Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 51 - Bab 60

รึว่า สองคนนี้เล่นชู้กัน!!"หนี่เอ๋อร์ ข้าป้อนนะ" เฉี่ยวเหมยใช้ตะเกียบคีบผักก่อนบรรจงป้อนให้จื่อหนี่ที่อ้าปากรอรับอย่งน่าเอ็นดูหมิงเสวี่ยอกสั่นขวัญแขวน...ถ้าหากไป๋จิ้งเหอรู้เข้าล่ะก็ มีหวัง...นางนึกภาพชายหนุ่มระเบิดโทสะ ตวัดกระบี่รุกไล่เข้าใส่เฉี่ยวเหมยอย่างหมายเอาชีวิต ชั่วขณะความเป็นความตายนั้นเอง จิงจื่อหนี่ก็พุ่งเข้าไปแทรกตรงกลาง รับคมกระบี่นั้นแทนชู้รักจนสิ้นใจ!ร่างสูงที่เคยมีสง่าราศีต้องเศร้าโศกเสียใจ เขากอดร่างเล็กนั้นพร้อมกับหลั่งน้ำตาดั่งสายเลือด สติสูญสิ้น ไม่สนใจไยดีสิ่งใด ปลีกตัวสู่ป่าเขา ทิ้งให้ตระกูลไป๋อันรุ่งเรืองล่มสลายเหลือเพียงชื่อ!อา...ไม่!นางจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด!"เฉี่ยวเกอเกอ หยุดทำร้ายจิตใจนายท่านเดี๋ยวนี้นะ! กินในที่ลับไขในที่แจ้งเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!"เฉี่ยวเหมยมองหมิงเสวี่ยตาปริบๆ ก่อนไปมองจื่อหนี่ที่เคี้ยวตุ้ยอย่างมีความสุข"นางพูดเรื่องอะไรน่ะหนี่เอ๋อร์ เฉี่ยวหลางไม่เข้าใจสักนิด""หนี่เอ๋อร์ก็ไม่เข้าใจ" นางว่า "แต่เฉี่ยวหลางหนี่เอ๋อร์อยากกินน่องไก่จังเลย เขาว่าไก่กินแล้วบำรุงกำลังดี""ได้สิๆ เมื่อเฉี่ยวหลางขอโทษที่ทำให้หนี่เอ๋อร์ต้องหมดแรงนะ"

"นางเป็นถึงหมอเทวดาที่หาตัวจับยาก ไม่ว่าใครต่างก็หมายช่วงชิงนาง" ไป๋จิ้งเหอหมุนตัวกลับมาเริ่มกระบวนท่าใหม่ "ยังไม่นับที่เจ้าอาจหาญเล่นไม่ซื่อ ใช้วิธีต่ำช้าทำไม้กลายเป็นเรือเพื่อบีบให้ข้าปล่อยนางให้เจ้า""เช่นนั้นทองคำขอเหลือสักห้าร้อยชั่งได้หรือไม่?" เขาโอดครวญพลางถอยหลบแล้วพลิกกระบี่ฟาดฟันหมายไหล่ขวาของร่างสูง"เจ้ามีดีอันใดกัน ข้าจึงต้องยอมลดราคาให้เจ้า?""เห็นแก่ข้าที่สร้างผลงานให้ตระกูลไป๋มานานนับสิบปี ลดราคาให้หน่อยเถอะ..."แล้วที่เจ้าดูรังไหมไม่เป็นจนสั่งสินค้าผิดพลาดจนทำข้าขาดทุนเมื่อสิบปีก่อนล่ะ?" จิ้งเหอหรี่ตามมองอย่างอันตราย"โธ่ ก็ข้ามือใหม่อยู่" เฉี่ยวเหมยโอดครวญ กระบี่ในมือก็ปัดป้องกระบี่จากเจ้านาย"ขาดทุนก็คือขาดทุน" จิ้งเหอยังนึกฉุนไม่หาย "ไม่ต้องพูดมาก ถ้าเจ้าจ่ายสินสอดตามที่ข้ากำหนดไม่ได้ ข้าจะให้จื่อหนี่ขึ้นเขาไปอยู่กับอาจารย์ของนาง""ข้าจ่ายมัดจำก่อนห้าร้อยชั่งได้หรือไม่?" กระบี่ของเฉี่ยวเหมยกรีดผ่านหน้าอกของจิ้งเหอไปอย่างฉิวเฉียด "อีกห้าร้อยชั่งข้าจะทยอยจ่ายให้ทีหลัง""ถ้าเจ้าผ่อนผัน ข้าจะคิดดอกเบี้ยรายวัน" จิ้เหอเอ่ยเรียบๆแต่กรีดสถานะการเงินของเฉี่ยวเหมยเป็นอย่างม

"ท่านอย่าเสียใจเลย ความรักเป็นเรื่องที่ฝืนไม่ได้" นางเอ่ยขึ้นอย่างให้กำลังใจ "แล้วท่านไม่คิดจะมองใครใหม่หรือ?" ระดับเขาน่าจะมีคนมาให้ดูตัวหัวกระไดไม่แห้ง"มี แต่ข้ายังไม่ต้องใจใคร""ไม่ต้องห่วง นายท่านเป็นคนหน้าตาหล่อเหลา ชาติตระกูลรึก็ดี ฐานะก็มั่งคั่งรับรองว่าท่านจะต้องเจอหญิงสาวที่เหมาะสมกับท่านแน่นอนเจ้าค่ะ" นางอวยพรให้เขาอย่างจริงใจ นางเชื่อว่าเขาจะต้องมีคู่ครองที่ดี ดีขนาดที่ทำให้คนที่ทิ้งเขาไปต้องนึกเสียดายที่ทำเช่นนั้นเลยทีเดียวไป๋จิ้งเหอกลับแค่นหัวเราะ "ตระกูลที่ถูกสาปแช่งเช่นตระกูลไป๋ ไม่มีคนอยากยุ่งเกี่ยวด้วยนักหรอก""เอ๋? สาปแช่ง?" นางเลิกคิ้วแต่เมื่อนึกถึงว่าเขาอยู่ในแวดวงการค้า การไปขัดแข้งขัดขาตัดโอกาสใครคงมีไม่น้อย...จะโดนสาปแช่งก็ไม่แปลกนัก.."เป็นเรื่องสมัยที่บิดาข้าเพิ่งทำการค้า แม้จะไม่ได้ตั้งใจแต่ผลของมันช่างใหญ่หลวง ทำให้อีกตระกูลหนึ่งล่มสลาย"เขาเล่า "ตอนนั้นผู้คนต่างสาปแช่งตระกูลไป๋ ว่าเป็นผู้เหยียบซากศพผู้อื่นเพื่อขึ้นสู่จุดสูงสุด""...จะหาว่าข้าโหดร้ายก็ได้นะ แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาของการทำการค้า" หมิงเสวี่ยมองอย่างตรงไปตรงมา "ข้าไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดคิดว่าเร

"อ้อ อย่างนั้นรึ" เขานั่งเอามือเท้าโต๊ะมองนางอย่างสบายใจที่ได้แกล้ง ใบหน้ายังเรียบเฉย แต่ประกายตานั้นไม่ธรรมดาเลย"เจ้าอยากเป็นคนตีข้าล่ะสิ หากจะตีก้นข้ายอมให้เจ้าตีก็ได้นะ"เสวี่ยหมิงแยกเขี้ยวใส่เขา แค่คิดก็อยากจะอาเจียนแล้ว!!! ใครจะอยากตีก้นคนผีทะเลเช่นนี้กันเล่า!?เห็นสีหน้าปฏิเสธเช่นนั้น ไป๋จิ้งเหอก็ลุกขึ้นยืนทำท่าดุขึ้นมา"ถ้าเช่นนั้นก็เขียนใหม่ ถ้ายังเขียนแบบขอไปทีแบบนี้อีก ข้าจะทำให้เจ้านั่งไม่ได้ไปหลายวันทีเดียว" มือใหญ่ตบลงบนกระดาษเสียงดังหมิงเสวี่ยบุ้ยปากงอน แต่ก็กลับมาตั้งสติ ไม่ทำเป็นเล่นอีกแล้วด้วยความพยายามของนาง ในที่สุดนางก็ทำได้ แม้ว่ากว่าจะเขียนได้สวยงามตามที่เขาต้องการก็หมดกระดาษไปหลายใบ นางปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก แค่จุดจุดเดียว นางยังใช้เวลาครึ่งชั่วยาม!! กว่าจะคัดทั้งหมดนี่จบ วันนี้นางคงไม่ต้องทำอันใดแล้ว"พักดื่มน้ำชาสักหน่อยไหม?" ถึงแม้ได้แค่จุดๆ เดียว แต่เห็นแก่ความอุตสาหะ เขาจะอนุโลมให้นางได้พักแล้วกัน"ไม่เจ้าค่ะ ข้าขอตัวต่อไปเลยเจ้าค่ะ" แม้จะยากลำบาก แต่นางก็รู้สึกสนุก นางมองว่าหากยอมลำบากในวันนี้ ยอมอดทนเขียนจนกลายเป็นความเคยชินแล้วล่ะก็ สักวันนางจะเขียนหน

"ท่านบอกว่าข้าเป็นคนของท่าน ท่านจะปกป้องข้า ท่านยังไม่ลืมใช่หรือไม่?!" หมิงเสวี่ยดึงเสื้อเขาจากด้านหลังไว้แน่น"ข้าไม่ลืม และไม่มีวันลืมว่าข้าได้ให้สัญญากับเจ้าไว้" เขาค่อยหมุนตัว หันหลังไปเผชิญหน้านางมืออุ่นเชยคางนางขึ้นจนเห็นดวงตานั้นเจิ่งด้วยน้ำตา หัวใจปวดแปลบจนเกินทน"ข้าปกป้องร่างกายของเจ้าได้ แต่ข้าไม่อาจปกป้องหัวใจ หากเจ้าไม่ยินยอม..." นิ้วอุ่นค่อยๆ ปาดน้ำตาออกจากเรือนหน้านาง "...เจ้าเข้าใจหรือไม่?"นางพยักหน้า ก้อนสะอื้นจุกอยู่ในลำคอจนพูดไม่ออกทั้งซาบซึ้งในความห่วงใยลึกซึ้งของเขา แต่นางยังไม่กล้าเปิดใจให้ใคร ความทรงจำในคืนนั้นยังคงตามหลอกหลอนนางอยู่"เจ้ายังรักเขาใช่หรือไม่" เสียงทุ้มห้าวนั้นแฝงไปด้วยความเจ็บร้าวจนหมิงเสวี่ยรู้สึกได้"ข้าไม่รู้" นางว่า สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนางเป็นความรักหรือเป็นเพียงความผูกพัน...มันบิดพันกันเป็นเกลียวดั่งฟั่นเชือกจนแยกไม่ออก"ข้ารู้แต่...ข้ารักคนที่ทำร้ายข้าไม่ได้..."ร่างสูงค่อยๆ ยกมือปัดปอยผมของนาง "เช่นนั้นก็ไปพบเขาเถอะ ไปดูให้แน่ใจว่าหัวใจเจ้ายังมีเขาอยู่หรือไม่""แต่ข้า...กลัว" นางใช้มือที่เย็นเฉียบจับมือเขาแน่นเพื่อยืนยันคำพูดนั้