All Chapters of ตื๊อรักวาณิช: Chapter 81 - Chapter 90

"เสวี่ยเอ๋อร์ เสวี่ยเอ๋อร์..." เสียงหวานนี้ เป็นเสียงของจื่อหนี่นี่นาหมิงเสวี่ยที่กำลังหลับเพลินค่อยๆได้สติ แพขนตาขยับเบาๆและดวงตางามก็ค่อยๆ เปิดขึ้น"เสวี่ยเอ๋อร์ ตื่นเถอะ เจ้าเห็นนายท่านบ้างหรือไม่?""ไม่เห็น" แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย!” นางตอบห้วนก่อนจะทิ้งตัวนอนต่อ"นายท่านหายไปที่ใดไม่รู้ เขาไม่บอกเจ้าหรือ?""...ไม่เห็นบอกเลย" เมื่อน้ำเสียงของจื่อหนี่เปลี่ยนไป หมิงเสวี่ยจึงลุกขึ้นนั่ง เห็นว่าจื่อหนี่กำลังลุกลี้ลุกลนวิ่งไปทั่วห้องดั่งหนูติดกรง อึดใจหนึ่งเฉี่ยวเหมยก็ปรากฏตัวขึ้นอีกคน"ว่าอย่างไรบ้าง" เฉี่ยวเหมยรีบถามน้ำเสียงร้อนรนจื่อหนี่ส่ายหน้า "เสวี่ยเอ๋อร์ไม่รู้ กระบี่ก็ไม่เอาไป หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอันใด"เฉี่ยวเหมยเดินกลับไปกลับมา งุ่นง่านราวกับเสือติดจั่น "หากพวกนั้นคิดลอบสังหารอีกล่ะก็...ต้องแย่แน่ๆ..."หมิงเสวี่ยใจหายวาบ หรือเขาออกไปเพราะไม่พอใจนางที่โกรธเขา"ข้า...ข้าจะไปตามหานายท่าน" นางตาลีตาลานลงจากเตียง แต่ความเจ็บแปลบตรงบาดแผล ก็ทำนางลงไปทรุดกับพื้น"เสวี่ยเอ๋อร์ เป็นอย่างไรบ้าง?" เฉี่ยวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง"เจ็บน่ะสิ แต่ไม่เป็นไร ยังไหว ข้าจะไปช่วยหาอีกแรง" นางรีบบอก

หมิงเสวี่ยเดินไปนั่งข้างๆ อย่างว่าง่าย ก่อนเอ่ยถาม "อ่านอะไรน่ะเจ้าคะ?""เจ้าอยากรู้จริงรึ?" ริมฝีปากนั้นเหยียดยิ้มบาง เขาปิดและยื่นส่งให้นาง"ข้าอ่านอักษรยากๆ ไม่ค่อยได้อยู่ด้วย" นางกลัวว่าเขาจะแกล้งเอาหนังสือรวมบทกลอนที่เข้าใจยากให้อ่าน"ไม่ค่อยมีตัวหนังสือหรอก มีแต่ภาพ คิดว่าแค่ดูรูปเจ้าก็น่าจะเข้าใจ" เขาตอบเรียบๆ นางพยักหน้ารับ ก่อนเปิดหน้าแรก...อา...เป็นรูปดอกโบตั๋นงามนัก เขียนว่า บันทึกรักดอกโบตั๋น น่าจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงนางเปิดหน้าถัดไป ปากก็ร้องอูวอา ภาพวาดถัดไปเป็นภาพสตรีหน้าตางดงามหมดจด รูปร่างอ้อนแอ้น สวย...สวยเหลือเกินพอเปิดหน้าที่สาม มีบุรุษรูปงามอยู่ในห้องกับหญิงสาวสองต่อสองหน้าที่สี่...!!!สตรีและบุรุษผู้นั้นเริ่มถอดเสื้อผ้า ท่าทางที่นั่งอยู่ด้วยกันนั้นหมิ่นเหม่เหลือใจ!หน้าที่ห้า...หมิงเสวี่ยกลืนน้ำลายฝืดแห้ง...ภาพชายหญิงกำลังร่วมอภิรมย์!!คิ้วบางขมวดมุ่นเมื่อพลิกหน้าหนังสือเร็วๆ ไปหน้าหก เจ็ดและหลังจากนั้นก็ไม่แตกต่างกัน...แถมยิ่งอ่านไป ท่วงท่าเหล่านั้นยิ่งพิสดารเข้าไปทุกที"เป็นอย่างไร?" มือใหญ่โอบเอวบางเอาไว้ "เจ้าชื่นชอบหรืออยากลองท่วงท่าไหน ขอให้บอกเ

ปลายนิ้วเล็กค่อยเรียวไล้ พยายามทำความคุ้นเคยทีละน้อยโดยยังมีเนื้อผ้ากั้นกลาง มือนุ่มไล้ไปตามความยาวก่อนสูดลมหายใจลึก พลางมองเขาที่หอบหายใจ "ท่านรู้สึกดีหรือไม่?""มากทีเดียว เสวี่ยเอ๋อร์"คราวนี้เป็นนางที่รวบรวมความกล้า ดึงกางเกงเขาลงทีละน้อยจนสิ่งนั้นปรากฏออกมาเต็มสายตา นางกล้ำกลืนความหวาดหวั่นด้วยคำสัญญาที่นางเอ่ยออกไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไร นางก็จะทำ มือน้อยค่อยประคองจับลงไป สัมผัสนุ่มหยุ่นยามที่ต้องมือนางกลับทวีความแข็งขึง ยิ่งนางลูบคลำหนักหน่วง อีกฝ่ายยิ่งส่งเสียงครางต่ำ ยิ่งมือเล็กรูดดึงไปตามความยาวนั้นเขายิ่งเกร็งสั่น สายตานางเริ่มกังวลว่าเขาจะเป็นอะไรไป "ข้า...ข้าหยุดมือได้หรือไม่?""ไม่...ต้อง"“แต่ท่านตัวสั่น ไม่สบายหรือ?"จิ้งเหอส่งมืออุ่นลงทาบทับอย่างต้องการเป็นฝ่ายคุมจังหวะโดยที่มือนางอยู่กั้นกลาง จังหวะที่เขารูดรัดนั้นทั้งเร็วและเน้นไปที่ส่วนปลายของลำตัวร่างสูงกดหน้าลงจูบนาง คำรามออกมาเสียงสั่นคล้ายจะห้ามไม่ไหว ตัวตนในมือนางยิ่งตื่นตัวขึ้นอีก นางตกใจเล็กน้อยที่จู่เขาก้มลงจูบแต่ไม่ได้คิดหนี นางออกแรงที่มือไปพร้อมกับเขา จนกระทั่งเขาหยุดการกระทำทุกอย่างลง มือเล็กรู้สึกได้ถึงผ้า

นางมองพัดในมือเขาแล้วคลี่ออกมา เป็นพัดที่มีลวดลายสวยงาม ตัวอักษรอันทรงพลัง แน่นอนว่ามูลค่าของมันนั้นมากพอจะเป็นของขวัญแต่งงาน...แต่การที่เขาห่างเหินกับนางยังคงทำให้นางปวดใจอย่างที่สุดอยู่ดีตลอดชีวิตที่ผ่านมา นางไม่เคยต้องเจอกับเรื่องหนักใจเพียงนี้มาก่อน ร่างกายที่ลำบากยากจนข้นแค้น จะอย่างไรก็ฝืนทนสู้มาเพราะใจที่แกร่งกว่าสิ่งใด งานหนักเท่าใดไม่เคยปริปาก มือไม้แตกแห้งไม่เคยใส่ใจ ร้อนหนาวไม่เคยย่นท้อ แต่ไม่มีสักครั้งที่ใจจะร้าวรานถึงเพียงนี้จิ้งเหอเหลือบมองสาวน้อยที่เดินหน้าเศร้าอยู่ไม่กี่อึดใจก็หันกลับไปมองเบื้องหน้าอีกครั้ง ถ้านางต้องการให้เขากับนางเป็นเพียงได้บ่าวนั้น เขาทำได้...จนกว่านางจะรู้หัวใจตัวเองและเป็นฝ่ายเอ่ยปากบอกรักเขา...ไม่ว่าจะเจ็บเพียงไหน เขาก็จะรอ..."เชิญด้านในขอรับนายท่าน..." เสียงคนรับแขกร้องเสียงดังขณะประสานมือออกมาต้อนรับพวกเขาหมิงเสวี่ยเดินเลี่ยงๆ ไปกระซิบถามคนรับแขก"ท่านลุงเจ้าคะ ข้าน้อยหมิงเสวี่ย เป็นเพื่อนกับหงเอ๋อร์เจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าหงเอ๋อร์อยู่ที่ใดหรือเจ้าคะ" นางขอไปพบเจ้าสาวเสียหน่อย"ได้สิ นางอยู่ที่ห้องน่ะ" ชายวัยกลางคนตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนกวักมือเร

พิธีแต่งงานแสนเรียบง่าย ผ่านไปด้วยความราบรื่นท่ามกลางคำอวยพรบ่าวสาวที่เซ็งแซ่ตลอดวัน กลิ่นไอความรักลอยอบอวลทั่วทุกทิศ ใครพาคู่รักมางาน ต่างเฝ้ารอว่าสักวันจะมีงานของตนเองบ้างส่วนหมิงเสวี่ยนั้น...ตอนนี้นางกำลังสบายใจอย่างยิ่ง นางรู้แล้วว่าควรทำอย่างไรจึงจะง้องอนประมุขตระกูลไป๋ได้ นางยกขวดเหล้าขวดที่ห้าขึ้นกระดกอั่กๆอย่างไม่สนสายตาใคร"น้องสาวคนดี ข้ารู้ว่าเจ้าเสียใจ แต่เพลาๆเรื่องดื่มเหล้าก็ดีนะ" เฉี่ยวเหมยว่าเมื่อเห็นน้องสาวดื่มเหล้าย้อมใจ (?) เสียหลายขวด"ไม่ เฉี่ยวเกอเกอ วันนี้ข้าต้องดื่ม" นางยืนกราน ทั้งยังยื่นขวดเหล้าให้เฉี่ยวเหมยอีกต่างหาก "ข้าจะไปออกศึก ต้องดื่มให้ฮึกเหิมเข้าไว้""ออกศึก? เจ้าเป็นแม่ทัพหาญกล้าจากใดกัน??" ชายหนุ่มงงเข้าไปใหญ่ ก่อนหันไปหาจิ้งเหอที่มองเด็กสาวดื่มเหล้าอย่างเอาเป็นเอาตาย "นายท่าน ห้ามนางทีสิขอรับ""เรื่องของนาง หาได้เกี่ยวกับข้าไม่" คำพูดตัดรอนรุนแรงประหนึ่งคันศรพุ่งทะลวงอกเล็ก แต่ถึงกระนั้น แววตานางกลับยิ่งลุกโชนด้วยความมาดมั่นท่านจะพูดตัดรอนข้าได้แค่ตอนนี้เท่านั้นล่ะ ไป๋จิ้งเหอ! นางประกาศกับตัวเองพลางจ้องชายหนุ่มเขม็ง จากนั้นแข้งขาก็ทรุดนั่งลงกับเ