Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 1 - Bab 10

มณฑลชิงไห่ อยู่ทางทิศตะวันตกของมณฑลกานซูอันเป็นที่ตั้งของมหานครฉางอัน จุดเริ่มต้นอันยิ่งใหญ่แห่งเส้นทางสายไหมภูมิประเทศงดงาม อุดมสมบูรณ์ทั้งแม่น้ำ ภูเขา เป็นที่ตั้งของด่านซีหนิงที่เปิดออกสู่ดินแดนต่างชาติอย่างซินเจียงที่ใดมีการค้า ที่นั่นย่อมมีโจรบริเวณภูเขาเศียรมังกร นอกด่านซีหนิงไปไม่ไกลคือที่ลงหลักปักฐานของเหล่าโจรผู้คอยปล้นสะดมขบวนสินค้าที่ผ่านไปมาภูเขาอันดุร้ายดังพญามังกร สูบเลือดเนื้อพ่อค้าจนสิ้นเนื้อประดาตัว...สูบกระทั่งชีวิตและลมหายใจวันนี้ก็ดูท่าว่าจะมีพ่อค้าผู้โชคร้ายรายใหม่จำต้องมาสังเวยชีวิตที่นี่อีกหน"นายท่านขอรับ รีบหนีไปเร็วเข้า ทางนี้พวกข้าจะสกัดเอาไว้เอง!" เสียงชายหนุ่มที่กำลังสู้รบติดพันกับคนร้ายดังขึ้นพลางหันไปทางชายหนุ่มผู้เป็นนายเหนือหัวที่เพิ่งตวัดกระบี่ฟาดฟันร่างสูงใหญ่ของโจรป่าจนลงไปกองกับพื้น"เจ้าคิดว่าข้าไร้ฝีมือเพียงนั้นเชียวรึ เฉี่ยวเหมย" ร่างสูงบนหลังม้ากวัดแกว่งกระบี่เข้าบี่เข้าใส่โจรร้ายที่รุมกลุ้มเข้ามาทางเขาอย่างไม่ลดละ"นายท่าน ใครจะกล้าดูถูกท่าน เพียงแต่เจ้าพวกนี้มีมาก...น่าตายนัก!..." เฮยเฉี่ยวเหมยคนสนิทของเขาสะบัดดาบใหญ่แทงชายชุดดำที่พุ่งมาทา

กำลังเดินไปตามทาง เด็กชายก็นึกภาพน้ำตาลปั้นสีสวยที่กำลังรออยู่ วันนี้จะกินสีอะไรดีนะ พลันร่างเล็กก็เซวูบไปด้านข้างและชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งตามแรงที่เบียดมาของพี่สาว"ว้ายยยย..." เสียงคนเป็นพี่สาวร้องเมื่อเสียหลัก"ตายแล้ว แม่นางเป็นอันใดหรือไม่" หญิงสาวชาวบ้านนางนั้นเอ่ยถามทั้งยังรีบเข้ามาช่วยพยุงอย่างไร้ความโกรธเคืองเมื่อถูกชน หญิงสาวนางนี้คือเสวี่ยหมิงนั่นเอง"ไม่ ไม่เป็นไร" เมื่อตั้งตัวได้ก็ยืดกายหันมาตอบ "วันนี้คนเยอะไปหน่อยข้าเลยถูกเบียดเอา ขอโทษแม่นางด้วยที่ข้ากับน้องชายต้องชนท่านเช่นนี้ ไม่ทราบแม่นางบาดเจ็บเพราะพวกเราหรือไม่""ไม่บาดเจ็บอะไร ห่วงก็แต่น้องชายของเจ้า" หมิงเสวี่ยก้มตัวลงมองเด็กชาย เมื่อเห็นว่าปลอดภัยดีก็ยิ้มให้แต่ไม่กล้ายื่นมือไปลูบหัวเพราะทราบแก่ใจดีว่าชนชั้นสูงเหล่านี้มีความถือตัวมากเพียงใด"เสี่ยวซู ขอบคุณพี่สาวท่านนี้สิ หากไม่ได้นางช่วยพยุง เราต้องล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วเป็นแน่"เด็กชายมองหน้าคนแปลกหน้า แต่ก็รักษาท่วงท่าสุภาพเอาไว้และรีบเอ่ยขอบคุณตามที่พี่สาวกำชับหมิงเสวี่ยยังคงยิ้ม แต่จากนั้นกลับมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้น "พักนี้มีโจรขโมยออกอาละวาดฉกชิงวิ่งราว

"อย่ามัวชักช้า ส่งห่อผ้าออกมาให้พวกข้าตรวจเร็วๆ ฝนก็ตก หนาวจะตายอยู่แล้ว!"ทหารหนุ่มรูปร่างสูงกำยำในชุดเกราะพร้อมตราประจำหน่วยทหารทำให้คนทั่วไปพอจะดูออกว่าพวกเขาเป็นทหารรักษาเมือง คืนนี้เป็นคืนที่มีงานเลี้ยงเปิดตัวอนุภรรยาคนใหม่ของนายอำเภอ เลยมีผู้คนเดินเข้าออกหนาตา อันที่จริงแล้วเวรยามไม่เข้มงวดเพียงนี้ แต่สามวันก่อนเกิดเหตุการณ์ปล้นขบวนสินค้าของคหบดีคนสำคัญของเมืองหลวง เวรยามเลยหนาแน่นเป็นพิเศษ มีการตรวจค้นคนที่เข้าออกอย่างเข้มงวดเมื่อมีงานเลี้ยง ย่อมต้องมีอาหาร สุรา และสาวงาม ในด้านอาหารนั้น นายอำเภอว่าจ้างภัตตาคารเทียนหมินอันเป็นเหลาสุรานามกระเดื่องของซีหนิงมาให้จัดงานนี้ และเมื่อคนของร้านไม่เพียงพอกับการใช้งาน ร้านเทียนหมินจึงต้องหยิบยืมสาวใช้จากร้านอื่นมาช่วย หมิงเสวี่ยก็มาด้วยเหตุผลนี้เช่นกันโอกาสดีงามเช่นนี้ จะหลุดรอดน้ำมือแมวขโมยตัวน้อยไปได้อย่างไรเมื่อครึ่งชั่วยามก่อนนางก็สบโอกาสเล็ดรอดเข้าไปในห้องหนังสือที่ผู้มีอันจะกินทั้งหลายชอบซุกซ่อนของมีค่าเอาไว้ หลังจากรื้อๆค้นๆอยู่ครึ่งก้านธูปนางก็เจอห่อผ้าแพรซ่อนอยู่ในหีบไม้เล็กๆใต้ตู้หนังสือ แต่ไม่ทันได้แกะออกดูว่าเป็นของล้ำค่าป

ยามไฮ่[1] แล้ว ท้องถนนเงียบสงัด ทางเดินว่างเปล่าไร้เงาผู้สัญจร ชาวบ้านร้านตลาดปิดร้านกันเงียบเชียบ มีเพียงแสงไฟจากโคมสีแดงที่แขวนไว้หน้าร้านส่องให้แสงสว่าง ทว่า ท่ามกลางความเงียบงันนั้น กลับมีเสียงเอะอะดังมาจากร้านยาของหมอหวงที่อยู่สุดปลายถนนใหญ่ "ท่านหมอ! ได้โปรดเถอะ!! คนของข้าจะไม่รอดแล้ว!! ท่านหมอ!!" ร่างเปียกโชกของเฉี่ยวเหมยยืนตากฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาไม่หยุด มือยังคบทุบอยู่ที่ประตูร้านหมออย่างไม่ยอมแพ้"ข้าอยากไปอยู่หรอกนะ แต่ว่า..." หมอชราเอ่ยเสียงสั่น กิตติศัพท์ความน่าสะพรึงของจวนผีสิงนั่นดังกระฉ่อน ถ้าเกิดไปเจอผีสาวในจวนนั้นล่ะก็ หัวใจเขาคงได้หัวใจหยุดเต้นแน่นอนเฉี่ยวเหมยคุกเข่าลงอ้อนวอน มือก็ทุบประตู้ไม้ที่กั้นเขากับท่านหมอหวงไม่หยุด"ท่านหมอ ได้โปรด ท่านจะเรียกค่ารักษาเท่าใดก็ได้ ข้ามีเงินนะท่านหมอ!"หมอหวงชะโงกหน้าผ่านซี่ลูกกรงไม้ เมื่อเห็นสารรูปเฉี่ยวเหมยก็สั่นหัว...ไหนว่ามีเงิน ร่มสักคัน ผ้าคลุมสักผืนก็ไม่มี..."กลับไปเถอะ พ่อหนุ่ม ข้าไปไม่ได้จริงๆ""ข้ากราบล่ะท่านหมอ ท่านช่วยคิดดูอีกทีเถอะนะ" ชายหนุ่มยอมละทิ้งศักดิ์ศรี ถึงขนาดยอมกราบกราน โขกศีรษะให้ท่านหมอ แต่ทุกอย่า

สภาพของจวนร้างผีสิงในยามกลางคืนนั้นสยองขวัญสมคำร่ำลือ สภาพจวนเก่าผุพัง มีเถาวัลย์และหญ้าขึ้นรกครึ้มบ่งบอกว่าขาดการดูแลเอาใจใส่มาช้านาน ประกอบกับฝนตกพรำๆ อากาศหนาวเย็น มันชวนให้มีบางอย่างโผล่มาทำให้ตกใจตายจริงๆเสียงลมพัดหวีดหวิวดังสะท้อนก้องไปมาในเรือนว่างเปล่า ทำเอาหมอหวงขนลุกซู่ไปทั้งตัว มือหนานั้น กำล่วมยาเอาไว้แน่น เหงื่อซึมแผ่ไปทั่วแผ่นหลังทั้งที่อากาศเย็นเสียดกระดูก...แค่ก..แค่ก...เสียงไอเบาๆ ในความเงียบสงัดทำเอาหมอขวัญอ่อนสะดุ้งโหยง มือไม้สะเปะสะปะคว้ายันตร์กันผีที่ฉวยเอามาจากหิ้งบูชาเจ้าแม่กวนอิมมากำไว้เสียแน่น ก่อนหันไปถามชายหนุ่ม "อยู่ไหนล่ะ ฮูหยินของเจ้า?""อยู่ห้องด้านในทางนั้น" เฉี่ยวเหมยยื่นคบไฟไปทางขวามือเสียงวัตถุเคลื่อนที่ในความมืด ทำให้หัวใจของหมอชราวัยเฉียดเจ็บสิบร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม จากนั้นไม่กี่อึดใจ เสียงร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดทรมานก็ดังขึ้นมาโดยที่ทั้งสองไม่ทันตั้งตัว"นายท่าน!!!" เฉี่ยวเหมยร้องลั่น รีบกระโจนไปทางที่มีเสียงร้องนั้นทันทีโดยไม่ลืมคว้ามือท่านหมอหวงที่ตาเหลือกลานไปด้วย"ส..เสียงแบบนี้ เมียเจ้ากำลังจะคลอดแล้วรึ?" แม้จะเดินมาถึงห้องด้านใน แต่หมอหวงก็