“กลับไทย” เขาพูดทั้งที่ยังสะอื้นเบา ๆ “ถ้าผมอยู่ตรงนี้แล้วคุณต้องไม่ไว้ใจผม ผมว่าผมควรจะกลับไปดีกว่า” คิงห์เดินเข้ามาคว้าแขนไว้ เอยสะบัดออกทันที “คุณไม่ต้องห่วง...ผมจะไม่กลับไปหาเชนทร์” “แต่ผมก็ไม่ควรอยู่กับคนที่มองผมเหมือนเป็นของที่ต้องคอยระแวงตลอดเวลา” แล้วเอยก็เดินจากไป ทิ้งให้คิงห์ยืนนิ่งอยู่ในห้อง รีสอร์ตริมทะเลที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ กลับกลายเป็นเงียบงัน ในมุมหนึ่งบนเตียง โทรศัพท์มือถือของเอยยังวางอยู่ หน้าจอขึ้นรูปภาพที่เขาถ่ายคู่กับเสี่ยเมื่อวันก่อน ยิ้มของทั้งคู่ยังค้างอยู่ในภาพ หนึ่งสัปดาห์ต่อมา [กรุงเทพฯ] เขากลับมาอยู่ที่คอนโดของตัวเองเงียบ ๆ หลบหน้าทุกคน รวมทั้งหลบสายตาของตัวเองที่มักจะเผลอมองไปยังโทรศัพท์เครื่องเดิม ที่ไม่มีแม้แต่ข้อความจาก เขา คนที่เคยกอดเอยแน่นในคืนหนาว ๆ แต่วันนี้กลับไม่แม้แต่จะโทรตาม เอยคิดว่าเขาคงไม่สำคัญสำหรับเสี่ยคิงห์จริง ๆ เสียงกดกริ่งหน้าประตูดังขึ้นในเย็นวันหนึ่ง เอยไม่คิดจะเปิด เพราะช่วงนี้ไม่มีใครมายกเว้น…เสียงนั้นที่กดซ้ำอีกครั้ง คราวนี้ตามด้วยเสียงเคาะถี่ “เอย…เปิดประตูให้เสี่ยหน่อย” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังลอดเข้ามา
Last Updated : 2025-05-26 Read more