Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 141 - Bab 150

พูดง่ายแต่ทำยาก สำหรับการง้อใครสักคน โดยเฉพาะเป็นคุณชายที่ขี้น้อยใจและช่างประชดอย่างไป๋จิ้งเหอ!"เหอหลาง..." หมิงเสวี่ยเปิดประตูห้องหนังสือเข้าไปพร้อมกับถาดขนม "...ท่านหิวหรือไม่ ข้าให้เด็กๆ ทำขนมมาให้""ไม่" เขาตอบเสียงเรียบขณะพลิกหน้าหนังสือหน้าใหม่ "เจ้าต้องการสิ่งใดว่ามา""ข้า...แค่อยากจะขอโทษ...ที่ทำอะไรไม่คิด" นางว่าเสียงอ่อย "อ้อ เรื่องที่วางแผนปล้ำท่านอีกกระทงหนึ่ง"คิ้วกระบี่ของเขากระตุกเล็กน้อย...เพราะเป็นเช่นนี้ไงเล่าถึงได้ไม่หายโกรธ! "เท่านี้รึ?"หมิงเสวี่ยกลอกตาไปมา นางว่ามีแค่นี้นะ หรือยังมีอีก? "เอ่อ...เท่าที่นึกออกก็มีเท่านี้จริงๆ" นางตอบพร้อมรอยยิ้มแหยๆ"ข้าก็ต้องขอโทษเช่นกันที่ข้าเห็นแก่ตัว ไม่ยอมบอกเจ้าว่าคนรักเก่าของเจ้านั้นแท้จริงเป็นบุรุษที่แสนดี เพื่อปกป้องเจ้าถึงกับยอมทำให้ตนเองถูกเจ้าเกลียด"หมิงเสวี่ยย่นคิ้ว คำพูดเช่นนี้ เด็กสามขวบก็เข้าใจว่าเขาประชด...ใจเย็นไว้ หมิงเสวี่ย...ใจเย็นๆ"เรื่องที้ผ่านมาแล้วก็แล้วไปเถอะเจ้าค่ะ" นางปั้นยิ้มหวานแล้วเดินไปใกล้ๆ เขา "มาเจ้าค่ะ ทานอะไรสักหน่อย เดี๋ยวข้าป้อน"เขามองนางครั้งหนึ่ง จานขนมครั้งหนึ่ง "เจ้าจะเล่นลูกไม้ใดอีก?"

หมิงเสวี่ยรู้สึกตัวตื่นในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อสัมผัสที่นอนข้างตัว ก็รู้ว่าไป๋จิ้งเหอออกไปจากห้องสักพักใหญ่ๆแล้ว แม้แต่รอตื่นมาทักทายกันก็ไม่มี นางบุ้ยปากอย่างนึกงอน แต่พอลุกขึ้นนั่งและพบว่าร่างกายนางนั้นช่างเปล่าเปลือย ก็นึกถึงเรื่องเมื่อกลางดึกขึ้นมาเฮอะ...ที่แท้ก็อายนี่เอง ที่ทำตัวเยี่ยงโจรเด็ดบุปผา ลักหลับภรรยา..."ขอโทษนะลูก ท่านพ่อท่านแม่กวนเจ้าตอนหลับสินะ?" นางลูบท้องตนเองแล้วเอ่ยถาม แต่เมื่อนึกถึงความนุ่มนวลและลีลารักที่เขามอบให้เมื่อ แม้จะครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่ก็รู้สึกได้ปรางนวลพลันร้อนวูบวาบ อดยอมรับไม่ได้ว่ารสสัมผัสนั้นช่างดีเหลือเกิน คิดดังนั้นนางก็ไหวไหล่ ตัดสินใจแล้วว่าต่อไปให้เขามานอนด้วยก็ได้ จากนั้นนางจึงหยิบชุดนอนมาสวมทันเวลาที่สาวใช้นำน้ำสำหรับล้างหน้ามาให้ นางทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจึงให้พวกนางแต่งตัวและเกล้าผมให้ใหม่"วันนี้ฮูหยินดูอารมณ์ดีมากเลยนะเจ้าคะ" สาวใช้ของนางเอ่ยทักขณะหวีผมให้นาง "ใบหน้าก็ผ่องใสยิ่ง มีเรื่องอันใดน่ายินดีหรือเจ้าคะ?""...ไม่มีอันใดเป็นพิเศษสักหน่อย" นางปฏิเสธทั้งๆ ที่ใบหน้าแดงระเรื่อ"แต่เมื่อคืนนายท่านมาค้างด้วยนี่เจ้าคะ โอ

"เฉี่ยวเหมยเหมยไปไหนล่ะ?" เซี่ยยี่ถาม"ข้ากำลังจะไปตามเจ้าค่ะ จื่อหนี่ตอบด้วยรอยยิ้ม"ดีๆ เรื่องที่ควรรู้ เจ้านั่นจะได้รู้เสียที""พี่ซื่อนี่ล่ะก็..." จื่อหนี่น้อยเขินอายขึ้นมาจนต้องรีบเดินออกไป"เรื่องอะไร?" ไป๋จิ้งเหอถาม"เจ้าชื่อเฉี่ยวเหมยเหมยหรือถึงอยากรู้?" นางย้อนถาม "เอาน่ะ เดี๋ยวก็รู้พร้อมกันทีเดียวไปเลย ไปบอกให้เด็กๆ ยกสำรับมาได้แล้ว"ไป๋จิ้งเหอหันไปสั่งสาวใช้ ไม่นานอาหารก็วางลงเต็มโต๊ะจังหวะเดียวกับที่เฉี่ยวเหมยและจื่อหนี่ก็ตามมาถึงพอดี"วันนี้ครึกครื้นยิ่งนัก!" เฉี่ยวเหมยบอกอย่างร่าเริง "ได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้เป็นเรื่องดีที่สุด""เจ้านั่งสิ" จื่อหนี่ดึงเขามานั่งข้างๆ แล้วตักข้าวคีบกับข้าวอย่างเอาใจใส่แกร๊งๆ! เสียงตะเกียบเคาะกับชามข้าวดังจนทุกคนหันมองซื่อเซี่ยยี่"เสียมารยาท" ไป๋จิ้งเหอว่าใส่"หุบปากน่า ข่าวดีมีก็ต้องบอกก่อนกินข้าวสิ!" นางยิ้มเยาะใส่เขา "ใครจะไปชอบทำอะไรเงียบๆ เยี่ยงโจรเด็ดบุปผาแบบเจ้าล่ะ?ไป๋จิ้งเหอใช้สองนิ้วคีบถ้วยชาแล้วดีดใส่ซื่อเซี่ยยี่อย่างไม่ไว้ไมตรี แต่นางกลับรับไว้ด้วยตะเกียบที่ถืออยู่แล้วควงเล่นอย่างสนุก "เอาล่ะๆ ฟังมารดาพูดได้แล้ว วันน

ฮูหยินไป๋รู้สึกท้อแท้เหลือกำลัง เหตุใดกว่าจะคลอดลูกได้สักคนถึงลำบากเช่นนี้กันนะ "ข้าจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไรกัน หนี่เอ๋อร์""แล้วแต่คน บางคนก็แพ้ไม่มาก สามสี่เดือนก็หาย แต่บางคน..." จื่อหนี่นั่งกินขนมดอกกุ้ยฮวาขณะตอบอย่างไม่รู้สึกถึงสายตาอิจฉาตาร้อนจากคนถาม "...ก็แพ้ไปจนคลอด""แล้วข้าจะเป็นแบบไหนล่ะ?" ไม่เอานะ ถ้าแพ้ท้องจนกระทั่งคลอด นางต้องตายกลายเป็นผีอดอยากก่อนจะเป็นแม่คนน่ะสิ!"ข้าก็ตอบไม่ได้หรอกเสวี่ยเอ๋อร์" จื่อหนี่ทำหน้าจนใจจริงๆ"ข้าเองก็อยากกินขนมกุ้ยฮวา แต่ได้กลิ่นข้าก็เหม็นแล้ว ฮือๆ" นางยังคงคร่ำครวญต่อ"ตายล่ะ ข้าขอโทษ เดี๋ยวข้าจะไปกินที่อื่นนะ" จื่อหนี่ทำท่าจะลุกหนี แต่เฉี่ยวเหมยกลับแบกอาหารมามากมายวางตรงหน้าภรรยา"หนี่เอ๋อร์ ข้าซื้อของกินมาฝาก" เขาแกะห่อทีละอย่างๆจนกลิ่นอาหารลอยฟุ้ง "มีทั้งขาหมู เป็ดย่าง เกี๊ยวน้ำ บัวลอยข้าวหมาก รสเลิศทั้งนั้น เจ้ากินให้เต็มที่เลย""อุ..." หมิงเสวี่ยปิดปากปิดจมูกแน่น...นางจะตายเพราะกลิ่นอาหารพวกนี้แล้ว เหม็น...มือน้อยคว้าชามเปล่าประจำกายหมายจะวิ่งออกไปอาเจียนข้างนอก แต่ไม่ทันแล้ว วิ่งไปไม่ถึงห้าก้าวก็อาเจียนออกมาเสียก่อน ขนาดปิดปากปิดจม

หมิงเสวี่ยอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด นางรีบดึงร่างเขามาบังกายเปลือยของนาง แต่เพราะดึงเข้ามาแรงไป ส่วนนั้นของเขาจึงสอดลึกเข้าไปในร่างนางมากกว่าเดิม"อ๊ะ!" ฮูหยินน้อยหลุดเสียงร้องออกมา"จะทำต่อก็ได้นะ ข้าไม่ถือหรอก" เซี่ยยี่ท้าวแขนข้างหนึ่งมอง ท่าทางสบายๆ "การทำให้ภรรยาค้างเติ่งถือเป็นบาปมหันต์กว่า”ไป๋จิ้งเหอแค้นใจจนแทบกระอักเลือดที่ถูกปิศาจผู้นี้มาเห็นเข้าทั้งยังแกล้งไม่ไปไหนเสียอีก "รู้จักละอายแก่ใจบ้างหรือไม่?!""งั้นข้าหลับตา" นางว่า เอามือปิดตา แต่มือนั้นถ่างออกเป็นช่องตรงลูกตา "เอ้า ทำต่อเลย ข้าไม่เห็นอะไรแล้ว""ออกไป!" ไล่ขนาดนี้ ถ้ายังไม่ออกก็หน้าด้านหน้าทนเกินไปแล้ว"คิดว่าข้ากลัวหรือไง? เจ้าเด็กเมื่อวานซืน""เจ้า!""พี่ซื่อ..ท่านออกไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ...ถือว่าเสวี่ยเอ๋อร์ขอร้องท่าน" หมิงเสวี่ยเอ่ยเสียงพร่า"แบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย..." นางลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย "ฮูหยินน้อยเอ่ยปากขอร้องทั้งที หากไม่ให้ข้าคงเป็นคนใจไม้ไส้ระกำ""ท่านรีบไปเลย" จิ้งเหอเดือดดาล นางคิดว่าการอยู่นิ่งโดยที่อารมณ์ค้างเติ่งเป็นสิ่งดีนักหรือ!?"เดี๋ยวสิ ข้าได้ยินว่าพวกเจ้ากินเซาปิ่งกันด้วยนี่ ข้ายังไม่ได