Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 31 - Bab 40

หมิงเสวี่ยเดินอาดๆ เข้ามาพร้อมกับถลึงตามองชายหนุ่มทั้งสองคนหงเช่อนั้นสองตาเบิกค้างรีบปล่อยมือจากไป๋จิ้งเหอราวกับอีกฝ่ายเป็นของร้อนลวกมือ ท่าทางเหมือนกับเด็กที่ถูกจับได้ขณะกำลังขโมยของส่วนไป๋จิ้งเหอ ท่าทางของเขายังนิ่ง ทว่าสีหน้านั้นแสดงออกชัดถึงความเจ็บปวดอย่างมาก"ทำอะไรน่ะ ข้าขอน้ำชาอยู่นานสองนาน" นางบ่นอุบกับหงเช่อก่อนเพราะไม่ทันสังเกตคู่กรณี พอบ่นจบจึงหันไปเห็นว่าเป็นจิ้งเหอและเฉี่ยวเหมย "อ้าว คุณชายไป๋ เฉี่ยวเกอเกอ มาได้อย่างไรนี่""ข้าอยากรู้ว่า...อึ่ก...เจ้ามีสิ่งใดขาดเหลือหรือไม่" ไป๋จิ้งเหอว่าเสียงขาดช่วงด้วยความเจ็บเหลือคณาแต่หมิงเสวี่ยไม่ทันได้รู้สึก "ข้าไม่ขาดเหลือสิ่งใด" ตอบแล้วหันไปหาหงเช่อ "ข้าคอแห้งมาก""ข...เข้าใจแล้ว" หงเช่อจำใจเดินไปหากาน้ำชา เขาไม่กล้าทำตัวมีปัญหาต่อหน้าหมิงเสวี่ยด้านเฉี่ยวเหมยเห็นแผนแกล้งเจ็บตัวของเจ้านายท่าทางจะล่มอยู่รอมร่อเลยรีบยื่นมือเข้าช่วย "นายท่าน!! แผลท่านยังไม่หายดี สงสัยว่าจะแผลจะปริแล้ว ดูสิ มีเลือดซึมออกมาด้วย!""จริงหรือเจ้าคะ!?" นางแสร้งทำหน้าตื่นตกใจ นางปราดเข้าประคอง แต่อาจจะแรงไปหน่อย มือน้อยๆ เลยฟาดเข้าที่แผลเขาสุดแรง"นายท่

"หากข้างกายข้ามีสตรีมากสามารถเช่นแม่นางหมิงเสวี่ยคงจะดีไม่น้อยเลย""เอ๋?" หมิงเสวี่ยสะดุ้ง นี่เขายังไม่คิดตัดใจอีกเหรอ "ร...รออีกสามวันเถอะนะเจ้าคะ รับรองว่าบ้านท่านจะมีคนเก่งๆแบบข้าคอยรับใช้ท่านเต็มบ้านแน่นอน"สายตาไป๋จิ้งเหอจ้องมองอยู่เพียงร่างของหมิงเสวี่ย จงใจเพิกเฉยผู้อื่นชัดเจน"เจ้ารู้ดีแก่ใจว่าข้าต้องการเพียงเจ้าเท่านั้น หมิงเสวี่ย"เฉี่ยวเหมยมองเจ้านายตนสลับกับหงเช่อแล้วรู้สึกหนาวสันหลังวาบ กิตติศัพท์ความยียวนกวนโมโหของจิ้งเหอนั้นระบือกระฉ่อนทั่วฉางอัน แต่เฉพาะกับคนที่เกลียดเท่านั้น จำได้ว่าคู่ค้าคนหนึ่งของจิ้งเหอตำหนิเรื่องสินค้าเราเพียงนิดเดียว แต่จิ้งเหอหาข้อแก้ต่างมาอธิบายจนอีกฝ่ายยอมแพ้ แต่ถึงกระนั้นยังตามเหน็บให้เจ็บใจ ยั่วโมโหทุกครั้งที่เจอหน้า ล่าสุดได้ข่าวว่ากระอักเลือดหามส่งโรงหมอแทบไม่ทันหมิงเสวี่ยเบะปากใส่ นางแสดงท่าทางแสดงออกชัดเจนว่ารังเกียจไป๋จิ้งเหอมากเพียงใดเพื่อให้หงเช่อของนางสบายใจว่านางนั้น หาได้คิดอะไรกับบุรุษผู้นี้ และเป็นบุรุษผู้นี้ที่คิดเองเออเอง"แต่ในเมื่อนางก็ได้แจ้งความประสงค์ชัดเจนแล้วว่านางไม่ต้องการทำงานให้ท่าน ท่านก็ไม่ควรจะตามตอแยนางอีก!" หงเ

"ขอโทษนะ แม่นางน้อย" เฉี่ยวเหมยขอโทษขอโพย เขาไม่ถนัดทำร้ายจิตใจสาวน้อยเสียด้วยสิเมื่อผ้าชุบน้ำของเฉี่ยวเหมยเช็ดไปบนใบหน้างาม ความจริงก็เริ่มปรากฏ ทำเอาเขาตกตะลึงริ้วรอยบนใบหน้านั้น มากกว่าท่านแม่ของเขาเสียอีก"นางโกงอายุตัวเอง!" เขาโพล่งออกมา"หมิงเสวี่ย แม่นางคนนี้บอกว่าอายุเท่าไหร่?" นี่ไม่ใช่สาวน้อย นี่มันสาวเหลือน้อย!หมิงเสวี่ยอึกอัก รีบรื้อกระดาษในมือออกมาดู"สิบเก้าปี...""บวกไปอีกสิบ" เฉี่ยวเหมยกุมอกซ้ายอย่างเจ็บปวด นี่เขาเห็นว่านางเป็นดรุณีน้อยไปได้อย่างไรแม่นาง(ไม่)น้อยเริ่มมีน้ำตารินไหลออกจากดวงตา นางเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือบอกไป๋จิ้งเหอว่า "ข้าน้อยเพียงเกิดมาอาภัพ มิได้มีใบหน้างดงามหมดจด ทั้งยังมีริ้วรอยบนใบหน้า ข้าน้อยจึงจำต้องใช้เครื่องประทินโฉม..."นางเริ่มสะอื้นไห้ "...ข้าน้อยทำผิดหรือเจ้าคะ?...ฮึก...ฮึก...""ในแต่ละวันเจ้าใช้เวลาแต่งหน้านานเท่าใด?"หลิวเพ่ยอิงตอบพลางสะอื้น "ประมาณครึ่งชั่วยามเจ้าค่ะ ""โกงอายุนับว่าร้ายแรงแล้ว ยังกินเวลาในการประทินโฉมจนเสียเวลาทำการ ข้ายอมไม่ได้" จิ้งเหอพลิกหนังสืออ่านต่ออย่างไม่ใคร่สนใจนัก "มีอีกสองคนมิใช่รึ เจ้ารีบนำเสนอมาเถอะ ข้า

"คุณชาย ถอดเสื้อสิเจ้าคะ...""ว้าย! ไม่ได้นะเจ้าคะ มือไม้สกปรก! ห้ามจับเด็ดขาด!""ตายแล้ว! นี่มันใหญ่กว่าที่ข้าคิดเสียอีกนะเจ้าคะ!""เจ้านั่นล่ะ ใจเย็นๆ ทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้"น้ำเสียงตำหนิกึ่งเอ็นดูนั้นทำเอาหมิงเสวี่ยคิดไปไกล...ขณะเดียวกันก็ก่อความไม่พอใจลึกๆ ออกมา...ทำไมกันนะ? แต่จะให้เปิดปากโวยวายก็ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องที่นางสมควรทำ นางจึงเอ่ยสั้นๆ ออกมา "ข้า...ขอตัวก่อนแล้วกันนะเจ้าคะ""หมิงเสวี่ย เจ้าจะรีบไปไหนน่ะ? รอนายท่านเสร็จก่อนสิ" เฉี่ยวเหมยรีบคว้ามือมารั้งนางไว้ครานี้หมิงเสวี่ยทนไม่ไหว โพล่งออกมา "ข้าไม่ได้หน้าทนขนาดมาทนฟังเรื่องบัดสีบัดเถลิงได้หรอกนะ!" เด็กคนนั้นยังเด็กมาก แต่กลับโชคร้ายต้องกลายเป็นหญิงบำเรอของคนเลวร้ายแบบนี้ แค่คิดนางก็รู้สึกแย่แล้ว"บัดสี?? บัดสีอะไรกัน?" เฉี่ยวเหมยชักมีสีหน้าเครียดเคร่ง"อุ๊ย! คุณชายเจ้าขา กัดข้าไม่ได้นะเจ้าคะ!" เสียงจื่อหนี่ลอยออกมาจากในห้อง "ถ้าอยากกัดล่ะก็...เหมยต้าเกอเจ้าคะ! เข้ามาให้คุณชายกัดหน่อยสิเจ้าคะ!""นี่ ข้าไม่ใช่ตัวกันกัดของม้านะ" เฉี่ยวเหมยหันไปทางเจ้าของเสียง แล้วหันกลับไปทางหมิงเสวี่ย"ท่าทางนางคนเดียวจะรับมือไม่ไหว พ

"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ"หมิงเสวี่ยยิ้มออกเมื่ออีกฝ่ายไม่เร่งรัดและให้โอกาสนางคิดไตร่ตรอง เพราะตัวนางยังคิดไม่ตกเรื่องของหงเช่อกับเถ้าแก่ ด้วยผูกพันกันนานๆ จึงยากที่จะผละจาก...ดีไม่ดีถ้าเกิดนางกลับไปเห็นสองคนนั้น นางอาจจะเปลี่ยนใจก็เป็นได้นาง...ควรจะทำเช่นไรดี...ณ โรงเตี๊ยมชุนสุ่ย ชายชรายืนเอามือไพล่หลังด้วยสีหน้าครุ่นคิด ขณะที่หงเช่อยืนทำตาปริบๆ อยู่ด้านหลัง"เถ้าแก่ มีเรื่องอะไรหนักใจอยู่หรือขอรับ"เมื่อครู่ ตอนที่โรงเตี๊ยมกำลังว่างงาน เถ้าแก่ก็เดินมา ขอคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวด้วยใบหน้าเคร่งเครียด"เจ้ารู้หรือไม่ว่าไป๋จิ้งเหอ ที่แท้คือผู้ใด""...ข้าไม่ทราบขอรับ" แล้วก็ไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับคุณชายสมควรตายนั้นด้วย!"เจ้าเกลียดมันใช่หรือไม่?""ใช่""อยากให้มันตายหรือไม่?""...ใช่!"แม้คำถามสุดท้ายจะทำให้เขาลังเลใจอยู่บ้างเพราะไม่เคยฆ่าคนมาก่อน แต่สีหน้าเยาะหยันเหมือนเห็นเขาเป็นแค่มดแมลงนั้น ยิ่งอยากให้คนผู้นั้นหายไปจากโลกเร็วได้เท่าไหร่ยิ่งดี"หากข้าบอกว่ามีวิธี เจ้าจะยอมร่วมมือกับข้าหรือไม่?"เขาเพียงแค่พยักหน้าตอบ "ท่านมีวิธีหรือ?""ข้ามี..." เถ้าแก่หม่าหรี่ตาลงอย่างชั่วร้าย "แต่เจ