All Chapters of ภาพวาดลิขิตรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 11 เฉียนหยาหนิงเหอไม่เข้าใจว่าทุกคนมองหน้านางคล้ายกับเห็นสัตว์ประหลาดหรืออย่างไร นางเพียงแค่เอาถังไม้จากที่บ้าน จากนั้นก็ตักน้ำจากลำธารใส่ลงไปในถัง ก่อนจะใช้เท้าย่ำๆ ลงไปในถัง เพื่อทำการซักแม้แต่กู้หลันโจวที่มองน้องสาวอยู่ยังมีสีหน้าราวกับตัวโง่งมไม่ได้สติ“เอ่อ…น้องสาว เจ้า…” ราวกับมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เอง น้องสาวบอกกับเขาว่า เพราะความจำเสื่อม ทำให้บางครั้งนางก็จำไม่ได้แม้กระทั่งเรื่องราวการใช้ชีวิตยกตัวอย่างเช่นก่อไฟทำอาหาร หากไม่เพราะวันนั้นกู้เหวินอี้อยู่บ้านด้วย ป่านนี้แม้แต่บ้านเขาก็คงไม่มีที่จะอยู่แล้วขณะที่หนิงเหอยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น อยู่ๆ ก็มีมือของใครคนหนึ่งจับที่แขนของนางเอาไว้ ทำให้หนิงเหอหันไปมองหน้าอีกฝ่ายเป็นหญิงสาวในชุดชาวบ้านคนหนึ่ง อายุราวๆ 14-15 ปี ที่มาจับแขนของนางเอาไว้ “เสี่ยวเหอ เจ้าทำอะไร” อีกฝ่ายกระซิบถามนางเสียงเบานางเป็นใครกัน?ตั้งแต่ที่นางมาอยู่ที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นหน้าของอีกฝ่าย“เฉียนหยา” หลันโจวที่มีสติกลับมาเอ่ยปากเรียกอีกฝ่าย ทำให้หนิงเหอรู้ได้ว่าอีกฝ่ายช

ตอนที่ 13 คนไม่ได้ความเช้าวันต่อมาหนิงเหอตื่นขึ้นมายามโหย่วเช่นเดิม ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ นางก็เริ่มรู้สึกชินที่จะตื่นเวลานี้เสียแล้ว กู้เหวินอี้และกู้หลันโจวเองก็ตื่นขึ้นมาล้างหน้าล้างตาแล้วเช่นกัน เป็นเพราะเมื่อวานนี้กู้เหวินอี้และบิดาพึ่งไปวางกับดักสัตว์เสร็จ ทำให้วันนี้พวกเขาไม่ได้ไปไหน จึงคิดว่าจะช่วยกันผ่าฟืนหนิงเหอเองก็เริ่มเตรียมอุปกรณ์วาดรูปไว้ด้วยเช่นกัน นางได้บอกให้เหวินอี้ช่วยตักน้ำหนึ่งถังมาวางให้ที่ด้านข้าง ก่อนจะใช้กระบอกไม้ไผ่ตักน้ำขึ้นมาเพื่อเอาไว้ล้างสีจากพู่กันส่วนสีที่ใช้นั้น เป็นสีที่นางได้รับมาจากทางร้านเมื่อวันที่ไปลงทะเบียนนามพู่กันเอาไว้ เมื่อวานนางได้ตรวจสอบดูแล้วว่า สีนี้ สามารถนำมาใช้ในการระบายบนพัดได้ แต่ข้อเสียมันก็มีเพียงว่า สีเหล่านี้ทำมาจากดอกไม้ ทำให้ตัวสีไม่เข้มข้นมากนัก เมื่อนำไปผสมน้ำจึงด้องใช้น้ำเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันจึงทำให้สิ้นเปลืองสีเป็นอย่างมาก“เจ้าต้องการอะไรอีกหรือไม่” กู้เหวินอี้ที่ยืนมองน้องสาวอยู่“ไม่ต้องแล้ว” หนิงเหอส่ายหน้าปฏิเสธเพียงเท่านี้ก็เพียงพอมากแล้ว โชคดีที่ห้องของนางอยู่ทางทิศตะวันออก ทำให้ห้องของนางรับแสงแดดที่ส่องเข

ตอนที่ 15 ส่งผลงาน“หลงจู่กล่าวว่า ไก่แต่ละตัว หนักประมาณ 2 จิน ให้ท่านตัวละ 150 อีแปะ ส่วนกระต่ายตัวละ 180 อีแปะ รวมทั้งสิ้น 960 อีแปะขอรับ” เด็กในร้านที่ทำหน้าที่แจกแจงเงินให้แก่กู้อวี้สยงก็พูดจาฉะฉาน เพราะเขาต้องทำเช่นนี้แทบทุกวันกับพ่อค้าเนื้อ หรือแม่ค้าผักที่นำมาส่งที่ร้านเนื่องจากร้านอาหารด้านหลังเป็นจุดรับของที่จะนำมาใช้ทำอาหาร จำต้องมีเด็กวิ่งเข้าออกเพื่อทำหน้าที่นี้ เพราะในครัวไม่สามารถให้คนนอกเข้าออกได้ เด็กคนนี้จึงรับหน้าที่นี้มาหลายปีแล้ว“ขอบคุณเจ้ามาก” เมื่อเห็นว่าราคาที่อีกฝ่ายให้มา เป็นราคาเดียวกับที่เขาคิดคร่าวๆ ไว้ในใจแล้ว กู้อวี้สยงจึงรับเงินที่อีกฝ่ายยื่นให้ และเก็บลงใส่ถุงเงินที่ตนพกมาก่อนมัดถุงไว้อย่างระมัดระวัง และเก็บไว้กับตนเอง“เราไปกันเถอะ” กู้อวี้สยงหันมาส่งยิ้มให้กับบุตรสาวก่อนจะพาอีกฝ่ายเดินไปทางถนนอีกเส้นหนึ่งที่อยู่คนละทางกับร้านอาหารแห่งนี้เนื่องจากตัวเมืองนี้มีถนนเส้นใหญ่อยู่สองเส้น เส้นแรกเป็นเส้นที่ร้านอาหารที่เขาไปเมื่อครู่ตั้งอยู่ ส่วนอีกเส้นเป็นเส้นที่ร้านหงลู่ฝางตั้งอยู่ เพียงมองดูก็สามารถรับรู้ได้แล้วว่า ถนนทั้งสองเส้นนั้นต่างกันอย่างไร ถนน

ตอนที่ 17 มีเงินเพียงพอแล้วกู้อวี้สยงและหนิงเหอเดินออกมาจากร้านหงลู่ฝาง หนิงเหอจึงเสนอความคิดว่า พวกเขาควรซื้อเสบียงอาหารแห้งกลับไปที่บ้านสักเล็กน้อยก่อนกู้อวี้สยงเดินตามลูกสาวของเขาด้วยความเหม่อลอย พร้อมกับเอามือทาบที่หน้าอกของตนเองอยู่ตลอดเวลา เพราะด้านตรงอกของเขาตอนนี้ มีถุงเงินยี่สิบตำลึงอยู่ด้านใน กับอีกถุงเป็นเงินที่เขาขายเนื้อสัตว์มาแม้ว่าจะได้เงินมาเยอะจากเมื่อครู่ แต่หนิงเหอก็ไม่ได้ใช้เงินมือเติบแต่อย่างใด นางจัดแจงซื้อแป้ง ข้าวสาร ธัญพืชที่ที่บ้านไม่มีอยู่แล้วกลับไป“หนิงเหอ นี่พ่อกำลังฝันอยู่หรือไม่?” กู้อวี้สยงหันมาถามลูกสาวที่เดินอยู่ด้านข้าง ทำเอากู้หนิงเหอที่กำลังเดินอยู่ถึงกับอดหัวเราะออกมาไม่ได้“ฮ่าๆๆ ท่านพ่อ ท่านไม่ได้ฝันไปหรอกเจ้าค่ะ” เพราะตอนนี้ในมือทั้งสองข้างของเขา เต็มไปด้วยข้าวของที่ลูกสาวซื้อกลับมา ทำให้ไม่มีมือจับตรงที่ถุงเงินที่อยู่ภายใต้เสื้อตนเองได้ เขากลัวเหลือเกิน ว่าเมื่อเขากลับไปถึงบ้านแล้วจะรู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นเพียงฝันตื่นหนึ่งของเขาเท่านั้น“มันมีจริงๆ หรือ คนที่ยอมเสียเงินร้อยตำลึงเพื่อพัดเล่มหนึ่งเท่านั้น” กู้อวี้สยงถามขึ้น ไม่ใช่ว่า

ตอนที่ 19 งานมงคลและแล้วก็ถึงวันมงคลของกู้หลันโจวและเฉียนหยาหนิงเหอตื่นมาตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวช่วยงาน เพียงฟ้าสางขบวนเจ้าสาวก็มาถึงบ้านของครอบครัวกู้ เฉียนหยาแต่งกายด้วยชุดเจ้าสาวสีแดงสด ด้านหลังของนางเป็นคนครอบครัวเฉียนที่พากันขนข้าวของสินเดิมเจ้าสาวตามมาเป็นขบวน นอกจากนั้น ยังมีชาวบ้านมากมายต่างมาร่วมแสดงความยินดีด้วยเป็นเพราะพวกเขาเป็นเพียงชาวบ้านในชนบท ที่มีฐานะยากจน ทำให้งานแต่งงานไม่เหมือนในละครที่หนิงเหอเคยดูที่ฝ่ายเจ้าสาวจะนั่งเกี้ยวมายังบ้านของเจ้าบ่าวพิธีการที่จัดขึ้นเป็นแบบเรียบง่ายไม่มีพิธีรีตองมากนัก ทุกคนต่างช่วยกันคนละไม้คนละมือในการทำพิธีต่างๆ จากนั้นทางฝั่งของบ่าวสาวก็เปลี่ยนชุดออกมาต้อนรับแขกที่มารวมงาน และดื่มกินสังสรรค์กันจนถึงค่ำ ก็ถึงเวลาส่งตัวบ่าวสาวเข้าเรือนหอที่สร้างเสร็จใหม่ เช้าวันรุ่งขึ้นเฉียนหยาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ขึ้นมาเพื่ออุ่นอาหารที่เหลือจากงานเลี้ยงเมื่อวานให้กับคนในบ้านกู้ โดยที่นางไม่ได้รู้สึกว่าเรื่องนี้จะหนักหนาอะไรสำหรับนาง กู้หลันโจวก็ตื่นแล้วเช่นกัน เขาเข้าครัวช่วยภรรยาที่พึ่งแต่งเข้ามาได้เพียงหนึ่งวันก่อไฟอุ่นอาหาร บรรยากาศภายในห้องค