All Chapters of The Fine Print of Falling in Love: Chapter 141 - Chapter 150

Matapos ang ilang buwang pagpapahinga at sunod-sunod na therapy sessions, sa wakas ay nakatanggap na si Alexis ng go signal mula sa kanyang therapist. Ito isa sa mga pinakahihintay niyang magandang balita. Bagama’t naging mahaba at mabigat ang kanyang naging laban kontra sa trauma, hindi niya kailanman sinukuan ang sarili. At sa suporta ng kanyang pamilya, mga kaibigan, at buong online community, handa na siyang humakbang muli.“Lex, sigurado ka na ba?” tanong ni Ralph habang inaayos ang seatbelt niya sa passenger seat. Siya ngayon ang designated driver ni Alexis kahit hindi na ito kailangan ay hindi pa rin maiaalis ang pagka-overly protective nito.Ngumiti si Alexis habang tinutupi ang kanyang blazer at isinabit sa likod ng upuan. “I’m not just sure. I’m ready. Hindi na ako ‘yung Alexis na lumilingon sa likod na parang laging may humahabol.”Napatitig si Ralph sa kanya. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman—halo ng tuwa, ginhawa, at kaunting kaba. Para sa kanya, si Alexis ay nalug

Matapos basahin ni Ralph ang liham, hindi siya agad nagsalita.Hindi kumibo. Nakaupo siya sa may sofa sa kanilang sala, hawak-hawak pa rin ang papel, bahagyang nakayuko. Nakakunot ang noo niya—hindi dahil sa galit o gulo ng isip, kundi dahil tinatantiya niya kung paano sasabihin ang lahat ng nararamdaman niya… nang hindi masyadong madramang pakinggan.Si Alexis, mula sa kusina, patagong sumilip. Nakatunghay kay Ralph sa magiging reaksyon nito. Hindi alam kung lalapit ba siya o hahayaan munang lumamig ang eksena. Hindi rin siya sigurado kung na-touch si Ralph, o kung… na-overwhelm.Pero sa sunod na sandali, tumayo si Ralph.Tahimik pa rin.Lumapit siya kay Alexis, mabagal, walang ngiti, pero hindi naman masyadong seryoso. Walang dramatikong yakap, walang halik. Tumigil lang siya sa tapat ng asawa, tinignan ito sa mata, saka iniabot muli ang liham gamit ang dalawang kamay, dahan-dahan.“Salamat,” mahinang sabi niya.‘Yun lang ngunit ramdam ni Alexis ang malalim na kahulugan ng pasasala

Sa paglipas ng mga buwan, napansin nina Alexis at Ralph na unti-unting nagiging malikot si Anjo. Kung dati’y tahimik itong nakikinig habang binabasahan ni Alexis ng kwento, ngayon ay hindi na ito mapakali sa loob ng limang minuto. Kahit sa simpleng pagkain, tila may pakpak na ang mga paa ng bata at gustong laging tumakbo. Sa umpisa, napapangiti pa sila. Pero habang lumala ang pagiging “hyper” ng bata, doon na nagsimulang magkaroon ng tensyon.“Anjo, don’t throw your toys!” singhal ni Alexis isang hapon nang mabagsakan siya ng laruang kotse sa paa.“Baby pa sya, Lex,” ani Ralph habang kinarga si Anjo. “He doesn’t know any better.”“Ralph, ilang beses na natin siyang pinagsabihan. Hindi na siya baby. He needs to learn boundaries.”“He’s two,” mariing sagot ni Ralph. “Masyado mong pinipressure.”Alexis crossed her arms and looked away. “And you’re enabling him.”Tumahimik si Ralph. Si Anjo, walang muwang na nilalaro ang kwelyo ng polo shirt ng ama habang nakaakbay ito sa kanya. Sa loob n

Sa isang Sabado ng hapon, napagdesisyunan nina Alexis at Ralph na dalhin ang mga bata sa mall bilang simpleng family bonding. Matagal na rin mula nang huli silang namasyal nang buo, at ngayong unti-unti nang bumabalik sa normal ang lahat—lalo na si Alexis matapos ang pinagdaanan nitong PTSD—gusto nilang sulitin ang bawat sandali.Si Anjo, na ngayon ay dalawang taong gulang pa lamang ay tuwang-tuwa habang nakasakay sa stroller. Si Ayesha naman ay panay ang hirit ng mga lugar na gusto niyang puntahan—arcade, bookstore, at syempre, ice cream kiosk.Habang magkasabay na kumakain ng fries sina Alexis at Ralph, sandaling hinayaan nila si Anjo na bumaba sa stroller para makalakad-lakad. Hindi naman sila nag-alala dahil nasa loob sila ng department store, at kasama naman nila si Ayesha na laging masigasig na bantay.“Anjo, don’t go too far,” paalala ni Alexis habang inaabot ang isang damit mula sa rack.“ yes, Mommy!” sigaw ni Anjo sabay tawa.Mabilis ang kilos ng bata—habang si Ralph ay naki

Maagang nagising si Alexis sa huling araw nila sa dating bahay. Habang nakaupo sa gilid ng kama, pinagmamasdan niya ang silid na ilang taon ding naging saksi sa bawat tagumpay, luha, pagtatalo, at pagmamahalan nila ni Ralph. Ang mga dingding na noon ay pininturahan nila nang sabay, ang kisameng minsang inaabot ni Ralph habang nag-aayos ng ilaw, at ang bintanang palagi nilang sinisilip tuwing umaga upang tignan ang panahon — lahat ng iyon ay bahagi na ng kanilang kasaysayan bilang mag-asawa.“Gising ka na pala,” bungad ni Ralph mula sa pintuan habang may bitbit na dalawang tasa ng kape.Ngumiti si Alexis, tinanggap ang mainit na tasa. “Last coffee sa bahay na ’to.”“Hindi ko alam kung matutuwa ako o malulungkot,” tugon ni Ralph habang umupo sa tabi niya. “Ang daming alaala dito, Lex.”Napatingin si Alexis sa sulok ng kwarto, kung saan minsang doon nila nilagay ang crib ni Anjo noong bagong panganak siya. “Dito rin natin dinala si Anjo nung una. Akala ko nga hindi na tayo aalis dito.”T