Semua Bab The contract สัญญาป่วนชวนมารัก: Bab 11 - Bab 19

“ริสา!” เขาตะโกนเรียกเธอ ทว่าไร้ผลทันทีที่เข้าสู่อาณาเขตอันคุ้นเคย คาริสาก็เดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟา ยกมือทั้งสองขึ้นตบหน้าเรียกสติตัวเองสองสามครั้ง แต่คนที่ยืนอยู่ริมรั้วก็ยังพยายามตะโกนเรียกเธอไม่หยุดเข็มของนาฬิกาติดผนังบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง แม้นับได้ว่าไม่ดึก คนส่วนใหญ่ยังไม่เข้านอน แต่เพราะแบบนี้แหละ เธอถึงไม่สามารถนิ่งนอนใจได้ร่างบางถลาไปที่หน้าต่าง สอดส่ายสายตาออกไปยังไม่มีใครออกมาดู“ริสา อย่าโกรธเลยนะ ทีหลังกฤษณ์อยากได้อะไรจะขอดี ๆ ไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” พอเห็นเงาของคนที่หน้าต่าง กฤษณ์ก็ตะโกนหนักขึ้นอีกให้ตายเถอะ กลับไปสักทีสิยะคาริสามั่นใจว่าคราวนี้ป้าข้างบ้านจะต้องได้ยินแน่ และนางจะต้องยอมสละเวลาดูละครเรื่องโปรด เพื่อมาส่องตาบ้าที่กำลังยืนตะโกนเรียกสาวที่ริมรั้วแน่ ๆครั้นคิดถึงใบหน้าที่แสดงความอยากรู้อยากเห็น กับคำถามที่เหมือนเป็นห่วงเป็นใยของป้าข้างบ้าน เธอก็อึดอัดขึ้นมาทันทีความจริงเมื่อครู่เธอแค่อยากแกล้งเขาคืนบ้าง กะจะให้อีกฝ่ายกระวนกระวายใจสักประเดี๋ยวประด๋าวเท่านั้น ใครจะคิดว่าพ่อคุณจะลงมาตะโกนเรียกเธอเสียงดังแบบนั้นกันเล่าคาริสาส่ายหัวเบา ๆ อย่างจนใจก่อน

“...ริสาชอบไหม” คำถามของเขาทำลายความเงียบที่รายล้อมคนทั้งสองเอาไว้“หืม?” คาริสาเงยหน้าขึ้นจากจาน เลิกคิ้วมองเขาเหมือนไม่เข้าใจความหมาย“กฤษณ์ถามว่า ริสาชอบที่นี่ไหม” เขาถามย้ำ พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเบา ๆ“แหม! ผู้หญิงที่ไหนก็ชอบแบบนี้ทั้งนั้นแหละ” เธอยิ้ม แต่ไปไม่ถึงดวงตา“งั้นเหรอ แต่ริสาดูไม่เอ็นจอยเท่าไหร่เลย หรือว่ามีเรื่องอะไรในใจรึเปล่า”“คือ...เราแค่รู้สึกว่าทั้งหมดนี่มันแปลกพิกล”“ไหนลองว่ามาซิ มีตรงไหนที่มันแปลก จนทำให้ริสากินของโปรดไม่ลง”ในเมื่อเขาให้โอกาสเธอได้พูดแล้ว ก็บอกไปเลยแล้วกัน เขาจะได้พูดธุระมาให้จบ ๆ “อะแฮ่ม! กฤษณ์หายไปสิบปี แล้วอยู่ดี ๆ ก็โผล่มา บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุย แล้วก็พาริสามาในที่ที่ควรจะ...ควรจะ...”“ควรจะพาแฟนมา ไม่ใช่เพื่อนเก่าสมัยมัธยมใช่ไหม” ไม่ต้องรอให้เธอพูดจนจบ เขาก็เป็นฝ่ายเอ่ยทุกอย่างออกมาราวกับอ่านใจเธอได้“ใช่ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น ริสาต้องคิดว่า เขากำลังทำคะแนนอยู่แน่ ๆ แต่เราเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน ริสาเลยไม่กล้าคิดอะไรแบบนั้น” แต่แท้ที่จริงแล้วความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวเธอตลอดเวลาถ้าเขารู้ จะหาว่าเธอหลงตัวเองหรือเปล่านะ“แน่ใจเหรอ ว่าไม่ไ

“อะ...เอาจริงดิ” เธอถามเหมือนเมื่อสิบปีก่อนไม่มีผิด“ยังคงทำตัวเป็นเจ้าหนูจำไม[1]เหมือนเดิมเลยนะ ถ้าให้ตอบ กฤษณ์ไม่เคยล้อเล่นกับริสาเลยสักครั้ง ส่วนคำถามที่ว่าทำไมต้องเล่นใหญ่นัก ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง กฤษณ์ก็อยากให้ว่าที่เจ้าสาวคนสวยประทับใจ แล้วยอมเซย์เยสยังไงล่ะ”“ว่าที่เจ้าสาว? เซย์เยส?” ดวงตากลมโตกะพริบปริบ ๆ คล้ายว่ายังตามไม่ทัน แต่ความจริงเธอใกล้จะละลายเพราะถูกดาเมจจากคำสารภาพของเขาจู่โจมหัวใจ“แต่งงานกับกฤษณ์นะ”“หา...!?”“อย่าบอกนะว่าเร็วเกินไปอีก” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย“มันค่อนข้างกะทันหันจริง ๆ นี่นา จะให้ตอบทันทีโดยไม่ต้องคิดสักนิดเลยเหรอ” คาริสาบ่นอุบอิบ“กฤษณ์ออกกำลังกายเป็นประจำ สุขภาพแข็งแรงแน่นอน”“อืม เรื่องนั้นเราเชื่อ แต่ว่า...”“ถ้าริสายังกังวล เราไปตรวจโรคกันก่อนจัดงานแต่งก็ได้” เขาพูดด้วยท่าทางจริงจัง“เฮ่ย! เราไม่ได้คิดว่ากฤษณ์เป็นกามโรคสักหน่อย” คาริสาอยากทุบเขาสักที นี่พ่อคุณคิดไปไหนถึงไหนแล้วก็ไม่รู้“ถ้างั้นก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรไม่ใช่เหรอ หรือว่าที่จริงริสารังเกียจกฤษณ์ แต่ไม่กล้าบอกตรง ๆ กันแน่” เขาไม่เคยต้องอดทนอะไรเท่านี้มาก่อน“ใจเย็น ๆ ก่อนได้ไหม”

กฤษณ์เห็นคาริสาเอาแต่มองมาด้วยแววตาสับสนตลอดเวลา เขาก็ยิ่งเพิ่มความระมัดระวัง ทั้งยังก่นด่าตนเองในใจว่า ไม่น่ารุกแรงนัก แต่ตอนนั้นความอัดอั้นที่มีมาตลอด รวมไปถึงทุกอย่างที่หลอมรวมเป็นคาริสาทำให้เขาขาดสติ ดีที่เธอร้องห้ามเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาอาจทำอะไรเกินเลยกว่านั้นมาก เพราะความจริงเธอหอมหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัว และเขาก็ไม่ต่างอะไรกับเสือที่ไม่ได้กินเนื้อที่อร่อยที่สุดมาสิบปีคิดมาถึงตรงนี้กฤษณ์ก็ส่ายศีรษะเบา ๆ เพื่อเรียกสติตัวเองกลับมาเขาพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติที่สุด แล้วโน้มกายเข้าหาหญิงสาวที่เอาแต่จับจ้องมา ชั่ววินาทีที่ใบหน้าหล่อร้ายเคลื่อนเข้าไปใกล้ คาริสาไม่ได้ถอยหนี แต่กลับหลับตาลง คล้ายกับเตรียมใจยอมรับถ้าเขาจะทำอะไรมากกว่านั้นให้ตายเถอะ! สำนึกดีเลวในหัวชายหนุ่มตีกันยุ่ง สุดท้ายก็คว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ผู้หญิงที่ทำให้เขาแทบคลั่งตาย โดยไม่ได้กดเธอลงกับเบาะแล้วทำอะไรต่อมิอะไรให้สมกับที่ตนเองรอคอยมาเนิ่นนานกฤษณ์ไม่อยากทำให้คาริสารู้สึกไม่ปลอดภัย หรือเห็นเขาเป็นไอ้หื่นบ้ากาม ตอนนี้เธออาจจะแค่ตั้งรับไม่ทัน ถ้าเขาทำอะไรที่เกินพอดี แล้วเธอเกิดนึกเสียใจในภายหลัง เขาต้องแย่แน่ ๆ