Lahat ng Kabanata ng The Fine Print of Falling in Love: Kabanata 111 - Kabanata 120

Lumipas ang mga buwan mula nang mailathala ang Vogue feature ni Alexis. Pero sa halip na magpahinga, lalong nagpasiklab ang apoy sa puso niya. Hindi pa tapos ang kwento. Sapagkat kung minsan, ang mga bituin ay mas nagniningning kapag natutunan mong magliwanag para sa iba.Nagkaroon ng biglaang pag usbong ng Online Community. Dahil sa dami ng babaeng naka-relate sa kanyang kwento—mula sa kontratang kasal, sa postpartum struggles, hanggang sa paninindigan sa harap ng intriga—nagdesisyon si Alexis na palawakin pa ang kanyang reach.Ipinanganak ang kanyang online platform: “Stitched with Grace” — isang kombinasyon ng fashion, healing, at real-life motherhood stories. Isa itong lifestyle hub kung saan pwedeng mag-share ng stories ang mga babae, matuto ng style tips, at makahanap ng support system.Tuwing gabi, pagkatapos patulugin sina Ayesha at baby Anjo, nauupo si Alexis sa harap ng laptop niya, binabasa ang mga sulat at mensahe ng mga babae mula sa iba’t ibang bahagi ng bansa—pati na ri

Hindi alam ni Ralph kung kailan nagsimulang kumapit sa dibdib niya ang takot na may posibleng nang-aagaw sa asawa niya. Hindi dahil hindi siya nagtitiwala kay Alexis, kundi dahil sa takot—takot na baka sa dami ng umaaligid, may isang makalusot.Lalo na’t gabi-gabi, nauuwi siya sa condo nila na wala na si Alexis. Laging may late-night meetings, events, or collabs. Bagamat naiintindihan niya ito—dahil minsan siya rin ang nagtulak kay Alexis na sumikat at gamitin ang boses niya—hindi pa rin niya mapigilan ang kumakalam na kutob.Nang dumating ang araw na nakita niyang nakaalalay ang katrabaho sa pagbaba ni Alexis mula sa sasakyan, parang may humigpit sa dibdib niya.“Masyado yatang masipag ang assistant mo,” sambit ni Ralph habang sinusundo si Alexis sa opisina isang gabi.Nagulat si Alexis, ngunit ngumiti rin. “Ah, hindi siya assistant. Isa siyang design consultant, remember? Nasa team ko siya.”“Design consultant ba talaga, o aspiring boyfriend?”Napahinto si Alexis sa pagbubukas ng pi

"Ang cute mo dati pag nagseselos ka,” bulong ni Alexis habang nakahilig sa balikat ni Ralph, sa ilalim ng mga bituin sa kanilang munting garden. Nasa labas sila ng bahay, habang natutulog ang mga bata. May kaunting ilaw lang mula sa solar lamp na parang kandila sa gabi. Tahimik ang paligid, pero damang-dama ang bigat ng bawat salitang bibitawan.“Dati lang?" ulit ni Ralph, bahagyang napangiti.“Pero nung dumalas… nung wala naman akong ginagawa kundi magtrabaho, magsumikap, magmahal sa’yo—dun na ako napagod.”Ramdam ni Ralph ang sakit sa boses ni Alexis, hindi ito galit, pero punô ng pagod. Yung klase ng hinanakit na hindi sumisigaw kahit nasasaktan.“Alexis…” aniya, humarap at hinawakan ang mga kamay nito. “Alam kong nasaktan kita. At pinagsisisihan ko ‘yun. Hindi lang dahil mali ako—kundi dahil nasaktan kita.”Tumango si Alexis, pilit ang ngiti. “Hindi ko naman sinasabing huwag kang magselos eh. Pero bakit parang hirap kang magtiwala? Bakit parang laging may duda kahit ilang beses ko

Anjo’s recovery wasn’t immediate. It was slow, uncertain, and terrifying. Every cough, every fever spike, every IV insertion was a fresh stab to Alexis’s already fragile heart. Ralph, no matter how exhausted, never left her side. Hindi na nila halos alam ang araw o oras habang palipat-lipat sa panalangin at pag-aalaga sa munting buhay na muntik nang mawala.Pero sa bawat araw na dumaraan, unti-unti ring bumabalik ang kulay sa pisngi ni Anjo.“He’s fighting,” sabi ng pediatrician isang hapon habang hawak ang chart ni Anjo. “Your son is a fighter.”Napaluha si Alexis habang yakap-yakap si Ralph. Ang anak nilang minsan nilang halos ipagluksa, ngayo’y muling lumalaban. They called it a miracle. But to Alexis, it was more than that—it was grace.Weeks Later…Mula ospital ay dahan-dahan silang bumalik sa normal. Hindi pa man lubos na gumagaling, masigla na si Anjo. Tila lalo itong naging malambing, parang alam ang pinagdaanan ng kanilang pamilya.At ngayong nalalapit na ang unang kaarawan n

Tahimik ang bahay ng mga Santillian nang gabi ring iyon. Nasa kwarto si Alexis, nag-aayos ng mga damit ni Anjo habang si Ralph naman ay nasa study, tinatapos ang ilang mga papeles. Wala namang malakas na tinig, wala ring pagsigaw, pero ramdam ang tila namumuong lamig sa pagitan nila. Isang hindi pagkakaunawaan mula sa nakaraang linggo ang hindi pa rin tuluyang napag-uusapan—mga tampo na naipon, mga salitang hindi masabi, at katahimikang mas maingay pa minsan sa palitan ng salita.Si Ayesha, na noo’y nasa pagitan ng pagkatuto at pagiging sensitibo, ay palaging nakikinig. Mahilig siyang makinig sa mga kwento ng magulang, mga harutan nila, at mga tawanan sa hapag. Kaya ngayong tila bihira na ang ganoon, hindi ito nakaligtas sa kanyang pansin.Habang inaayos ni Alexis ang mga kumot sa sofa kung saan minsan ay sabay-sabay silang nanonood ng cartoons, biglang umupo sa tabi niya si Ayesha, hawak ang paborito nitong bunny plushie.“Mom…” tahimik na bungad ni Ayesha. “Are you fighting again?”