กวินยังคงหมดสติอยู่ข้างๆ แพรวาที่นั่งดวงตาแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด ท่าทางของเธอดูเหมือนกำลังต่อสู้กับสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจของเธอ ความหวาดกลัวยังคงแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ แพรวายังคงเจ็บปวดเมื่อได้รู้ว่าพ่อของเธออาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งมีชีวิตประหลาดภายในตู้ปลาเหล่านั้น ความสิ้นหวังกัดกินหัวใจพวกเขาทุกคน อิฐที่เคยดูเข้มแข็งบัดนี้ท่าทีดูอ่อนแรงลงมาก แม้จะพยายามปลอบใจเพื่อนๆ ที่เหลืออยู่ แต่เขาเองก็ไม่อาจยอมรับได้ว่าสภาพจิตใจตของเขายังคงปกติดี เพราะมันไม่ปกติความจริงอันน่าสะพรึงกลัวหลังการเปิดเผยของอิฐที่ว่าอควาเรียมไตรตันคือศูนย์วิจัยลับที่ทำการทดลองมนุษย์ และแท้จริงแล้วแม่ของกวินคือผู้สร้างแกนพลังงานที่ควบคุมทุกสิ่งที่นี่“นี่มัน... เกินกว่าที่เราจะรับไหวแล้วนะ” พลอยพึมพำ น้ำเสียงสั่นเครือ รอยตราประทับบนมือของเธอยังคงเต้นระริกราวกับมีชีวิต เธอเกาะแขนแพรวาแน่น ราวกับหาที่พึ่งสุดท้ายแพรวากอดปลอบพลอย แม้ตัวเธอจะยังไม่แข็งแรงดี แต่แววตาของเธอมุ่งมั่นไม่น้อย “ไม่... เราต้องไม่ยอมแพ้” เธอเงยหน้ามองอิฐ “แกนพลังงานนั่น... มันอยู่ที่ไหนกันแน่?”อิฐก้มลงมองสมุดบันทึกในมือของแพรวา “ข้อมูลเบื้องต้นระ
ความสิ้นหวังของอิฐทวีคูณจากปกติขึ้นมาก ในเวลานี้เหลือเพียงแค่เขาคนเดียวที่ยังเป็นปกติ ไม่ได้ละเมิดกฎ และไม่ได้โดนลงโทษ การที่เขาได้เห็นเพื่อนร่วมทริปในครั้งนี้ถูกเปลี่ยนแปลงไปจากผลลัพธ์ของการไม่ยอมทำตามกฎยิ่งทำให้เขารู้สึกหดหู่ จากคนปกติกลายเป็นผู้ที่มีพฤติกรรมประหลาดเกินกว่าจะเข้าใจได้ ตอนนี้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะมีโอกาสได้ออกไปจากที่นี่ในแบบเดียวกันกับตอนที่เข้ามาหรือเปล่ายังดีที่พลอยพอจะมีสติมากที่สุดในบรรดาทุกคน รวมถึงลุงแดงที่ถึงแม้จะมีอาการหวาดระแวงจากการถูกสิ่งลึกลับตามล่า แต่ก็ยังพอจะพูดคุยได้รู้เรื่อง ต่างกับคนอื่นๆ ที่ตอนนี้ราวกับถูกสะกดเอาไว้กับอควาเรียม แทบจะไม่รับรู้เรื่องราวในชีวิตอีกต่อไปแล้ว“เราจะได้ออกไปจากที่นี่จริงๆ ใช่ไหม” พลอยพูดเสียงสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้“เราต้องออกไปได้สิ” อิฐกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ถึงแม้ว่าจะยากก็ตาม”“ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย” พลอยพูดพลางสะอื้น น้ำตาไหลลงข้างแก้ม อิฐได้แต่ถอนหายใจไม่รู้จะปลอบยังไง เพราะลำพังตัวเขาเองก็แทบจะประคองสภาพจิตใจของตัวเองเอาไว้ไม่ไหว“ไม่เป็นไรนะ พวกเราต้องรอด อย่าเพิ่งถอดใจ” อิฐบอกแม้ว่าเขาเองก็ไม่ม
หลังจากแพรวาหมดสติไปในสภาพหวาดกลัวจากการถูกจองจำในความจริงอันมืดมิดของอดีตที่เชื่อมโยงกับอควาเรียมไตรตัน การเปลี่ยนแปลงอันน่าสะพรึงกลัวที่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆ ยิ่งตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายว่าอควาเรียมแห่งนี้ไม่ได้เพียงแค่ล้อเล่นกับชีวิตของพวกเขา แต่กำลังบิดเบือนจิตใจและตัวตนของพวกเขาให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของมันอย่างช้าๆกวินประคองร่างของแพรวาที่ยังคงหมดสติอยู่ เขาพยายามเรียกชื่อเธออีกครั้ง แต่แพรวาไม่ตอบสนอง “แพรวา...เธอต้องกลับมานะ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่เธอยังนอนนิ่ง ไม่ไหวติง...“เราต้องหาทางออก!” กวินหันไปหาอิฐแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ก่อนที่เราจะกลายเป็นเหมือนพวกเขา!” เขากวาดตามองเพื่อนๆ ที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างน่ากลัว แม้จะรู้สึกผิดที่ช่วยเหลือพวกเขาไม่ได้ แต่เขาก็ยังอยากที่ก้าวออกจากที่นี่ไปอย่างคนปกติอิฐหันไปมองกลุ่มคน “ไม่ได้! เราจะต้องไปต่อ เราต้องหาทางเข้าถึงแกนพลังงานให้ได้”“นายแน่ใจนะ”“เชื่อใจฉันเถอะ ฉันมั่นใจว่าถ้าเราเจอแกนพลังงานของที่นี่ แล้วทำลายมัน เราจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัยแน่นอน” อิฐให้คำมั่น น้ำเสียงของเขาหนักแน่นมากพอที่จะทำให้กวินสบา
สภาพของลุงแดงที่ร่วงตกลงมาบนพื้นเมื่อครู่สร้างความหวาดผวาให้กับกลุ่มคนที่เหลืออย่างหนัก หลังจากที่ลุงแดงถูกตามล่าจากการละเมิดกฎ บทลงโทษที่เกิดขึ้นกับลุงแดงก็น่ากลัวเสียจนขวัญผวา ตอนที่ลุงแดงลอยค้างอยู่ในอากาศเป็นเรื่องที่เหนือจินตนาการของทุกคนไปมาก ไม่มีใครคาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นการเปลี่ยนแปลงอันน่าสะพรึงกลัวที่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆ ยิ่งตอกย้ำความจริงอันโหดร้ายว่าอควาเรียมไตรตันไม่ใช่แค่สถานที่จัดแสดงสัตว์น้ำ แต่เป็นกับดักที่กลืนกินพวกเขาไปทีละคน แสงสลัวจากตู้ปลาที่ดูบิดเบี้ยวในทางเดินสะท้อนใบหน้าของพวกเขา เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความพ่ายแพ้ลุงแดงได้สติ เปลือกตาค่อยๆ เปิดขึ้น เขาพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง กวินรีบเข้าไปประคองลุงที่ยังคงตัวสั่นไม่หยุด ใบหน้าของลุงซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด “ลุงแดง! เป็นยังไงบ้างครับ!” กวินถามด้วยความเป็นห่วง เขามองลุงแดงอย่างหดหู่ก่อนจะเบนสายตามองไปที่เพื่อนๆ ที่กำลังเปลี่ยนแปลงอย่างน่ากลัว “เมื่อไหร่เรื่องบ้าพวกนี้มันจะจบสักที!!” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นพลอยมองลุงแดงด้วยความหวาดกลัว น้ำเสียงสั่นเครือ “มันคืออะไรน่
ความโกลาหลและความสิ้นหวังเข้าปกคลุมกลุ่มคนที่เหลือรอดอย่างหนัก หลังจากต้นแสดงอาการคลุ้มคลั่งและทำลายโทรศัพท์ของตัวเอง เพราะถูกภาพหลอนจากอควาเรียมตามหลอกหลอน บรรยากาศภายใน อควาเรียมไตรตันยิ่งทวีความมืดมิดและน่าสะพรึงกลัวขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว แสงไฟสลัวสีฟ้าจากตู้ปลาที่ส่องกระทบใบหน้าของพวกเขายิ่งทำให้ใบหน้าของเขาดูหมดหวัง เลือนราง และไร้ความหวังมากขึ้นกว่าเดิมใบหน้าของกวินเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและผิดหวัง เขาไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เพื่อนของเขากำลังถูกอควาเรียมกลืนกินไปทีละคนอย่างช้าๆ เจมส์ยังคงนอนแน่นิ่ง มิกิอยู่ในสภาพเงียบงันไร้การตอบสนอง ฟ้าพูดจาไม่รู้เรื่องราว ส่วนต้นก็กลายเป็นคนคลุ้มคลั่งไม่มีใครรู้ว่ารายต่อไปจะเป็นใคร...“เราจะเหลือรอดกี่คนกันนะ” พลอยสะอื้นถาม ทุกคนได้ฟังก็รู้สึกหดหู่ไม่ต่างกัน แต่ไม่มีใครคิดโกรธเพราะรู้ดีว่าเธอกำลังสิ้นหวัง“ไม่เป็นไรนะ เราต้องรอด เราต้องออกไปได้แน่นอน” แพรวาบอกด้วยน้ำเสียงและแววตาเชื่อมั่น เธอไม่อยากให้หญิงสาวข้างกายรู้สึกกลัวไปมากกว่านี้มิกินั่งนิ่งอยู่ที่มุมห้อง ไม่ได้รับรู้ว่ารอบตัวเกิดอะไรขึ้นบ้าง ในขณะเดียวกันฟ้าก็พูดพึมพำออกมาไม่ได้ศัพท์
ความจริงอันน่าตกใจเกี่ยวกับแม่ของกวินและการค้นพบสมุดบันทึกของนักวิทยาศาสตร์ผู้ร่วมก่อตั้งอควาเรียมไตรตัน ทำให้บรรยากาศภายในกลุ่มยิ่งทวีความตึงเครียดขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว แสงสลัวจากตู้ปลาที่ดูบิดเบี้ยวในทางเดินสะท้อนใบหน้าของทุกคน เผยให้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความหวาดกลัวที่ผสมผสานกับความอยากรู้อยากเห็นในความลับที่กำลังถูกเปิดเผยกวินกุมสมุดบันทึกเล่มเก่าไว้แน่นในมือ ดวงตาของเขาจ้องมองลายมือที่คุ้นเคยของแม่ด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย “แม่ของฉัน รู้เรื่องนี้มาตลอดอย่างนั้นเหรอ?” กวินพึมพำ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและความไม่เชื่อ “ทำไมแม่ถึงไม่เคยบอกอะไรผมเลย...” เขารู้สึกเหมือนถูกหักหลัง แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีแรงผลักดันที่จะค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่ในสมุดบันทึกเล่มนี้ให้ได้แพรวาเดินเข้ามาใกล้กวิน เธอมองไปที่สมุดบันทึกด้วยความสนใจ “บางที... แม่ของนายอาจถูกบังคับให้ทำอะไรบางอย่าง” แพรวากล่าว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเข้าใจ “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของฉันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน” เธอคิดถึงปมของตัวเองที่เชื่อมโยงกับอควาเรียม และต้องการค้นหาความจริงเกี่ยวกับพ่อขอ