต้ครอบเกล้าทองคำ"รัชทายาท เทียนเฉิน" ฮ่องเต้เอ่ยตรัสด้วยสุรเสียงที่ติดเคร่งเครียดเล็กน้อย"เหตุการณ์จลาจลในเมืองหลวงตอนนี้เป็นเช่นใดบ้าง?""กราบทูลเสด็จพ่อ ตอนนี้กองทัพของขุนพลซื่อกวาดล้างผู้ก่อเหตุได้เกือบหมดแล้ว มีเพียงแกนนำบางส่วนที่ปลอมตัวเป็นชาวบ้านหลบหนีไป กระหม่อมสั่งปิดเมืองหลวงแล้ว ไม่เกินเช้าวันพรุ่งนี้คาดว่าจะจับกุมได้ทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ""นับว่าจัดการได้รัดกุมและรวดเร็วดีมาก" พระพักตร์ที่เคยเคร่งเครียดเริ่มผ่อนคลายลง "จากนี้ไปข้าฝากเจ้ากับเทียนเฉินช่วยทำบัญชีส่วนที่เสียหายจากการจล

หาไม่แล้ว นางคงไม่อาจทำใจให้กำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขของบุรุษผู้นั้นได้!"ถ้าเช่นนั้นพอจบเรื่องนี้แล้ว เราหนีไปด้วยกันเถอะนะ" หงเช่อกอดนางราวกับสมบัติล้ำค่าที่ได้คืน "ไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่นอกด่าน ที่เราเคยคุยกันไว้อย่างไร""ไปนอกด่าน? กับเจ้า?" นางแค่นเสียง "ฮ่าๆ อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลยหลางหงเช่อ!!" แม้นางจะไม่ได้ผลักร่างสูงนั้นออก แต่แววตานั้นเคียดแค้นจับใจ "เจ้ายังกล้าพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาหลังจากที่ทำกับข้าเช่นนี่แล้วน่ะรึ?!""แล้วเจ้าจะอยู่คนเดียวหรือไง หรือว่าคิดจะกลับไปหาเจ้านั่นอีก" หงเช่อไม่เข้าใจว่าเหตุนางจึงปฏิเสธเขาอีก ทั้งที่รู้แล้วว่าเขายังรักนาง และไม่ได้คิดจะรังแกนางจริงๆ"ข้าไม่อยู่กับใครทั้งนั้น" นางบอก ความแค้นเคืองที่มีต่อบุรุษทั้งสองทำให้นางขยาด"เสวี่ยเอ๋อร์""ออกไป ข้าอยากอยู่คนเดียว""เสวี่ยเอ๋อร์...""ข้าบอกให้ออกไป!" นางยกมือปิดหู "ข้าไม่อยากฟังเจ้าพูดอีกแม้แต่คำเดียว!"หงเช่อจนใจที่จะเกลี้ยกล่อมนางอีก เขาตัดสินใจผละหมิงเสวี่ยออกจากอ้อมกอด "เจ้า...พักผ่อนเถอะนะ ขอโทษที่รบกวนเจ้า"หมิงเสวี่ยนั่งกอดเขาตัวเอง ไม่คิดจะชายตากลับไปมองและไม่เอ่ยตอบอะไรแม้สักคำเดียว นาง