Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 21 - Bab 30

ท่าน...!?" "หมิงเสวี่ยไม่คิดว่าเขาจะมีไม้ที่ไวถึงเพียงนี้นางรู้สึกอับอายนัก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องแย่งผ้าคาดเอวกลับมาให้ได้ "นี่ เอาคืนมานะ!""ถ้าอยู่นิ่งๆ แต่แรกก็ไม่ต้องเป็นเช่นนี้แล้ว" เขาว่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย...เขาไม่ได้คิดลามกกับนางแบบนั้นหรอก แค่อยากแกล้งเด็กหน้าเงินนี่เสียหน่อย ไม่นึกว่านางจะพยศแรงจนเรื่องมันบานปลายถึงเพียงนี้"อ้อ เป็นความผิดข้าสินะเจ้าคะ?!"นางกระโดดไปทั่วห้องเพื่อไล่จับสายคาดเอวของตน ขณะที่อีกฝ่ายเพียงยืนตรง เหยียดแขนชูสายคาดเอวของนางเอาไว้ บางครั้งก็โยกร่างหลบเมื่อนางเกือบจะจับสายคาดเอวนั้นได้นางโมโหแล้วนะ!จิ้งเหอเมื่อเห็นร่างเล็กขู่ฟ่อๆ เหมือนแมวเช่นนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ทั้งยังรู้สึกสงสารที่อีกฝ่ายไล่ตามจับเขาจนเหงื่อซึม "อยู่นิ่งๆแล้วข้าจะคืนให้"ร่างน้อยยอมยืนนิ่งแต่โดยดี แต่ยังคงหอบน้อยๆด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาถือสายคาดเอวเดินมาหานาง"ยกแขนขึ้น"แล้วชายหนุ่มเริ่มผูกสายคาดเอวให้สัมผัสที่คล้ายกับการโอบกอดทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด กลิ่นกายหอมประหลาดคล้ายดอกอิงฮวาทำให้นางเกือบเคลิบเคลิ้มเป็นกลิ่นที่หอมละมุน ชวนให้คนหลงใหลเสียจริง...ไม่ได้ๆ! นางสั่นศีรษะแ

ท่าทีตั้งแต่กัดชิ้นปลาเนื้อนุ่มเข้าปากจนถึงเคี้ยว ล้วนแต่กระทำด้วยมารยาทอันงดงามไร้ที่ติ สมกับเป็นผู้ดีมีชาติตระกูล หมิงเสวี่ยมองท่าทีนั้นอย่างชื่นชมกึ่งเอ็นดู เมื่อเห็นเขากลืนลงคอจึงคีบกับข้าวอื่นป้อนให้เขาอีกเฉี่ยวเหมยแอบอมยิ้ม เขาไม่เคยเห็นนายท่านของเขาทำตัวไร้ความสามารถเช่นนี้มาก่อนนี่ถ้าหมิงเสวี่ยรู้ว่าเจ้านายของเขาสามารถใช้มือซ้ายคีบอาหารได้ จะโกรธจนอาละวาดสักเพียงไหนกันนะ!?ส่วนหมิงเสวี่ย พอเห็นอีกฝ่ายกินทุกสิ่งที่นางป้อนโดยไม่ปฏิเสธ ก็นึกสนุกคีบสิ่งที่ไม่น่าจะกินได้ให้เขาบ้าง มิคาดว่าแม้แต่พริก ขิง หรือกระทั่งหัวปลา เขาก็อ้าปากรับไปกินจนหมด!!"ไม่เผ็ดเลยรึเจ้าคะ?" เด็กสาวตกใจพอดู พริกกับขิงนั้นรสเผ็ดจนแสบลิ้น นางจึงเข็ดขยาดกับของพวกนี้ แต่เขากลับกินหน้าตาเฉย"เผ็ด" ไป๋จิ้งเหอตอบอย่างไม่ปิดบัง "แต่บรรพบุรุษข้ามีคำสั่งสืบทอดมารุ่นต่อรุ่นว่าห้ามกินทิ้งกินขว้าง หากไม่ใช่ยาพิษ ไม่ว่าสิ่งใดที่เข้าปากไปแล้วล้วนห้ามคายออกมา""พิลึกจริง!""นั่นเพราะมีเหตุผล" เขาอธิบายต่อ "บรรพบุรุษข้าก่อร่างสร้างตัวจากมือเปล่า เคยอดอยากแร้นแค้น เพื่อไม่ให้ลูกหลานหลงลืมชาติกำเนิดตนเอง จึงกำชับให้ลูกห

"ถ้าเช่นนั้นวันนี้ข้าคงต้องขอตัวก่อนนะเจ้าคะ อีกสามวันข้างหน้าจะให้ข้าพาพวกนางไปพบท่านที่จวนร้างนะเจ้าคะ""ไม่ เจ้าพาพวกนางไปให้ข้าคัดเลือกที่บ้านใหม่ของข้าได้เลย" คุณชายไป๋ว่าพลางนึกไปถึงว่า เหตุการณ์อีกสามวันข้างหน้าจะสนุกเพียงใด"เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ" นางย่อกายคารวะ ก่อนหมุนตัวเดินกลับไปพร้อมถุงเงินและตั๋วเงินเต็มกระเป๋าอย่างอารมณ์ดี"นายท่านก็ชอบแกล้งนาง" เฉี่ยวเหมยกอดอกมองสาวน้อย"ข้าเพียงทดสอบนาง" ไป๋จิ้งเหอตอบราวไม่มีอะไรแปลก"ทดสอบ...จริงสินะ ตอนท่าน ทดสอบ ข้า ก็แทบทำให้ข้าล้มทั้งยืนเหมือนกัน" เขายิ้มแหยๆเมื่อนึกถึงเรื่องของตนเอง"ลำบากอะไร?""จำได้หรือไม่ ท่านโยนข้าเข้าสำนักของอาจารย์ท่านเพื่อจับเรียนวรยุทธ์ พอได้วิชาพอเอาตัวรอดท่านก็ลากข้ากลับมาทำงานคุ้มภัย อ้อ แล้วจำงานแรกของข้าที่ท่านส่งไปยัง ฮาการา ได้ไหม ข้าเกือบถูกหาว่าเป็นขโมยในตลาด โดนผู้ทีอิทธิพลในตลาดหวิดกุดหัว" เขาสาธยาย "ขากลับยังเจอโจรดักปล้น ทั้งพายุทราย จนบัดนี้ในหูข้ายังเอาทรายออกไม่หมดเลย""แล้วตอนที่ไปรับซื้อรังไหม...""ข้าไม่มีเวลาฟังตาแก่อย่างเจ้ารำลึกความหลังหรอกนะ" ไป๋จิ้งเหอแกล้งหมุนกายเดินห

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้าเริ่มส่องสว่าง ร้านค้าเพิ่งจะเริ่มเปิด อากาศกำลังเย็นสบาย ที่หน้าโรงเตี๊ยมชุนสุ่ย กลับมีความคึกคักเป็นอย่างยิ่งเดิมทีหมิงเสวี่ยคิดว่ากว่าคนจะเริ่มทยอยมาสมัครก็คงจะเป็นช่วงสายๆ เพราะกว่าทางการจะช่วยนำใบประกาศไปติดตามสถานที่ต่างๆ ก็คงจะเป็นตอนเช้าของวันนี้ แต่ที่ไหนได้ ทางการกลับทำงานกันรวดเร็วเกินคาด ติดประกาศกันตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้ตอนเช้ามีคนเริ่มมาไถ่ถามที่โรงเตี๊ยมตั้งแต่นางยังไม่ทันได้ตั้งโต๊ะ"นี่ๆ คุณชายไป๋หน้าเป็นเยี่ยงไร หล่อหรือไม่?!""รายได้งามหรือไม่ บอกหน่อยสิ ข้าได้พาพี่น้องมาสมัครอีก"เสียงโหวกเหวกดังจนหมิงเสวี่ยและหงเช่อหูอื้อตาลาย ไม่รู้จะเลือกใครดี"ทำอย่างไรดีล่ะ?" หงเช่อเอ่ยตะกุกตะกัก หันมองเด็กสาวที่ทำหน้าหนักใจไม่แพ้กันหมิงเสวี่ยเอามือกอดอก เดินวนไปวนมาอยู่หนึ่งอึดใจก็ทำท่าราวกับคิดสิ่งใดได้ นางรีบหันมาสั่งให้หงเช่อไปเอาโต๊ะเก้าอี้ที่มีในโรงเตี๊ยมออกมาวางข้างหน้าให้หมด ส่วนตัวนางวิ่งเข้าไปเอากระดาษเปล่าออกมาปึกใหญ่พร้อมพู่กัน จานฝนหมึกเท่าที่จะหาได้เพียงครึ่งก้านธูป หงเช่อก็เอาโต๊ะเก้าอี้ออกมาวางเรียงรายเต็มหน้าโรงเตี๊ยม บนโต๊ะแต่ละตัวหมิงเสว

หงเช่อหัวเสียถึงขีดสุด เขาตบโต๊ะดังปัง ก่อนมองหมิงเสวี่ยที่กระพริบตาปริบๆ มองเขา "ข้า...จะไปดูในครัว เผื่อจะมีขนมกินบ้าง""เอาน้ำชามาด้วยอีกสองกา" นางสั่งอย่างไม่ทันสังเกตถึงความผิดปกติ "กว่าจะหมดวัน คอของข้าคงอักเสบเป็นแน่แท้เลยเชียว..."หงเช่อเดินผ่านไปยังบันไดกลางที่เป็นทางผ่านไปยังห้องครัว ดวงตานั้นเบิกกว้างเมื่อเห็นสองบุรุษที่คุ้นตา"ขนมเปี๊ยะที่นี่ไส้รสจัดไปหน่อย แต่ก็ไม่เลว" เฉี่ยวเหมยเคี้ยวขนมหงับ ก่อนหันไปมองผู้เป็นนายที่จิบชาอยู่ "ที่จริงแม่นางนมใหญ่นั่นก็เหมาะดีนะขอรับ""เหมาะ..." ไป๋จิ้งเหอตอบ มือก็รินน้ำชาใส่ถ้วย "เหมาะจะเอามาเป็นแม่นมให้เจ้าอย่างยิ่ง""ให้ข้า ข้าก็เอานะ" เขาตอบซื่อๆ "ต้าเหนียงตัวอวบนั่นก็ท่าจะทำกับข้าวอร่อย"หงเช่อยืนกัดฟันกรอด ไม่คิดว่าจะถูกบุกเข้ามาหยามกันถึงถิ่นเช่นนี้"กลัวแต่ว่านางจะกินส่วนของเจ้าไปด้วยน่ะสิ"จบคำไป๋จิ้งเหอก็หันมามองหงเช่อที่ยืนกำหมัดแน่นอย่างพยายามข่มกลั้นอารมณ์อยู่ดวงตาที่ไป๋จิ้งเหอมองหงเช่อนั่นว่างเปล่าราวกับหลุมดำที่ไร้จุดสิ้นสุด...ราวกับหงเช่อนั้นไร้ตัวตนในสายตาของเขา"หลางหงเช่อ...นั่งสิ"หงเช่อนั่งลงตามคำเชิญความรู้สึกหลายอย