All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 201 - Chapter 206

เจียงเหยียนเชินเผชิญหน้ากับสายตาเช่นนี้ พูดคัดค้านอะไรออกมาไม่ได้เลยจริง ๆ ดังนั้นจึงทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ “ได้ ฉันรับปากเธอ!”เมื่อมีคำพูดนี้แล้ว ในที่สุดหนิงหนานเสว่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ตามด้วยสลบเหมือดไปทั้งอย่างนี้ด้วยเจ็บปวดจนเกินไปมองท่าทางของหนิงหนานเสว่ที่หมดสติไปแล้ว ความอบอุ่นบนใบหน้าของเจียงเหยียนเชินหายไปในพริบตา ถูกแทนที่ด้วยความโกรธเกรี้ยวและบิดเบี้ยว เขากำหมัดสองข้างไว้แน่น เขาไม่มีทางปล่อยฟู่เฉินไปง่าย ๆ แน่นอน!หยิบมือถือออกมาโทรหาจ้าวหวนอวี่ทันที “แผนการของเรา ต้องเร่งให้เร็วขึ้นแล้ว!”“รุ่นพี่รีบร้อนเกินไปแล้ว” จ้าวหวนอวี่ใจเย็นเป็นอย่างมาก “เจียงเหยียนเชิน เราต่างทำด้านเทคนิค รุ่นพี่ควรรู้ว่า คุณสมบัติที่เราควรมีมากที่สุดก็คือความใจเย็น”เจียงเหยียนเชินพิงกำแพงอยู่ ยังสามารถมองเห็นหนิงหนานเสว่ที่นอนหมดสติบนเตียงผู้ป่วยผ่านกระจกได้ เขาไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น แต่เมื่อเป็นเรื่องของหนิงหนานเสว่ ก็สูญเสียการควบคุมตลอดดีที่จ้าวหวนอวี่เป็นคนใจเย็นเสมอโดยไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ความใจเย็นของเขาได้ส่งต่อมาถึงเจียงเหยียนเชินแล้วเจียงเหยียนเชินสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งท

นี่เป็นครั้งแรกที่หนิงหนานเสว่รู้สึกว่าเจียงเหยียนเชินเป็นเทพลงมาจุติ!มองท่าทางไร้เดียงสาและยึดเอาวัตถุเป็นสำคัญนี้ของเธอแล้ว ทำเอาเจียงเหยียนเชินหมดคำพูดไปเลย เอ่ยออกมาทันทีว่า “กะอีแค่ของกินนิดเดียว เธอต้องขนาดนั้นเลย?”“สำหรับฉันในตอนนี้ มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว!” หนิงหนานเสว่ไม่เกรงใจเลยสักนิด หยิบตะเกียบขึ้นมแล้วเริ่มกินคำโต ๆ ทีละคำ ๆ ทันทีต้องบอกเลยว่าอาหารคนป่วยที่เจียงเหยียนเชินให้มานี้อร่อยกว่าอาหารที่โรงอาหารในโรงพยาบาลมากอย่างชัดเจน หนิงหนานเสว่ยิ้มตาหยีมองเจียงเหยียนเชินอย่างมีความสุข “รุ่นพี่ นี่เป็นอาหารดิลิเวอรีเจ้าไหนเหรอคะ? อร่อยจัง”“อาหารดิลิเวอรีเจ้าไหนทำรสอ่อนให้เธอได้ขนาดนี้? นี่ฉันเป็นคนทำให้เธอต่างหาก” เจียงเหยียนเชินยิ้มแล้วนั่งลงที่ตรงข้ามหนิงหนานเสว่ มองแก้มป่อง ๆ ของเธอ แววตาอ่อนโยนและเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก “เธออย่าลืมล่ะว่าฉันเป็นนักศึกษาที่ไปเรียนเมืองนอกมา ฝีมือการทำอาหารที่ดีคือคุณสมบัติอย่างหนึ่งที่ฉันต้องมีเพื่อให้อยู่รอดในเมืองนอกได้!”หลังจากหนิงหนานเสว่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าตามเบา ๆ กินอาหารในถ้วยต่ออย่างตะกรุมตะกราม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได

หนิงหนานเสว่มองไปมองมาขอบตาแดงระเรื่อ ยื่นมือออกมาด้วยจิตใต้สำนึก ลูบใบหน้านั้นที่อยู่ใกล้เพียงคืบเบา ๆมองไปจากมุมนี้ ความจริงแล้วใบหน้าของเจียงเหยียนเชินแทบจะเหมือนฟู่เฉินอย่างกับแกะ ปีนั้นเธอได้เห็นฟู่เฉินแวบแรก ก็แทบตกหลุมรักเขาทันที ตอนนี้นึก ๆ ดูแล้ว พวกเขาหน้าตาคล้ายกัน แล้วใครจะเลี่ยงได้ล่ะ?สัมผัสได้ถึงมือของหนิงหนานเสว่บนหน้าตนเอง ฝีเท้าของเจียงเหยียนเชินที่เดิมทีก็เนิบนาบอยู่แล้วเบามากขึ้นไปอีก “เจ็บเหรอ?”“เจ็บ” หนิงหนานเสว่พูดตามความจริง ตอนนี้เธอแสบร้อนไปทั่วทั้งแผ่นหลัง ราวกับว่าจะระเบิดออกแล้ว แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าไม่ใช่แผ่นหลัง เป็นทรวงอกทันใดนั้น หนิงหนานเสว่มุดศีรษะเข้าไปในอ้อมอกของเจียงเหยียนเชิน กอดเขาไว้แน่นอยู่อย่างนั้น วินาทีนี้ เธอไม่คิดอะไรทั้งนั้น แค่อยากดื่มด่ำกับความสงบที่หาได้ยากนี้เลขาเฉินยืนมองคนสองคนจากไปทั้งอย่างนี้อยู่กับที่สักพักหนึ่งแล้ว ก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี หลัก ๆ คือไม่ค่อยแน่ใจว่าตัวเองควรกลับไปหรือไม่เขาคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็นั่งลง กินอาหารดิลิเวอรีที่ฟู่เฉินสั่งมาทีละคำ ๆ หลังจากกินเสร็จแล้ว จึงค่อยมุ่งหน้ากลับบริษัทตลอดเวลาใน