Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 41 - Bab 50

"ใช่ จุดอ่อน..." เถ้าแก่มองสบตาหงเช่ออย่างแฝงนัย "ข้าจึงอยากให้หมิงเสวี่ยไปหามันมา..."หรือไม่ก็ให้นางเป็นจุดอ่อนของมันแทนอย่างไรเล่า!"ท่านจะให้...หมิงเสวี่ยไปหาจุดอ่อนของมันรึ?" หงเช่อทวนถาม สติกระเจิดกระเจิง สมองคิดอะไรแทบไม่ทันแล้ว"หมายถึง...จะให้นาง...ไปอยู่กับมันรึ?""ใช่" คำตอบของเถ้าแก่ที่เขาเชื่อว่ารักพวกเขาเหมือนลูกดั่งสายฟ้าฟาดผ่ากลางใจหงเช่อยิ่งนัก...เขาจะให้ผู้หญิงที่เขารักที่สุดอยู่ในเงื้อมมือจิ้งจอกพรรค์นั้นได้อย่างไรและหากมันรู้ทีหลังว่านางเป็นไส้ศึก มันจะปล่อยนางไว้หรือ?"ส่งนางไป ไม่เท่ากับไล่นางไปตายหรือ?" หงเช่อกัดฟันกรอด"เจ้าดูไม่ออกรึว่ามันมีใจให้นาง?" เถ้าแก่หรี่ตาลง "มันทำร้ายนางไม่ลงหรอกน่า"อีกฝ่ายนิ่งเงียบ ทำร้ายกายก็ส่วนหนึ่ง แต่เขากลัวว่าใจนางที่เคยมีแต่เขามาตลอดจะถูกจิ้งเหอช่วงชิงไปต่างหากบอกตามตรง ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดีแล้ว"เมื่อแผนสำเร็จลุล่วง พวกเจ้าก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง" เถ้าแก่เดินมาตบบ่าชายหนุ่มเบาๆ "ถึงตอนนั้น มันก็ไม่อยู่เป็นตัวขัดขวางชีวิตรักของพวกเจ้าแล้ว"ถ้าได้คืนแต่ร่างกายแต่ไร้หัวใจล่ะ? ตอนนี้ความคิดในหัวของหงเช่อกำลั

นางโซซัดโซเซพาร่างที่บอบช้ำออกจากโรงเตี๊ยมโดยไม่หันกลับมามองเป็นครั้งที่สอง นางวิ่งไปท่ามกลางสายฝน ไม่สนว่าเท้านั้นจะเปลือยเปล่า เสื้อผ้าหรือผมเผ้าจะหลุดลุ่ยเพียงใดมีดเล่มนั้น ถูกนางเหวี่ยงทิ้งไปตั้งแต่เมื่อใดก็จำไม่ได้หากเป็นเมื่อก่อน...นางคงไม่รู้จะไปที่ใดแต่ตอนนี้นางรู้ว่า นางอยากไปที่ใด...ไม่มีเหตุผล ไม่มีความรู้สึกนึกคิด...มีเพียงสัญชาตญาณที่บอกนางว่า...นางควรไปที่ใดหมิงเสวี่ยพยายามดึงผ้าบนตัวที่เหลือน้อยชิ้นพยายามปิดร่างขณะวิ่งไปตามถนน เนื้อตัวมอมแมมและเปียกฝนจนชุ่ม นางวิ่งชนใครต่อใครสะเปะสะปะไปทั่วราวกับคนบ้าจนกระทั่งมาถึงบ้านหลังใหญ่...บ้านที่นางมาเมื่อตอนเช้านี้"เปิดประตู!! เปิดประตู!! เปิดประตู!!" นางหวีดร้องพร้อมกับทุบประตูไม่หยุด "เปิดประตูนะ!! เปิดเดี๋ยวนี้!! ข้าบอกให้เปิด!!""เดี๋ยวๆ ใครกันมาโหวกเหวกแบบนี้!" เฉี่ยวเหมยโวยวายฝ่าเสียงฝน ก่อนเปิดประตูออกมาประตูไม้สีแดงบานใหญ่ยังไม่ทันเปิดดี ร่างเล็กจากด้านนอกก็พุ่งเข้ากอดเขาและร้องไห้จนตัวโยนเฉี่ยวเหมยฟังเสียงก็จำได้ทันทีว่านางเป็นใคร ความคิดต่อมานั้นทำเขาตื่นตระหนกจนถึงขีดสุด"หมิงเสวี่ย!! เจ้าไปทำอะไรมาถึงอยู่ในสภา

"เอาเถอะ...ในเมื่อเจ้าไม่อยากแม้กระทั่งจะบอกข้า เช่นนั้นข้าจะไม่ยุ่ง แต่..." เขาว่าเสียงเข้มดั่งว่าคำพิพากษา "...หากมีครั้งที่สอง ข้าจะไม่ไว้ชีวิตมันเด็ดขาด""...ปล่อยเขาไปเถอะ" นางเอ่ยเสียงเบา น้ำตารื้นเมื่อนึกถึง "ข้า...ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว..."ร่างสูงพยักหน้ารับว่าจะทำตามที่นางต้องการ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหู"ถ้าเช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไปอาบน้ำสระผม ตัวเปียกเช่นนี้จะไม่สบายเอาได้"นางพยักหน้าช้าๆ ก่อนที่เขาจะอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางคงไม่ยอมและดิ้นหนีไปแล้ว แต่วันนี้นางอ่อนแรงเหลือเกิน การได้อยู่ในอ้อมกอดเขาแล้วทำให้นางรู้สึกปลอดภัย จึงอิงซบนิ่งเหมือนลูกแมวอยู่อย่างนั้นหลังม่านกั้นอันเป็นส่วนของห้องน้ำนั้น เฉี่ยวเหมยได้เตรียมน้ำร้อนใส่ไว้ในถังเรียบร้อยแล้วไป๋จิ้งเหอค่อยๆ หย่อนร่างนางลงในถังอย่างนุ่มนวล หันไปหยิบผ้าขาวมาพันรอบคอซึ่งมีแต่รอยแผลของนางเอาไว้ไม่ให้น้ำกระเซ็นไปโดนเขารวบผมยุ่งเหยิงของนางออกมานอกถังและเริ่มตักน้ำจากถังเล็กราดลงที่ผมของนางและเริ่มลงมือหวีผมและสระผมให้นาง ใช้สบู่สระผมให้นางอย่างเบามือ จากนั้นจึงหยิบขวดเล็กๆออกมาจากถาด แล้วเทลงบนฝ่ามือ สิ่

"ไม่...ไม่แล้ว" นางลูบแก้มตัวเองป้อยๆ ก่อนส่งยิ้มให้เขา จากนั้นจึงเพิ่งสังเกตว่าเสื้อของเขาเปียกเพราะเมื่อครู่เขาอุ้มนางขึ้นจากน้ำ แม้แต่ใบหน้าและเส้นผลก็ยังคงมีหยดน้ำเกาะจากการที่นางสาดน้ำใส่เขานางหันไปหยิบผ้าผืนเล็กที่ข้างหมอน ค่อยๆบรรจงซับน้ำที่หน้าเขา"ขอโทษ ที่สาดน้ำใส่ท่านจนเปียก""ไม่เป็นไรหรอก" เขาจับมือเล็กที่เช็ดหน้าให้เขา "ไม่ได้เป็นอะไรมาก""ว่าแต่เจ้าพวกนั้นไปเอาเสื้อผ้าถึงที่ไหนกันนะ?" เขายังบ่นไม่หยุด "เจ้ารอข้าประเดี๋ยว ข้าจะไปดูซิว่าเจ้าพวกนั้นทำอะไรกันอยู่จึงชักช้าปานนี้""รีบ..." หมิงเสวี่ยอึกอักไม่รู้จะพูดออกมาดีหรือไม่ "รีบ...กลับนะ เจ้าคะ""อืม" เขารับคำและลุกออกไป เมื่อไป๋จิ้งเหอออกจากห้องไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางจึงรู้สึกว่าอยากให้เขาอยู่ ไม่อยากให้เขาไปไหนก้มมองตัวเองที่แทบจะเปลือยอยู่รอมร่อ นี่หากเขาคิดล่วงเกินนางก็ย่อมทำไปแล้ว แต่เขายังคง...ให้เกียรตินางแต่การอยู่คนเดียวหลังจากผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมาทำให้นางรู้สึกหวาดหวั่น แต่ก็ไม่กล้าจะเดินไปตามหาเขาในสภาพเช่นนี้ สุดท้ายจึงยอมทิ้งตัวลงนอนกับเตียงนุ่ม มองประตูห้องที่ยังคงปิดสนิท จนกระทั่งเปลือกตาของนางเอ

ภายในห้อง หลังจากเสียงร้องไห้และน้ำตาของหมิงเสวี่ยเหือดแห้งลง เขาผละนางจากอ้อมกอด แล้วเช็ดคราบน้ำตาให้ "ดึกแล้วเจ้านอนเถอะ ข้าจะกลับไปห้องตัวเอง"แต่นางกลับคว้าข้อมือของเขาไว้ ทีแรกนางไม่กล้าเอ่ยอะไร แต่ในที่สุดก็พูดออกมา"เอ่อ...ท่านรอจนข้าหลับไปก่อนค่อยไปได้หรือไม่?""ได้" เขาบีบมือนางเบาๆเหมือนตอบรับคำขอของนาง "นอนเถอะ ข้าจะอยู่ตรงนี้จนกว่าเจ้าจะหลับ"หมิงเสวี่ยค่อยสอดตัวลงใต้ผ้าห่มอุ่น นอนตะแคงร่างหันหน้าไปทางเขาและจับมือของเขาเอาไว้ เพียงไม่นานนางก็หลับไปเมื่อแน่ใจว่าหลับดีแล้ว จิ้งเหอจึงคิดดึงมือเล็กออก แต่กลับไม่เป็นดั่งใจคิด มือนางนอกจากจับแน่นแล้ว ยังเอียงแก้มนิ่มซบกับมือเขาอีก...จะดึงออกทันทีก็ใจร้ายไปหน่อยสุดท้ายจึงจำยอมเอนกายพิงผนังหัวเตียง และหลับไปในท่านั่งเช่นนั้นหมิงเสวี่ยตื่นขึ้นมาอย่างรู้สึกสดชื่นกว่าเมื่อวานมาก ยาที่ทาไปออกฤทธิ์ดีมาก นางยกมือคลำที่คอตนเอง ความเจ็บที่แผลบริเวณคอแทบไม่รู้สึกแล้วสมกับที่เป็นหมอที่คนอย่างไป๋จิ้งเหอเรียกมารักษา...พอขยับตัวจะบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ ก็พบว่ามือข้างหนึ่งถูกมือใหญ่กุมเอาไว้ชายหนุ่มนั่งหลับตานิ่งพิงเสาเตียงเอาไว้ ก่อนจ