เพียงชั่วคืน

ฉันเคยสงสัยว่าทำไมเวลาดูซีรีส์ ฉากที่ตัวละครหลักถูกบอกเลิกจะต้องเป็นขณะฝนตกด้วย แต่เหมือนตอนนี้ฉันจะได้พบกับคำตอบแล้วล่ะ

คงเป็นเพราะความเปียกชื้น บรรยากาศขมุกขมัวชวนอึดอัดหายใจไม่ออก กับหัวใจที่กำลังแหลกสลายของคนหนึ่งคน มันชวนให้ตัวละครดูน่าสมเพชอย่างที่สุดนี่เอง

“เทียร์ เราขอโทษจริงๆ นะ” นิกกี้พูดคำนี้ออกมาประมาณสิบครั้งเห็นจะได้ ทว่านี่ไม่นับรวมกับก่อนหน้านี้ที่พอเขาทำผิดอะไร ก็พูดออกมาอย่างคล่องปาก

แต่ฉันเองก็อภัยให้ทุกครั้ง เพราะเชื่อว่าเขาแค่พลาดไป

“นี่เทียร์จะไม่พูดอะไรสักคำจริงเหรอ”

ฉันที่เบนสายตาออกไปมองเม็ดฝนที่นอกหน้าต่างนานแล้ว หันกลับมาสบตาสีเข้มที่ตนเองเคยหลงใหลมากมายอีกครั้ง ด้วยแววตาไม่ต่างจากปลาตาย ทั้งที่หัวใจเต้นตุบหนักหน่วงจนอกด้านซ้ายแทบจะระเบิดอยู่รอมร่อ

แต่ฉันไม่มีทางทำให้ผู้ชายเลวๆ อย่างนิกกี้รู้สึกว่าตนเองมีค่าพอให้ผู้หญิงคนนี้ร้องห่มร้องไห้อ้อนวอนอีก

“เฮ้ย! เอาจริงดิ” นิกกี้ดูหัวเสีย แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเขาโมโหที่ฉันไม่พูดอะไร หรือเพราะฉันดูเศร้าน้อยกว่าที่ควรจะเป็นกันแน่

“นิกอยากให้เทียร์พูดอะไรล่ะ” ฉันถามกลับเสียงเรียบไร้ความรู้สึก

“เราไม่ได้ตั้งใจให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ แต่แนนเขาท้อง เทียร์เข้าใจเราใช่ไหม”

อ่อ ที่แท้เขาก็แค่อยากให้ฉันปลดปล่อยเขาจากความรู้สึกผิด เพื่อที่จะได้เดินหน้าต่อกับนังคนหน้าด้านนั่นอย่างสบายใจนี่เอง

“นอกจากเรื่องที่นิกทำแนนท้อง ยังมีเรื่องอะไรที่อยากบอกเราอีกไหม”

“เธอก็เป็นซะอย่างนี้ไง น่าเบื่อฉิบหาย!” นิกกี้หายใจฟืดฟาดอย่างหัวเสีย เรียกได้ว่าเป็น ‘สันดาน’ ประจำของผู้ชายคนนี้เพื่อทำให้ฉันเป็นคนผิดที่ประสาทเสียอยากรู้อะไรมากเกินกว่าที่เขาอยากจะให้รู้

เดี๋ยวนะ แต่คนที่น่าจะหัวเสียมันฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมคนที่นอกใจอย่างเขาถึงทำเหมือนตัวเองเป็นคนถูกล่ะ

โลกมันกลับตาลปัตรขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรนะ...

“ถ้านิกหมดเรื่องพูดแล้ว เทียร์กลับก่อนนะ”

“เฮ้ย จะไปง่ายๆ แบบนี้เหรอ” 

“นั่นสินะ จะไปง่ายๆ โดยไม่พูดอะไรเลยได้ยังไงกัน” ฉันกระตุกมุมปากยิ้มหน่อยๆ “เราเลิกกันเถอะ” พูดจบฉันก็เชิดหน้าแล้วยืนขึ้น พลางมองต่ำอย่างดูแคลน

“เทียร์อย่าทำเหมือนตัวเองดีกว่าคนอื่นนักเลย ถ้าเธอไม่ทำตัวน่าเบื่อ แล้วนิกจะไปปรึกษาแนนจนทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้ไหมล่ะ”

ไอ้เวรนี่ ไม่สำนึกสักนิดเลยสินะ!

“ถ้านิกไม่สำส่อน หน้ามืดจะเอาสดแบบไม่ป้องกัน ก็คงไม่โดนผู้หญิงหน้าด้านแบบนั้นจับด้วยการปล่อยให้ท้องหรอก”

“เทียร์!” เสียงของนิกดังพอให้คนที่อยู่ในร้านอันเงียบสงบหันมามองพวกเราเป็นตาเดียว

“ทำขนาดนี้แล้วฉันไม่เอากาแฟราดหัวนาย ก็นับว่าบุญแล้ว ยังกล้ามาขอให้ฉันเข้าใจอีก เข้าใจพ่อมึงสิ ไอ้สารเลว!”

ตั้งแต่คบกันมาฉันแทบไม่เคยพูดคำหยาบเลย นิกกี้คงกำลังช็อกถึงได้ถลึงตาจนแทบถลนออกจากเบ้า

“ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ แล้วแกจะไปสมสู่กับใครก็เชิญ ไม่เกี่ยวกับฉัน เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ชัดนะ...” 

ด้วยเพราะกาแฟถ้วยนี้รสดีเกินที่จะเสียเปล่าไปกับคนใจหมาสันดานเสียอย่างไอ้หมอนี่ ฉันพยายามหักห้ามใจเอาแก้วที่ยังมีกาแฟเหลือกว่าครึ่งกระแทกลงบนโต๊ะ แทนที่จะราดหัวอดีตแฟนเมื่อหนึ่งนาทีก่อนของตัวเองอย่างที่ใจอยากจะทำเหลือเกิน แล้วค่อยๆ หมุนตัวเดินออกจากคาเฟ่ไปทั้งที่ข้างนอกฝนยังตกหนัก

ให้ตายสิ ฉันไม่ได้อยากตากฝน แค่ทนเห็นหน้าไอ้คนเฮงซวยนั่นต่อไม่ได้อีกแล้วเท่านั้นเอง...

หนึ่งเดือนต่อมา...

"ผมรักคุณ" คำนี้ยังคงก้องอยู่ภายในใจอย่างชัดเจน แม้ว่าเวลานี้ฉันกำลังยืนอยู่หลังโต๊ะเล็กๆ ที่ปูด้วยผ้าสีขาวในงานแต่งของผู้ชายที่เคยพูดประโยคนี้กับฉัน แต่เจ้าสาวของเขากลับเป็นผู้หญิงอีกคน ทั้งที่ในความเป็นจริงเจ้าสาวควรจะเป็นฉัน ไม่ใช่หญิงแพศยาที่แอบไปกินแฟนหนุ่มของเพื่อนรักอย่างยายนั่น

รอยยิ้มแห่งความสุข คำอวยพร ตลอดจนสายตารักใคร่ที่ออกมาจากดวงตาของเจ้าบ่าว กลับกลายเป็นของคนที่ใช้คำว่า "ท้อง" มาเป็นข้ออ้างในการร้องขอความรับผิดชอบ

แต่ก็นั่นแหละ หญิงร่านกับชายที่อวัยวะเบื้องล่างอยู่ไม่สุขจนพ่ายแพ้ให้กับความใคร่ก็ดูเหมาะสมกันดีแล้ว

บางทีพระเจ้าอาจจะสงสาร ไม่อยากเห็นฉันเป็นคนโง่ที่ไม่รู้อะไรต่อไป ถึงได้บันดาลให้ฉันรู้ถึงเรื่องราวคาวโลกีย์พวกนี้ก่อนที่จะสูญเสียความสาวที่เฝ้าหวงแหนให้กับคนที่ไม่คู่ควรอย่างไอ้นิกกี้ก็ได้

แต่ถึงจะพยายามทำเป็นเก่งยังไง ความจริงหัวใจมันก็เจ็บอยู่ดีปะ

ไม่เอาน่า ฉันไม่ควรร้องไห้ เพราะนอกจากดูอ่อนแอแล้ว อาจจะทำให้คนบางคนเข้าใจผิดว่าฉันกำลังเรียกร้องความสนใจจากเจ้าบ่าวของคนอื่น

แล้วเรื่องอะไรผู้หญิงสวยๆ ที่หลายคนต่างชื่นชมอย่างฉันจะต้องทำตัวให้ตกต่ำลงด้วยเล่า

ไม่มีทางเสียล่ะ!

ฉันกระดกแก้วไวน์แก้วที่ห้าพร้อมกลืนความเสียใจลงท้องไป แล้วจ้องมองไปบนเวทีด้วยสีหน้าและแววตาที่สงบเยือกเย็น ไม่ยินดียินร้าย หนำซ้ำยังยิ้มรับทักทายบรรดาเพื่อนคนอื่นๆ ที่เข้ามาสมทบอย่างเป็นธรรมชาติสุดๆ

แน่นอน เพราะคนหน้าไม่อาย แถมยังตอแหล ตอนนี้กำลังยืนอยู่บนเวทีนั่นต่างหาก

ในเมื่อคนผิดไม่ใช่ฉันสักหน่อย ก็ยืนเชิดๆ เริดๆ ไปสิคะ กลัวอะไร

พอเพื่อนๆ เห็นว่าฉันไม่ได้เสียใจอะไรนักหนา พวกเขาก็พากันยิ้ม และหยอกเอินกันไปตามปกติ ซึ่งมันทำให้ฉันไม่หลงเหลือความรู้สึกอับอายใดๆ ที่จู่ๆ แฟนก็ไปแต่งงานกับอดีตเพื่อนสนิทตัวเอง