Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นคุณหนูตัวประกอบพ่วงระบบหลีกหนีกั๋วกงตัวร้าย: Bab 11 - Bab 20

 [หลิวซือเหว่ย กั๋วกงหนุ่มแห่งแคว้นตงหยาง ผู้มีอิทธิพลอันดับหนึ่ง กระทั่งฮ่องเต้ยังกริ่งเกรงใจ ภารกิจหลักในครั้งนี้ คือออกห่างจากเขาให้มากที่สุด]ม่านตากลมโตขยายกว้าง เมิ่งเหยียนซินใจเต้นครึกโครม ทว่านางไม่อาจเขยื้อนกายได้เลย"จะบ้าหรือไง เขานั่งต่อหน้าข้าโทนโท่ แล้วจะออกห่างอย่างไรเล่า เสี่ยวทู่จื่อ เจ้าเป็นระบบที่ตลกร้ายไปหน่อยแล้ว เหตุใดไม่ส่งสัญญาณเตือนกันก่อน มีตัวช่วยกรณีหยุดเวลาให้ข้ารีบเผ่นหรือไม่"[ระบบไม่มีทักษะดังกล่าว ท่านต้องเอาตัวรอดด้วยสติปัญญาและความสามารถของตัวท่านเอง กรณีที่ระบบหยุดนิ่ง ทุกสรรพสิ่งไม่เคลื่อนไหว ท่านเองก็ไม่อาจไปจากที่ตรงนี้ได้ ดังนั้นจะต้องทำภารกิจให้สมบูรณ์เจ้าค่ะ]"หา...ทำเกินไปมาก เสี่ยว!..."ไม่ทันระบายโทสะเจ้าระบบตัวดีก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา เมิ่งเหยียนซินกะพริบตาสองสามครา ก็พบว่ากั๋วกงหนุ่มยังจ้องนางเขม็ง กระทั่งภาพเหตุการณ์อนาคตผุดขึ้นเต็มโซนสมองของนางไปหมดนี่เขามาพาเรากลับจวนสกุลเมิ่งงั้นเหรอ หลิวซือเหว่ย เป็นพระรองที่ไม่สมหวังกับนางเอก เขาเป็นตัวอันตรายของสกุลเมิ่ง เพราะไม่

หลบหลีกไปมาเมิ่งเหยียนซินก็ต้องมานั่งหน้าบูดมองอีกฝ่ายจนได้ หนำซ้ำเขายังบ่นว่าตีฝีปากกับคนสติไม่ดีเช่นนางจนคอแห้งผาก จึงพาแวะที่โรงน้ำชาตามเหตุการณ์ที่เมิ่งเหยียนซินมองเห็นราวจับวาง ภารกิจนับจากนี้เมิ่งเหยียนซินคงต้องพยายามทำอย่างไรก็ได้ให้กั๋วกงไม่ก่อความวุ่นวายที่โรงน้ำชา มิเช่นนั้นต้องเกิดเรื่องบานปลายใหญ่โตตามมาไม่จบสิ้นเป็นแน่ นัยน์ตากลมจับจ้องริมฝีปากได้รูปที่ค่อย ๆ เป่าลมร้อนพลางละเลียดชิมชาสดด้วยสีหน้าเรียบเรื่อย "กั๋วกงเจ้าคะ ข้าว่าเรารีบกลับกันดีหรือไม่ นี่ก็ใกล้มืดค่ำแล้วด้วย" "ข้าไม่รีบ" เมิ่งเหยียนซินกำหมัดแน่น หมอนี่เอาใจยากจริง ๆ พระรองประสาอะไร ปกติต้องเป็นบุรุษอบอุ่นไม่ใช่หรือไง นี่มันตัวร้ายชัด ๆ "ไหนท่านเร่งร้อนจะส่งข้ากลับจวนสกุลเมิ่งอย่างไรเจ้าคะ เช่นนั้นข้าอยากกลับแล้ว" "หือ..." กั๋วกงหนุ่มช้อนเปลือกตาขึ้นแช่มช้า จากที่เขาเฝ้าสังเกตการณ์มาหลายวัน ไม่เห็นคุณหนูรองเมิ่งนึกถึงจวนของตนสักเสี้ยว เขาเห็นเพียงนางกลับไปหาแม่ชีที่วัดเจาเจินก็

"ซินเอ๋อร์ เป็นอย่างไรบ้างลูก" เมิ่งเว่ยเห็นบุตรสาวคนรองของตนกลับมาถึงจวนอย่างปลอดภัยก็ขอบตาแดงก่ำ เขาจับกายบอบบางหมุนวนซ้ายขวาเพื่อสำรวจว่านางมีบาดแผลตรงไหนหรือไม่ ครั้นได้กลิ่นโลหิตจาง ๆ เมิ่งเว่ยก็เกิดอาการตื่นตระหนก"กั๋วกงเกิดเรื่องใดขึ้นงั้นหรือ" เมิ่งเหยียนซินในร่างคุณหนูรองเมิ่งยืนสงบนิ่ง นางเหลือบมองพี่สาวต่างมารดาและฮูหยินใหญ่ของตนก็รู้สึกขัดตายิ่งนัก เพราะเมิ่งเหยียนซินยังไม่อยากให้อีกฝ่ายล่วงรู้ว่านางมิได้บ้าใบ้เฉกเช่นกาลก่อน เมิ่งเหยียนซินจึงแสร้งสงบเสงี่ยมไม่ปริปากแม้เพียงครึ่งคำ ทว่าสิ่งที่ทำให้สองแม่ลูกต้องเบิกตาค้างก็คือ เมิ่งเหยียนซินมิได้แต่งกายสกปรกมอมแมมอีกแล้ว นางดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาก"ระหว่างทางเกิดเหตุเล็กน้อย แต่นางไม่เป็นไรแล้ว และไม่ได้รับบาดเจ็บใด" หลิวซือเหว่ยตอบเรียบเรื่อย แน่นอนว่ากลิ่นคาวเลือดนั่นมาจากเขาที่ถูกปลายธนูถากเล็กน้อยบริเวณไหล่ ทั้งที่ผ่านความเป็นความตายมาหมาด ๆ ทว่าสีหน้าของเขากลับไม่เป็นกังวลแม้เพียงเสี้ยว ซ้ำยังทำราวกับเป็นเรื่องปกติ"จริงหรือ" เมิ่งเหยียนซินไ

"เดิมทีข้าเองก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยว แต่ในเมื่อหลายคนต้องการให้ข้าอยู่เป็นพยาน เช่นนั้นข้าจะเมตตาดูสักครั้ง" เมิ่งเหยียนซินเบ้ปาก "เช่นนั้นเริ่มเลยดีหรือไม่เจ้าคะ อยากสอบสวนอย่างไรดีเล่า""ท่านกั๋วกง... เช่นนั้นเชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ" เริ่นอี้หร่านผายมือเชื้อเชิญ ส่วนเมิ่งเว่ยทำได้เพียงถอนหายใจอย่างนึกปลดปลง คาดไม่ถึงว่ายามนี้ ต้องพึ่งพากั๋วกงมาอยู่พิพากษาร่วมด้วย ช่างขายหน้าจริง ๆ สาวใช้สองนางนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น จากนั้นชี้นิ้วไปยังถังไม้ซึ่งใช้บรรจุน้ำที่นอนแอ้งแม้งโดยมิได้รับการเหลือบแลหรือแตะต้องให้เสียรูปคดีแต่อย่างใด  "นั่นหลักฐานเจ้าค่ะ นายท่านต้องให้ความเป็นธรรมกับบ่าวนะเจ้าคะ" เมิ่งเหยียนซินยืนกอดอกแค่นยิ้มในใจ ส่วนเมิ่งเว่ยเหลียวมองบุตรสาวคนรองที่ดูไม่เป็นทุกข์ร้อนใด "ซินเอ๋อร์ เจ้าทำอย่างนั้นจริงหรือไม่" "จริงเจ้าค่ะ" หลิวซือเหว่ยเลิกคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบของเมิ่งเหยียนซิน มุมปากของเขายกโค้งจาง ๆ นางช่างไม่รู้จักแก้ตัวหรือใช้คำพูดให้สวยหรูกว่านี้เอาเสียเลย องครักษ์โจวฉ

ชายร่างท้วมที่ว่าก็คือเถ้าแก่หอจำนำเล่อฟาง และแน่นอนหลายวันมานี้เมิ่งเหยียนซินหรือจะนิ่งนอนใจ ภารกิจมากมายที่ระบบยัดเยียดมาให้นางก็ต้องทำ ครั้นรู้ว่าสองสาวใช้มักฉกฉวยสิ่งมีค่าของคุณหนูรองเมิ่งทีละชิ้นสองชิ้นแทบทุกวัน เมิ่งเหยียนซินจึงลอบออกจากจวนและเที่ยวเสาะหาหอจำนำเล่อฟางจนพบ หอเล่อฟางมีชื่อระบุเอาไว้ในนิยายเรื่องนี้ ส่วนเสี่ยวทู่จื่อยังคงทำตัวเป็นจีพีเอสติดปีกได้อย่างคล่องแคล่ว ก็นับว่าระบบไม่ได้ใจดำกับเมิ่งเหยียนซินจนเกินไป "ซินเอ๋อร์ คนผู้นี้ใครกันหรือ ไยจึงมาอยู่ที่เรือนเล็กได้" เมิ่งเหยียนซินยิ้มกว้าง "ท่านพ่อ นี่เป็นเถ้าแก่จากหอจำนำเล่อฟางเจ้าค่ะ" "หา...แล้วเจ้าไปรู้จักกับเขาได้อย่างไร" "ก็ไม่นานเจ้าค่ะ เราก็เพียงอาศัย น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ใช่หรือไม่เจ้าคะเถ้าแก่" ชายร่างท้วมเหงื่อตก ตอบกลับด้วยอาการประหวั่น "...ขอรับ" หลิวซือเหว่ยเห็นอาการประหม่าในแววตาและท่าทางของเถ้าแก่หอจำนำ คุณหนูรองคงมิได้ขู่บังคับเขามากระมัง นางเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ จะสามารถทำเรื่องพรรค์นี้ได้จริงน่ะหรือ น่าเหลื