Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 61 - Bab 70

เขาเอ่ยด้วยกึ่งขันกึ่งเอ็นดู "ใจเย็นๆ ม้าน่ะ มันเจ้าเล่ห์นะ ถ้ารู้ว่าเจ้ากลัว มันก็ยิ่งแกล้ง""ว้าย!" ไม่ทันขาดคำม้าที่นางนั่งก็ชะลอความเร็ว และระบายลมหายใจดังพรืด แล้วขยับหัวไปมา"เวลาเจ้าอยู่บนหลังม้า เจ้าต้องเป็นนายมัน ทำให้รู้ว่ามันทำให้เจ้ากลัวไม่ได้" เขาถือโอกาสสอนนาง "จากนั้นเจ้าก็ปล่อยตัวไปตามจังหวะการเคลื่อนไหวของมัน..."ปล่อยตัวไปตามการเคลื่อนไหวของมัน...ปล่อยตัวไปตามการเคลื่อนไหวของมันนางท่องในใจและพยายามรวบรวมความกล้า ปล่อยให้ร่างกายตอบสนองไปตามธรรมชาติ"เชื่อใจข้าหรือไม่?"นางพยักหน้า "อืม เชื่อเจ้าค่ะ"ชั่ววิบตานั้นชายหนุ่มรู้สึกว่าหัวใจของเขาพองโตยิ่ง "ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตกลงไปแน่นอน"ได้ยินเช่นนั้นนางก็กล้าที่จะปล่อยร่างกายให้เคลื่อนไหวไปตามแรงควบของม้า ไม่นานนางก็รู้สึกเริ่มคุ้นเคย อาจจะยังกลัวที่มันสูงอยู่บ้าง แต่นางไม่กลัวตกแล้ว"เก่งมาก" เขาเอ่ยเสียงพร่า คล้ายที่นางทำได้ไม่ใช่ขี่ม้าเป็นแต่เป็นขี่อย่างอื่นมากกว่า!คราวนี้นางเริ่มสนุกกับการขี่ม้า นางรู้สึกคล้ายกับว่าได้โบยบินออกไปในทุ่งกว้าง ความรู้สึกหม่นหมองหดหู่ก่อนหน้าหายไปในสิ้นเชิงนางเริ่มชี้ชวนเขาดูนั่นดูนี

เขายังทำหน้าตาย คีบผัดหมี่ขึ้นมาอีก "อ้าปาก"คราวนี้นางไม่กล้าฝืน รับอีกคำมาทานแต่โดยดี นางถอนใจขณะหมุนไม้ย่างปลาไปมา...บุรุษผู้นี้อะไรก็ดี เสียก็แต่เป็นจอมเอาแต่ใจตนเองนี่แหละผ่านไปสักพักกลิ่นปลาย่างเริ่มหอมเตะจมูก เมื่อสุกได้ที่แล้วหมิงเสวี่ยจึงยกให้จิ้งเหอทันที "นายท่าน ปลาสุกแล้วเจ้าค่ะ รีบทานตอนที่ยังร้อนๆ นะเจ้าคะ”"เจ้ากินก่อนเถอะ""ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ท่านต้องกินก่อน" หมิงเสวี่ยทำหน้าจริงจัง"เจ้าต้องกินก่อน ข้าจะได้รู้ว่ามียาพิษหรือไม่""ปลาจับจากแม่น้ำสดๆ จะมีพิษได้อย่างไรเจ้าคะ ท่านกินก่อนซะดีๆ""...ข้าแขนเจ็บ" เขายกมือกุมไหล่ขวาเบาๆ "ขยับมากๆ แผลอาจปริได้""นายท่านเจ้าคะ" หมิงเสวี่ยทำเสียงหวาน "วันนี้ทำตัวแปลกๆ นะเจ้าคะ""...แปลกอย่างไร?" เขาออกจะทำปกติออกปานนี้"ก็...ดูท่านสนใจข้า..." แก้มนางเริ่มแดงระเรื่อ "เอาใจข้า...""หรือว่าท่าน...""ข้าชอบเจ้า" เขาเบือนหน้าหลบ รู้สึกว่าความร้อนในกายนั้นฉีดขึ้นใบหน้าอย่างประหลาด"แบบพี่ชายน้องสาวสินะเจ้าคะ" นางยิ้มระรื่น "ท่านเสียหนี่เอ๋อร์ให้เฉี่ยวเกอเกอไปแล้วก็เลยเหงาล่ะสิ ใช่ไหมเจ้าคะ?"นางว่าพลางหัวเราะคิกคักและพยักเพยิดไปทางเฉี่ย

"เสวี่ยเอ๋อร์ ทำไมใจร้ายกับนายท่านจังเลยล่ะ?" จื่อหนี่ส่งเสียง ขณะที่กำลังต้มน้ำร้อนสำหรับดื่มชา โดยใช้กาทองเหลืองที่ซื้อมาจากการค้าขายต่างแดนมาต้มหมิงเสวี่ยเบะปาก "ข้าเพิ่งจะชอกช้ำจากรักที่ข้ายึดมั่นมาเกือบสิบปี เจ้าจะให้ข้าเริ่มใหม่ทันทีไม่ได้หรอกนะ""คิดเยอะจัง ข้ากับเฉี่ยวหลางไม่เห็นคิดมากแบบเจ้าเลย" พวกเขาแค่รักกัน จากนั้นก็พาไปทบทวนหลักกายภาพชายหญิงสองต่อสองด้วยกัน แผล็บเดียวก็แต่งงานแล้ว ไม่ยุ่งยากสักนิด"หนี่เอ๋อร์ สมมตินะ สมมติว่าเจ้ามีอันต้องเลิกรากับเฉี่ยวเกอเกอวันนี้ พรุ่งนี้เจ้าจะรักชายอื่นได้ในทันทีหรือไม่?""ถ้าเป็นคนดี ข้าก็รัก" นางถือคติว่า ถ้ายาเก่ามันเสื่อมคุณภาพ ทำให้เป็นพิษกับคนไข้ ต่อให้หายากราคาแพงแค่ไหน นางก็ตัดใจทิ้งได้ แล้วหาใหม่อย่างรวดเร็วความรักก็เหมือนกับสมุนไพรนั่นล่ะ มีสรรพคุณมากเท่าไหร่ ถ้าใช้มากไปหรือน้อยไปก็เป็นโทษ"เสวี่ยเอ๋อร์ เจ้าลองคิดดูนะ หากเจ้าไม่ได้รู้จักกับนายท่าน เหตุการณ์เมื่อวานนี้เจ้าจะทำอย่างไร เจ้าจะไปที่ไหน? สุดท้ายก็ต้องกลับไปหาบุรุษต่ำช้าผู้นั้นเพราะเจ้าไม่มีที่ไปใช่หรือไม่? แต่เจ้าได้รู้จักกับนายท่านแล้วจึงได้มาพึ่งพาเขา คิดดูสิว

"ท่านทำเช่นนี้มิเท่ากับว่าส่งเสริมสนับสนุนข้าหรือเจ้าคะ?" ปากนางว่าไปเช่นนั้น ในหัวพลางคิดหาวิธีฉกชิงอย่างรวดเร็ว"ข้ายินยอมให้เจ้ากระทำกับข้าได้ผู้เดียว" ชายหนุ่มเอ่ยจบก็คว้ามือบาง แตะลงที่หัวใจตนเอง "ดังเช่นที่เจ้ากำลังขโมยหัวใจข้าอยู่ตอนนี้อย่างไร"หมิงเสวี่ยที่กำลังยิ้มถึงกับหุบยิ้มแทบไม่ทันตาจิ้งจอกนี่บทจะปากหวานขึ้นมา ทำไมถึงได้หวานเพียงนี้กันนะ!"หัวใจท่านก็ยังอยู่ที่เดิม มิมีใครเอาไปเสียหน่อยมิเช่นนั้น ท่านคงขาดใจตายไปนานแล้ว นางตอบทั้งที่หน้าแดง โดนเขาแกล้งเย้าเอาอีกแล้ว"เพราะหัวใจข้าอยู่ที่เจ้าน่ะสิ ข้าถึงจะตายเพราะขาดเจ้าไม่ได้" เขายิ้มบางมองหมิงเสวี่ยหน้าแทบไหม้ หูแทบพังเพราะคำหวานที่หยอดติดกันระรัวของเขานางยกมือปิดหู ร่ำร้อง "พอแล้ว ไม่เอาแล้ว หากท่านเอ่ยคำหวานอีกเพียงคำ ข้าจะ...ข้าจะ...""เจ้าจะทำอะไร?" เขายังยียวน"ข้าจะหยิกท่าน!" คนผู้นี้ นับวันจะยิ่งน่าตายนัก!!"ก็หยิกสิ" เขายื่นแขนให้ร่างเล็ก "ข้ารออยู่""ฮึ้ยย" นางร้องอย่างขัดใจ "ท่านจะให้ข้าแสดงทักษะการขโมยมิใช่รึเจ้าคะ ข้าว่าเราน่าจะเริ่มกันได้แล้วนะ!""ไม่ต้องรีบเพียงนั้น ข้ามีเวลาให้เจ้าสามวัน"หมิงเสวี่ยขมว

"เป็นอะไร? ยิ้มแป้นมาตั้งแต่ตอนกลับมาแล้ว" เฉี่ยวเหมยเอ่ยถาม เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กลับมาพร้อมขนมเต็มตะกร้า"ข้าไม่บอกท่านหรอกเฉี่ยวเกอเกอ" นางทำเป็นอมพะนำหากบอกท่านไป ท่านย่อมบอกเจ้านายท่านแน่ๆ...ไม่วันเสียหรอก!"บอกมาเถอะนะ น้องสาวคนดี" เฉี่ยวเหมยอ้อนน้องสาว "ถ้าบอกนะ ข้ายกน่องไก่ชิ้นนี้ให้เลย""ท่านซื้อข้าด้วยน่องไก่ไม่ได้หรอก""ถ้าเจ้าเปลี่ยนใจยอมบอก คราวนี้ข้าจะยกนายท่านให้เลยเชียวนะ!""ยิ่งไม่เอาใหญ่เลย!" นางตอบพลางทำแลบลิ้นใส่และวิ่งไปหาจื่อหนี่กับไป๋จิ้งเหอที่นั่งบนโต๊ะเตรียมทานอาหารกันแล้วจื่อหนีเห็นพี่ชายน้องสาวสองคนท่าทางคุยกันสนุกจึงเอ่ยถาม "สองคนนี้คุยอะไรกัน บอกหนี่เอ๋อร์ได้หรือไม่?ฎ"ไม่มีอันใดมากหรอก ทานข้าวกันเถอะ" หมิงเสวี่ยตอบอย่างยิ้มแย้ม พร้อมคว้าชามเปล่าของของจิ้งเหอไปตักข้าวให้และวางลงตรงหน้าเขา"หรือดีใจที่มีคนให้ขนมมาเยอะ?""ได้ๆ ข้าตอบแล้ว" หากยังขืนไม่ตอบ มีหวังวันนี้โดนถามจนไม่ได้กินได้นอนแน่แท้เชียว"ข้าไปเจอเพื่อนเก่ามา นางเคยทำงานอยู่ที่โรงเตี๊ยมของข้าระยะหนึ่ง พอเก็บเงินได้นิดหน่อยนางก็จากมา ข้าเองก็เพิ่งรู้ว่านางมาอยู่ที่หมุ่บ้านนี้น