All Chapters of ที่แค้นเพราะไม่คิดรัก #Fallen: Chapter 41 - Chapter 50

ชายหนุ่มแม้ไม่อยากเห็นน้องสาวเสียใจ แต่หากคำพูดตรงไปตรงมานี้สามารถทำให้คีรติตาสว่างได้ เขาก็จำเป็นต้องพูด เสียใจซะแต่ตอนนี้ยังไงก็ดีกว่ารู้ตัวในวันที่สายเกินไป“ค่ะ เค้กก็คิดมากจริง ๆ แต่เค้กอยากเชื่อใจผู้ชายที่เค้กรัก พี่เขต...ขอร้องละนะคะ ถ้าจะโดนทิ้งจริง ๆ ก็ให้เค้กเรียนรู้มันด้วยตัวเอง เค้กไม่ต้องการคำถากถาง ไม่อยากให้พี่คาดเดาอะไรไปเรื่อย หวังจะให้เค้กเลิกกับคุณคีย์ เพราะยังไงเค้กก็ไม่เลิกหรอกค่ะ”“อะไรทำให้เค้กมั่นใจในตัวมันได้ขนาดนี้” คนเป็นพี่มองน้องสาวด้วยความเป็นห่วง คีรติกำลังหลงคีตะจนหน้ามืดตามัว แทบไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว“เค้กแค่อยากเต็มที่กับความรักครั้งนี้ ถ้าจะต้องเสียใจจริง ๆ ก็ถือว่าเค้กโง่เองค่ะ เค้กจะยอมรับผลของมันด้วยตัวเอง ครอบครัวเราหรือชื่อเสียงของพ่อจะไม่มีทางเดือดร้อนไปด้วยเด็ดขาด”“เค้ก...มันไม่เกี่ยวกับชื่อเสียง ทุกคนเขาเป็นห่วงเรานะ เค้กคิดว่าคนอย่างพี่คิดอะไรแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ความรักของพี่มันไม่ได้ทำให้เค้กคิดได้เลยหรือไง” เขตคามพูดเสียงเข้มขึ้น ทั้งโมโหและเป็นห่วงน้องสาวในคราเดียวกัน“เค้กรู้ว่าพี่เขตเป็นห่วง แต่เค้กขอเป็นคนคิดเรื่องนี้ด้วยตัวเองนะคะ”

“จะมีเหตุผลอะไรให้เขาอยากหลอกผู้หญิงอย่างเค้กล่ะคะ เค้กก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง คุณคีย์เขาก็มีดีมากพอที่จะเลือกผู้หญิงคนไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาเล่นสนุกอะไรกับเค้กนี่คะ เค้กคิดว่าถ้าเราต้องจบกันจริง ๆ มันน่าจะเป็นเพราะเขาหมดรักเค้กแล้ว หรือไม่ก็เพราะว่าเราเข้ากันไม่ได้มากกว่า”“เค้กปกป้องเขาขนาดนี้...คงรักเขามากใช่ไหม” ทั้งที่รู้ว่าคำตอบของเธอจะทำให้ตนเจ็บปวด แต่เหมราชก็อยากจะฟังมัน เผื่อว่านั่นจะช่วยให้เขายอมตัดใจจากเธอได้สักที“ค่ะ เค้กรักเขา ต่อให้เขาหลอกเค้กจริง ๆ เค้กก็คงยอมโง่ เต็มใจให้เขาหลอกต่อไป...”“ไม่เอาน่าเค้ก อย่าพูดแบบนั้นสิ เค้กมีค่ามากกว่านั้นนะ แล้วเค้กก็สมควรที่จะได้รับความรักดี ๆ ไม่ใช่ความรักที่ต้องทุ่มเทขวนขวายฝ่ายเดียว หรือได้รับความรักตอบกลับแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ พี่ยอมไม่ได้หรอกนะ” เหมราชสบตาน้องสาวของเพื่อนอย่างสื่อความหมาย เขามั่นใจว่าเธอดูออกว่าเขาคิดอย่างไร รวมถึงแอบหวังว่าคีรติจะเปิดใจให้เขาสักครั้ง“พี่เหมคะ...เค้กรักพี่เหมนะ รักแบบเดียวกับที่เค้กรักพี่เขต พี่เหมเป็นพี่ชายที่ดีคนหนึ่งของเค้ก เค้กไม่อยากให้พี่เหมต้องมาเสียใจเพราะเค้กนะคะ”เป็นครั้งแรกที่คีรติ

คีรติไม่ใช่คนหัวโบราณ ไม่ได้หวังให้รักแรกเป็นรักสุดท้ายของชีวิต สำหรับเธอแล้ว ตั้งแต่วันแรกที่คบหาจวบจนวันนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่เธอไม่เต็มที่กับความรักครั้งนี้ เธอเคยคิดว่าหากต้องเสียใจก็จะไม่เสียดายวันเวลาที่มีร่วมกันกับคีตะ เพราะเชื่อว่าทั้งเขาและเธอจะช่วยกันโอบกอดทะนุถนอมความรักที่แสนงดงามนี้ไว้ด้วยกัน ในเมื่อทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้ว ถ้าสุดท้ายมันไปกันไม่รอด จะด้วยเหตุผล จะด้วยเรื่องนิสัยใจคอ หรืออาจด้วยความเข้ากันไม่ได้อื่นใด คีรติก็ยินดีจะเข้าใจ ยอมรับ ทั้งไม่ฟุ้งซ่านพร่ำเพ้อให้กลายเป็นเรื่องจุกจิกกวนใจทั้งตัวเขาและตัวเธอสิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็คือ…ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยน่ารัก อ่อนหวาน อ่อนโยน กลับกลายเป็นผู้ชายกักขฬะที่เธอเกลียดเข้าไส้! คีตะเวลานี้ทั้งหยาบคาย ไม่ให้เกียรติเธอ ดูถูกเหยียดหยามเธอ ทำราวกับว่าเขาไม่ต้องการเธออีกแล้ว ซึ่งมันเป็นเช่นนี้หลังจากที่เขาได้ตัวเธอ!คีรติจะไม่โทษตัวเองที่ทำตัวง่าย ยอมหลับนอนกับเขาไวเกินไป รวมทั้งไม่คิดจะมองเหมารวมว่าผู้ชายจะต้องเลวแบบนี้เหมือน ๆ กันหมด เพราะเธอเชื่อว่านี่คือ ‘สันดาน’ ที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้ต่างหากคีตะคนที่เธอเคยรักเป็นแค่การ

ความเสียวแผ่ซ่านพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกายเธอ โดยเฉพาะจุดที่ถูกชายหนุ่มรุกรานด้วยนิ้ว แต่แทนที่เขาจะช่วยพาเธอไปถึงฝั่งฝัน สองนิ้วคนเจ้าเล่ห์กลับหยุดแน่นิ่งค้างอยู่ในโพรงเนื้อที่เต้นตุบด้วยความอยากกระสันจนแทบทนไม่ไหว!คีรติสบมองชายหนุ่มด้วยสายตาตัดพ้อ…“พูดก่อนสิว่าคุณอยากให้ผมทำต่อ คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบขืนใจใคร” คนเจ้าเล่ห์ยื่นเงื่อนไขแสนโหดร้าย อยากจะรู้เหมือนกันว่าคีรติจะทนได้อีกสักกี่มากน้อย ในเมื่อตอนนี้ร่างกายเธอกำลังเรียกร้องการเติมเต็มจากเขาเสียขนาดนี้แล้วเห็นหญิงสาวเอาแต่เงียบมองเขาอย่างคนสับสน คีตะเลยกระตุ้นความอยากใคร่เธออีกครั้งด้วยการดูดกลืนและโลมเลียยอดอกอวบอิ่ม นิ้วขยับบดขยี้ปุ่มกระสันด้านในรูรัก กดดันด้วยความเสียวยากจะต้านทานจนคนใต้ร่างเปล่งเสียงครางหวามไหวอีกระลอก“ว่าไงครับ อยากให้ผมทำต่อไหม ถ้าไม่ตอบผมจะหยุดแค่นี้นะเค้ก”ราวกับโดนพรากความสุขไปอีกครั้งเมื่อคีตะหยุดทุกการเคลื่อนไหว เขาสบตาคีรติอย่างคนต้องการคำตอบ ดวงตาทอประกายกระหายในรสรักไม่น้อยไปกว่าเธอเลยใช่ว่าเธอคนเดียวที่ทรมาน คีรติรับรู้ได้ว่าคีตะเองก็ทรมานจนแทบแตกเป็นเสี่ยงไม่ต่างกันคีรติอยากใจแข็ง อยากจะปฏิเสธให้

คีรติฟื้นขึ้นมาพร้อมศีรษะที่หนักอึ้ง เธอค่อย ๆ ลืมตาอย่างยากลำบาก มองเพดานสีขาวอย่างเหม่อลอย เวลานี้สติสัมปชัญญะยังคงสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนและมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ความทรงจำสุดท้ายคือเธออยู่ที่บาร์ มาลินนำข่าวหนึ่งให้เธออ่าน…ข่าวผู้ชายคนนั้น“น้องเค้กฟื้นแล้วครับ” เหมราชที่กำลังยืนคุยกับครอบครัวหญิงสาวเป็นคนเห็นก่อน ทุกคนในห้องจึงรีบกรูมาหยุดอยู่ข้างเตียงคีรติ สีหน้าแต่ละคนดูเคร่งเครียดจัด“เค้กเป็นไงบ้าง ปวดหัวไหม หรือไม่สบายตัวตรงไหนหรือเปล่า” เขตคามถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วง มือใหญ่ลูบศีรษะคนบนเตียงอย่างอ่อนโยน ในใจเวทนาสงสารกับสิ่งที่เธอต้องเจอในคราเดียวกัน“พี่เหม พี่เขต พ่อ…ป้านิษ? เกิดอะไรขึ้นคะ” คนป่วยเอ่ยถามน้ำเสียงแหบพร่า“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าจะคบใครก็เช็กประวัติมันดูให้ดี ๆ ก่อน แล้วสุดท้ายเป็นไง คีตะเป็นลูกชายไอ้ตฤณภพ หัวหน้าพรรคไทยธรรมรงค์ มันเคยแม้แต่จะปริปากบอกเรื่องนี้ให้แกรู้บ้างไหม” ฐานทัตพูดอย่างหัวเสีย เขาเดือดดาลแทบบ้าที่ไอ้เด็กเวรนั่นเล่นงานลับหลังเขา โดยใช้ลูกสาวเขาเป็นเครื่องมือ และที่มากกว่านั้นคือเขาโกรธคีร