All Chapters of เพียงชั่วคืน: Chapter 21 - Chapter 30

“กฤษณ์มัวไปทำอะไรอยู่ที่อังกฤษเป็นสิบปีเนี่ย บ้าฉิบ!” เขาสบถเบา ๆ เพราะรู้สึกเสียดายที่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ “ถ้ากฤษณ์ไม่ไป ริสาคง...”“ริสาคงเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้กฤษณ์ทิ้งอนาคตตัวเอง” คาริสารู้ว่าเขาจะพูดอะไร แต่ถ้าไม่สูญเสีย เขาและเธอคงไม่รู้ว่าต่างคนต่างมีความสำคัญต่ออีกฝ่ายมากมายแค่ไหน บางทีการที่ทั้งคู่ยังโสด อาจไม่ใช่เพราะตั้งมาตรฐานคนที่จะคบหาด้วยสูงเกินไป แต่อาจเป็นเพราะชายหญิงเหล่านั้นไม่ใช่เขาหรือเธอต่างหาก“ยังไงกฤษณ์ก็น่าจะกลับมาเร็วกว่านี้”“ถึงจะใช้เวลานานไปหน่อย แต่ก็กลับมาแล้วไม่ใช่หรือไง” คาริสายกมือขึ้นลูบสันกรามเขาเบา ๆ คล้ายจะบอกว่าไม่เป็นไร“ขอโทษที่มาช้า ไว้กฤษณ์จะชดเชยให้นะครับ”“คุณกฤษณ์จะชดเชยให้คุณริสายังไงน้า ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ” คาริสาแค่อยากหยอกเย้าให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ทว่าท่าทียั่วล้อของหล่อนกลับกระตุ้นความปรารถนาล้ำลึกที่ซุกซ่อนอยู่ของเขาให้ปะทุขึ้นมาในฉับพลัน“ริสา...” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พลางเคลื่อนฝ่ามือไปยังใต้เรือนผมนุ่ม ตรึงใบหน้าเธอให้แหงนหงาย แล้วก้มลงงับกลีบปากฉ่ำวาวอย่างถือสิทธิ์ ครั้งนี้เขาไม่ได้ตะโบมจูบ แต่ตั้งใจมอบจุมพ

“เทียร์ก็รักคุณวินค่ะ รักมาก รักจนกลัวว่าทั้งหมดนี้จะเป็นแค่ความฝัน”“ผมยืนยันว่าทุกอย่างเป็นความจริง” เขามองมาด้วยแววตาหวานเชื่อมที่แค่เห็นก็แทบละลายอยู่ตรงนั้น “ต่อแต่นี้คุณคือตัวจริงของผม เราเป็นแฟนกันนะ”“พูดแบบนี้เปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะคะ”“ตั้งแต่ได้พบกับคุณผมก็ไม่เคยเปลี่ยนใจ และจะไม่มีทางเปลี่ยนตลอดไป”“ถ้างั้น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ คุณแฟนสุดหล่อ”“รับรองว่าจะดูแลอย่างดีเลยครับ คุณแฟนสุดสวย”เราสองคนมองหน้าและหัวเราะออกมาพร้อมกัน ไม่น่าเชื่อว่าการตัดสินใจเพียงชั่วคืนนั้นจะนำพาให้ฉันกับไรวินท์ผูกพันกันจนเกิดความความรักลึกซึ้งขึ้นมาจริงๆไรวินท์ก้มลงจุมพิตแผ่วเบา ฉันเผยอรับฝีปากรับสัมผัสที่อ่อนหวานอย่างไรความกังขาเป็นครั้งแรก การถูกคนรักตระกองกอด พร้อมกับบดจูบด้วยความรู้สึกร้อนแรงท่ามกลางแสงทองสุดท้ายของวัน จะเป็นสิ่งที่ฉันไม่มีวันลืมตราบจนชั่วชีวิตหลังจากเผยความในใจกันจนหมดเปลือกที่ริมหาด ไรวินท์ก็พาฉันกลับมาที่บ้านพักตากอากาศ แน่นอนว่าตอนนี้เราสองคนกำลังเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ในห้องนอนหลักทั้งที่ก็เหมือนทุกครั้งที่เรากำลังจะมีอะไรกัน แต่พอสถานะคนลับๆ เปลี่ยนเป็นคนรั

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็ถึงกำหนดการตกลงหมั้นหมาย คลองธรรมเองก็แปลกใจ หากท่านจักรภพเพียงต้องการตัวลูกสาวเขาแลกเปลี่ยนกับความช่วยเหลือ ก็ไม่จำเป็นต้องนำเถ้าแก่มาสู่ขอเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ แต่จากการที่อีกฝ่ายให้เกียรติครอบครัวตนเองเป็นอย่างดี ดูท่าการตัดสินใจของเขาในครั้งนี้คงไม่ผิดสักเท่าใดในเมื่อวันนี้เป็นการส่งเถ้าแก่มาตกลงสู่ขอตามธรรมเนียม จึงไม่มีคนนอกมาเป็นแขก จะมีก็แต่เพียงคนในครอบครัวทั้งสองฝ่ายมาร่วมเป็นสักขีพยานเท่านั้นพอใกล้เวลาที่ทางจักรภพนัดแนะไว้ นันทิดาก็สั่งให้ลูกสาวคนเล็กไปตามวรัญญาให้ลงมารอรับแขกด้วยกันนวิยารีบเดินขึ้นไปชั้นบนตามคำสั่งของผู้เป็นมารดา แต่หลังจากเคาะประตูอยู่หลายครั้ง ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากคนด้านใน เธอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเองภายในห้องนอนโทนสีอบอุ่นเงียบเชียบ ไร้สัญญาณของผู้เป็นเจ้าของห้องโดยสิ้นเชิง“พี่น้ำคะ พี่น้ำอยู่ในนี้หรือเปล่าคะ” นวิยาร้องเรียกพลางเปิดประตูห้องน้ำ แต่ก็ไม่มีวี่แววของวรัญญาหัวใจของนวิยาเต้นระส่ำ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึมขึ้นมาตรงหน้าผาก ดูท่าพี่สาวของเธอคงตัดสินใจหนีไปแล้ว‘แล้วจะทำยังไงดีล่ะทีนี้’ในระหว่าง ที่กำ

“ถ้าเราสองคนต่างไร้พันธะมันก็ไม่น่ามีปัญหาไม่ใช่เหรอ หรือว่าคุณรังเกียจที่จะต้องมาเป็นภรรยาของผม”ใครจะไปกล้ารังเกียจเขากันหากต้องมีใครสักคนถูกรังเกียจก็น่าจะเป็นเธอซะมากกว่า ผู้หญิงดีๆ คนไหนบ้างล่ะที่จะแต่งงานกับผู้ชายเพื่อแลกกับเงินถึงจะทำเพื่อครอบครัวก็เถอะ แต่ลึกๆ เธอก็รู้สึกละอายอยู่ดีพอนึกถึงความจริงเหล่านี้นวิยาก็ไม่อยากขึ้นจากน้ำเอาดื้อๆ เพราะไม่กล้าออกไปเผชิญหน้ากับเขา เลยตัดสินใจแช่ตัวต่อไปอีกสักพัก คิดจะรอให้ชายหนุ่มนอนหลับเสียก่อน แล้วตนเองค่อยออกไปนอนที่โซฟาด้านนอกวรภพนั่งพิงหัวเตียงอ่านอีเมลที่ผู้จัดการของเขาส่งมารายงานสถานการณ์จนครบทุกฉบับแล้ว แต่คนที่เข้าไปอาบน้ำก็ยังไม่ออกมาเสียที ถึงจะรู้ว่าผู้หญิงอาบน้ำนานเป็นปกติ แต่เหมือนภรรยาหมาดๆ ของเขาจะใช้เวลาอยู่ในนั้นนานเกินไปมากหรือว่าเธอจะลื่นล้มในห้องน้ำไม่ได้การละ ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมาเขาจะทำยังไงวรภพวางแท็บเล็ตแล้วกระเด้งตัวลงจากเตียง สาวเท้าตรงไปยังหน้าประตูห้องน้ำทันทีก๊อกๆ ๆเขาเคาะประตูสองสามครั้ง แล้วส่งเสียงเรียกเธอ“คุณได้ยินผมไหม เป็นอะไรหรือเปล่า”เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน“นี่ คุณได้ยินผมไหม!”

มือหนาแตะสัมผัสลำคอและไล่ลงมาจนถึงลาดไหล่ ก่อนจะเคลื่อนไปกอบกุมความอิ่มเอิบข้างหนึ่งจนเต็มอุ้งมือ “อืม นิ่มดีจัง” เขาเอ่ยชมพลางขยำมันเล่นเบาๆ“ยะ...อย่าค่ะ”“ทำไมล่ะ หรือว่าผมทำเบาเกินไป”“มะ...ไม่...”“ชอบแรงกว่านี้งั้นเหรอ อืม...เท่านี้พอไหมครับ” ทั้งที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังแลดูสุภาพ แต่การกระทำกลับสวนทาง ไม่เพียงแต่บีบเค้น ตอนนี้นิ้วร้ายกำลังบดคลึงยอดทรวงสีชมพูหวานเสียจนเริ่มแข็งชัน “สู้มือแบบนี้ ผมชอบ” “ยะ...ยัง มะ...ไม่พอใจอีกเหรอคะ” เสียงกระท่อนกระแท่นเอ่ยถามออกมาอย่างยากเย็น นวิยาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายกำลังลวนลามเธออยู่แท้ๆ แต่กลับไร้เรี่ยวแรงต้านทาน กระทั่งแรงทรงตัวให้ยืนอยู่ได้ตอนนี้ก็ใกล้จะหมดลงแล้ว“สิ่งที่คุณต้องเรียนรู้อีกอย่าง คือผมเป็นพ่อค้า เรื่องขาดทุนไม่มีทางยอม และแน่นอนว่าผมคาดหวังผลกำไร” เขาตอบพลางดันร่างระหงกลับไปบนเตียงใหญ่แล้วตามขึ้นไปทาบทับ ก่อนจะกดสะโพกลงมา ส่งผลให้บางสิ่งที่ทั้งร้อนทั้งแข็งดุนดันอยู่ตรงท้องน้อยของเธอ ติดก็ตรงที่ยังเหลือกางเกงนอนขายาวขวางกั้น “แต่ถ้าคุณคิดว่าเสียเปรียบเกินไป ผมอนุญาตให้สำรวจเพิ่มได้นะ ว่าแต่…เริ่มตรงไหนดี