Lahat ng Kabanata ng ที่แค้นเพราะไม่คิดรัก #Fallen: Kabanata 31 - Kabanata 40

“คุณน่าฟัดไปทั้งตัวเลยที่รัก” คนอยู่ข้างบนเอ่ยเสียงกระเส่าประชิดอกอวบ มือข้างหนึ่งคืบคลานเข้าลูบจุดอ่อนไหวกลางกายสาว ตอนนี้น้ำสีใสไหลเอ่อท้นเปรอะเปื้อนเต็มหว่างขาของเธอแล้วรอยยิ้มบนใบหน้าคีตะปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขาวกกลับไปป้อนจูบหญิงสาวอย่างเร่าร้อน เบื้องล่างเขาพองขยายยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างตนกำลังอยากแทบขาดใจไม่ต่างกัน“เค้กแฉะมาก...อยากมากเหรอครับ” ชายหนุ่มถามชิดติดปากอิ่มคีรติหลบตาหนีอย่างเอียงอาย ทุบอกคนรักด้วยความหมั่นไส้ “อย่าแกล้งเค้กสิคะ”“ใครแกล้งเค้ก ผมออกจะรัก อยากปรนเปรอให้คุณทุกอย่าง...”ใช่! เขาออกจะเป็นคนดีที่ทำให้เธอมีความสุข ไม่งั้นเธอจะปลดปล่อยน้ำหวานออกมามากขนาดนี้เหรอมือร้อนล้วงเข้าสัมผัสดอกไม้งามที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มผ้าอย่างอดใจรอไม่ไหว มันทั้งเนียนนุ่มและฉ่ำเยิ้ม แก่นกายเขาแข็งประท้วงอยากผงาดพ้นกางเกงออกมาใจแทบขาดให้ตายเถอะ! คีตะทนไม่ไหวแล้ว เขาหยัดกายลุกขึ้นถอดเสื้อยืดสีขาวออก เผยให้เห็นร่างกายกำยำและมัดกล้ามหนั่นแน่น สายตาคีรติทอดมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นระคนออดอ้อน ทำเอาเขาอยากจะสบถคำหยาบสักชุด...“อย่ามองใครด้วยสายตาแบบนี้อีกนะเค้ก เพราะมัน...”ลมหายใจชา

ผ่านไปสักพักรอจนคลื่นอารมณ์ผ่อนจาง คีตะค่อยยอมถอยกายออก พบว่ารูรักของหญิงสาวล้นเต็มด้วยคราบแห่งรสสุขสมของเขาและเธอผสมรวมกันจนแยกไม่ออกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏบนใบหน้าชายหนุ่ม “เค้กครับ”“อื้อ…” คีรติปรือตามองชายหนุ่มที่เพิ่งพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป เกิดเป็นความขัดเขินที่ทำเอาเธอไม่รู้จะวางตัวอย่างไรดี“ขอผมอีกครั้งได้ไหม” คีตะอ้อนขอเสียงแหบพร่าแค่ครั้งเดียวมันจะไปพออิ่มหนำอะไรกันเล่า รู้ไหมว่าเขาทุ่มเทเพื่อเธอไปตั้งเท่าไร ไหนจะต้องอดทนเฝ้ารอเธอมาตั้งนานสองนาน!“ตะแต่ว่าเมื่อกี้เราเพิ่ง…” คีรติอ้ำอึ้ง แก้มที่ขึ้นสีระเรื่อจากกิจกรรมเมื่อครู่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด“นะครับ…เมียทั้งหวานแล้วก็น่ากินขนาดนี้ ครั้งเดียวผมไม่อิ่มหรอก”ไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กได้เอื้อนเอ่ยอะไรอีก ปากหยักก้มลงขโมยจูบฉกฉวยลมหายใจหญิงสาว มือเริ่มเคลื่อนสำรวจร่างงามที่ไม่มีจุดไหนรอดพ้นการสัมผัสเมื่อครู่ กระทั่งเธอเริ่มผ่อนคลาย รวมถึงยินยอมให้เขาได้เสพสมด้วยอีกครั้งซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า…ตลอดทั้งคืน***แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามากระทบสองร่างเปล่าเปลือยบนเตียงหลังใหญ่ สองหนุ่มสาวยังคงนอนโอบกอดกันไม่ยอมห่างแม้จะตกอยู่ในห้วงนิทร

“เล่าอะไรกัน ฉันก็คบกับเขาแล้วไง”“ได้กันยัง?”“ยัยหลิน! ถามอะไรเนี่ย เรื่องแบบนี้ใครเขาเอามาพูดกันล่ะ” คีรติตีแขนปรามยัยเพื่อนตัวแสบที่กล้าถามอะไรออกมาไม่อายฟ้าอายดิน“ท่าทางแบบนี้แปลว่าเรียบร้อยแล้วละมั้ง~ เป็นไงอะ เด็ดมากป้ะ คุณคีย์แกหล่อเหลาฟ้าประทานชัด ๆ ฮืออออ ฉันฟินแทนแกอะ”มาลินไม่ได้พูดเกินจริงเลย สำหรับเธอแล้วคีตะเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟกต์มาก คุณเค้าดูเหมาะสมกับคีรติเพื่อนเธอไม่น้อยไปกว่าเหมราช ผู้ชายที่เพื่อนตัวดีกล้าบอกว่าคิดกับเขาแค่พี่ชาย มาวันนี้พอเธอได้เห็นคนที่คีรติเลือกจะเปิดใจให้แล้ว มาลินก็เข้าใจเลยว่าการเฝ้ารอเพื่อมาเจอสิ่งที่ดีกว่ามันเป็นอย่างไร“ก็ดีแหละ คุณคีย์เขาดูแลฉันดี ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันฉันรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก” หญิงสาวอมยิ้มเมื่อคิดถึงการกระทำทั้งหมดตั้งแต่วันแรกที่คบกัน คีตะไม่เคยทำอะไรให้เธอสงสัยในตัวเขา ซ้ำมีแต่จะทำให้เธอสบายใจมากขึ้นทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันคีรติรู้สึกเป็นตัวของตัวเอง มีความสุข เธอได้ทำอะไรมากมายที่ไม่เคยทำ หลายสิ่งหลายอย่างทำให้เธอมั่นใจในตัวชายหนุ่มจนถึงขั้นยอมปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาโดยไม่คิดเสียใจภายหลัง“หึ้ยยย ฉันดีใจกับแกมาก ๆ

“คุณคีย์ช่วยเข้าใจพวกเขาหน่อยนะคะ คนทำงานการเมืองเจอคนหักหลังมาก็เยอะ มีศัตรูรอบด้าน ทั้งจากพรรคคู่แข่งหรือแม้แต่สมาชิกพรรคเดียวกัน ทั้งสองคนนั้นก็เลยขี้ระแวงเป็นธรรมดาค่ะ”“ไม่ใช่ว่าพ่อคุณไปทำเรื่องไม่ดีไว้เหรอ เขาถึงได้ขี้ระแวงขนาดนั้น” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มไม่บ่งอารมณ์นี่คีรติใสซื่อจริง ๆ หรือควรจะเรียกว่าโง่งมดีนะ?หากเธอรู้ว่าพ่อที่สู้อุตส่าห์เอ่ยแก้ตัวให้เมื่อครู่เป็นนักการเมืองเลวระยำ ไร้ศีลธรรม กล้าทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ลุแก่เป้าหมาย แม้จะต้องแผ้วถางเส้นทางนั้นด้วยการฆ่าทุกคนที่ขัดขวางผลประโยชน์ของตนก็ตามนี่เธอจะไม่อกแตกตายเลยรึไงถ้ารู้ความจริงพวกนั้น?“พูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ” น้ำเสียงคีรติเข้มขึ้นขณะสบตาคีตะอย่างจริงจัง“เปล่า ผมแค่พูดไปเรื่อยตามประสาคนเมาที่มีเรื่องให้คิดเยอะไปหน่อย ก็ผมรักคุณนี่ มันผิดด้วยเหรอครับที่ผมกลัว”“คุณเลิกกลัวได้แล้วค่ะ เพราะไม่ใช่แค่คุณที่รักเค้ก เค้กก็รักคุณมาก ๆ เหมือนกัน” หญิงสาวยืนยันคำตอบด้วยการเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มชายหนุ่มเบา ๆมีหรือจูบน่ารักใส ๆ เท่านี้จะถึงใจชายหนุ่ม คนมือไวคว้าหมับเข้าที่ต้นคอเธอ ก่อนกระแทกริมฝีปากป้อนจูบให้เธอครั้งแ

“อื้ม อีกอย่างนะหลิน จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่เคยไปเจอครอบครัวเขาเลย บ้านเขาฉันก็ไม่เคยได้ไปเหยียบ เขาบอกแต่ว่าทำงาน ๆ ๆ บางวันก็บอกว่าออกไปธุระกับแม่ พอฉันถามเขาก็เลี่ยงไม่ตอบ ทำเหมือนมีความลับอะไรหรือไม่ก็แค่ไม่อยากพาฉันไปเจอครอบครัวเขา”“งั้นแกถามเขาไปตรง ๆ เลยเค้ก แกพิสูจน์ให้เขาเห็นตั้งหลายอย่างว่าแกรักเขาขนาดนี้ เขาเองก็ควรจะทำให้แกสบายใจบ้าง” มาลินพูดอย่างคนไม่ยอมคน สำหรับเธอ หากให้ใจกับใครเต็มร้อยแล้วได้กลับมาแค่ครึ่งหนึ่ง นั่นนับว่าเสียเวลาเปล่า!“ฉันพยายามจะหาเวลาคุยอยู่ อย่างที่บอกแหละว่าเขาไม่ว่างเลย ไม่ใช่แค่ไม่ว่างมาเจอนะ ไม่ว่างแม้แต่จะคุยโทรศัพท์กับฉันด้วย” คีรติเม้มปาก มองเพื่อนรักด้วยสายตาสั่นไหว “แกว่า…เขาจะได้ฉันแล้วทิ้งไหม ฉันหมดค่าในสายตาเขาแล้วเหรอ”“บ้าน่าเค้ก! ห้ามคิดแบบนั้นเด็ดขาดเลยนะ แกไม่ได้เสียคุณค่าอะไรไปสักหน่อย สมัยนี้เขาไม่ตีค่าผู้หญิงด้วยเยื่อพรหมจรรย์ไร้สาระนั่นแล้ว หรือต่อให้เขาอยากจะทิ้งแกจริง ๆ แกก็อย่าลืมสิว่าตอนมีอะไรกัน แกก็ ‘ได้’ เขาเหมือนกัน วินวินไง” มาลินจ้องหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาจริงจังคีรติยิ้มขัน รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยที่ไม่ถูกเพื่อนรักซ้ำเติ