Lahat ng Kabanata ng The Fine Print of Falling in Love: Kabanata 131 - Kabanata 140

Hindi na ni Ralph maalala kung kailan siya huling nakahinga nang maayos. Bawat segundo mula nang mawala si Alexis ay parang mabigat na buhanging isinasalpak sa dibdib ni Ralph. Sa bawat tawag na walang sagot, sa bawat impormasyong wala pa ring malinaw na direksyon—parang unti-unti siyang nauupos. Hindi siya kumakain. Hindi siya natutulog. Pero hindi siya huminto.Kaya nang makatanggap siya ng tawag mula sa isang barangay opisyal sa Lucena na may babaeng natagpuang pagala-gala at kahawig ni Alexis—halos hindi na siya makahinga. Agad siyang lumarga, hindi na ininda ang pagod, ang kaba, ang panahon na di maipaliwanag biglang uulan at biang iinit. Ang mahalaga—baka ito na. Baka siya na.Pagdating sa barangay hall, halos hindi na niya maigalaw ang mga kamay. Nanginginig. Pawis na pawis. Tahimik siyang sinamahan ng officer papasok. At pagbungad pa lang sa pintuan, bumagal ang lahat.Nakita niya si Alexis. Nakaupo sa sulok, may kumot sa balikat, nakayuko, marungis ang pisngi, at tila ginigin

Maaga pa lang, gising na si Alexis. Wala pa mang limang minuto matapos niyang dumilat ay tila may nakaabang na damdamin sa dibdib niya—kaba, pananabik, at hindi maipaliwanag na lungkot na may halong tuwa. Dumungaw siya sa bintana ng ospital, pinanood ang unti-unting pagsikat ng araw. Sa wakas, ngayong araw ay makikita na niya ang mga anak nila ni Ralph—sina Ayesha at Anjo. Hindi na niya namalayan ang pagtulo ng luha sa kanyang pisngi. Matagal na araw ang lumipas simula nang maramdaman niya ulit ang haplos ng kanyang mga anak. At ngayon, ilang oras na lang… muli na niyang mahahagkan ang kanyang munting mundo.Nang sumapit ang hapon, dumating si Ralph kasama ang dalawang bata. Tila hindi na makapaghintay si Ayesha na bumaba ng sasakyan, at kahit si Anjo ay nakasilip sa stroller nito, halatang sabik na rin.Pumasok sila sa kwarto ni Alexis. Inayos ni Ralph ang buhok ng anak, dala-dala ang mga paboritong laruan ni Anjo, at may hawak-hawak pa si Ayesha na isang ginupit na papel—isang dra

Tahimik ang bahay nang gabing iyon. Tahimik sa paraang hindi komportable—na parang may kulang. Si Ralph ay nasa study, nagtatapos ng ulat sa isang kaso, habang si Alexis ay nasa kwarto ng mga bata, tahimik na pinagmamasdan ang mahimbing na tulog ni Ayesha at Anjo.Pero ang katahimikan ay hindi naging kapanatagan. Dahil kahit anong lakas ng pagtibok ng puso ni Alexis para sa kanyang mga anak, kahit anong pilit na i-convince ang sarili na ligtas na siya… may isang bagay na hindi maipaliwanag na bumabalot sa kanya gabi-gabi.Nang marinig ni Ralph ang biglaang lagabog ng nahulog na laruan mula sa kwarto, agad siyang napatayo. Pagdating niya, nadatnan niyang nakaupo si Alexis sa sulok, yakap-yakap ang sarili, namumutla.“Lex?” lumapit siya agad, marahang tinapik ang balikat nito.Napalingon si Alexis, nagulat, at halos mapaatras. Sa isang iglap, parang hindi si Ralph ang kaharap niya, kundi ang mga estrangherong bumihag sa kanya. Ilang segundo bago niya muling makilala ang asawa.“I’m fine

Sabi nila, ang pagmamahal ay makikita sa malalaking sakripisyo. Pero para kay Alexis, ang tunay na pag-ibig ay nasusukat sa mga simpleng kilos na paulit-ulit, araw-araw, hindi hinihingi, pero kusa.Gabi noon, katatapos lang niyang patulugin si Anjo. Si Ayesha ay may assignment pa sa kusina. Napaupo siya sa sofa, pilit pinapakalma ang likod niyang sumasakit sa kakabuhat kay Anjo buong araw.Napapikit siya saglit, pero nagulat nang maramdaman ang malambot na haplos sa kanyang balikat.“Masakit pa rin?” bulong ni Ralph habang marahang minamasahe ang likod niya.“Medyo,” sagot ni Alexis, bahagyang napahilig sa asawa. “Ang dami kong binuhat kanina. Kasama na si Anjo sa mga groceries.”Napangiti si Ralph at nagpatuloy sa pagmamasahe, dahan-dahan ngunit may diin sa tamang lugar. “Akin na lahat ng bigat mo, Lex. Huwag mo na yang pasanin mag-isa.”Napakagat-labi si Alexis sa narinig. Hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pagmamahal na ramdam niya sa bawat galaw ni Ralph.Pagkatapos ng masahe, h

Mula nang umuwi si Alexis mula sa ospital, isang bagay ang hindi niya inaasahan—ang lawak ng suporta mula sa kanyang online community.Isang hapon, habang tahimik siyang nakaupo sa couch, yakap-yakap ang isang unan, nagulat siya nang dumagsa ang mga notifications sa kanyang phone. Hindi niya agad binuksan—pagod pa rin siya, emosyonal, at to be honest, natatakot siyang makakita ng masasakit na komento o tanong tungkol sa nangyari sa kanya.Ngunit biglang dumating si Ralph na may hawak na tablet at sabik na ngumiti.“Lex,” aniya, “I think you need to see this.”Agad niyang tinanggap ang tablet, at halos mapaluha siya sa nakita.Isang buong thread ng messages, comments, at posts mula sa kanyang followers at fellow moms ang bumungad sa kanya. May mga larawan ng mga nanay na hawak ang kamay ng kanilang anak, may mga quotes ng lakas at pag-asa, at may mga mensahe na nagsasabing:“You inspired us. Now, let us be your strength.”“No one deserves what happened to you, Alexis. But you survived.