جميع فصول : الفصل -الفصل 230

ตอนที่ 7 คุณสมควรได้รับอิสระมีร่าพยายามเรียกสติกลับมา หลังจากทุกอย่างเหมือนรีเซ็ตกลับสู่ห้องทำงาน เธอหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าเต็ม ๆ ตาเธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ราฟาเอล…ทำไมคุณถึงดู…เปลี่ยนไป”เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนไม่เข้าใจ“หมายถึง…ผมกับเสื้อผ้า” มีร่าพูดต่อ เสียงยังคงสั่นพร่าแต่เต็มไปด้วยความสงสัย “เมื่อคืนฉันเห็นคุณมีผมยาว ใส่ชุดโบราณ แต่ตอนนี้…คุณดูเหมือนผู้ชายยุคปัจจุบัน เหมือนใครนางแบบที่เดินออกมาจากนิตยสาร”ราฟาเอลหัวเราะในลำคอเบา ๆ แววตาสีเข้มทอประกายขี้เล่น “เจ้าชอบหรือไม่ล่ะ”มีร่าหน้าแดงวูบ รีบหลบตา ราฟาเอลก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย เงาสูงใหญ่บดบังเธออีกครั้ง “ข้าเรียนรู้แล้วว่า โลกของเจ้าตอนนี้แตกต่างจากเมื่อพันปีก่อนมากนัก ผู้คนมีวิถีที่ต่างออกไป ทั้งการแต่งกาย การใช้ชีวิต และการสร้างคุณค่าของตน”เขาเว้นจังหวะ ก่อนเอื้อมมือแตะปกเสื้อเชิ้ตตัวเองเบา ๆ “ข้าจึงใช้เวทมนตร์…อ่านความรู้ทั้งหมดที่ล่องลอยอยู่ในโลกเจ้า ทั้งเครือข่ายข้อมูล ทั้งเสียงและภาพที่หมุนเวียนไปทั่ว ข้าเพียงใช้เวลาสั้น ๆ…ก็เข้าใจได้แล้วว่าต้องเป็นอย่างไรจึงจะกลมกลืนกับโลกเจ้า”มีร่ามอง

ตอนที 1 บอดี้การ์ดคนใหม่เสียงเครื่องยนต์หรูคำรามผ่านถนนยามหัวค่ำ ไฟหน้ารถสาดส่องทะลุม่านหมอกบาง จนจอดลงหน้าตึกสำนักงานที่เวลานี้ปลอดผู้คน เงาร่างสูงในชุดสูทเข้มก้าวลงอย่างไม่เร่งรีบธานินทร์ชายวัยห้าสิบปลาย ๆ สูบบุหรี่มวนแพงช้า ๆ สายตากวาดมองรอบตัวด้วยประสบการณ์ของคนที่เคยผ่านทั้งสงครามธุรกิจ และการเมืองนอกระบบ"คุณท่านครับ แถวนี้มีเสียงแปลก ๆ"เสียงบอดี้การ์ดแว่วเข้าหูขณะเขากำลังจะเดินเข้าตึกสำนักงาน"เสียงอะไร" เขาขมวดคิ้ว ก่อนที่เสียงปัง! ดังสนั่นจากด้านหลัง เฉียดชายโครงของบอดี้การ์ดจนทรุดลง ร่างชายชุดดำสามคนพุ่งเข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ"หมอบลงครับ!"เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากมุมมืด คนแปลกหน้าในเสื้อยืดเก่า ๆ และกางเกงยีนซีดพุ่งเข้ามาระหว่างกลาง ใช้แขนกั้นร่างธานินทร์ไว้ แล้วเตะสวนศัตรูอย่างแม่นยำ "ใครวะ!?"หนึ่งในคนร้ายสบถ ก่อนร่างของมันจะถูกจับล็อกคอแน่นแนบพื้นในพริบตาชายคนนั้นต่อสู้ไม่นาน ศัตรูทั้งสามก็แน่นิ่งอยู่กับพื้น คนแปลกหน้าเงยหน้าขึ้น เหงื่อซึมตามไรผม ตาเรียบเย็นเหมือนคนเคยผ่านชีวิตที่ต้องสู้เพื่อเอาตัวรอด"นายเป็นใคร"เสียงของธานินทร์ยังนิ่งแต่แฝงความตื่นตระหนก“ผมชื่อณ

ตอนที่ 3 ใช้ปากถอด NC25+บรรยากาศในห้องยังคงเงียบตึง ณัฐทิวยืนอยู่กลางห้อง ส่วนเธอยืนกอดอกอยู่หน้ากระจก ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำสั้นเว้าโขว์แผ่นหลังเขายืนยันด้วยเสียงเด็ดขาด“คุณหนูจะออกไปไหนตอนนี้ไม่ได้”เธอแค่นหัวเราะ“กล้าสั่งฉันเหรอ”เขานิ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ“ผมทำตามคำสั่งของคุณท่านครับ”เธอเดินเข้าใกล้เขา สายตาเป็นประกาย ยั่วเย้าอย่างจงใจ“ก็ได้” เธอเอียงคอเล็กน้อย ยกคิ้ว“ฉันไม่ไปก็ได้ ถ้านายถอดชุดนี้ออกให้ฉัน” เธอยิ้มเจ้าเล่ห์ คิดว่ายังไงเขาก็ไม่กล้าถอดชุดเธอแน่ ๆณัฐทิวชะงัก คิ้วเข้มขมวดแน่น คำพูดนั้นหนักเกินกว่าคนอย่างเธอจะพูดเล่น“ผมว่า”“ไม่กล้าถอด ก็ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่บอกพ่อหรอก” เธอขัดขึ้นทันที เหมือนคำขู่ตัวเองไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สายตาที่จ้องเขานั้น แทบจะพูดว่า กล้าหรือเปล่าเงียบ...ในห้องเหลือเพียงเสียงลมหายใจของสองคน ณัฐทิวไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เดินเข้าหาเธอช้า ๆ ทีละก้าวและเต็มไปด้วยแรงกดดันจนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ มือหนายื่นไปจับไหล่บางและหมุนร่างเล็กของเธอหันหลัง “ได้ครับ..ผมจะถอดให้” ณัฐทิวนิ่งแสดงท่าทางขรึมแต่ใจนั้นเต้นระส่ำจนแทบจะทะลุออกมาเธอเบิกตากว้า

ตอนที่ 5 แค่เล่นงั้นเหรอ เสียงน่ำไหลจากฝักบัวหยุดลง อนงค์นิษเดินออกจากห้องน้ำ เธอมองไปทางเตียงที่ว่างเปล่า ก่อนจะยิ้มจาง ๆ“หายไปแต่เช้าเลยนะ”เธอไม่ได้คิดมาก เพราะรู้นิสัยของณัฐทิวดี เขาไม่ใช่คนจะกล้าอยู่ต่อในห้องคุณหนูหลังคืนแบบนั้น ไม่นานนักเธอก็แต่งตัวเสร็จเสื้อนักศึกษารัด กับกระโปรงสั้นเหนือเข่า โชว์เรียวขาขาวเนีย กลิ่นน้ำหอมบางเบาแบบผู้หญิงราคาแพงลอยตามมาทุกฝีก้าวร่างบางเดินลงบันไดมา ก็เห็นณัฐทิวยืนอยู่ตรงโถงรออยู่ก่อนแล้วเหมือนทุกวัน เขาหันมามองเธอ แล้วชะงักไปเล็กน้อย สายตาที่เคยนิ่งสนิทนั้น ไหววูบแวบหนึ่ง อนงค์นิษเลิกคิ้ว มองสีหน้าเขานิ่ง ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหยอก ๆ“มีอะไรเหรอ”ณัญทิวเม้มริมฝีปาก ก่อนจะพูดเรียบ ๆ แต่แฝงด้วยความจริงจัง“ชุดนักศึกษานี้…มันโป๊เกินไปครับ”เธอยิ้มทันที ยิ้มแบบคนที่กำลังจับได้ว่าอีกฝ่ายกำลังหวง โดยไม่ยอมพูด เธอเดินเข้าไปใกล้ ใกล้จนเขาได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากผิวของเธอ ใบหน้าเธอแหงนขึ้นน้อย ๆ มองตรงเข้าตาเขา“หวงเหรอ” เธอถามตรง ๆ น้ำเสียงนุ่มนวล แต่แฝงด้วยความแนบเนียนของคนที่กำลังลองใจณัฐทิวเบือนสายตาหนีทันที ใบหน้าที่เคยนิ่งราวหินเริ่มขึ้นสีจาง ๆ

ตอนที่ 7 นายมันโง่จริง แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านกระทบใบหน้า ร่างหนาลุกพรวดขึ้นมาอย่างตกใจ“สายแล้ว…”เสียงพึมพำเบา ๆ ก่อนรีบก้าวเข้าห้องน้ำแทบจะทันที เมื่อคืนหลังจากเธอหลับ เขาก็กลับมานอนที่ห้องตน และเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าทั้งทางกายและใจเขาอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ ก่อนเปิดประตูออกจากห้องตรงไปยังห้องของเธอทันที แต่กลับว่างเปล่าเขาเคาะประตูเบา ๆ ไม่มีเสียงตอบรับ ณัฐทิวหยิบมือถือขึ้นมากดเช็กระบบกล้องภายใน และก็ต้องชะงักเธอ…ออกไปแล้วห้องโถงตอนสายว่างเปล่า แม่บ้านเดินไปเดินมาเงียบ ๆ เหมือนทุกวัน เขาก้าวลงบันไดด้วยหัวใจที่หนักอึ้งกว่าเดิม“คุณหนูนิดออกไปเรียนตั้งแต่เช้าค่ะ” แม่บ้านเอ่ยขึ้นเขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ“ครับ” แค่คำเดียวก่อนจะหันหลังไปช้า ๆ@ช่วงเย็นณัฐทิวเดินวนอยู่หน้ารถอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง มือหยิบกุญแจขึ้นมาหมุนเล่นช้า ๆ แม้จะไม่รู้ว่าทำไมคุณหนู ถึงไปมหาลัยโดยไม่รอเขาเหมือนทุกวัน แต่เขาก็ตั้งใจจะไปรับเธออยู่ดีแต่ก่อนที่เขาจะได้สตาร์ทรถ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของคุณธานินทร์ เขาไม่ลังเลที่จะกดรับทันที “ครับคุณท่าน”เสียงที่ปลายสายฟังเรียบและ