All Chapters of ฉันถือเถ้ากระดูกบุกไปอาละวาดงานวันเกิดรักแรกของผู้ชายเลว: Chapter 361 - Chapter 370

เลขาเฉินเปิดเผยเรื่องการเตรียมพร้อมของฟู่ซื่อกรุ๊ปให้หนิงหนานเสว่ฟัง เขาบอกหนิงหนานเสว่ว่าครั้งนี้ฟู่เฉินจะต้องชนะให้ได้ พวกเขาจึงต้องรับมืออย่างระมัดระวัง“ประธานหนิงครับ ครั้งนี้ฟู่เฉินเตรียมตัวมาอย่างดี” เลขาเฉินพูด “พวกเขาเชิญผู้เชี่ยวชาญมามากมายและวางแผนได้อย่างสมบูรณ์แบบมาก”“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ” หนิงหนานเสว่พูด “ขอบคุณที่บอกเรื่องพวกนี้กับฉันนะคะ”“ประธานหนิง คุณมีแผนอย่างไรครับ?” เลขาเฉินเอ่ยถาม“ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน” หนิงหนานเสว่พูด “เราต้องก็เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่เช่นกัน จะปล่อยให้ฟู่เฉินทำสำเร็จไม่ได้ค่ะ”ทีมของหนิงหนานเสว่ทำงานล่วงเวลาเพื่อเตรียมแผนการประมูล พวกเขาทำงานกันจนดึกดื่นทุกวัน มุ่งมั่นทำให้แผนงานออกมาดีที่สุดหนิงหนานเสว่เป็นคนควบคุมดูแลการทำงานของทีมด้วยตัวเอง เธอพิถีพิถันในทุกรายละเอียดและไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาดใดๆ“ลำบากทุกคนแล้วนะคะ!” หนิงหนานเสว่พูด “เราจะต้องคว้าโครงการนี้ให้ได้!”“รับทราบ!” สมาชิกในทีมตอบรับพร้อมกันฟู่เฉินลองติดต่อหนิงหนานเสว่อีกครั้ง แต่โทรศัพท์ของหนิงหนานเสว่ก็ยังคงไม่มีคนรับเขารู้สึกผิดหวังอยู่พักหนึ่ง เขาไม่

หนิงหนานเสว่ทุ่มเทอย่างหนักเพื่อการประมูลครั้งนี้ เธอทำงานถึงดึกดื่นทุกวันจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน“ประธานหนิง ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” ผู้ช่วยพูดด้วยความห่วงใย “สุขภาพคือสิ่งสำคัญที่สุด คุณจะล้มไม่ได้นะครับ”“ไม่ต้องห่วง ฉันรู้ดีอยู่แล้ว” หนิงหนานเสว่พูดด้วยรอยยิ้ม “พอช่วงที่ยุ่งๆ นี้ผ่านไป ฉันก็จะพักผ่อนให้เต็มที่เลยค่ะ”เสี่ยวหลี่พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป“เสว่เอ๋อร์ เธอยังยุ่งอยู่ไหม?” เสียงของเจียงเหยียนเชินดังขึ้นที่หน้าประตูอย่างกะทันหันหนิงหนานเสว่เงยหน้าขึ้นและเห็นเจียงเหยียนเชินยืนอยู่หน้าประตู รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้า “รุ่นพี่ มาทำอะไรที่นี่คะ?” เธอเอ่ยถาม“ฉันมาหาเธอ” เจียงเหยียนเชินเดินไปข้างกายเธอพลางพูดเสียงเบา “ช่วงนี้เธอดูเหนื่อยมากเลยนะ ต้องพักผ่อนบ้างสิ”“ฉันรู้แล้วค่ะ รุ่นพี่” หนิงหนานเสว่พูดด้วยรอยยิ้ม “รุ่นพี่ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไร”“เสว่เอ๋อร์ ฉันเอามื้อดึกมาให้” เจียงเหยียนเชินพูดพร้อมกับหยิบกระติกเก็บความร้อนออกมาจากด้านหลัง “ฉันทำเอง เธอลองดูสิ”หนิงหนานเสว่มอกล่องเก็บความร้อน ความอบอุ่นก็เอ่อล้นขึ้นมาในใจเธอเปิดมันออก กลิ่นหอมเย้ายวนก็โชยเข

เมื่อเผชิญหน้ากับคำวิจารณ์ของฟู่เฉิน สวีจือหรูก็เม้มริมฝีปากฟู่เฉินมองสวีจือหรู สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร แค่กลับไปที่ห้องเพียงลำพังหลังจากนั้น สวีจือหรูในช่วงนี้ก็หมกมุ่นอยู่กับหลักสูตรงานบ้านสารพัดอย่างตั้งแต่ขนมหวานสไตล์ฝรั่งเศสถึงอาหารญี่ปุ่น ไปจนถึงการจัดการงานบ้านระดับสูง เธอลงทะเบียนเรียนหลักสูตรต่างๆ มากมายจนแทบจะกินเวลาว่างทั้งหมดของเธอไปเธอทำตัวงุ่มง่ามอยู่ในครัว นิ้วมือไหม้ หลังมือลวกแดง แต่ก็ยังสนุกไม่เบื่อ“พี่ พี่กำลังทำอะไรอยู่?” สวีจ้าวมองสวีจือหรูที่อยู่ในสภาพย่ำแย่ในครัว ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่าพี่เกลียดการเข้าครัวที่สุดหรอกเหรอ? ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนนิสัยได้ล่ะ?”สวีจือหรูค่อยๆ ขูดคุกกี้ที่ไหม้ออกจากถาดอบอย่างระมัดระวังไปพลาง พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นไปพลาง “ฉันกำลังเรียนรู้อยู่น่ะ เรียนรู้ว่าจะดูแลอาเฉินยังไง ช่วงนี้เขาทำงานเหนื่อยขนาดนั้น ฉันก็ต้องทำอะไรให้เขาบ้างสิ”สวีจ้าวเดินเข้าไปใกล้อย่างสงสัย หยิบคุกกี้ที่ดูเหมือนถ่านชิ้นหนึ่งขึ้นมาดมและเกือบจะสำลักกลิ่นควัน“พี่ พี่แน่ใจนะว่านี่ทำให้คนกิน? ถึงเวลานั้นอย่าดูแลฟู่เฉินไม่ดี จนต้องหามเขาส่งเข้าโรงพยา

เจียงเหยียนเชินนั่งอยู่ในห้องทำงาน นิ้วมือเคาะโต๊ะเบาๆ แววตาดูลึกล้ำและเหม่อลอยเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออกไปยังหมายเลขหนึ่งอีกด้านหนึ่ง ทักษะการทำอาหารของสวีจือหรูพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดเธอไม่เพียงแต่เรียนรู้วิธีทำขนมสไตล์ตะวันตกที่ประณีตหลากหลายชนิดเท่านั้น แต่ยังเชี่ยวชาญเทคนิคการทำอาหารชั้นเลิศอีกไม่น้อยเธอเริ่มเตรียมข้าวกล่องอาหารกลางวัน ให้ฟู่เฉินด้วยตัวเองทุกวัน เมนูอาหารหลากหลาย โภชนาการครบถ้วนและจัดวางอย่างสวยงามฟู่เฉินมองข้าวกล่องที่สวีจือหรูจัดเตรียมอย่างพิถีพิถัน รอยยิ้มที่หาได้ยากก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า “จือหรู ช่วงนี้ฝีมือการทำอาหารของคุณพัฒนาขึ้นไม่น้อยเลยนะ”สวีจือหรูได้ยินคำชมของฟู่เฉินก็แอบปลื้มใจ จึงรีบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “จริงเหรอคะ? อา เฉินชอบก็ดีแล้วค่ะ ต่อไปฉันจะทำข้าวกล่องให้คุณทุกวัน รับรองว่าคุณจะได้กินอาหารกลางวันที่อร่อยและดีต่อสุขภาพทุกวันเลยค่ะ”ฟู่เฉินพยักหน้า หยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วเริ่มกินข้าวกล่องอย่างช้าๆรสชาติอาหารอร่อยก็จริง แต่จิตใจของเขากลับไม่ได้อยู่ที่อาหารเลยเขามองสวีจือหรูคีบอาหารให้ตนอย่างเอาใจใส่ แต่ในใจกลับไม่สามารถสงบลงไ

วันนี้สวีจือหรูดูสวยและอ่อนโยนมากจริงๆ ราวกับ... เงาเลือนรางในความทรงจำ“อาเฉิน คุณว่าชุดของฉันวันนี้เป็นยังไงบ้างคะ!” สวีจือหรูคล้องแขนฟู่เฉินอย่างสนิทสนม เอ่ยถามด้วยเสียงอ่อนหวาน น้ำเสียงแฝงไปด้วยความกังวลและความคาดหวังเล็กน้อยฟู่เฉินได้สติกลับมา พยายามฝืนยิ้มและพยักหน้า “ดูดีมาก เหมาะกับคุณมาก”น้ำเสียงของเขาตอบอย่างขอไปทีและสายตาก็ดูเลื่อนลอย เห็นได้ชัดว่าใจไม่ได้อยู่ที่สวีจือหรูเลยสวีจือหรูไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของฟู่เฉิน เมื่อได้ยินคำชมของฟู่เฉิน ในใจเธอก็ลอบรู้สึกภูมิใจเพื่อการแต่งตัวในวันนี้ เธอก็ทุ่มเทไม่น้อย ไม่ใช่แค่ศึกษารูปภาพของหนิงหนานเสว่ ยังปรึกษาสไตลิสต์มืออาชีพโดยเฉพาะอีกเธอมั่นใจว่าวันนี้ตัวเองจะทำให้ฟู่เฉินประทับใจและลืมหนิงหนานเสว่ผู้หญิงคนนั้นไปจนหมดสิ้นทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปยังทางเข้าสถานที่จัดงาน เมื่อเดินมาถึงประตูก็เจอเข้ากับหนิงหนานเสว่และทีมงานของเธอโดยบังเอิญเมื่อเผชิญหน้ากันโดยไม่คาดคิด บรรยากาศก็ราวกับหยุดนิ่งในชั่วพริบตาสายตาของหนิงหนานเสว่จับจ้องไปที่สวีจือหรูเป็นคนแรกเมื่อเธอเห็นการแต่งกายของสวีจือหรูที่จงใจเลียนแบบตัวเอง มุมป