All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นคุณหนูตัวประกอบพ่วงระบบหลีกหนีกั๋วกงตัวร้าย: Chapter 41 - Chapter 48

 โจวฉีอึกอัก "เอ่อ...ต้องขับตัวยาออกจากทางเส้นลมปราณ และคุณหนูต้องอยู่ในเรือนร่างเปลือยกายเท่านั้น ถึงจะแน่ใจว่าพิษทั้งหมดนั้นสลายไปแล้ว"หลิวซือเหว่ยอึ้งเงียบ เพราะไม่รู้ควรช่วยนางอย่างไรในเมื่อเขาทั้งสองล้วนเป็นบุรุษ ครั้นจะหาสตรีที่มีวรยุทธ์เคยเรียนรู้เรื่องเส้นลมปราณตอนนี้คงนับว่าลำบากและดูจะสายเกินไปหลิวซือเหว่ยคิดหาทางออกชั่วครู่ โจวฉีเองก็ลำบากใจแต่พิษในกายของคุณหนูรองไม่อาจปล่อยไว้นาน"นายท่าน ทำอย่างไรดีขอรับ คุณหนูนางเป็นสตรี เราคงไม่อาจ..." โจวฉีกลืนไม่เข้าคายไม่ออกหลิวซือเหว่ยหลับตาระงับสติ เสียงทุ้มเอ่ยเรียบเรื่อย "ในเมื่อหนก่อนนางยังช่วยเหลือข้า ก็ถือว่าครั้งนี้ข้าช่วยเหลือนางเป็นการตอบแทนแล้วกัน โจวฉี เจ้าไปเปิดโรงเตี๊ยม จองไปเลยทุกห้อง อย่าให้ใครหลงเหลือเข้าใจหรือไม่ เรื่องนี้ต้องเป็นความลับที่สุด""นายท่าน ท่านอย่าบอกว่า...""ถ้าข้าไม่ช่วยนาง เจ้าจะให้ใครทำ หรือเจ้าคิดปล่อยนางกลับไปตาย"โจวฉีรับคำละล้าละลัง "ขอรับ ๆ"เมื่อตัดสินใจได้แล้วพวกเขาก็เร่งร้อนออกไป ประจวบเหมาะกับเมิ่งลี่น่าที่รำคาญคนยั้

 เมิ่งลี่น่าที่ยืนกดดันไม่ห่างเหยียดยิ้มย่ามใจ คราวนี้น้องสาวตัวดีของนางดิ้นไม่หลุดแน่ คนมากมายจะต้องได้เห็นความอัปยศที่คุณหนูรองก่อ เพียงคิดว่าเมิ่งเหยียนซินจะต้องอับอายไปยันชาติหน้า เมิ่งลี่น่าก็สาแก่ใจนักบุรุษร่ำรวยมีให้เลือกตั้งมากไม่เอา ดันไปคว้าผู้ใดก็สุดจะรู้มาเข้าโรงเตี๊ยมด้วยกัน ช่างน่าอับอายขนานแท้ในที่สุดเถ้าแก่ก็จนใจ เขาไม่อาจถูกตัดเส้นทางทำมาหากินได้ เพราะโรงเตี๊ยมแห่งนี้เปรียบเสมือนลมหายใจของเขา เมื่อธรณีทางเข้าถูกเปิดออก กลับมีบุรุษร่างสูงยืนจังก้าใบหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ด้านในเมิ่งเว่ยผงะ สองแม่ลูกก็เช่นกันโจวฉี "พวกเจ้า! เหตุใดจึงกล้าเข้ามาบุกรุกเวลาที่ท่านกั๋วกงกำลังพักผ่อน""เอ่อ...ท่านองครักษ์ แต่ว่าน่าเอ๋อร์ เห็นซินเอ๋อร์ถูกพาตัวมาที่นี่ ท่านได้โปรดช่วยพวกเราด้วยเถิด หากกั๋วกงอยู่พอจะช่วยค้นหาซินเอ๋อร์ได้หรือไม่""เหลวไหล! ที่นี่มีเพียงนายท่าน ห้ามผู้ใดรบกวนเป็นอันขาด"นายตรวจการสาวเท้าเข้ามา เขาค้อมศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้เกียรติโจวฉี แม้พวกเขาเกรงบารมีของกั๋วกง แต่หน้าที่และ

เมิ่งเหยียนซินทอดสายตามองบุหลันดวงโตบนท้องนภา พลางขบคิดบางสิ่ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในระบบเสี่ยวทู่จื่อไยจึงคล้ายคลึงความเป็นจริงนัก ตรึกตรองไปมาก็ต้องถอนหายใจแผ่ว สรุปแล้วหลิวซือเหว่ยกำลังมีใจให้นางหรือไม่ เหตุใดช่วงบ่ายเขาต้องยกเอาเรื่องแสนอดสูในวันนั้นขึ้นมาดันทุรังเพื่อแต่งงานกับนางให้ได้ หรือเขาต้องการกลั่นแกล้งนางเพียงเพื่อนึกสนุก[ค่าความโปรดปรานเพิ่มขึ้นแปดเท่า]เมิ่งเหยียนซินผงะ "เสี่ยวทู่จื่อ อยากโผล่ก็พรวดพราดขึ้นมาเลยหรือไง" [เสี่ยวทู่จื่อจะออกมายามจำเป็นเท่านั้น และตอนนี้ภารกิจของท่านใกล้สำเร็จแล้วเจ้าค่ะ] เมิ่งเหยียนซินแนบแก้มซ้ายลงตรงขอบหน้าต่าง หวนนึกถึงแววตาของหลิวซือเหว่ยที่มองมายังตนด้วยอาการตื่นตระหนกรวมถึงท่าทีพยายามช่วยเหลือนางอย่างไม่คิดชีวิตในเทศกาลโคมไฟวันนั้นก็รู้สึกแปลกใจพิกล เมิ่งเหยียนซินกำลังแอบปันใจให้พระรองผู้รักมั่นต่อนางเอกในนิยายเข้าเสียแล้วมือสังหารคืนนั้นถูกหลิวซือเหว่ยนำตัวไปสอบสวน กระทั่งทราบว่าไม่ใช่ฝีมือใครอื่น เป็นกลุ่มนักต้มตุ๋นที่ปักใจแค้นเคืองเมิ่งเหยียนซิน เฝ้าสะกดรอยตามนางจนทราบทุก

เมื่อทุกอย่างถูกจัดการอย่างลงตัว เมิ่งเหยียนซินก็ให้เลี่ยงหรงกลับห้องของตนไปพักผ่อน เมิ่งเหยียนซินทราบอยู่แล้วว่าเมิ่งลี่น่าไม่มีทางลดราวาศอกแน่ นางจึงวางแผนตลบหลัง เข้าไปเจรจากับบรรดาคณิกาชายที่เมิ่งลี่น่ามักไปใช้บริการอยู่บ่อยครั้งมาเป็นพวกพ้อง คนเหล่านี้เห็นเงินก็ตาลุกวาวหลังจากพวกเขาถูกซื้อตัวด้วยเงินจำนวนมาก คณิกาชายเหล่านั้นก็มักจะแวะมาแจ้งความเคลื่อนไหวของเมิ่งลี่น่าให้เมิ่งเหยียนซินทราบเสมอ เป็นเหตุให้วันนี้นางไหวตัวทัน การกระทำในครั้งนี้ถือเสียว่าเป็นการแก้แค้นให้แม่นมผู่เยว่และจิตวิญญาณคุณหนูรองเมิ่งซึ่งยามนี้ไม่รู้ล่องลอยไปอยู่ที่ใด บางทีนางอาจขึ้นสวรรค์ไปแล้วก็ได้ เมิ่งเหยียนซินกลับไปนั่งชมจันทร์เพื่อสงบใจอีกครู่ นางแหงนมองเบื้องบนจากนั้นประสานฝ่ามือหลับดวงตาระลึกถึงบางสิ่ง โดยไม่ทันสังเกตเลยว่ามีเงาร่างสูงของใครบางคนอยู่เบื้องหลัง ริมฝีปากได้รูปขยับเอ่ยบางเบา "คุณหนูรองเมิ่ง ฮูหยินรอง ข้าไม่รู้ว่ายามนี้จิตวิญญาณของท่านทั้งสองล่องลอยไป ณ ที่ใด และข้าไม่รู้ว่าคุณหนูรองเมิ่งกับข้ามีสิ่งใดเกี่ยวพันกันมาก่อน แต่แค้นที่ฝังรากหยั่งลึ