All Chapters of ภาพวาดลิขิตรัก: Chapter 131 - Chapter 140

ตอนที่ 132 เฉียนหยาคลอด(2)“น้องสาว” กู้หลันโจวที่เห็นกู้หนิงเหอเดินเข้ามา ไม่รู้ว่าทำไมความกังวลภายในใจของเขาก็รู้สึกเบาบางลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ “พี่สะใภ้เป็นอย่างไรบ้าง” กู้หนิงเหอถามสถานการณ์ของอีกฝ่าย“นางบ่นเจ็บท้องมาตั้งแต่เมื่อกลางวัน แต่เจ็บๆ หายๆ เท่านั้น จนเมื่อครึ่งชั่วยามก่อนนางก็บอกกับข้ามาว่าคล้ายเจ็บท้องจะคลอด ข้าจึงไปตามท่านแม่และหมอตำแยมาที่นี่”กู้หลันโจวเล่าออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนใจ เพราะเสียงร้องของภรรยาของเขาดังออกมาจากภายในห้องเกือบครึ่งชั่วยามแล้ว แต่ไม่มีทีท่าว่าเด็กจะคลอดออกมาเสียที“ท่านอย่าได้กังวลเกินไป การคลอดบุตรนั้นข้าได้ยินว่าจะต้องใช้เวลาหลายชั่วยามถึงจะสำเร็จลุล่วง พี่สะใภ้เป็นคนที่เก่งและอดทนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จะต้องผ่านมันไปได้แน่” กู้หนิงเหอปลอบโยนอีกฝ่าย ก่อนจะหมุนตัวไปทางมารดาของตน ที่นั่งรออยู่ แม้ท่าทางของมารดาของนางจะนิ่งกว่าพี่ชายใหญ่มาก แต่กู้หนิงเหอก็มองออกว่ามารดาของนางนั้นกังวลมากเพียงใดกู้หนิงเหอนั่งรออยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนมารดากับทุกคน โดยมีเจิ้งหย่งซีนั่งรอกับนางด้วย ตอนแรกกู้หนิงเหอก็บอกให้เขากลับไปพักผ่อน แต่เขายืนกรานที่จะอยู่เป็นเพื่

ตอนที่ 134 กังวลเมื่อหิมะแรกตกลงมา เป็นการบอกกล่าวว่าหน้าหนาวเข้ามาเยือนแดนเหนือแล้ว แม้จะมีหิมะตกลงมาไม่ขาดสาย แต่นักท่องเที่ยวที่หลั่งไหลเข้ามาที่แดนเหนือก็ไม่ขาดสายด้วยเช่นกันเนื่องจากพวกเขาได้ยินนักท่องเที่ยวที่มาที่นี่ก่อนหน้านี้ เล่าถึงประสบการณ์ที่ได้แช่น้ำพุร้อน ที่มีคนเอาไปเล่าต่อๆ กันว่า มีชายชราคนหนึ่งป่วยเป็นโรคแข้งขาอ่อนแรงไม่สามารถเดินได้ แต่เมื่อเขาได้มาแช่ที่บ่อน้ำพุร้อนของที่นี่เพียงสามวัน แข้งขาที่ไม่มีแรงก็เริ่มเดินได้ แม้จะต้องให้คนช่วยประคองเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีข่าวลือเรื่องนี้แพร่สะพัดไปตามเมืองต่างๆ ทำให้นักท่องเที่ยวแห่แหนกันมาที่นี่อย่างไม่ขาดสาย โดยเฉพาะเหล่าเศรษฐีและเหล่าใต้เท้าที่ปลดเกษียณต่างพากันเดินทางมาที่นี่ เพื่อทดสอบบ่อน้ำพุร้อนว่าเป็นจริงตามที่เป็นข่าวลือหรือไม่ชาวเมืองต่างช่วยกันกวาดพื้น ที่เต็มไปด้วยหิมะทุกวัน เพื่อจะได้ให้นักท่องเที่ยวสามารถสัญจรไปมาได้สะดวก เหล่าชาวบ้านที่อยู่ห่างจากเมืองหลวงเองต่างก็ล้อมกองไฟเพื่อดื่มน้ำร้อนอบอุ่นร่างกายด้วยรอยยิ้มแต่เพียงผ่านไปได้หนึ่งเดือน พายุหิมะก็ตกติดต่อกันเป็นเวลาสามวันสามคืน กู้หนิงเห

ตอนที่ 136 ยินดี (จบ)“พระชายา คือว่า…”“ข้าจะคลอดเขาให้ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม… ท่านเตรียมตัวเถอะ” กู้หนิงเหอกล่าวตัดบทกับอีกฝ่าย ก่อนจะหลับตาลงเพื่อเรียกแรงของตนเองกลับมาอีกครั้ง บ่งบอกว่านางจะทำตามที่นางพูดจริงหมอหลวงเกาที่ได้ยินดังนั้นก็เดินออกจากเรือนเพื่อไปเตรียมสมุนไพรด้วยตนเองแอ๊ดดเพียงเปิดประตูออกก็พบชินอ๋องที่ยืนอยู่ เจิ้งหย่งซีรีบเข้ามาถามอีกฝ่ายด้วยความร้อนใจ“หนิงเหอเป็นอย่างไรบ้าง?”หมอหลวงเกามองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะรายงานอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว“เรียนท่านอ๋อง ในครรภ์ของพระชายายังมีเด็กอยู่อีกหนึ่งคนขอรับ และพระชายาเลือกที่จะคลอดเด็กออกมาให้ได้”เจิ้งหย่งซีและคนอื่นๆ ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ต่างตื่นตะลึงและลุกขึ้นเดินมาหาเขาอีกที“ข้าจำเป็นต้องต้มยาขับเลือดเพื่อให้คลอดเด็กคนที่สามออกมาได้โดยไว ไม่เช่นนั้นอาจเป็นอันตรายกับทั้งสองได้”“นางจะเป็นอันตรายหรือไม่?”เจิ้งหย่งซีถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออีกฝ่าย ทำให้หมอหลวงเกาไม่อาจตอบคำถามอีกฝ่ายได้ในตอนนั้นเอง หมอหลวงลู่ก็ได้เดินออกมา“หมอหลวงเกา ท่านไปต้มสมุนไพรเถิด… ท่านอ๋อง พระชายามีคำพูดหนึ่

ตอนพิเศษ 2ตอนแรกเขาคิดว่าขอเพียงท่านแม่ตำหนินิดหน่อยก็ไม่น่าเป็นอะไรแล้ว แต่ดูจากสีหน้าท่านแม่ตอนนี้ที่ยังนิ่งเงียบอยู่ เจิ้งหลงเป่าก็เริ่มหวาดกลัวขึ้นมา แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด อยู่ๆ เขาก็รู้สึกแสบจมูกแสบตาขึ้นมาเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่ น้ำตาหยดใสๆ ก็เริ่มไหลรินออกมา“อึก ฟืดด” เจิ้งหลงเป่าก้มหน้าร้องไห้อยู่เงียบๆ เขารีบใช้แขนเสื้อของตนเองเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกมาทำเอาพ่อบ้านเฉินที่ยืนอยู่รู้สึกปวดใจมากเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าออกหน้ามาช่วยท่านชายรองของตนเอง“เจ้ารู้หรือไม่ว่าตนเองมีความผิดอะไร?” กู้หนิงเหอยังฝืนใจทำน้ำเสียงนิ่งเรียบกล่าวถามอีกฝ่ายเจิ้งหลงเป่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็ผงกหัว พร้อมกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ“ลูกผิดเอง ลูกไม่ตั้งใจคัดอักษรอยู่ในห้องกับพวกท่านพี่ และยังแอบมาเล่นในสวนโดยที่ไม่ได้บอกสาวใช้ตนเอง”กู้หนิงเหอมองลูกชายคนเล็กของตนเองสำนึกผิดด้วยความปวดใจ นางเองก็ทำโทษเขารุนแรงไม่ลงเช่นกัน แต่หากครั้งนี้ยังไม่ทำโทษเขาอีก เขาก็จะได้ใจไปเรื่อยๆบรรยากาศภายในสวนเป็นไปอย่างเคร่งเครียดในตอนนั้นเองที่ด้านหน้าประตูทางเข้าสวนมีความเคลื่อนไหว พร้อมกับกลุ่มผู้สู

ตอนพิเศษ 4“ไทเฮา พะยะค่าาาา”ขณะที่ผู้ใหญ่กำลังพูดคุยกันอยู่ในห้องโถง เสียงเล็กๆ ของเจ้าแฝดคนหนึ่งก็ดังขึ้น โดยที่เสียงมาก่อนตัวคนเสียอีกไม่ต้องเดาทุกคนที่อยู่ภายในห้องก็รู้ว่าเป็นแฝดคนไหนเจิ้งหลงเป่าวิ่งตุ๊ต๊ะเข้ามาทันทีที่สิ้นเสียง เพียงผ่านธรณีประตูเพียงก้าวเดียว เมื่อเห็นว่ามีใครอยู่ภายในห้องโถงบ้าง เจ้าตัวก็ยิ้มแฉ่งจนสามารถเห็นฟันครบทุกซี่“หลงเป่า อาบน้ำเสร็จแล้วหรือ? มานี่สิ ให้ข้าดมดูหน่อยว่ายังเหม็นอยู่หรือไม่” เมื่อเห็นหลานชายตัวเล็กวิ่งเข้ามา ไทเฮาก็กล่าวกับเขา พร้อมอ้าแขนทั้งสองข้างเพื่อรอรับอีกฝ่ายโถมตัวเข้ามาหาทันทีเจิ้งหลงเป่าเองก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายผิดหวัง เขารีบวิ่งไปหาหญิงชราที่ตนเองเรียกว่าไทเฮาทันที เพื่อให้อีกฝ่ายได้พิสูจน์ว่าตัวเขาไม่เหม็นแล้วอีกต่อไปฟืดดด“อ่าา หลงเป่าไม่เหม็นแล้วจริงๆ ด้วย” ไทเฮากล่าวกับเขาอย่างอ่อนโยน นางมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับเจ้าแฝดทั้งสามคน อาการเจ็บป่วยที่มักจะเป็นอยู่บ่อยๆ ยามอยู่ในวังหลวง แต่เมื่อมาเห็นหน้าของทั้งสามแล้วคล้ายกับว่านางลืมความเจ็บป่วยของตนเองไป“หลงเป่าไม่เหม็นแล้ว เช่นนั้นคืนนี้ให้หลงเป่านอนกับท่านดีหรือไม่พะยะค่ะ” เ