Semua Bab ผมไม่ได้ยั่ว เสี่ยต่างหากที่ห้ามใจไม่ได้[Mpreg]: Bab 11 - Bab 20

เสียงดูดกลืนดังไม่ขาดสาย เอยดูดมันด้วยทักษะที่ทำเอาเสี่ยแทบคลั่ง ลิ้นร้อนตวัดไปตามลำ ขณะที่เสี่ยคิงห์จับศีรษะเอยไว้แน่น แล้วเริ่มกระแทกควากเข้าออกในปากอย่างไม่ปรานี“แม่ง... เสียวฉิบหาย ปากมึงมันดีเกินไป”แรงกระแทกเริ่มถี่ขึ้น เสียงเนื้อกระทบกันดัง เสี่ยคิงห์ครางเสียงต่ำ ร่างเกร็งขึ้นเรื่อย ๆ มือข้างหนึ่งขยุ้มผมเอยจนยุ่งเหยิง อีกข้างจับเอวตัวเองโยกสะโพกไม่หยุด“จะ... แตกแล้ว... กลืนมันให้หมดนะเอย”เอยเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาเปียกน้ำตาด้วยความเสียวซ่าน เสี่ยคิงห์กระแทกเข้าไปลึกสุดลำก่อนจะปล่อยน้ำรักแตกคาปากเอยอย่างรุนแรง“อาาา... ซี๊ด”น้ำอุ่นข้นถูกปล่อยเข้าไปจนเอยสำลักเล็กน้อย แต่เขากลืนมันลงคอจนหมด ลิ้นตวัดเลียรอบลำควากอย่างรู้งาน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมา “อึก… เสี่ย…”เอยครางอู้อี้เมื่อถูกยัดลำหนาเข้าไปลึกในลำคอโดยไม่มีโอกาสได้ตั้งตัว เสี่ยคิงห์ไม่พูดไม่จา มือใหญ่จับท้ายทอยเขาแน่นแล้วกระแทกควากเข้าออกในปากอย่างดิบเถื่อน“อ่า… แม่ง… ปากมึงโคตรดี… ซี๊ด… โอย… เสียวฉิบหายเลยเอย”เสียงครางต่ำ ๆ แหบพร่าดังออกมาพร้อมกับแรงกระแทกที่เพิ่มขึ้นทุกวินาที สะโพกแกร่งเคลื่อนไหวเร็วขึ้น เสียง ปั่ก

[ณ ห้องอาหารงานเลี้ยง]เอยยืนคุยกับชายหนุ่มญี่ปุ่นหน้าตาหล่อจัดตรงมุมหนึ่งของงานเลี้ยง ฝ่ายนั้นพูดภาษาไทยปนอังกฤษแบบน่ารัก ๆ คุยไม่เท่าไหร่ เอยก็หัวเราะเสียงใสอย่างเป็นกันเอง“คุณเอยน่ารักมากเลยครับ ผมชอบเวลาคุณยิ้มแบบนี้จัง”“อ๋า… ขอบคุณครับ ฮะๆ”สายตาหนึ่งจับจ้องมาเงียบ ๆ จากอีกมุมของห้อง เสี่ยคิงห์ยืนถือแก้ววิสกี้แน่น ดวงตาเย็นเฉียบมองภาพตรงหน้าแบบไม่กระพริบเขาไม่พูดอะไร ไม่เดินเข้ามา ไม่เรียกเอยกลับไปแต่แค่มองเงียบ ๆ แบบนั้นก็ทำให้ผู้ช่วยส่วนตัวถึงกับขนลุก รีบหาทางเบี่ยงเบนความสนใจทันทีจนเมื่อเอยเดินกลับมา เสี่ยคิงห์ก็ยังไม่พูดสักคำ ไม่แม้แต่สบตา“เสี่ย… เป็นอะไรอะ ทำไมเงียบแบบนี้”“เปล่า”เสียงตอบสั้น ๆ เย็นเฉียบจนเอยขมวดคิ้ว“โกรธเหรอ?”“ไม่”เอยขยับเข้าไปใกล้ เสี่ยคิงห์ก็เบือนหน้าไปอีกทาง ไม่แม้แต่จะจับมือ ทั้งที่ปกติเป็นคนแตะเนื้อต้องตัวตลอด“โอเค งั้นเอยไม่พูดด้วยเหมือนกัน” เอยพูดงอน ๆ ก่อนจะหันหลัง แต่ยังไม่ทันเดินพ้น เสี่ยคิงห์ก็คว้าแขนไว้แน่น“จะไปไหน”“ไปหาคนที่เขาอยากคุยกับเอยไง”“อยากโดนเอาตรงนี้เลยมั้ยล่ะ”น้ำเสียงเเข็งเรียบนั้นแฝงแรงหึงจนเอยสะดุ้ง เสี่ยคิงห์ดึงตัวเอ

ลำเอ็นของเสี่ยคิงห์เริ่มขยายตัวเต็มที่อีกครั้ง ขยับแรงขึ้น ท่ามกลางร่างเปลือยที่สั่นสะท้านจนเหงื่อเปียกชุ่ม “อ๊าา เสี่ย มัน… จะมาอีกแล้ว” “ก็แตกพร้อมกูไปเลย เด็กดื้อของกู” เสี่ยคิงห์แอ่นสะโพกปลดปล่อยความอัดอั้นที่กลั้นไว้จนถึงที่สุด น้ำสีขุ่นพุ่งกระทบใบหน้าเอยที่เงยรับ ร่างบางหลับตาแน่น ขาทั้งสองยังสั่นไม่หยุดจากแรงกระแทกเมื่อครู่ “อึก… เสี่ย” เอยครางเสียงสั่น ขณะที่กลีบปากสั่นระริกด้วยลมหายใจหอบถี่ ดวงตาหวานฉ่ำฉายแววเคลิบเคลิ้ม ร่องกายยังคงตอบสนองด้วยการตอดขมิบแน่นรุนแรงแม้ลำจะหลุดออกไปแล้ว เสี่ยคิงห์มองภาพตรงหน้า ดวงตาคมแทบจะกลืนกินร่างบางตรงหน้าให้แหลกคาปาก "ดูสภาพมึงสิ เอย… ยั่วเกินไปแล้วนะ เด็กแบบนี้น่ะ… ต้องโดนอะไรแรงกว่านี้" เขาขยับลำตัวเข้าใกล้ ใช้มือเชยคางเอยขึ้นเบาๆ ก่อนจะใช้ปลายลำที่ยังเปียกชื้นถูไปตามแก้มเนียนที่เปรอะเปื้อน กลิ่นคาวผสมกลิ่นกายยังไม่จาง ริมฝีปากเอยเผยอรับ ลิ้นเล็กตวัดเลีย "หึ… ทำความสะอาดให้ดี อย่าให้เหลือ" เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าของเสี่ยกระซิบพร้อมจิกมือลงบนเส้นผมนุ่มแน่น เอยดูดลำแข็งที่ยังเต้นตุบๆ เบาๆ ด้วยแววตาหวานเย้ายวน มือเล็กวางทาบลงบน

“เป็นอะไร?” เสี่ยถามเสียงนิ่งเอยไม่ตอบ แค่เดินไปหยิบกระเป๋าใบหนึ่งแล้วพูดเบา ๆ“ก็มองกันจัง... เขาสวยดีนี่”เสี่ยคิงห์ยกคิ้ว ขยับเข้ามาใกล้จนเอยต้องถอยหลังติดตู้โชว์ มือใหญ่ยกขึ้นกักตัวอีกฝ่ายไว้“หึงเหรอ?”เสียงกระซิบชิดใบหูจนเอยสะดุ้ง หน้าแดงวาบ“เปล่าสักหน่อย”“ไม่หึงก็แสดงความเป็นเจ้าของให้กูดูหน่อยสิ”ว่าแล้วเสี่ยคิงห์ก็ก้มลงกดจูบที่มุมปากเอยเบา ๆ ก่อนจะกระซิบเสียงแหบพร่า“กูของมึงคนเดียว... อยากให้ใครรู้ก็กระซิบให้กูดัง ๆ ว่าเป็นผัวเอย”เอยหน้าแดงจนถึงหู ผลักอกเขาเบา ๆ อย่างเขิน ๆ“เสี่ย อยู่ในห้างนะ”เสี่ยคิงห์หัวเราะต่ำในลำคอ ก่อนจะคว้ามือเอยมากุมแน่น“ก็อยากให้รู้ทั้งห้างไง... ว่าเป็นของมึงแล้วทั้งตัวทั้งใจ”ร้านไอติมสไตล์ญี่ปุ่นบรรยากาศน่ารักริมถนนในย่านคนเดินถูกเลือกเป็นจุดพักต่อไปของทั้งคู่“เอาแท่งนี้นะเสี่ย น่ารักดี”เอยชี้ไอติมแท่งรสสตรอว์เบอร์รีเคลือบไวท์ช็อกโกแลต ก่อนจะรีบกัดเข้าไปคำหนึ่งด้วยความสดชื่นเสี่ยคิงห์นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงข้าม มองเด็กของตัวเองเลียไอติมด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่แววตากลับจ้องแทบไม่กะพริบปลายลิ้นสีชมพูที่แตะช็อกโกแลตช้า ๆ แล้วดูดเข้าปากแบบไม่รู้ตั

เสี่ยไม่ตอบทันที แต่ยกจานวางบนโต๊ะตรงหน้าเอย ก่อนพูดแผ่วเบาโดยไม่มองตา “อยากให้มึงกินข้าวฝีมือกู...เผื่อจะรู้ว่ากูตั้งใจทำแค่ไหน” เอยมองหน้าคิงห์แล้วหลุดยิ้มกว้าง ขยับเก้าอี้นั่งลงแล้วตักข้าวคำแรกเข้าปาก “อื้ม...อร่อยกว่าที่คิด” เสียงใสพูดพลางเคี้ยวตุ้ย ๆ ดวงตาเปล่งประกายอย่างมีความสุข คิงห์นั่งลงตรงข้าม มองอีกฝ่ายกินเงียบ ๆ ริมฝีปากคลี่ออกเพียงนิดเหมือนกลั้นยิ้มเอาไว้ “แค่ไม่ท้องเสียก็พอใจละ” เขาว่า เอยหัวเราะ “แต่ผมจะจำวันนี้ไปตลอดเลยนะ เสี่ยคิงห์ยอมเข้าครัวเพราะผมเนี่ย” “ถ้ามึงชอบ...ต่อให้ต้องหัดทำทุกเช้า กูก็จะทำ” คำพูดเรียบนิ่งที่ดังออกมาจากปากเสี่ยคิงห์ ทำเอาเอยชะงักมือไปเลย หัวใจมันเต้นแรงจนแทบลืมเคี้ยวข้าว หลังจากข้าวผัดหมดเกลี้ยงจนไม่เหลือแม้แต่เม็ดเดียว เอยก็ลุกขึ้นยิ้ม ๆ หยิบจานไปล้างที่ซิงก์น้ำ ถึงแม้จะพักรีสอร์ตหรูแต่เขาอยากล้างเอง อยากทำอะไรตอบแทนคนที่ลงมือทำกับข้าวให้ เสียงน้ำไหลเบา ๆ ดังคลอในครัว เอยฮัมเพลงเบา ๆ พลางใช้ฟองน้ำถูจานไปด้วย ดวงหน้าอ่อนโยนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วจู่ ๆ วงแขนแข็งแรงก็โอบเข้าที่เอวจากด้านหลังอย่างแผ่วเบา กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆชัดเจนจน