Semua Bab ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Bab 191 - Bab 200

แม้จะเป็นเพียงความเศร้าจาง ๆ แต่ก็ทำลายความเข้มแข็งที่หนิงหนานเสว่พยายามสร้างขึ้นมาอย่างง่ายดายเธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ หันหลังเตรียมจะจากไปจากสถานที่ที่ไม่เข้ากับตัวเองแห่งนี้ แต่พอหันหลังกลับก็เห็นผู้ชายสองคนกำลังเดินเข้ามาหาเธอคนทั้งสองมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง รอยยิ้มบนใบหน้าเต็มไปด้วยความทะยานอยาก เจ้าเล่ห์ลามกเมื่อเห็นดังนั้น หนิงหนานเสว่ก็ถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ และคว้าสเปรย์พริกไทยในกระเป๋าออกมาทันที “พวกแกสองคน จะทำอะไร?”“ทำอะไรน่ะเหรอ? ฮ่า ๆ ผู้ชายเจอผู้หญิงแล้วจะทำอะไรได้อีกล่ะ?”“สาวน้อยอย่างเธอนี่หน้าตาสะสวยไม่เบาเลยนะ”ทั้งสองคนมองหน้ากันไปมาแล้วหัวเราะออกมาอย่างน่ารังเกียจหลังจากสัมผัสได้ถึงเจตนาที่ไม่ดีของทั้งสองคน หนิงหนานเสว่ก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันที เธอหยิบสเปรย์พริกไทยออกมาฉีดใส่พวกเขาโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แล้วหันหลังวิ่งหนีไปทันทีวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ชนเข้ากับแผงอกที่แข็งแกร่งอย่างจัง อีกฝ่ายไม่เพียงแต่ไม่ผลักเธอออก แต่กลับรวบตัวเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน พลิกตัวกลับแล้วเตะเข้าที่ไอ้อันธพาลที่ตามมาอย่างแรง พร้อมกับตวาดเสียงดังอย่างดุดันว่า “ไสหัวไป!”น้ำ

เรื่องทางฝั่งเมืองจิงจัดการเรียบร้อยแล้ว หนิงหนานเสว่ยังมีงานอื่นอีกมากมายที่ต้องทำ เธอไม่สนใจเลยว่าฟู่เฉินจะคิดอย่างไร จัดการจองตั๋วเครื่องบินเตรียมกลับทันทีส่วนทางด้านฟู่เฉินกลับได้รับรูปภาพบางส่วน ในรูปคือหนิงหนานเสว่กับเจียงเหยียนเชินกำลังเดินเข้าโรงแรมด้วยกัน และยังมีรูปที่หนิงหนานเสว่เดินออกมาส่งเจียงเหยียนเชินด้วยมือค่อย ๆ กำแน่นขึ้น บีบรูปภาพเหล่านั้นพลางขบกรามแน่นแม้ว่าฟู่เฉินจะไม่เคยใส่ใจหรือเห็นหนิงหนานเสว่อยู่ในสายตา แต่ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้เธอก็ยังเป็นคุณนายฟู่ที่ถูกต้องตามกฎหมาย การกระทำเช่นนี้เป็นสิ่งที่ไม่สมควรอย่างยิ่ง! และยังเป็นการหักหน้าเขาอย่างรุนแรงด้วย!“อาเฉิน คุณเป็นอะไรไปคะ?” สวีจือหรูเห็นท่าทางของฟู่เฉินก็เดินเข้ามาอย่างเป็นห่วง พลางดึงแขนเสื้อของเขาเบา ๆ “เราควรจะเก็บของกลับกันได้หรือยังคะ?”เมื่อเห็นรูปในมือของเขา สวีจือหรูก็เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา “นี่... นี่? นี่คุณหนิงกับประธานเจียงนี่คะ? เป็นไปได้ยังไง? ทำไมสองคนนี้ถึงไปโรงแรมด้วยกันได้?”“หุบปาก!” ฟู่เฉินเก็บรูปทั้งหมดทันที แล้วเหลือบมองสวีจือหรูด้วยสายตาเย็นชาสำหรับฟู่เฉินแล้ว นี่เป็นค

หนิงหนานเสว่จ้องมองฟู่เฉินที่กำลังโกรธจัดอย่างสงบ แล้วเอ่ยปากอย่างเย็นชา “ตอนแรกก็เป็นคุณเองที่ให้ฉันมาอยู่แผนกเทคนิค ตอนนี้มายืนอาละวาดอยู่ตรงนี้ ไม่รู้สึกอายบ้างหรือไง? คุณแน่ใจนะว่าจะสะสางเรื่องของเรากันที่บริษัท?”“คุณหนิงคะ คุณไปทำเรื่องแบบนั้นข้างนอกมา แล้วยังทำตัวมั่นใจอย่างไม่เกรงใจต่อหน้าอาเฉินได้ยังไงกันคะ?” สวีจือหรูบ่นพึมพำ ทำทีเป็นพูดจาเตือนสติด้วยความหวังดี “จริง ๆ แล้วอาเฉินก็ไม่ใช่คนถือสาอะไรหรอกนะคะ แค่คุณขอโทษเขาสักคำ เขาก็จะให้อภัยคุณแล้ว ใช่ไหมคะ? อาเฉิน?”หนิงหนานเสว่ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนี้เอาสิทธิ์อะไรมาพูดจาไร้สาระต่อหน้าเธอ?เธอจ้องสวีจือหรูด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วเอ่ยขึ้นว่า “คนที่ไม่มีสิทธิ์พูดที่สุดในที่นี้ก็คือคุณ!”“คุณ!” สวีจือหรูมองหนิงหนานเสว่อย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าพุ่งเป้ามาที่เธอต่อหน้าฟู่เฉิน!เมื่อเห็นว่าคงคุยกับหนิงหนานเสว่ไม่รู้เรื่อง เธอก็รีบดึงแขนเสื้อของฟู่เฉินแล้วพูดเสียงเบาว่า “งั้นพวกคุณคุยกันไปก่อนนะคะ ฉันออกไปก่อนนะ อาเฉินคะ คุณอย่าใจร้อนเกินไปนะคะ คุณหนิงก็แค่งอนคุณเท่านั้นแหละค่ะ พวกคุณค่อย ๆ คุยกันนะคะ

ตอนนี้ความรู้สึกผิด ความกังวล และการโทษตัวเองได้ท่วมท้นอยู่ในใจของเจียงเหยียนเชิน เขาทุกข์ใจอย่างมาก กลัวว่าหนิงหนานเสว่จะเป็นอะไรไปหนิงหนานเสว่โอบรอบเอวของเจียงเหยียนเชินเบา ๆ สัมผัสได้ถึงแรงสั่นของเขา หัวใจของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมา อัดอั้นตันใจอย่างที่สุดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดและอันตรายเพียงลำพัง หนิงหนานเสว่เลือกที่จะเข้มแข็งและต้องเข้มแข็ง แต่พอมีคนมาห่วงใยและกอดเธอ ความอัดอั้นตันใจทั้งหมดที่เธอพยายามกดข่มเอาไว้ก็ตีกลับขึ้นมา จนรู้สึกเจ็บปวดราวกับไม่อยากมีชีวิตอยู่ความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงนี้ทำให้หนิงหนานเสว่ทั้งสับสนและจนใจ เธอโอบกอดเจียงเหยียนเชิน ในที่สุดก็แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองตั้งแต่วันที่สุยสุยจากไป เธอก็ได้ถอนความรักและความคาดหวังทั้งหมดที่มีต่อฟู่เฉินกลับคืนมาแล้ว และตอนนี้คนที่เธอเคยชอบในวัยเยาว์ได้กลับมา เธอก็พบว่าตัวเองไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ยังคงรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น และยังคงไม่สามารถควบคุมหัวใจของตัวเองได้“อย่าร้องไห้เลย”เจียงเหยียนเชินยิ่งเจ็บปวดหัวใจราวกับถูกมีดกรีด เขาค่อย ๆ ลูบแก้มของหนิงหนานเสว่อย่างแผ่วเบา หัวใจเจ็บปวดจนไม่อาจบรรย

หนิงหนานเสว่ได้แต่มองฟู่เฉินที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงหน้าด้วยความสับสน ไม่เข้าใจเลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังอึดอัดใจเรื่องอะไรกันแน่?“ฉันจะหาหมอที่ดีที่สุดให้เธอ จะไม่ทำให้เธอมีแผลเป็น”ในที่สุดฟู่เฉินก็อธิบายออกมาประโยคหนึ่งแต่พอหนิงหนานเสว่ได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกว่ามันน่าขำจริง ๆ จึงพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าจะขอโทษเพื่อเรื่องนี้ละก็ ไม่จำเป็นเลยจริง ๆ”“หนิงหนานเสว่ ตกลงเธอต้องการอะไรกันแน่?” ฟู่เฉินมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจเขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนที่เคยเชื่อฟังเขาทุกอย่างเมื่อก่อนหายไปไหน ทำไมตอนนี้ถึงได้กลายเป็นคนที่เต็มไปด้วยหนามแหลมคมไปทั้งตัว? ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?เมื่อมองหนิงหนานเสว่ ฟู่เฉินก็เริ่มคิดถึง คิดถึงผู้หญิงคนที่เคยเชื่อฟังเขาทุกอย่าง และคิดถึงผู้หญิงที่ในสายตาเคยมีแต่เขาเพียงคนเดียว“ฉันต้องการเอามรดกที่คุณปู่ให้ฉันมาแล้วหย่ากับคุณ จากนั้นก็จะหนีไปให้ไกล คุณฟังไม่เข้าใจหรือไง?” หนิงหนานเสว่ยิ้มอย่างเย็นชามองเขาอันที่จริงสิ่งที่หนิงหนานเสว่ต้องการ เธอได้บอกฟู่เฉินไปอย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว เพียงแต่ฟู่เฉินไม่ยอมเฉือนเนื้อตัวเองก็เท่านั้นพอได้ยินเช่นนั้น ฟู