All Chapters of อุบัติรักซ้อนเงา: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 8 สงครามเย็น (ส่วนที่ 1) เมฆฉานกระแทกร่างลงบนโซฟาตัวใหญ่ เอื้อมรับแก้วเครื่องดื่มจากน้องชายมาสาดลงคอด้วยอาการหงุดหงิด "เบาๆ เมฆ หงุดหงิดอะไรมา" ภูหมอกเอ่ยถามอย่างแปลกใจ เท่าที่เขาถามจากคนของพี่ชาย วันนี้เมฆฉานก็ไปขลุกอยู่กับน้องหนูลีนุ่มนิ่มทั้งวัน พี่ชายน่าจะอารมณ์ดีเช่นที่ผ่านมา แต่เหตุไฉนถึงหงุดหงิดได้ขนาดนี้ "โมโห ยัยเด็กบ้านั่น ไอ้เราสู้อุตส่าห์ทำนู้นทำนี่ให้ หมากัดก็พาไปหาหมอ อยากเลี้ยงหมาก็หากรงมาให้ จัดการให้ทุกอย่าง เจ้าหล่อนก็ยังเมิน" เมฆฉานบ่นด้วยแรงอารมณ์ นึกถึงท่าทางเย็นชาของสาวน้อยก็ให้รู้สึกคันๆ ในหัวใจ คนอย่างเมฆฉานนอกจากคนในครอบครัวแล้วเขาไม่เคยทำให้ใครขนาดนี่ เจ้าหล่อนดูจะเมตตาไอ้หมาที่กัดเอามากเสียกว่าคนที่คอยเอาอกเอาใจอย่างเขาเสียอีก "ใครเขาจะดีด้วยล่ะ ไปตามจับผิดเขาขนาดนั่น" น้องชายว่าตรงๆ "ก็โกหกทำไมล่ะ บอกแล้วรับปากแล้วว่าจะช่วยปิดผู้ใหญ่ เคยทำอะไรลับหลังไว้จะได้คุยเปิดใจกัน" เหล้าแก้วใหม่ถูกยกขึ้นจ่อที่ริมฝีปากได้รูป มีบางสิ่งบางอย่างก่อกวนในหัวใจของเมฆฉานมาตลอด เรื่องราวที่เขาอยากพูดค

ตอนที่ 8 สงครามเย็น (ส่วนที่ 3) เสียงเพลงจังหวะเร้าใจจากซีดีที่ถูกเปิดบนจอทีวีขนาดใหญ่ เบื้องหน้าร่างอรชรเต้นส่ายไปตามจังหวะอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ชวนให้รู้สึกเซ็กซี่ยั่วยวนยิ่งนัก หากอาจารย์สาวดีกรีว่าที่ด็อกเตอร์กลับรู้สึกหัวใจจวนเจียนจะวายลงเดี๋ยวนั้น นี่ห้องพักของเธอกลายเป็นผับเป็นบาร์ไปแล้วหรือนี่ ให้ตายเถอะ! ตายไปหลายๆหนเลย ที่นี่ใช่ห้องพักอาจารย์เลอลักษณ์สาวโสดทึนทึกหรือเปล่า ชั่วแค่เธอออกไปจับจ่ายซื้อของไม่นาน แม่หลานสาวตัวดีก็เปลี่ยนมันไปแล้ว “โอ้ยๆ หนูลี ทำอะไรอีก” ร่างระหงเดินตรงไปกดปิดเครื่องเล่นซีดี เลอลักษณ์มองผ่านแว่นสายตาไปยังร่างบอบบางที่มีเหงื่อเกาะพราวไปทั่ว ถ้าลีลาจะเต้นแบบนี้ที่โรงเรียนสอนเต้น หรือที่ฟิตเนตเธอคงไม่ค่อยจะรู้สึกอะไร แต่นี่หลานสาวมาเต้นอะไรในห้องพักของเธอ แถมด้วยท่วงท่าที่แสนจะยั่วยวนกวนให้เธอลมจับเช่นนี้ เลอลักษณ์เดินไปทรุดกายลงนั่งบนโซฟากลางห้อง มองตามร่างของหลานสาวที่เดินไปหยิบน้ำดื่มมาให้ทั้งตัวเองและเธอ พลันสายตาของอาจารย์สาวก็ไปสะดุดกับหนังสือบางเล่มที่ถูกโยนทิ้งเอาไว้ เลอลักษณ์เอื้อมมือไปหยิบมาพลิกดูด้วยความรู้สึกราวถ

ตอนที่ 9 จอมมารยา (ส่วนที่ 2)"อ้าวก็หนูลีไม่ยอมลงมาให้บอกนี่ ให้เด็กไปตามก็หาย" คนตัวโตตอบกลับอย่างรื่นเริง ทีนี้ยัยเด็กนี่จะได้รู้เสียทีว่าอย่าขัดใจคนชื่อเมฆฉาน ลีลาตวัดสายตามองใบหน้าคมคายของคนตรงหน้า มั่นใจว่าเขาจงใจกลั่นแกล้งกวนประสาทเธอแน่ๆ ร่างบอบบางก้าวย่ำออกไปจากตรงนั้นเสียเฉยๆ ถ้าเธออยู่ต่อคงขาดสติเอาอะไรทุ่มใส่หัวคนกวนประสาทคนนี้แน่ๆ เขาต้องบ้าไปแล้วที่มาได้ทุกวัน มาเพื่อทำแค่ตามสั่นประสาทเธอ เธอไม่ยอมออกมาเจอเขาก็ทำจนเธอต้องออกมา ผู้ชายคนนี้ต้องบ้า บ้าอย่างถึงที่สุด น้ำตาหยดรินจากดวงตากลมโตอย่างห้ามไม่อยู่ ความคับแค้นที่อัดแน่นอยู่ภายใน ซึ่งไม่รอดพ้นสายตาของคนที่ก้าวตามมา หัวใจของเมฆฉานกระตุกวูบ นี่เขาแกล้งเธอเกินกว่าเหตุไปหรือเปล่า คนของเขาดูน่ากลัวอยู่ไม่น้อยเลย ก็พวกนั้นล้วนเป็นบอดี้การ์ดมือดีทั้งนั้น ลีลาคงตกใจที่อยู่ๆคนเหล่านั้นก็บุกเข้ามาในบ้านของเธอ "หนูลี" คนตัวโตคว้าข้อมือน้อยเอาไว้ ทอดเสียงอ่อนโยนเรียกชื่อคนที่กำลังจะหนีขึ้นบ้าน ลีลาไม่ยอมหันมาตามเสียงเรียก พยายามขับไล่หยดน้ำตาออกไปจากดวงตา "หนูลี พี่ขอโทษ" สาวน้อยพยักหน้า

ตอนที่ 10 วันเกิด (ส่วนที่ 1) กล่องกำมะหยี่ถูกเลื่อนไปวางตรงหน้าของหญิงชราซึ่งนั่งอยู่หน้าเตียงนอน ร่างบอบบางนั่งพับเพียบเรียบร้อย ดวงตากลมโตที่กำลังแลสบกับผู้เป็นย่าเจือไปด้วยความว้าวุ่นใจ "อะไรหรือลูก" คุณจงกลเอ่ยถามหลานสาว ดวงตาฝ้าฟางด้วยวัยจ้องนิ่งไปที่กล่องนั้น "เมื่อกลางวันพี่เมฆเอามาให้หนูลีค่ะ บอกให้เป็นของขวัญวันเกิดแต่หนูลีคิดว่ามูลค่ามันค่อนข้างสูง เลยอยากให้คุณย่าช่วยพิจารณาว่าเหมาะมั้ยที่จะรับไว้" ผู้เป็นย่าเอื้อมมีไปหยิบกล่องกำมะหยี่มาเปิดออก สร้อยคอเส้นบางห้อยร้อยจี้เพชรเม็ดเล็กทอประกายล้อแสงไฟ จากสายตาของคนที่ชื่นชอบและสะสมเครื่องประดับทำให้สามารถประมาณค่าวัตถุชิ้นนี้ได้ไม่อยาก เพชรแม้เม็ดไม่ใหญ่แต่น้ำงามพิสุทธิ์นัก สนนราคาคงไม่น้อยเลย "ทำไมถึงให้ตั้งแต่วันนี้ล่ะลูก วันเกิดหนูลีพรุ่งนี้นี่" ผู้สูงวัยถามไถ่ด้วยความประหลาดใจ ทีท่าอ้ำอึ้งของหลานสาวยิ่งทำให้รู้สึกสงสัย ลีลาหลุบตาต่ำว้าวุ่นใจไม่รู้จะบอกกล่าวสาเหตุใดว่าทำไมเขาถึงรีบให้ของขวัญแก่เธอก่อนวันเกิด จะเล่าว่ามีเรื่องผิดใจกันก็เกรงว่าจะถูกไล่เรียง

ตอนที่ 10 วันเกิด (ส่วนที่ 3) คนตัวโตบังคับรถคันหรูที่มีสาวน้อยร่างบางนั่งอยู่เคียงข้าง เข้าไปจอดด้านหน้าเรือนไทย ชายหนุ่มหันไปเอ่ยกับหญิงชราที่นั่งอยู่ด้านหลังด้วยท่าทีเรียบร้อยจนคนนั่งข้างๆ อดจะเหลือบมองไม่ได้ "ผมจอดตรงนี้ก่อนนะครับ พื้นเรียบหน่อยคุณย่าจะได้ลงเดินง่ายๆ เดี๋ยวคุณย่ากับหนูลีลงแล้ว ผมค่อยเลื่อนไปจอดด้านนู้น" "ขอบใจมากพ่อคุณ" คุณจงกลยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจในความใส่ใจของชายหนุ่ม เมฆฉานคงเห็นว่าทางเดินจากที่จอดรถหน้าบ้านถึงไม่ไกลตัวเรือนแต่พื้นนั้นไม่ค่อยเรียบ ผู้สูงวัยอย่างเธอน่าจะเดินลำบาก แม้ผู้เป็นย่าของลีลาจะมั่นใจว่าตัวเองยังเดินเหินได้คล่องแคล่วแต่ก็พึงใจกับความอาทรนั้นมิใช่น้อย เมฆฉานก้าวลงจากรถวิ่งอ้อมลงไปช่วยลีลาประคองคุณจงกลลงมา เด็กในบ้านสองสามคนวิ่งเข้ามาเตรียมช่วยขนของที่เอากลับมาจากวัด "เดี๋ยวคนของผมจะมาเอารถไปจอดให้ครับ" ชายหนุ่มอธิบายเมื่อเห็นคุณจงกลมองอย่างสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่กลับไปที่รถซึ่งติดเครื่องทิ้งไว้ ผู้สูงวัยพยักหน้ารับรู้เดินนำสองหนุ่มสาวตรงไปยังใต้ถุนบ้านอย่างกระฉับกระเฉง