All Chapters of ตื๊อรักวาณิช: Chapter 11 - Chapter 20

คำสุดท้ายนั้นเขาตั้งใจหันไปมองลูกน้องตัวเองด้วยสายตาแทบอยากกินเลือดกินเนื้อให้แหลกสิ้นในบัดดลสายตานั้นทำเอาเฉี่ยวเหมยแทบจะสลายเป็นผุยผง เขาเอ่ยอย่างอ่อนแรง "ท่านหมอ ท่านนี้หาใช่ฮูหยินข้า แต่เป็นเจ้านายของข้าเอง นามว่า ไป๋จิ้งเหอ"หมอหวงปากคอสั่น ตอนนี้สมองอื้ออึงด้วยความโกรธา คิดอันใดแทบไม่ออกแล้ว"พวกเจ้า! บอกข้ามาว่านี่มันเรื่องอันใดกัน?!" หมอชราตะเบ็งเสียงใส่ชายหนุ่มทั้งสอง "เหตุใดต้องกุเรื่องบ้าๆ นี่มาหลอกข้าด้วย หา?!""เอาไว้หลังจากนี้ข้าจะเล่าให้ฟังนะขอรับ แต่ตอนนี้ท่านรักษานายของข้าก่อนเถอะ" ถ้าทิ้งไว้ได้ธาตุไฟเข้าแทรกเพราะโมโหตายก่อนแน่ๆหมอหวงพยายามสะกดกลั้นโทสะขณะเดินไปนั่งข้างร่างของไป๋จิ้งเหอ พร้อมกับดึงมือของชายหนุ่มไปจับชีพจรเพื่อเริ่มการรักษา"ข้าจะคิดบัญชีกับพวกเจ้าให้หนักเลย คอยดู!"ระหว่างที่จับชีพจร หมอหวงก็ไล่เฉี่ยวเหมยให้ไปต้มน้ำร้อนเตรียมไว้ ก่อนหันไปให้ความสนใจกับการรักษา เพื่อน้ำร้อนได้ที่ก็หันไปบอก "พิษเข้าถึงกระดูกแล้ว ต้องเปิดปากแผลแล้วใช้มีดขูดพิษออกจากกระดูก" หมอหวงหยิบผ้าขาวส่งให้ไป๋ไป๋จิ้งเหอ "กัดผ้าไว้ซะ ส่วนเจ้าก็กดนายเจ้าให้อยู่นิ่งให้มากที่สุดเท่าที

หมิงเสวี่ยเองพอเห็นท่าทีของเขาก็ใจอ่อน แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นแค่ผู้ชายซื่อคนหนึ่งเท่านั้น คนภายนอกอาจจะดูว่าเขาเป็นคนน่ากลัว มีรอยสัก รูปร่างสูงใหญ่ ผมก็สีแดงจัด ใครเห็นต่างก็หวาดกลัว แต่เขาเป็นคนเช่นไรนั้น นางรู้จักเขาดีกว่าใคร"ขอโทษนะ ข้าแค่.." หงเช่อจับมือน้อยเอาไว้ แล้วบีบเบาๆ "แค่...ห่วงเจ้า...ไม่อยากให้เจ้าต้องเจ็บไข้ได้ป่วยเหมือนสมัยตอนที่เราเป็น...ขอทาน""ข้ารู้" หมิงเสวี่ยบีบมือเขาตอบเบาๆ มือของเขานั้นหยาบกร้านแต่มือคู่นี้แหละที่ปกป้องคุ้มครองนางตลอดมาหลายปี นางไม่เคยคิดรังเกียจเขาและอยากให้เขากุมมือนางไว้แบบนี้ตลอดไปความยากลำบากสมัยเด็กที่ต้องอดมื้อกินมื้อเป็นสิ่งที่ไม่น่าจดจำ แม้ในตอนนี้ฐานะความเป็นอยู่ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก แต่ก็ยังต้องลักเล็กขโมยน้อยเขาอยู่ดี นางกับเขามีความฝัน ถ้าเก็บเงินได้มากพอจะถอนตัวจากการเป็นขโมย มีบ้านเล็กๆ สักหลัง เขาทำงาน นางดูแลบ้านและลูกสาวลูกชายที่เกิดมา มีความเป็นอยู่เรียบง่ายแต่มีความสุข"ดึกแล้ว เจ้ารีบเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้คงมีงานให้เราทำอีกมาก" หงเช่อปล่อยมือน้อยอย่างอาลัย ถึงอย่างไรเขากับนางก็ไม่เคยมีสิ่งใดเกินเลยไปกว่านี้ ที่ผ่านมาก็เพียงจั

"อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะ ท่านหมอหวง""อรุณสวัสดิ์" หมอหวงตอบทั้งที่ไม่หันมามอง แต่พอหันมาเห็นว่าใครกันที่เข้ามาทักทายก็เบิกตากว้าง "จะ...เจ้านี่เอง!!""นับเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ท่านหมอจำข้าได้" นางยิ้มแย้มอ่อนหวาน "เมื่อคืนท่านหมอเจอผีบ้างไหมเจ้าคะ?""ยิ่งกว่าผีเสียอีก!!" ลำตัวของชายชรานั้นสั่นเทิ้มด้วยโทสะ นึกทีไรก็อยากจะตีเจ้าหนุ่มจอมลวงโลกนั่นสักที"ทำไมรึเจ้าคะ?" หมิงเสวี่ยทำหน้าสงสัยเต็มประดา แค่หญิงสาวถูกพิษ จะมีอะไรพิลึกกัน?"ก็เจ้าหนุ่มนั่นหลอกข้าน่ะสิ!""อย่างไรหรือเจ้าคะ?""ฮูหยินของเจ้าหนุ่มนั่นน่ะ..." หมอหวงทำท่าราวกับนึกอะไรขึ้นได้เมื่อวานนี้นางหนูคนนี้ก็เป็นคนหนึ่งที่ทำให้เขาต้องไปเจอเรื่องพรรค์นั้น วันนี้ขอเอาคืนเสียหน่อยดีกว่า..."...ข้าว่า ถ้าเจ้าอยากรู้ เจ้าไปดูด้วยตาตัวเองสิ""ทำไมล่ะ ฮูหยินท่านนั้นอาการไม่ดีเหรอ?" หมิงเสวี่ยมีสีหน้ากังวล ""หรือว่านางคลอดก่อนกำหนด หรือเด็กไม่ยอมกลับหัว?""เด็กคนนั้นน่ะคลอดออกมาไม่ได้หรอก" หมอหวงแกล้งปั้นหน้าเคร่งเครียด"ยังไม่คลอดหรือ? ยังไม่ครบกำหนดคลอดสินะเจ้าคะ” นางถามหน้าซื่อคลอดออกมาจนเห็น ‘หัวเด็ก’ ชัดแจ๋วเลยล่ะ!หมอชราทำท่าขบเข

"มาแล้วหรือ นานจริง" หมิงเสวี่ยเอ่ยทักเพราะยืนรอจนขาแข็ง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นบุรุษอีกคนนอกเหนือจากเฉี่ยวเหมย แทนที่จะเป็นฮูหยินของเขา "ฮูหยินล่ะ นางยังลุกจากเตียงไม่ได้หรือเจ้าคะ?""คือ...แม่นาง เกรงว่าข้าได้ทำผิดต่อเจ้าแล้ว" เฉี่ยวเหมยรู้ดีว่าเขาควรอธิบายความจริงให้นางรู้ "เรื่องที่ข้าบอกท่านหมอเป็นจริงแค่ครึ่งเดียว..."เป็นจริงแค่ครึ่งเดียว...?ครึ่งไหนจริง ครึ่งไหนเท็จกันนะ?หรือว่า...?"ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจดี สถานะของพวกท่านทั้งคู่คงยากจะเปิดเผยใช่ไหมเจ้าคะ" ถึงจะเข้าใจ แต่จะให้เอ่ยตรงๆว่านางเข้าใจที่ทั้งสองคนเป็นพวกตัดแขนเสื้อ และโกหกในส่วนการตั้งครรภ์นั้น เกรงจะทำร้ายจิตใจอีกฝ่ายเกินไปถึงนางจะเป็นชนชั้นล่าง แต่นางก็รู้จักมารยาทนะ!จิ้งเหอปรายตามองบ่าวคนสนิทโดยไม่มีคำใดหลุดจากปาก แต่สายตานั้นก็แทบทำให้เขาอยากกลั้นใจตายไปเสีย จากนายบ่าวกลายเป็นคู่รักตัดแขนเสื้อไปเสียฉิบดูท่าว่าหากยังปล่อยให้เฉี่ยวเหมยเป็นคนเจรจา อาจสร้างความเข้าใจผิดไปกันใหญ่ได้ จำใจต้องออกหน้าเป็นฝ่ายเอ่ยปากแทน"ความจริงครึ่งเดียวที่เฉี่ยวเหมยพูดถึงคือ ข้าได้รับบาดเจ็บและข้าถูกพิษ และความเท็จอีกครึ่งหนึ่งคือ

ทุกท่าทีทุกการกระทำของนางล้วนอยู่ในสายตาของเขา อันที่จริงเขาอยากจะดึงหางนางออกมารวดเดียวให้สิ้นในวันนี้ แต่เพราะเขายังบาดเจ็บ ตอนนี้จึงรู้สึกว่าร่างกายอ่อนล้าเกินกว่าจะทำเช่นนั้นไป๋จิ้งเหอหันไปพยักหน้าเฉี่ยวเหมยนำตั๋วแลกเงินออกมา"ข้าจ่ายให้เจ้าก่อนครึ่งหนึ่ง"นางรับมาโดยไม่แม้แต่จะคำนับขอบคุณ นึกไม่ชอบหน้าอีกฝ่ายยิ่งนัก รูปก็หล่อแต่นิสัยยอดแย่!"เจ้าพักอยู่ที่ใด ข้าจะได้ตามตัวได้ถูก""โรงเตี๊ยมชุนสุ่ย อยู่ร้านสุดถนนเส้นนี้" นางตอนห้วนๆ มารยาทอันใดนางไม่รักษามันแล้ว!"แล้วข้าจะติดต่อไป" ไป๋จิ้งเหอยังนิ่ง พร้อมสั่งเฉี่ยวเหมย "เฉี่ยวเหมย ส่งแขก""ขอโทษด้วยนะ แม่นางหมิงเสวี่ย" เฉี่ยวเหมยรีบขอโทษแทนนายของตน "นายข้าก็เป็นคนเช่นนี้ล่ะ อย่านำไปใส่ใจเลย""หน้าตาก็ดี ไม่คาดว่านิสัยจะแย่เพียงนี้!" นางวิจารณ์กลับไปตรงๆ ไม่อ้อมค้อม ซ้ำยังแสร้งพูดเสียงดังอย่างตั้งใจให้ดังไปเข้าหูเจ้าตัวเสียอีก"ย...อย่าพูดแบบนั้นสิ" เฉี่ยวรีบรุนหลังให้ร่างเล็กเดินออกไป ถึงวรยุทธ์ของเจ้านายจะยังไม่ฟื้นตัวดี แต่สำหรับหญิงสาวตัวเล็กโดนก็คงเจ็บหนักไม่แพ้กันหรอกหมิงเสวี่ยทำเสียงจุปากด้วยความหงุดหงิดใจ ใบหน้างอเง้า ทำ