All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 201 - Chapter 210

เจียงเหยียนเชินเผชิญหน้ากับสายตาเช่นนี้ พูดคัดค้านอะไรออกมาไม่ได้เลยจริง ๆ ดังนั้นจึงทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ “ได้ ฉันรับปากเธอ!”เมื่อมีคำพูดนี้แล้ว ในที่สุดหนิงหนานเสว่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ตามด้วยสลบเหมือดไปทั้งอย่างนี้ด้วยเจ็บปวดจนเกินไปมองท่าทางของหนิงหนานเสว่ที่หมดสติไปแล้ว ความอบอุ่นบนใบหน้าของเจียงเหยียนเชินหายไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยความโกรธเกรี้ยวและบิดเบี้ยว เขากำหมัดสองข้างไว้แน่น เขาไม่มีทางปล่อยฟู่เฉินไปง่าย ๆ แน่นอน!หยิบมือถือออกมาโทรหาจ้าวหวนอวี่ทันที “แผนการของเรา ต้องเร่งให้เร็วขึ้นแล้ว!”“รุ่นพี่รีบร้อนเกินไปแล้ว” จ้าวหวนอวี่ใจเย็นเป็นอย่างมาก “เจียงเหยียนเชิน เราต่างทำด้านเทคนิค รุ่นพี่ควรรู้ว่า คุณสมบัติที่เราควรมีมากที่สุดก็คือความใจเย็น”เจียงเหยียนเชินพิงกำแพงอยู่ ยังสามารถมองเห็นหนิงหนานเสว่ที่นอนหมดสติบนเตียงผู้ป่วยผ่านกระจกได้ เขาไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น แต่เมื่อเป็นเรื่องของหนิงหนานเสว่ ก็สูญเสียการควบคุมตลอดดีที่จ้าวหวนอวี่เป็นคนใจเย็นเสมอโดยไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ความใจเย็นของเขาได้ส่งต่อมาถึงเจียงเหยียนเชินแล้วเจียงเหยียนเชินสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งท

นี่เป็นครั้งแรกที่หนิงหนานเสว่รู้สึกว่าเจียงเหยียนเชินเป็นเทพลงมาจุติ!มองท่าทางไร้เดียงสาและยึดเอาวัตถุเป็นสำคัญนี้ของเธอแล้ว ทำเอาเจียงเหยียนเชินหมดคำพูดไปเลย เอ่ยออกมาทันทีว่า “กะอีแค่ของกินนิดเดียว เธอต้องขนาดนั้นเลย?”“สำหรับฉันในตอนนี้ มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว!” หนิงหนานเสว่ไม่เกรงใจเลยสักนิด หยิบตะเกียบขึ้นมแล้วเริ่มกินคำโต ๆ ทีละคำ ๆ ทันทีต้องบอกเลยว่าอาหารคนป่วยที่เจียงเหยียนเชินให้มานี้อร่อยกว่าอาหารที่โรงอาหารในโรงพยาบาลมากอย่างชัดเจน หนิงหนานเสว่ยิ้มตาหยีมองเจียงเหยียนเชินอย่างมีความสุข “รุ่นพี่ นี่เป็นอาหารดิลิเวอรีเจ้าไหนเหรอคะ? อร่อยจัง”“อาหารดิลิเวอรีเจ้าไหนทำรสอ่อนให้เธอได้ขนาดนี้? นี่ฉันเป็นคนทำให้เธอต่างหาก” เจียงเหยียนเชินยิ้มแล้วนั่งลงที่ตรงข้ามหนิงหนานเสว่ มองแก้มป่อง ๆ ของเธอ แววตาอ่อนโยนและเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก “เธออย่าลืมล่ะว่าฉันเป็นนักศึกษาที่ไปเรียนเมืองนอกมา ฝีมือการทำอาหารที่ดีคือคุณสมบัติอย่างหนึ่งที่ฉันต้องมีเพื่อให้อยู่รอดในเมืองนอกได้!”หลังจากหนิงหนานเสว่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าตามเบา ๆ กินอาหารในถ้วยต่ออย่างตะกรุมตะกราม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได

หนิงหนานเสว่มองไปมองมาขอบตาแดงระเรื่อ ยื่นมือออกมาด้วยจิตใต้สำนึก ลูบใบหน้านั้นที่อยู่ใกล้เพียงคืบเบา ๆมองไปจากมุมนี้ ความจริงแล้วใบหน้าของเจียงเหยียนเชินแทบจะเหมือนฟู่เฉินอย่างกับแกะ ปีนั้นเธอได้เห็นฟู่เฉินแวบแรก ก็แทบตกหลุมรักเขาทันที ตอนนี้นึก ๆ ดูแล้ว พวกเขาหน้าตาคล้ายกัน แล้วใครจะเลี่ยงได้ล่ะ?สัมผัสได้ถึงมือของหนิงหนานเสว่บนหน้าตนเอง ฝีเท้าของเจียงเหยียนเชินที่เดิมทีก็เนิบนาบอยู่แล้วเบามากขึ้นไปอีก “เจ็บเหรอ?”“เจ็บ” หนิงหนานเสว่พูดตามความจริง ตอนนี้เธอแสบร้อนไปทั่วทั้งแผ่นหลัง ราวกับว่าจะระเบิดออกแล้ว แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าไม่ใช่แผ่นหลัง เป็นทรวงอกทันใดนั้น หนิงหนานเสว่มุดศีรษะเข้าไปในอ้อมอกของเจียงเหยียนเชิน กอดเขาไว้แน่นอยู่อย่างนั้น วินาทีนี้ เธอไม่คิดอะไรทั้งนั้น แค่อยากดื่มด่ำกับความสงบที่หาได้ยากนี้เลขาเฉินยืนมองคนสองคนจากไปทั้งอย่างนี้อยู่กับที่สักพักหนึ่งแล้ว ก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หลัก ๆ คือไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองควรกลับไปหรือไม่เขาคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็นั่งลง กินอาหารดิลิเวอรีที่ฟู่เฉินสั่งมาทีละคำ ๆ หลังจากกินเสร็จแล้ว จึงค่อยมุ่งหน้ากลับบริษัทตลอดเวลาใน

เห็นท่าทางนี้ที่โมโหเหมือนเด็กน้อยของเธอแล้ว เจียงเหยียนเชินถอนหายใจอย่างจนปัญญาเล็กน้อย จากนั้นยิ้มพลางพูดว่า “ใครจะแอบด่าเธอล่ะ?”“ฉันสงสัยว่าเป็นรุ่นพี่นั่นแหละ!” หนิงหนานเสว่เอียงคอมองเขา “รุ่นพี่บอกมานะว่าแอบด่าฉันในใจหรือเปล่า?”“ถ้าฉันจะด่าเธอ ฉันก็ไม่แอบด่าหรอก ฉันจะด่าเธอต่อหน้าเลย! ด่าให้เธอจ๋อยเป็นหมาหงอยไปเลยถึงจะดี!” เจียงเหยียนเชินมองบนใส่ในทันที ส่งเสียงฮึดฮัดแล้วเร่งความเร็วรถได้เจอหนิงไห่เทาอีกครั้ง ความรู้สึกของหนิงหนานเสว่จึงซับซ้อนอยู่บ้างแต่หนิงไห่เทาที่ได้พบหนิงหนานเสว่อีกครั้ง นัยน์ตากลับมีแต่ความเกลียดชัง“นังเด็กแพศยานี่ แกยังกล้ามาหาฉันอีก!”“ดูแกสิทำร้ายลุงแท้ ๆ ของแกจนเป็นยังไงแล้ว! ถ้าแม่แกรู้ เธอต้องไม่ยกโทษให้แกแน่!”หนิงไห่เทาอ้าปากก็พูดถึงแม่ที่ตายไปแล้วของหนิงหนานเสว่ทันทีความจริงเขาเป็นเช่นนี้เสมอ ไม่ว่าเขาอยากได้อะไร ไม่ว่าสิ่งที่เขาอยากได้จะไม่สมเหตุสมผลแค่ไหน ล้วนอ้างชื่อของแม่ตลอด และเพราะเหตุนี้ หนิงหนานเสว่จึงยอมให้ครั้งแล้วครั้งเล่า ประนีประนอมซ้ำ ๆ ถึงทำให้คนผู้นี้ทำเกินกว่าเหตุขึ้นทุกที สุดท้ายถึงขั้นขายเธอแล้ว น่ารังเกียจจริง ๆ!

“งั้นก็เอาคืนไปเลย!”เจียงเหยียนเชินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้หนิงหนานเสว่จนหมดสะอาด มองเธออย่างอบอุ่น “ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจยังไง ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ”เผชิญหน้ากับแววตาอบอุ่นของเขา หนิงหนานเสว่สับสนไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ไม่นานก็ใจเย็นลง เธอพยักหน้าอย่างแรง “ใช่ พวกเราไปเอาคืนกัน! พวกเขาสมควรตายให้หมด!”“นี่สิถึงจะเป็นหนิงหนานเสว่ที่ฉันรู้จัก เธอไม่เคยเป็นสาวน้อยผู้อ่อนแอเลย พวกเขาเอาชนะเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ” เจียงเหยียนเชินลูบศีรษะเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยน ให้กำลังใจเธอ และยอมรับในตัวเธอความดีที่แทรกซึมอย่างไร้สุ้มเสียงเช่นนี้ ทำให้หนิงหนานเสว่ใจเย็นและสงบนิ่งลงทั้งคน เธอแบกรับเจตนาร้ายที่ไม่ควรมีมามากเกินไปแล้วจริง ๆ แต่โลกนี้ไม่ได้เลวร้าย อย่างน้อยก็ยังมีคนที่ดีกับเธอ ถนอมเธอ“รุ่นพี่ เรากลับกันเถอะค่ะ”“ได้”พอหนิงหนานเสว่ขยับเขยื้อนเช่นนี้ บาดแผลด้านหลังก็หนักขึ้นไม่น้อย ตอนที่กลับมาถึงโรงพยาบาล หมอทำแผลไปพลาง บ่นไปพลาง “ถ้าคุณเอาแต่เป็นแบบนี้ แผ่นหลังนี่ก็คงเก็บไว้ไม่ได้แล้ว คุณเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ทำไมถึงไม่รักร่างกายตัวเองขนาดนี้?”“ฉันรับรองว่าจะเชื่อฟังแน่นอน