Lahat ng Kabanata ng ภาพวาดลิขิตรัก: Kabanata 31 - Kabanata 40

ตอนที่ 32 วางแผนอนาคตกู้หนิงเหอรู้ว่า ครอบครัวของนางนั้นผิดต่อเฉียนหยาเป็นอย่างมาก ในยามที่นางอยู่กับพ่อแม่ของตน นางเป็นดังไข่ในหินของพวกเขา แต่พอแต่งเข้ามาในบ้านนี้แล้ว นางต้องทำงานบ้านอย่างหนักกู้หนิงเหอจึงอยากตอบแทนอีกฝ่ายให้มาก ที่อีกฝ่ายยอมสละตนเองเพื่อกู้หลันโจวถึงเพียงนี้ส่วนเงินที่เหลืออยู่ กู้หนิงเหอจัดเก็บลงถุงเงินของตนเอง และฝากถุงเงินนั้นไว้กับมารดา เพราะตัวนางเองมีนิสัยไม่ชอบเก็บของ ถุงเงินนี้นางจึงฝากมารดาไว้ก่อน หากถึงคราวต้องใช้ นางค่อยไปเอากับมารดาก็ได้“เงินที่ตอนนี้ฝากไว้กับทางร้านหงลู่ฝาง เงินในส่วนนั้นข้าเตรียมเอาไว้สร้างบ้านใหม่ของพวกเรา ข้าวางแผนเอาไว้ว่า หลังจากผ่านพ้นหน้าหนาวนี้ไป พวกเราจะจ้างชาวบ้านในหมู่บ้านมาสร้างเรือนหลังใหญ่ให้แก่พวกเรา ในวันข้างหน้า ข้าจำเป็นต้องมีพื้นที่ส่วนตัว และพวกพี่ๆ เองก็จำต้องมีเรือนที่เป็นสัดส่วนของตนเองเช่นกันและวันข้างหน้า ข้ามองหาร้านอาหารสักร้านที่จะเป็นอาชีพของครอบครัวเราได้ โดยเฉพาะพี่ใหญ่ ตอนนี้ท่านมีครอบครัวที่ต้องรับผิดชอบแล้ว และอีกอย่างคือพี่เฉียนหยาและท่านแม่เองก็ทำอาหารอร่อย ข้าจึงคิดว่าจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ สักร

ตอนที่ 34 มู่เหมียนเฉียนหยามาช่วยมารดาของนางที่บ้านทำอาหารให้ชาวบ้านที่มาช่วยกันทำงานในครั้งนี้กิน โดยข้าวสารที่นำมาทำอาหารนั้น เป็นข้าวสารที่ฟู่หลินให้นำมาจากที่บ้านของหลันโจว เพื่อแบ่งเบาภาระครอบครัวของเฉียนต้าหลางโดยการมาทำอาหารครั้งนี้ กู้หนิงเหอเองก็ติดตามพี่สะใภ้มาด้วย “พี่เฉียนหยา เด็กพวกนั้นเป็นลูกบ้านไหนกันหรือ?" กู้หนิงเหอชี้ไปยังเด็กสี่ห้าคนที่กำลังนั่งผิงไฟที่เหวินอี้ก่อไว้อยู่ ที่นางถามเช่นนั้นก็เป็นเพราะเสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่อยู่ เป็นเสื้อผ้าที่สำหรับสวมใส่หน้าร้อน แต่อากาศหนาวเช่นนี้พวกเขายังใส่เสื้อผ้าเช่นนี้อยู่อีก“เป็นเด็กที่บ้านอยู่ท้ายๆ หมู่บ้านของเรานี่เอง คงติดตามพ่อของพวกเขามาเพื่อที่จะได้ฝากท้องสักมื้อกับเรา” เฉียนหยามองดูเด็กเหล่านั้นด้วยสายตาสงสารอาหารที่พวกนางทำอยู่ตอนนี้สามารถเลี้ยงพวกผู้ชายที่มาช่วยงานได้ทั้งหมด และมีพอเหลือแบ่งเด็กๆ เหล่านั้นได้ด้วยเช่นกัน“ทำไมพวกเขายังสวมใส่เสื้อผ้าฤดูร้อนเช่นนั้นอยู่อีก”“เห้อ…พวกเขาคงมีเสื้อผ้ากันเพียงชุดเดียวเท่านั้นแหละ พวกเราในหมู่บ้านต่างรู้ดี ว่าเด็กๆ เหล่านี้นั้นบ้านพวกเขายากจนที่สุดในหมู่บ้านเราแล้ว แม้แต

ตอนที่ 36 ข้อเสนอของกู้หนิงเหอกู้หนิงเหอพยักหน้าตกลงทันทีนางต้องการผ้าในจำนวนมากอยู่แล้ว ไม่ว่าที่หลังร้านของเซียวต้าถงจะเหลือผ้ากี่พับ นางก็จะซื้อทั้งหมดเซียวต้าถงให้หลงจู่พาคนในร้านไปยกผ้าที่เขาเก็บไว้ออกมาให้แก่สองพี่น้องทันที ในระหว่างรออยู่นั้น เซียวต้าถงก็หันมาเห็นเด็กชายที่ช่วยกู้หนิงเหอดูผ้าแบบอื่นๆ อยู่พอดีก่อนที่เขาจะนึกได้ว่า ในตอนที่เขาเข้ามาในร้าน มีเพียงเด็กคนนี้เท่านั้นที่อยู่กับสองพี่น้อง“เจ้าชื่ออะไร” เซียวต้าถงถามเด็กหนุ่มที่ดูจะอายุน้อยกว่าเขาเพียงหนึ่งถึงสองปีเด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย ที่อยู่ๆ คุณชายก็ถามตน“เรียนนายน้อย ข้าชื่อเถียนต้านขอรับ” “พรุ่งนี้ให้ไปช่วยหลงจู่เรียนรู้งาน” เซียวต้าถงกล่าวกับเขา ก่อนจะหันไปมองหลงจู่ของร้านที่เดินเข้ามาพอดีทำเอาหลงจู่และเด็กหนุ่มตกใจจนหน้าซีดขาว“เจ้าสอนงานเขาให้ดี อีกหน่อยให้เป็นลูกมือของเจ้าก็แล้วกัน”เซียวต้าถงกล่าวกับหลงจู่“ขอรับ” หลงจู่รับคำ ก่อนจะมองหน้าเด็กหนุ่มที่โชคหล่นทับโดยไม่รู้ตัวตรงหน้ากู้หนิงเหอที่อยู่ด้านข้างเองก็ได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่เช่นกัน ก่อนจะมองหน้าเด็กหนุ่มด้วยรอยยิ้มแสดงความยินดีเพราะการกระทำของ

ตอนที่ 38 ข้อเสนอของอีกฝ่ายกู้หนิงเหอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนพูดเร็วทำเร็วเช่นนี้ เขาพึ่งไปหานางตกลงกันได้เมื่อครู่ ก็ลากนางมาที่เมืองตลาดท่าเรือแห่งนี้เสียแล้ว โดยการเดินทางครั้งนี้เป็นกู้หลันโจวที่เดินทางตามนางมาด้วยเพราะความเป็นห่วงรถม้ามาจอดที่หน้าภัตตาคารอาหารที่อยู่ใกล้ที่จอดรถม้าของเหล่าพ่อค้า โดยภัตตาคารนี้เป็นภัตตาคารที่ใหญ่ที่สุดของตลาดท่าเรือเลยก็ว่าได้เจิ้งหย่งซีเดินนำกู้หนิงเหอขึ้นมาที่ชั้นสอง ส่วนกู้หลันโจวรออยู่ด้านล่างกับคนสนิทของเขาชั้นสองนี้เป็นห้องอาหารส่วนตัวที่มีขนาดใหญ่ ทำให้เหล่าพ่อค้าสามารถพูดคุยธุรกิจกันได้สะดวก เมื่อถึงห้องๆหนึ่ง เด็กที่เฝ้าอยู่หน้าห้องก็เปิดประตูให้กับพวกเขาทั้งสองภายในห้องตอนนี้มีเหล่าพวกชาวต่างชาติสามสี่คน และคนของแคว้นอื่นๆ อีกห้าหกคน เจิ้งหย่งซีพานางไปนั่งฝั่งหนึ่งที่เป็นคนของเขา กู้หนิงเหอจำได้ว่าหนึ่งคนในนั้น คือ จี้หยางกวนที่ประมูลภาพของนางไป“คุณชาย แม่นางผู้นี้คือ?” ชายแต่งกายคล้ายบัณฑิตผู้หนึ่งถามขึ้น“นางคือผู้แปลสารที่ข้ารู้จัก นางจะมาช่วยเราสื่อสารกับพวกเขา” เจิ้งหย่งซีกล่าวขึ้น พร้อมกับยกจอกน้ำชาขึ้นจิบโดยปรายตามองบัณฑิตผู

ตอนที่ 40 ส่งภาพเดวิดแต่อาจเป็นเพราะอายุที่มากขึ้นทุกวันของตนเองหรือไม่ทำให้เขาเห็นภาพนั้นได้ไม่ชัด เขาจึงลุกจากเก้าอี้บัลลังก์ที่อยู่ด้านบน เดินลงมาด้านล่างเพื่อมองภาพวาดภาพนั้นใกล้ๆ“ฝ่าบาท เป็นเพราะพระองค์ทรงงานเพื่อราษฎรมาโดยตลอด พระองค์ทอดพระเนตรเห็นหรือไม่ ว่าชาวเมืองแดนใต้ของพระองค์นั้น มีความสุขกันมากพะยะค่ะ ภาพนี้เป็นภาพที่ลูกได้มาจากทางแดนใต้ของพวกเรา เจิ้งหย่งซีบอกกับลูกว่า ภาพนี้ถูกวาดมาจากเรื่องราวของชาวบ้านหมู่บ้านหนึ่งที่อยู่ในเขตเมืองหย่งซีในฤดูเก็บเกี่ยวที่ผ่านมานี้ พวกชาวบ้านทางแดนใต้ในปีนี้ สามารถเก็บเกี่ยวข้าวและธัญพืชได้อย่างดีทีเดียวพะยะค่ะ”องค์ไท่จื่อที่ยืนอยู่ด้านข้างภาพวาด เล่าถึงความเป็นมาของภาพนั้นให้ฮ่องเต้ได้ฟังโอรสสวรรค์ที่ได้ยินเรื่องราวนี้ ก็สามารถยิ้มออกได้ในทันที เป็นรอยยิ้มในรอบหลายเดือนที่จะมีเช่นนี้ ทำเอาขันทีคนสนิทยังโล่งใจที่ฝ่าบาทสามารถยิ้มได้เสียที“เป็นภาพที่งดงามยิ่ง…โซ่วเจี๋ย... ส่งเทียบเชิญลงไป เชิญนามพู่กันโซ่วเจี๋ยมาร่วมงานฉลองพระชนมายุไทเฮาอีกหกเดือนข้างหน้า!!!”เขาอยากเห็นหน้าคนวาดภาพนี้เหลือเกิน เขาจะตบรางวัลให้เอง………………………………ส่วน