บทที่ 28 ดิ้นไม่หลุด (2)

โจวฉีอึกอัก "เอ่อ...ต้องขับตัวยาออกจากทางเส้นลมปราณ และคุณหนูต้องอยู่ในเรือนร่างเปลือยกายเท่านั้น ถึงจะแน่ใจว่าพิษทั้งหมดนั้นสลายไปแล้ว"

หลิวซือเหว่ยอึ้งเงียบ เพราะไม่รู้ควรช่วยนางอย่างไรในเมื่อเขาทั้งสองล้วนเป็นบุรุษ ครั้นจะหาสตรีที่มีวรยุทธ์เคยเรียนรู้เรื่องเส้นลมปราณตอนนี้คงนับว่าลำบากและดูจะสายเกินไป

หลิวซือเหว่ยคิดหาทางออกชั่วครู่ โจวฉีเองก็ลำบากใจแต่พิษในกายของคุณหนูรองไม่อาจปล่อยไว้นาน

"นายท่าน ทำอย่างไรดีขอรับ คุณหนูนางเป็นสตรี เราคงไม่อาจ..." โจวฉีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หลิวซือเหว่ยหลับตาระงับสติ เสียงทุ้มเอ่ยเรียบเรื่อย "ในเมื่อหนก่อนนางยังช่วยเหลือข้า ก็ถือว่าครั้งนี้ข้าช่วยเหลือนางเป็นการตอบแทนแล้วกัน โจวฉี เจ้าไปเปิดโรงเตี๊ยม จองไปเลยทุกห้อง อย่าให้ใครหลงเหลือเข้าใจหรือไม่ เรื่องนี้ต้องเป็นความลับที่สุด"

"นายท่าน ท่านอย่าบอกว่า..."

"ถ้าข้าไม่ช่วยนาง เจ้าจะให้ใครทำ หรือเจ้าคิดปล่อยนางกลับไปตาย"

โจวฉีรับคำละล้าละลัง "ขอรับ ๆ"

เมื่อตัดสินใจได้แล้วพวกเขาก็เร่งร้อนออกไป ประจวบเหมาะกับเมิ่งลี่น่าที่รำคาญคนยั้