All Chapters of Lorenzo Montemayor"The CEO’s Twins & Young Beautiful Nanny" : Chapter 11 - Chapter 20

Mhiya’s POV Sunday. 6 PM na. Nakaredy na ako — kahit simpleng shirt lang (oo, ‘yung luma pero paborito kong cotton shirt na galing kay Manang, nakaayos na rin ang mga bata.Pero lumipas na ang isang oras. Dalawa na. Wala pa ring call. Hindi ba siya available ngayon?Kaya pinadedede ko na lang si Lucas. Yakap-yakap ko siya habang nakaupo kami sa rocking chair sa gilid ng kwarto.“Kaw talaga… kanina ka lang nag-milk, tapos eto ka na naman ngayon,” mahinang sabi ko habang hinahaplos ang buhok niya. “Kaya siguro lalo kang nagiging chubby. At gwapo… mana ka talaga sa daddy mo…”Napatawa si Lucas, at bigla niyang sinabing: “Ma…ma…”Napahinto ako. Lucas… hindi muna ako pwedeng tawagin ng ganun, ‘di ba?” Hinaplos ko ang pisngi niya habang nagkukunwaring matatag. “Yaya lang, Yaya lang dapat… para hindi kayo malito.”“ si Mommy nyo… ang tawaging nyo Mama ha.” Umiling si Lucas. Gano’n din si Lian, habang naka-bottle feed siya. “Mama…” sabi rin niya.“Ya…ya… okay? Masanay na kayo sa yaya.” Kahit

**Pagdating ko sa tapat ng pintuan ng kambal, kumatok muna ako.**Isa… dalawa… tatlo.Walang sumagot. Tahimik sa loob.Kaya dahan-dahan kong binuksan ang pinto.Napansin kong nakapatay na ang lahat ng ilaw, bukod sa maliit na lamp sa gilid — sakto lang para hindi magising ang mga bata.Naglakad ako ng marahan, halos hindi nag-iingay ang mga paa ko sa sahig.**Nandoon sila.**Sa kama — tulog na tulog si Sir Lorenzo.Nakahiga siya sa gitna, magkabilang braso niya, yakap sina Lucas at Lian.**Si Lucas?**Nakahawak sa buhok ni Sir, parang ayaw pakawalan.**Si Lian naman, nakapatong pa ang isa niyang binti sa tiyan ng daddy niya, parang maliit na octopus.**Napangiti ako.Ang peaceful nila tingnan.**Wala sa itsura ni Sir Lorenzo ‘yung usual na suplado, strikto, at intimidating CEO.**Ngayon… parang isa lang siyang pagod na ama.**Napansin ko ring hindi siya nakapagpalit ng damit. Naka-long sleeves pa rin siyang itim, medyo gusot na. Baka hindi na niya kinaya ang pagod.Di ko maiwasan maal

Lorenzo POV. At our Mansion Office.. Mom was sitting calmly, her fingers folded over a cup of tea. Dad, on the other hand, looked up the moment I entered — sharp, precise, as always. “Lorenzo,” sabi ni Dad. May tonong hindi pwedeng iwasan. Tumango ako, tahimik. I thought it would be the usual: business talk, upcoming meetings, logistics. Pero iba ang direksyon. “We noticed something,” dugtong ni Ma’am Laura. “Lately, you're always here. Hindi ka na bumabalik agad sa New Zealand o Singapore kahit may urgent contracts.” I shrugged. “I’m managing everything remotely. Kaya ko naman kahit nandito.” Papa smirked. Not impressed. “Really? That’s not what this is about.” “Then what is it about, Pa?” Tumahimik silang dalawa sandali. Then Ma’am Laura spoke softly, but the words cut sharp. “It’s about Mhiya.” Biglang tumahimik ang paligid. I didn’t respond right away. “She’s the twins’ nanny,” I said flatly, cold, trying to brush it off. Papa raised a brow. “Talaga? I kno

LORENZO — 2nd Month, 1st Week Montemayor Mansion– Private Office Nandito ako ngayon sa office ko, nakaupo sa leather chair habang kaharap ang iPad sa online conference na hindi ko na maintindihan. Parang background noise na lang. Pinatawag ko sina Mhiya. At syempre, kasama ang kambal. Nandito sila. Si Mhiya. Si Lucas. Si Lian. Sa loob ng private office ko sa mansion—ilang hakbang lang mula sa leather chair na kinauupuan ko. Nasa sofa sila sa side. Si Lucas nakasiksik sa dibdib ni Mhiya habang inaabot niya ng teether si Lian na sinisiksik ang sarili sa kabilang side ng hita niya. Ang sabi ko, "Namiss ko lang sina Lucas at Lian." Pero ang Totoo? Namiss ko siya. Si Mhiya. yung amoy nyang vanilla milk scent niya kapag padaplis ang buhok niya habang buhat si Lucas. Damn. Kahit naliligo ulit sya Naamoy ko pa din.. Kagabi lang ako nakarating. Galing Japan. Dapat seven days ang business conference doon… pero tinapos ko sa tatlong araw. Nauna na akong umu

**Wednesday evening**. Nasa video call kami. Hawak ko ang tablet, nakaupo sa sala kuwarto ng kambal. Si Sir Lorenzo, nasa office nya pa rin. Halatang pagod, pero pilit nakangiti sa mga anak niya. **“Dada!”** sabay sigaw ng kambal. Kumaway-kaway pa si Lian habang nakapatong sa hita ko. Si Lucas naman, hawak na naman ang dibdib ko habang nakatingin sa Daddy nya. Nakangiti lang ako sa kambal, pinapanood sila. Kinakausap sila sir Lorenzo.. tungkol sa robot, sa pagkain, at kung kelan uuwi si Sir Lorenzo. Pagkatapos ng tawanan, napatingin bigla sa akin si Sir. **“Mhiya...”** Nagulat ako. Napatingin ako diretso sa screen. **Reminder, Mhiya. Goal mo. Iwasan si Sir. Iwasan si Sir.** Pero bakit parang... hindi ko maigalaw ang bibig ko? **“Mhiya?”** Mas seryoso na ang tono niya. **“What are you thinking?”** Napakagat ako sa labi. Hindi ko siya matingnan ng diretso. **“Ah... sorry po, Sir,”** mahina kong sagot. **“Naisip ko lang po malapit Un po Un pasukan.”** Tahimik