All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 391 - Chapter 400

“พอได้แล้ว!” ฟู่เฉินหมดความอดทน จึงตะคอกเสียงดังลั่น “ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผม! แม่กลับไปเถอะ!”ฟู่เฉินกล่าวจบก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้แม่ฟู่ยืนนิ่งอยู่กับที่ตามลำพังแม่ฟู่มองแผ่นหลังที่ตั้งตรงไร้เยื่อใยของฟู่เฉินแล้วน้ำตาก็ไหลลงมามากยิ่งขึ้นเธอกุมหน้าอกด้วยความรู้สึกเจ็บปวดแทบจะขาดใจเธอไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรลูกชายของเธอจึงเปลี่ยนไปจนมีสภาพแบบนี้ ทำไมเขาปฏิบัติต่อแม่แท้ ๆ แบบนี้เพื่อคนนอกคนหนึ่งฟู่เฉินกลับมาถึงวิลล่า สวีจือหรูกำลังยืนมองเขาด้วยสีหน้ากังวลใจอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า “อาเฉิน คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”ในน้ำเสียงของสวีจือหรูมีความอ่อนหวานนุ่มนวลราวกับสายลมในยามฤดูใบไม้ผลิ พยายามปลอบประโลมความหงุดหงิดในใจของฟู่เฉิน “ป้าล่ะคะ? ป้าไปแล้วเหรอคะ?”ฟู่เฉินไม่พูดไม่จา เดินตรงไปนั่งบนโซฟาห้องรับแขกแล้วจุดบุหรี่หนึ่งม้วนทันทีสวีจือหรูเดินมายังข้างกายฟู่เฉินเข้าโอบกอดและเอาคางเกยที่บ่าของเขาเบา ๆ“อาเฉิน ขอโทษนะคะ ฉันไม่ดีเองที่ทำให้ป้าโกรธ” น้ำเสียงของสวีจือหรูราวกับจะร้องไห้ “คุณอย่าโทษป้าเลย ป้าก็ทำเพื่อคุณนะคะ”ฟู่เฉินพ่นควันออกมาด้วยสีหน้าเหม่อลอย“จือหรู คุณไม่ต้องขอโ

“ฉันไม่ไป!” ฟู่เฉินปฏิเสธทันควัน “ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น! ฉันจะอยู่ที่บริษัทนี้ ดูสิใครกล้าแตะต้องฉัน!”“ประธานฟู่ คุณเป็นอย่างนี้ไปทำไมกันครับ?” เลขาเฉินถอนหายใจกล่าว “ตอนนี้คุณจะต่อต้านบอร์ดบริหารก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรสักนิด เชื่อคำเตือนผมเถอะ ไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่า”“ฉันบอกไงว่าฉันไม่ไป!” ฟู่เฉินตะคอกใส่อีกครั้ง “นายไม่ต้องมาโน้มน้าวฉันแล้ว! ร่างกายของฉัน ฉันรู้ดี! ฉันไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล!”“ประธานฟู่…” เลขาเฉินยังอยากจะโน้มน้าวอีก แต่ฟู่เฉินตัดบท “พอแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว!” ฟู่เฉินกล่าวอย่างหมดความอดทน “เรื่องนี้ก็เอาตามนี้แหละ ฉันจะไม่ไปไหน! นายเรียกบรรดาบอร์ดบริหารเฒ่าพวกนั้นมาหาฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะสอบถามกับพวกเขาต่อหน้าเอง!”“ประธานฟู่ นี่คุณ…” เลขาเฉินอยากจะพูดอะไรต่อ แต่ฟู่เฉินก็ตัดสายเขาทิ้งทันทีเลขาเฉินส่ายหน้าอย่างจนปัญญา เขารู้ว่าครั้งนี้ฟู่เฉินโกรธจริง ๆ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงยังไงแล้วมติของบอร์ดบริหารก็ไม่ใช่สิ่งที่เลขาตัวเล็ก ๆ แบบเขาจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ฟู่เฉินตัดสายด้วยไฟคุกรุ่นในใจที่ไม่สามารถระงับได้อีกต่อไปเขาใช้เท้าถีบเก้าอี้และกวาดเอกสารบนโต๊ะ

ทั้งสองที่นั่งหันหน้าเข้าหากันสุดท้ายก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อบรรยากาศแสงสียามค่ำคืนของเมืองโบราณแห่งนี้ช่างอ่อนโยน ราวกับมีผ้าแพรบาง ๆ ปกคลุมไปทั่วเมืองที่มีกลิ่นอายประวัติศาสตร์ราวกับในเทพนิยายแห่งนี้หนิงหนานเสว่และเจียงเหยียนเชินเดินเคียงข้างกันในย่านเมืองโบราณ สัมผัสเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของเมืองแห่งนี้ทั้งสองเดินมาถึงท่าเรือที่เงียบสงบห่างไกลผู้คนแห่งหนึ่ง น้ำในแม่น้ำนิ่งสงบ สะท้อนแสงไฟของเมืองโบราณแวววาวระยิบระยับเป็นประกายงดงามจนเกินพรรณนาเจียงเหยียนเชินหยุดเดินและหันกลับมาจ้องมองหนิงหนานเสว่ด้วยสายตาอันลึกซึ้งและอ่อนโยน“เสว่เอ๋อร์ ฉันมีอะไรอยากจะบอกเธอ” ในน้ำเสียงทุ้มและอ่อนโยนของเจียงเหยียนเชินมีแววกังวลเล็กน้อยจนแทบมองไม่ออกหนิงหนานเสว่เงยหน้าขึ้นสบสายตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นของเจียงเหยียนเชิน ภายในใจก็เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดอย่างท่วมท้น เธอพยักหน้า เป็นนัยว่าให้เจียงเหยียนเชินพูดต่อได้เลย“เสว่เอ๋อร์ ต้องขอโทษด้วย บางทีคำพูดเหล่านี้อาจจะเร็วเกินไป แต่ฉันไม่อยากรออีกต่อไปแล้วจริง ๆ” เจียงเหยียนเชินสูดหายใจเข้าลึก ๆ ท้ายที่สุดก็พูดความในใจที่เก็บซ่อนไว้มานานหลายปี “ตั้งแต

แม่ฟู่ในใจโกรธจัดจึงตัดสินใจไปคุยกับฟู่เฉินก่อนหนิงหนานเสว่ท้ายที่สุดก็เป็นอดีตภรรยาของฟู่เฉิน เป็นสามีภรรยากันแค่วันเดียวก็มีบุญคุณต่อกันไปร้อยวัน เธอเคยรักฟู่เฉินมากขนาดนั้น ต้องสามารถเกลี้ยกล่อมให้เธอกลับมาได้เป็นแน่แม่ฟู่บุกเข้าไปในวิลล่าของฟู่เฉินด้วยความโกรธเธอมองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นเงาของฟู่เฉิน สายตาดุจคมมีดอาบน้ำแข็งจึงพุ่งตรงไปยังสวีจือหรูในชุดเดรสสีขาวล้วนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา“ฟู่เฉินล่ะ? ให้เขาออกมาเจอฉันเดี๋ยวนี้!” เสียงของแม่ฟู่แหลมคม แฝงด้วยความน่าเกรงขามที่ไม่อาจโต้แย้งได้ ราวกับว่าวิลล่าทั้งหลังเป็นอาณาเขตของเธอ และสวีจือหรูเป็นเพียงผู้บุกรุกที่บุกเข้ามาโดยพลการสวีจือหรูค่อย ๆ ลุกขึ้น ใบหน้าแสดงออกถึงความอ่อนแอและไร้เดียงสาอย่างพอเหมาะ ราวกับถูกความโกรธที่ปะทุขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ตกใจ“ป้าคะ ฟู่เฉินเขาไปบริษัทแล้วค่ะ ป้า… ป้ามากะทันหันแบบนี้ได้ยังไงคะ?” เสียงของเธอแผ่วเบาและแฝงด้วยความสั่นเครือ ราวกับดอกบัวขาวที่เอนไหวตามสายลม ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารมากขึ้น“ฉันมาได้ยังไงน่ะเหรอ?” แม่ฟู่แค่นหัวเราะ พลางเดินเข้าประชิดสวีจือหรู สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและดูถูก

“แม่!” เสียงของฟู่เฉินแฝงไปด้วยความโกรธ เขาค่อยๆ ประคองแม่ฟู่ขึ้นบนโซฟา แต่กลับพบว่าแม่ฟู่หมดสติไปแล้ว ร่างกายอ่อนยวบทรุดลง“แม่! แม่! ตื่นสิ!” ฟู่เฉินเขย่าตัวของแม่ฟู่อย่างลนลาน เสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและทำอะไรไม่ถูกสวีจือหรูก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าเช่นกัน เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรแจ้งเหตุฉุกเฉินรถพยาบาลมาถึงพร้อมเสียงหวอที่ดังสนั่น ฟู่เฉินและสวีจือหรูได้ตามบุคลากรทางการแพทย์ไปส่งแม่ฟู่ที่โรงพยาบาลด้วยกันหลังจากตรวจเสร็จ แพทย์จึงแจ้งฟู่เฉินว่าสาเหตุที่แม่ฟู่หมดสติไปชั่วขณะ เป็นเพราะอารมณ์พลุ่งพล่านและถูกกระตุ้นจึงทำให้ความดันโลหิตสูงขึ้น จำเป็นต้องแอดมิตในโรงพยาบาลเพื่อพักฟื้นและสังเกตอาการความกังวลในใจของฟู่เฉินคลายลงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเป็นกังวลอยู่สวีจือหรูปลอบใจเขาอย่างอ่อนโยนอยู่ข้างๆ คอยรินน้ำรินชาให้และถามไถ่ทุกข์สุขด้วยความเป็นห่วง แสดงความเอาใจใส่ในทุกรายละเอียด“อาเฉิน คุณดูสิ ร่างกายป้าเป็นแบบนี้แล้ว หมอก็บอกว่าเป็นเพราะเธออารมณ์พลุ่งพล่าน” สวีจือหรูพูดปลอบใจเบาๆ “หรือไม่ คุณก็ลองฟังคำแนะนำของบอร์ดบริหารแล้วไปพบหมอดูหน่อยดีไหมคะ? บางทีหมออา