Semua Bab ตื๊อรักวาณิช: Bab 71 - Bab 80

"อย่างไรๆ" หมิงเสวี่ยทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นเสียเหลือเกิน"ดูท่าทางคุณชายจะค่อนข้างถือเนื้อถือตัว จำเป็นต้องค่อยเป็นค่อยไป ยิ่งต้องอ่อนหวานให้มากกว่าการปรนนิบัติคุณชายท่านแรก แต่ต้องไม่ทิ้งความเร่าร้อนเด็ดขาดเจ้าค่ะ""นี่ ข้าให้เจ้าปรนนิบัติเขา ไม่ใช่ให้เจ้าสอนข้าปรนนิบัติเขา" นางแยกเขี้ยวใส่สาวงามเสี่ยวหลันหัวเราะคิกคัก "อีกหน่อยท่านก็ต้องได้นำไปใช้อยู่ดีเจ้าค่ะ"หมิงเสวี่ยรู้สึกว่ายิ่งพูดยิ่งเข้าตัว จึงชวนกลับเข้าเรื่อง"เอาอย่างนี้ เจ้ารอข้าอยู่ด้านนอกนี่ก่อน พอข้าให้สัญญาณ เจ้าค่อยเข้าไป" นางเริ่มนัดแนะตามสิ่งที่คิดไว้ "เจ้าจะทำอะไรกับเขาก็ได้ ขอเพียงแค่ให้เขาถอดเสื้อผ้าออกมาให้หมดและรั้งไว้สักครึ่งก้านธูปก็พอ เข้าใจหรือไม่?""แค่ครึ่งก้านธูปหรือเจ้าคะ?" เสี่ยวหลันคำนวณว่าน่าจะเกินสองชั่วยามแท้ๆ"เอาไว้ข้าเสร็จธุระแล้วข้าจะส่งสัญญาณให้เจ้า หากเจ้าอยากทำมากกว่านั้นข้าก็ไม่ขัดข้อง แต่หากไม่อยากทำจะกลับบ้านเลยก็ตามใจ""ทำสิเจ้าคะ" ในชายแดนที่มีแต่ชายเถื่อนกักขฬะ โอกาสเชยชมหนุ่มรูปงามไม่ได้มีง่ายๆ นะหมิงเสวี่ยค้อนขวับเข้าให้ทีหนึ่งจึงทำสัญญาณมือว่าให้นางรอ ส่วนตนเองกลับเข้าไปในบ้าน

"เกลียดข้าทำไมรึ?""ก็ท่าน...ท่าน..." นางหันหน้าที่มีน้ำตานองมาที่เขาที่สวมชุดคลุมท่อนบนและกางเกงตัวยาว แล้วสะบัดหน้าหนี "คนบ้า! คนผีทะเล! คนลามก!!""เมื่อครู่เจ้ายังดูคนเปลือยกายได้ไม่สะทกสะท้านอยู่เลย อีกทั้งเจ้าก็เป็นผู้ลงมือถอดเสื้อผ้าข้าเอง เหตุใดมาว่าข้าว่าลามกกัน?""ไม่ใช่ ข้าหมายถึง..." น้ำตาพาลจะไหลอีกรอบเมื่อเสี่ยวหลันเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ จิ้งเหอ "ท่านมีอะไรกับนางต่อหน้าข้าต่างหาก! ไม่อายผีสางเทวดาบ้างหรือ!"เสี่ยวหลันพลันหัวเราะอย่างขบขัน "มิใช่หรอกแม่นางหมิงเสวี่ย คุณชายที่อยู่กับข้าเมื่อครู่นี้..." นางหันไปยิ้มหวานให้ไป๋จิ้งเหอ "ไม่ใช่คุณชายท่านนี้เสียหน่อยเจ้าค่ะ""ไม่จริงน่ะ! ก็เมื่อครู่ข้าเห็นกับตา ว่าเสี่ยวหลันเข้าไปในห้องนั้น""เสี่ยวหลันน่ะใช่" ไป๋จิ้งเหออมยิ้มอย่างอารมณ์ดี "แต่ข้าออกมาจากห้องน้ำก่อนหน้านั้นแล้ว"เสี่ยวหลันเห็นว่าตนเองชักจะเป็นส่วนเกิน หน้าที่ของตนก็ทำเสร็จแล้ว สิ่งที่ควรพูดก็พูดแล้ว จึงย่อกายน้อยๆ และเดินปิดปากไปพลางหัวเราะไปพลางจากไปจิ้งเหอคว้ามือเล็กของหมิงเสวี่ย "มาคุยกับข้าก่อน" เขาจูงมือเล็กให้ไปนั่งที่เตียง "เช็ดน้ำตาซะ ตาบวมหมดแล้ว""แต่ข้าเ

ส่วนหมิงเสวี่ย นางก็ดูจะชอบพอกับการกระทำของเขา ยามที่กรีดลากปลายนิ้วผ่านร่องลำธาร นางถึงกับครางยาวลงกับอกเขา"อืม...อือ...อย่า..." นางคราง เสียงกระเส่า "ท่านอย่าหยุดนะ... เหอหลาง...อย่าหยุด..."ไม่ว่าเปล่า มือเล็กยังเอื้อมไปกุมมือเขาราวกับจะขอเป็นควบคุมการกระทำนี้เสียเองนางพามือเขาขยับไปตามที่นางต้องการ ที่ใดควรกดย้ำ เขาก็ช่วยอย่างเต็มใจ ที่ใดควรผ่านผิวเผินก็เพียงเฉียดกรายจิ้งเหอเห็นว่าหากปล่อยให้ยืดเยื้อกว่านี้ ตัวเขาเองคงเป็นฝ่ายทนไม่ไหวขึ้นมาบ้าง เขาจงใจกดปลายนิ้วจ่อลงที่ปากหุบเหวพร้อมกันออกแรงสั่นเบาๆ"อื๊อ..." ร่างบางแอ่นกายขึ้นเมื่อนิ้วสอดลึกสู่ภายในร่างบอบบาง หยดน้ำตาเล็กซึมตามแพขนตางอน"เหอหลาง...เจ็บ..."เหอหลางของนางค่อยๆดึงเรียวนิ้วออก เขาคงใจร้อนเกินไปจริงๆเขาก้มลงจูบนางอีกครั้งซึ่งนางก็ตอบสนองเขาอย่างเต็มใจ เรียวขาแยกออกเพื่อให้ชายหนุ่มปรนเปรอนางด้วยปลายนิ้วอีกครั้ง"เหอหลาง...ข้า...อ๊า...." เสวี่ยเอ๋อร์ตัวน้อยร่างแอ่นเกร็งปลายนิ้วของอีกฝ่ายเร่งจังหวะหนักหน่วงหนึ่งฝ่ามือ หนึ่งร่างกาย สอดรับกันเป็นจังหวะ ต่างฝ่ายต่างเร่งเร้า นางขยับสะโพกตอบรับ มือน้อยจับมือเขาไว้แน่นราว

"กว่าจะถึงวันนั้นท่านคงมีฮูหยินคอยช่วยเหลือท่านแล้วล่ะเจ้าค่ะ" มือบางลูบสาบเสื้อของเขาให้เรียบเสมอกัน "ไปนั่งที่หน้าคันฉ่องสิเจ้าคะ ข้าจะเกล้ามวยให้ท่านใหม่"ไป๋จิ้งเหอทำตามคำที่นางบอกอย่างว่าง่าย ผมยาวดำขลับถูกหวีและมัดรวบอย่างพิถีพิถัน เมื่อแต่งตัวเสร็จ หมิงเสวี่ยก็แอบจุปากเมื่อเห็นเขาดูหล่อเหลาขึ้นอีกเช่นนี้"แหม...นายท่านของข้านี่ ดูเมื่อไหร่ก็งามสง่าเหลือเกินเจ้าค่ะ" นางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนจูงมือเขาอย่างกระตือรือร้น "มาเจ้าค่ะ ไปทานข้าวกัน"ร่างสูงกลับดึงรั้งมือน้อยของนางไว้ "ยังไม่เสร็จ""เสร็จแล้วเจ้าค่ะ""ข้าหมายถึงเจ้า..."หมิงเสวี่ยมองตัวเอง ก็หัวเราะแก้เก้อ... "...ขอเวลาข้าแต่งตัวสักครู่นะเจ้าคะ นายท่าน""ข้าช่วยหวีผมให้" เขาจูงมือเล็กที่หยาบกร้านไม่เหมือนสตรีอื่นเพราะทำงานหนักตั้งแต่เด็กของนางไปที่โต๊ะเครื่องแป้งและกดไหล่นาง บังคับให้นั่งลงเขาคลายเชือกที่มัดผมนางออก จากนั้นจึงใช้น้ำมันกุหลาบที่พกติดตัวมาเทใส่ฝ่ามือแล้วลูบผมสลวยจนเป็นมันเงา จากนั้นจึงหยิบหวีหวีผมนางช้าๆ "จะจับมัดมวยสองข้างหรือไม่?""ทำเป็นรึเจ้าคะ?""ตอนหนี่เอ๋อร์ยังเด็กเคยทำให้""แต่ข้าไม่ใช่เด็กนะเจ้าคะ

สายลมที่พัดผ่านท้องทุ่งทำเอาต้นหญ้าชูช่อไสวเอนพลิ้วไปตามแรงลม แดดแรงสาดส่องไปทั่วพื้นปฐพีสร้างความอบอุ่นและมวลสรรพชีวิตบรรยากาศนอกเมืองอันงดงาม ช่างตรึงตาตรึงใจสาวน้อยนางนี้นักใช่...ตรึงใจเสียจนอยากฆ่าคนเสียเหลือเกิน!!! น่าตายนัก!!น่าตายทั้งนายทั้งบ่าว!!!"โอ๊ย...อ๊า..." ร่างเล็กที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงนั้นร้องโหยหวนเสียงดังประหนึ่งว่าจะให้ได้ยินกันตั้งแต่หัวหมู่บ้านยันท้ายหมู่บ้าน"อย่าร้องดังนักสิ เดี๋ยวใครก็นึกว่าข้าทำร้ายเจ้าหรอก" จิ้งเหอที่นั่งอยู่ข้างเตียงปรามเสียงดุ"จะไม่ให้ข้าร้องได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ ใครจะไปนึกว่าขี่ม้าจะเจ็บก้นขนาดนี้!" แม้กระทั่งขาหนีบก็ถลอกอีก น่าตายนัก!"ท่านไม่เห็นบอกข้าว่าขี่ม้าจะเป็นแบบนี้!" นางโทษจิ้งเหอเต็มๆ"บอกแล้วอย่างไร? เจ้าจะเลิกเรียนรึ?" จิ้งเหอค่อยๆ จับขอบกางเกงของนางและออกแรงดึงหมิงเสวี่ยอ้อมมือมาคว้ามือเขาไว้ได้ทัน "ท่าน! ท่านจะทำอะไร?!? ปล่อยมือจากก้นข้านะเจ้าคะ!"เขาย่นคิ้ว ทำไมนางพูดเหมือนเขาจะทำมิดีมิร้ายนาง "ข้าจะทายาให้ อยู่นิ่งๆ""อ้อ...ขอบคุณเจ้าค่ะ...เอ๊ะ! ไม่สิ!!" นางทำท่าจะปล่อย แต่แล้วก็จับไว้อีก "ให้หนี่เอ๋อร์มาทำเถอะเจ้าค่ะ เรา