Lahat ng Kabanata ng ภาพวาดลิขิตรัก: Kabanata 41 - Kabanata 50

ตอนที่ 42 ซื้อที่ดินสำหรับสร้างบ้านใหม่กู้หนิงเหอได้ให้พี่ชายทั้งสองคนของนาง ขนข้าวของไปไว้ห้องว่างที่อยู่ข้างห้องของกู้หลันโจว เนื่องจากว่าที่ห้องเก็บของที่มีอยู่นั้นเต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้อย่างอื่น นางจึงไม่อยากนำของที่ใช้สำหรับวาดภาพของนางไปรวมกับของเหล่านั้นเจิ้งหย่งซีสั่งการอย่างรวดเร็ว เพียงสามวันคนของเขาก็พานายหน้าคนหนึ่งมาหากู้หนิงเหอที่บ้านแต่เช้าทันที ชายวัยสามสิบกว่าผู้นี้เตรียมสมุดพกของตนเอง ก่อนจะเดินเข้ามาหาหนิงเหอด้วยท่าทางสุภาพเหมือนเข้าพบชนชั้นสูงมิมีผิด “คารวะคุณหนูกู้” “ท่านอย่าเรียกข้าว่าคุณหนูเลยเจ้าค่ะ ข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น” กู้หนิงเหอรีบปฏิเสธอีกฝ่าย“มิกล้าๆ แขกของคุณชายเจิ้งจะเป็นเพียงคนธรรมดาสำหรับข้าได้เยี่ยงไร”เมื่อได้ยินดังนั้น กู้หนิงเหอก็รู้ทันทีว่า ที่อีกฝ่ายเกรงใจ คงจะเป็นคนที่ติดต่อเขาไปเสียมากกว่า นางจึงไม่ได้กล่าววาจาใดกับอีกฝ่ายต่อ“วันนี้ข้าได้เตรียมพื้นที่ที่คาดว่าคุณหนูต้องการมาหลายแห่ง ไม่ทราบว่าคุณหนูมองหาพื้นที่แบบใดเป็นพิเศษหรือไม่?”เมื่อวานที่เขาได้รับการว่าจ้างมาจากคนผู้นั้น เขาก็รีบรวบรวมพื้นที่ทั้งหมดในละแวกนี้มาทัน

ตอนที่ 44 หนีจากแดนเหนือมาแดนใต้“ผู้ป่วยผู้นี้ร่างกายขาดน้ำและอาหารอย่างรุนแรง ทำให้หมดสติไป ส่วนคนอื่นๆ เองก็เช่นกัน ข้าจะจัดยาบำรุงร่างกายให้พวกเขาหน่อย แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือการบำรุงด้วยอาหารหลังจากนี้” ท่านหมอที่ทำหน้าที่ตรวจฟู่เอ้อหยวนกล่าวกับครอบครัวกู้“ขอบคุณท่านหมอมากเจ้าค่ะ” ฟู่หลินกล่าวขอบคุณกับอีกฝ่าย ก่อนจะยื่นถุงเงินในมือให้กับสามีเพื่อนำไปจ่ายค่ารักษาที่ด้านหน้าร้าน กู้หนิงเหอเดินออกมาด้านหน้าร้านกับบิดาเพื่อทำการจ่ายเงินค่ารักษา“ท่านพ่อ พวกเราไปเช่ารถม้ามาสามคันเถอะ จากร่างกายของพวกท่านลุงและท่านป้าสะใภ้ หากให้เดินเท้ากลับไปถึงหมู่บ้านคงไม่ไหวแน่” กู้หนิงเหอเสนอแนะ“พ่อเองก็เห็นด้วยเช่นกัน…โชคดีเหลือเกิน หลายปีมานี้แม่เจ้าทุกข์ใจเรื่องพี่ชายของนางมาก เพราะไม่สามารถติดต่อพวกเขาได้ ตอนนี้ก็ถือว่านางสมหวังแล้ว” กู้อวี้สยงกล่าวออกมาด้วยความโล่งใจ“หนิงเหอ พวกเขามาพึ่งเราในยามยากแค้นเช่นนี้ พ่อรู้ว่าเป็นการเพิ่มภาระให้เจ้าเป็นอย่างมาก ต้องโทษพ่อที่ไม่เอาไหน” กู้อวี้สยงกล่าวกับบุตรสาวเมื่ออยู่ตามลำพัง“ท่านพ่อ ไม่เลยเจ้าค่ะ ดีเสียอีกที่ครอบครัวเราใหญ่ขึ้น เรื่องของท่านลุง

ตอนที่ 46 ภาพเหมือนเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กสาวที่มีความลำบากใจ นายช่างคนหนึ่งก็ได้เสนอความคิดแก่นาง“ความจริงแล้ว หากเจ้ามีเงินมากเพียงพอ…พวกเจ้าจะลองเข้าไปในเมืองเพื่อจ้างคนงานก็ได้ มีนายหน้าที่เป็นพ่อค้าแรงงานรับทำเรื่องเหล่านี้อยู่ หากเจ้าตกลง ข้าจะเป็นธุระจัดการให้”นายช่างที่เป็นคนในหมู่บ้านเสนอ“ค่าแรงงานในแต่ละวันคือเท่าใด?” กู้หนิงเหอสอบถาม“ค่าแรงพวกเขาอยู่ที่ 35 อีแปะต่อวัน แต่ราคานี้จำต้องเลี้ยงอาหารด้วย” นายช่างคนนั้นบอก ตัวเขารับจ้างสร้างบ้านใหญ่ๆ ในเมืองมาหลายที่ บางครั้งก็จำเป็นต้องจ้างพวกเขาเหล่านี้มาช่วยงานพวกแรงงานเหล่านี้เป็นชาวบ้านที่อยู่ตามหมู่บ้านต่างๆ เป็นชาวบ้านที่ไม่มีที่ทำกินจึงต้องเข้าเมืองมาเพื่อหางานรับจ้างรายวัน ซึ่งค่าแรงนี้ เป็นค่าแรงที่จำต้องหักค่านายหน้าในวันละห้าอีแปะอีกเช่นกัน “ตกลงตามนี้ ฝากท่านจัดการด้วย” กู้หนิงเหอรับปากทันที เรื่องการเลี้ยงอาหารของเหล่าคนงานนางไม่กังวลนัก เพราะความจริงแล้วนางได้คุยกับมารดาเรื่องเลี้ยงอาหารกลางวันให้กับชาวบ้านที่มาช่วยทำงานเช่นกันเพียงให้พี่สะใภ้ของนางทำอาหารขึ้นมากหน่อยก็พอ เพราะตอนนี้ที่บ้านของนางมีคนอยู่เยอะ

ตอนที่ 48 เตรียมงานวันประมูลตั้งแต่วันที่กู้หนิงเหอได้มาส่งภาพให้กับเจิ้งหย่งซีในวันนั้น เจิ้งหย่งซีนำแผนการจัดการของเด็กสาวมาจัดเตรียมงานประมูลที่จะเกิดขึ้นทันทีสวนดอกไม้ที่ไม่ค่อยได้รับการเอาใจใส่จากเขาในตอนที่เข้ามาอยู่ใหม่ๆ ในวันนี้ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิด รายล้อมด้านข้าง ด้วยฝีมือการจัดการของพ่อบ้านใหญ่ฝีมือดีของเจิ้งหย่งซีด้านหน้าของสนามหญ้ากว้างมีเวทีไม้ที่ถูกช่างไม้ฝีมือดีสร้างขึ้นไว้ชั่วคราวเพื่องานนี้ เวทีมีความสูงประมาณ2จั้ง(ราว1เมตร) เพื่อให้ภาพประมูลสามารถถูกมองเห็นได้ง่าย ส่วนหน้าเวทีมีเก้าอี้สำหรับผู้ที่จะเข้าร่วมการประมูลการคัดเลือกแขกที่จะเข้างานประมูลนั้น เจิ้งหย่งซีคัดโดยให้ผู้เข้าประมูลจ่ายค่าเข้าด้วยเงิน 100 ตำลึง ตามที่กู้หนิงเหอได้บอกก่อนหน้า ในตอนแรกเขาก็ไม่เห็นด้วย เนื่องจากว่าแขกเหล่านั้นล้วนเป็นลูกค้าที่ต้องการเข้ามาในงานประมูลภาพ แต่หากอีกฝ่ายเสียเงิน 100 ตำลึงแต่ไม่สามารถประมูลภาพในงานได้ พวกเขาจะยอมเสียเงินอย่างนั้นหรือ?แต่กู้หนิงเหอให้เหตุผลว่า หากทำเช่นนี้ เราจะสามารถคัดคนไม่มีกำลังทรัพย์พอที่จะเข้าประมูลตั้งแต่แรกออกก่อน และคนเหล่านี้บางครั้งก็

ตอนที่ 50 สิ้นสุดงานประมูลชาวต่างชาติที่ประมูลแข่งกับจี้หยางกวนเมื่อครู่นิ่งลงทันที เขาไม่ได้ประมูลมันต่อ เนื่องจากว่ามันเกินราคาที่เขาจะสามารถนำไปขายต่อได้แล้ว“ห้าแสนตำลึงครั้งที่หนึ่ง ห้าแสนตำลึงครั้งที่สอง ห้าแสนตำลึงครั้งที่สาม ภาพภาพนี้เป็นของนายท่านจี้ขอรับ”จางถานที่อยู่บนเวทีกล่าวขึ้นตอนนี้จางถานรู้สึกถึงเหงื่อที่กำลังซึมอยู่ด้านหลัง เพียงประมูลภาพสองภาพ รายได้จากส่วนแบ่งที่ทางร้านจะได้ก็เป็นเงินแสนตำลึงแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเด็กสาวที่เป็นคนวาดภาพนี้ขึ้น จะนำความมั่งคั่งมาสู่ร้านเขาเช่นนี้ผู้คนต่างปรบมือให้แก่จี้หยางกวนที่ได้รับภาพวาดภาพนั้นไปงานประมูลในแต่ละครั้งมีกฎอยู่ว่า ผู้เข้าร่วมประมูลจะสามารถประมูลภาพได้เพียงคนละภาพเท่านั้น เนื่องจากเจิ้งหย่งซีและจี้หยางกวนตั้งกฎนี้ขึ้น เพื่อต้องการให้งานศิลปะที่ถูกประมูลไปอยู่ในมือของคนที่ต้องการภาพวาดนั้นจริงๆ “ภาพที่สาม ของโซ่วเจี๋ย เป็นภาพที่มีชื่อว่า ล่มเมือง เริ่มประมูลอยู่ที่ 1000 ตำลึง”พรึ่บบผ้าคลุมภาพที่สามถูกเปิดออก เผยให้เห็นภาพที่อยู่ด้านใน ในภาพเป็นภาพของหญิงสาวนางหนึ่งที่กำลังร่ายรำอย่างสวยงาม นางในภาพวาดมีใบ