Lahat ng Kabanata ng ภาพวาดลิขิตรัก: Kabanata 21 - Kabanata 30

ตอนที่ 21 เข้าเมือง“ท่านพ่อ” กู้หลันโจวที่นั่งอยู่หน้าบ้านเรียกบิดาของตนเองทันทีที่เห็นอีกฝ่ายกลับเข้ามา ก่อนจะเดินเข้าไปเอาน้ำอุ่นมาให้บิดาได้ดับกระหาย หลังจากที่เดินทางกลับมาเหนื่อยๆกู้อวี้สยงรับน้ำจากมือของลูกชายมาดื่มอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินเข้าในบ้านก็พบว่า ที่โต๊ะอาหารยังคงมีถ้วยชามตั้งอยู่ ซึ่งมองดูก็รู้ว่าคนอื่นๆ ในบ้านคงยังไม่มีใครได้กินอาหารเย็นกัน“เพราะเหตุใดไม่กินกันก่อน…” กู้อวี้สยงถามภรรยาของตนเองที่นั่งอยู่ เขาเป็นห่วงภรรยากลัวว่านางจะหิว“ไม่เป็นไรหรอก ข้าดื่มน้ำแกงรองท้องบ้างแล้ว ท่านนั่งรอสักครู่เถอะ เฉียนหยาไปอุ่นอาหารอยู่ เราจะได้กินข้าวพร้อมกัน" ฟู่หลินรับรู้ความห่วงใยจากสามีดี หลายวันมานี้ นางรู้สึกว่าร่างกายของตนเองค่อนข้างดีขึ้นมากทีเดียว หลังจากงานมงคลของกู้หลันโจวเสร็จสิ้น หนิงเหอเสนอให้เพิ่มอาหารที่เป็นจานเนื้อบ้างในบางวัน และทุกคนในบ้านก็เริ่มทานข้าวสวยแทนที่จะกินแต่แผ่นแป้งและโจ๊กแล้ว ในตอนแรกนั้นฟู่หลินปฏิเสธ แต่หนิงเหอก็ไม่ยอม โดยนางให้เหตุผลว่า ความจริงแล้วโรคของฟู่หลินนั้น เกิดจากการขาดสารอาหารร่วมด้วย ทำให้กินยาหมอมาหลายปีก็ไม่ดีขึ้น เมื่อกู้อวี

ตอนที่ 23 เดวิดเมื่อหนิงเหอมองดูข้าวของเหล่านั้นจนพอใจแล้ว จึงหันกลับมาหาชายหนุ่มที่เดินถือพัดอยู่ด้านหลังของนาง “คุณชาย ข้าไม่เห็นว่าแถวนี้จะมีสิ่งที่ข้าต้องการเลยเจ้าค่ะ” หนิงเหอกล่าวกับอีกฝ่ายข้าวของตามร้านที่นางแวะดูอยู่เมื่อครู่นั้น มีเพียงข้าวของเครื่องใช้ธรรมดา หรือมีแบบหายากวางขาย แต่นางกลับไม่เจอสีหรือของที่ใช้ในการวาดรูปที่นางต้องการเลยแม้แต่น้อย“เราต้องไปอีกเส้นทางหนึ่ง ทางนี้” เจิ้งหย่งซีใช้พัดในมือชี้ไปทิศทางหนึ่งที่หนิงเหอยังไม่ได้เดินไป ก่อนที่ตัวเขาจะเป็นฝ่ายเดินนำหน้าพวกนางสองพ่อลูกไปเส้นทางที่เจิ้งหย่งซีพาสองพ่อลูกเดินไปนั้น เป็นถนนมุ่งหน้าไปยังท่าเรือ มีเรือมากมายจอดเรียงกันอยู่ท่าน้ำ ทั้งสองข้างทางต่างมีผู้คนจากแคว้นอื่นวางของที่ตนเองนำมาวางขายอยู่กับพื้นดิน ที่มีผ้ารองไว้ระหว่างที่กำลังเดินอยู่หนิงเหอก็พบคนกลุ่มหนึ่งที่มีรูปร่างสูงใหญ่จับกลุ่มกันอยู่ด้านหน้า เพียงเห็นสีผมของกลุ่มคนเหล่านั้น ก็ทำเอาหนิงเหอดวงตาเป็นประกายชาวตะวันตกจริงๆ ด้วย!!!ผมสีบลอนด์ทอง นัยน์ตาสีฟ้า รูปร่างสูงใหญ่ หนิงเหอรู้สึกราวกับได้พบหนทางสว่างของตนเองแล้วร่างบางสาวเท้ามุ่งหน้าไปหาค

ตอนที่ 25 เก็บตัววาดภาพ“เจ้าค่ะ ตอนนี้ข้ากำลังคิดวาดภาพสักสองสามภาพ เพื่อนำไปขายให้ที่ร้านท่านเจ้าค่ะ”กู้หนิงเหอตอบอีกฝ่าย“เจ้าสนใจจะส่งภาพเข้าร่วมประมูลหรือไม่?”“ประมูล?” กู้หนิงเหอถามอีกฝ่ายด้วยความสนใจ“ใช่ กลางเดือนหน้าที่ร้านหงลู่ฝางที่สาขาเมืองฮุ่ยเซียนจะมีการจัดประมูลขึ้น โดยเงินที่ได้จากการประมูลนั้นจะเป็นของทางร้านสามส่วน ของเจ้าของภาพเจ็ดส่วน เพียงว่าภาพวาดที่วาดขึ้นอาจจะถูกประมูลอยู่ที่ราคาต่ำมาก เจ้าอาจจะได้ค่าตอบแทนที่ต่ำกว่าราคาที่ขายให้กับทางร้าน แต่หากมันถูกประมูลในราคาที่สูงขึ้นไป เจ้าก็จะได้เงินตอบแทนอย่างมากเลยทีเดียว”นั่นก็หมายความว่า การส่งภาพเข้าร่วมการประมูลนั้น จะมีแต่ภาพของจิตรกรที่มีชื่อเสียงเท่านั้น ที่มีราคา แต่หากเป็นภาพของนามพู่กันที่ไม่มีชื่อ ภาพวาดนั้นอาจจะได้ในราคาที่ต่ำลง“แต่หากเจ้าสนใจละก็ ก่อนวันประมูลเจ็ดวัน สามารถนำภาพนั้นไปส่งให้ที่ร้านหงลู่ฝางที่สาขาหย่งเฉิงได้ พวกเขาจะนำภาพของเจ้าไปที่สาขาฮุ่ยเซียงเอง”เจิ้งหย่งซีกล่าวกับกู้หนิงเหอ“เจ้าค่ะ”หนิงเหอรับคำ นางได้สีที่นางต้องการมาแล้ว ทำให้ความมั่นใจในการวาดภาพของตนเองมีขึ้นมากหลายส่วน นางไม

ตอนที่ 27 หิมะแรกหนิงเหอมองหน้าแขกที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ของครอบครัวเธอ ด้วยความรู้สึกของความไม่เข้ากัน ชายหนุ่มผู้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพงทั้งสองคน กับแคร่ไม้เก่าๆ ที่มองยังไงก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพเช่นนี้กู้อวี้สยงที่กำลังยกน้ำชามาให้แขกทั้งสองหันมาเห็นลูกสาวที่เดินมาของตนเอง ก็ส่งยิ้มให้แก่นาง“เจ้าตื่นพอดีเลย คุณชายทั้งสองมารอพบเจ้าหลายครั้งแล้ว” กู้อวี้สยงรีบบอกลูกสาว เมื่อวานตอนเย็นเขาพึ่งให้กู้หลันโจวเข้าไปในเมืองเพื่อแจ้งข่าวแก่ทางร้าน ไม่คิดว่าวันต่อมาทั้งสองจะเดินทางมาที่นี่เร็วเช่นนี้กู้หนิงเหอมองชายอีกคนหนึ่งที่มากับเจิ้งหย่งซี เขาอายุราวๆ สามสิบกลางๆ มีผิวกายที่ซีดขาวราวกับกระดาษ และกำลังมองหนิงเหอด้วยสายตาพิจารณาเช่นเดียวกันจี้หยางกวนมองดูหญิงสาวตรงหน้า จะเรียกนางว่าหญิงสาวก็ไม่ได้ เพราะดูเหมือนว่านางยังไม่พ้นวัยปักปิ่นเสียด้วยซ้ำ เด็กสาวผู้นี้นะหรือ? ที่วาดภาพนกอินทรีโต้ตอบเขา“คารวะ นายท่านทั้งสอง ผู้น้อยเสียมารยาทแล้วเพราะไม่รู้ว่าท่านจะเดินทางมาเยี่ยมถึงที่นี่” กู้หนิงเหอกล่าวขออภัยอีกฝ่าย “ไม่เป็นไร…ข้าได้ยินจากบิดาของเจ้าว่าเจ้ากำลังวาดภาพอยู่อย่างนั้นหรือ? ใช

ตอนที่ 29 ภาพประมูลชิ้นที่หนึ่งครอบครัวกู้ไม่มีใครกล้าปฏิเสธให้คุณชายผู้นี้ออกไปได้ เพราะจะอย่างไร พวกเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายมารบกวน เด็กภายในร้านได้มาเสริมเก้าอี้อีกตัวหนึ่งสำหรับเจิ้งหย่งซี โดยมีเก้าอี้สองตัวที่ติดอยู่ริมระเบียง สามารถมองเห็นภาพงานประมูลได้กู้อวี้สยงจึงยกเก้าอี้สองตัวนั้นให้แก่เจิ้งหย่งซีและกู้หนิงเหอนั่ง ส่วนพวกเขานั่งเก้าอี้ตัวยาวสองตัวที่อยู่ด้านใน แม้จะเห็นภาพบนเวทีการประมูลไม่ชัดนัก แต่ก็ยังมองเห็นอยู่ดี“ข้าไม่คิดว่าคนที่เข้าร่วมงานประมูลจะเยอะถึงเพียงนี้” กู้หนิงเหอที่เห็นคนมากมายทั้งชายและหญิงต่างนั่งอยู่เก้าอี้ด้านล่างที่หน้าเวทีการประมูลก็กล่าวขึ้นทำลายความเงียบ“ทุกครั้งที่มีการประมูลก็เป็นเช่นนี้ แต่ที่พิเศษกว่านั้นคือพวกเขารู้ว่าจี้หยางกวนเองก็อยู่ที่นี่เช่นกัน”“จี้หยางกวน?” กู้หนิงเหอถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย จี้หยางกวนผู้นี้เป็นจิตรกรชื่อดังอย่างนั้นหรือ?“จี้หยางกวนคือชายที่ไปหาเจ้าที่บ้านกับข้าในวันนั้น เขาชื่อจี้หยางกวน นามพู่กันเฉินปี่” เจิ้งหย่งซีที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนั้น ทั้งสองคนยังไม่ได้กล่าวแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการ เป็นธรรมดาที่นางจะจำไม่