All Chapters of ปูเปลี่ยนชีวิต: Chapter 41 - Chapter 50

ตารางที่แน่นทุกช่อง… แต่ช่องในใจกำลังว่างเปล่าหลังจากการขยายแบรนด์ การเปิดร้านอาหาร การรับมือกับคู่แข่ง ตารางชีวิตของนนท์ก็แน่นเอี๊ยดทุกวัน06:00 น. ตื่นเช้าตรวจบ่อปู08:00 น. ประชุมกับทีม10:00 น. ถ่ายทำคลิปโปรโมต12:00 น. รับลูกค้ากลุ่มศึกษาดูงาน14:00 น. ประชุมสาขา17:00 น. เช็กคุณภาพวัตถุดิบ20:00 น. ตอบลูกค้าในเพจ23:00 น. ยังไม่ได้นอนเขาเริ่มเหนื่อยล้าแบบไม่รู้ตัว แต่ที่หนักกว่าก็คือ... เขากำลัง "ลืม" ว่าใครอยู่ใกล้ที่สุดคำพูดสั้น ๆ จากแม่ — แรงที่สุดในรอบปีคืนหนึ่งนนท์กลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน แสงไฟในครัวยังเปิดอยู่ แม่ยังนั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร… กับจานข้าวเย็น ๆ หนึ่งจานแม่เงยหน้าขึ้น เห็นลูกชายเดินผ่านโดยไม่มองก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า“ถ้าลูกยังมีเวลาให้คนทั้งประเทศ…แม่ขอแค่วันหนึ่ง หนูมีเวลาให้แม่บ้างได้ไหม?”นนท์หยุดนิ่ง เหมือนโลกหยุดหมุน หันกลับมาช้า ๆ แล้วเห็นแม่มีน้ำตาคลอในตาแม่ยิ้ม “ไม่เป็นไรนะลูก แม่เข้าใจ… แม่แค่คิดถึง”ห้องนอนที่ไม่ได้ใช้ — หัวใจที่ไม่ได้พักคืนนั้นนนท์เข้าไปในห้องนอนที่เขาเคยใช้ เขาพบว่าสิ่งของเดิมยังอยู่ครบแต่มีฝุ่นบาง ๆ เกาะที่ขอบโต๊ะ"นานแค่ไหนแล้ว…

เมื่อทุกอย่างเริ่มเดินได้ แต่หัวใจเริ่มแบกไม่ไหวหลังจากการสูญเสียปู่ (ฉากที่ 42) แม้แบรนด์ “ปูเปลี่ยนชีวิต” จะยังดำเนินต่อ ลูกค้าใหม่ยังเข้ามา ทีมงานยังทำงานเต็มที่ยอดขายยังดี สาขาเริ่มกระจายไปยังจังหวัดต่าง ๆแต่… ภายในใจนนท์กลับรู้สึกว่า“เรากำลังเหนื่อยกับสิ่งที่เรารัก... จนเริ่มไม่รักมันแล้ว”เขารู้สึกว่าเขาแทบไม่มีเวลาให้กับแม่เลยเขาไม่ได้ดูแลบ่อปูด้วยตัวเองเหมือนเมื่อก่อนเขาไม่ได้คุยเล่นกับเด็ก ๆ ที่เคยสอนจับปูเขาไม่ได้ “ยิ้ม” กับสิ่งที่เขาทำเหมือนเดิมมันเหมือนทุกอย่าง "โตขึ้น" แต่เขา... “ค่อย ๆ หายไปจากความตั้งใจแรก”จุดเปลี่ยน: คำถามจากเด็กชายคนหนึ่งวันหนึ่ง เด็กชายคนหนึ่งที่เคยมาเยี่ยมฟาร์มเดินเข้ามาหานนท์ขณะที่เขากำลังเดินตรวจบ่อ"พี่นนท์ครับ… ถ้าหนูอยากโตขึ้นเป็นเหมือนพี่ ต้องเริ่มยังไง?"นนท์ยิ้มแล้วตอบแบบเดิม"เริ่มจากปูตัวเดียว แล้วตั้งใจจริง ๆ กับมัน"แต่เด็กชายกลับถามต่อ…"แล้วตอนพี่เหนื่อย พี่มีใครให้คุยด้วยไหมครับ?"คำถามนั้นแทงทะลุใจเพราะตอนนี้ เขาแทบไม่มีเวลาคุยกับตัวเองด้วยซ้ำจุดตัดสินใจ: ข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธช่วงเวลานั้นเอง เขาได้รับข้อเสนอจากกลุ่มนักลง

เมื่อสิ่งที่เคยเล็ก... กลายเป็นระบบขนาดใหญ่หลังจากผ่านช่วงเวลาที่นนท์เรียนรู้ที่จะ “ปรับสมดุลชีวิต” ของตัวเอง (ฉากที่ 44) แม้เขาจะไม่วิ่งตามความสำเร็จแบบเดิมอีกแล้ว แต่เมื่อเขากลับมามองรอบตัว เขาพบว่า...สิ่งที่เขาสร้างไว้ทั้งหมด... มันใหญ่กว่าที่เขาเคยคิดโรงเลี้ยงปู 3 แห่งร้านอาหารในจังหวัดบ้านเกิดจุดกระจายสินค้าใน 4 จังหวัดเครือข่ายชาวประมงรุ่นใหม่ที่เข้าร่วมระบบกว่า 40 ครัวเรือนทีมงานประจำกว่า 20 ชีวิตเยาวชนที่มาฝึกงานและขอแรงบันดาลใจอีกนับไม่ถ้วนทุกระบบและทุกคน... ล้วนมี "หัวใจ" ผูกอยู่กับ "ปูเปลี่ยนชีวิต"“เราไม่ได้ดูแลแค่ปูในบ่อแล้ว...แต่เรากำลังดูแล ‘ชีวิตจริง ๆ’ ของคนอีกมากมาย”การประชุมประจำปี — ที่มีน้ำตามากกว่าตัวเลขในห้องประชุมขนาดเล็กหลังฟาร์ม นนท์นั่งตรงกลางล้อมด้วยคนในระบบ ไม่ใช่นักลงทุน ไม่ใช่ซีอีโอ แต่เป็นลุงต่าย ชาวประมงผู้เริ่มเลี้ยงปูตามแนวทางของนนท์ป้าจันทร์ แม่บ้านที่คัดปูส่งร้านมานานกว่า 3 ปีไอ้ป่อง ที่กลายเป็นผู้จัดการฝ่ายจัดส่งเด็ก ๆ จากโรงเรียนที่มาฝึกงานเป็นปีที่ 2ทุกคนนั่งล้อมวง ไม่มีโต๊ะยาว ไม่มีโปรเจกเตอร์ แต่มีใจ... ที่ฟังกันด้วยความเงียบที

จุดเริ่มต้น… จากอีเมลที่ไม่คาดคิดวันหนึ่งหลังจากที่เพจ “ปูเปลี่ยนชีวิต” ถูกนำเสนอในรายการสารคดีของญี่ปุ่นชื่อดัง นนท์ได้รับอีเมลฉบับหนึ่งจากบริษัทอาหารทะเลพรีเมียมในโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น ชื่อว่า “UMI no Kokoro” (แปลว่า “หัวใจแห่งทะเล”)เนื้อความเขียนว่า:“เรารู้สึกประทับใจกับเรื่องราวของแบรนด์ของคุณและอยากร่วมงานกับคุณในฐานะ ‘ผู้ผลิตพิเศษ’ เพื่อส่งปูพรีเมียมเข้าไปยังร้านอาหารในญี่ปุ่นโดยเน้นความโปร่งใส ยั่งยืน และมีเรื่องเล่า”จากตื่นเต้น... สู่คำถามว่า ‘เราพร้อมหรือยัง?’ทีมของนนท์ดีใจแต่นนท์กลับรู้สึกนิ่งกว่าเดิม ไม่ใช่เพราะไม่ตื่นเต้น แต่เพราะเขารู้ว่า...“ตลาดในประเทศ เราคุมได้ด้วยความสัมพันธ์ แต่ตลาดต่างประเทศ... ต้องใช้ ‘มาตรฐาน’ ที่ยืนยันได้”เขานั่งเงียบ ๆ มองบ่อปูแล้วพูดกับพี่ตั้มว่า“ถ้าเราจะส่งออก เราต้องไม่แค่รักษาเรื่องราว... แต่ต้องยกระดับ ‘ความน่าเชื่อถือ’ ให้ถึงระดับโลกด้วย”เริ่มต้นการเปลี่ยนแปลง: ตั้งทีม “มาตรฐานส่งออก”พี่ตั้ม แก้ม และนนท์ จัดตั้งทีมเล็ก ๆ เพื่อพัฒนา 3 ด้านหลัก ได้แก่ 1. คุณภาพระดับสากลร่วมมือกับกรมประมง และ อย.ส่งปูเข้าห้องแลป ตรวจมาตรฐานพัฒนา

เสียงเชิญชวนจากครูท้องถิ่นหลังจากที่นนท์กลับมาที่หาดทรายบ้านเกิด (ฉากที่ 48) วันหนึ่ง มีจดหมายเชิญจาก โรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ ครูใหญ่เขียนด้วยลายมือว่า:“นักเรียนของเราหลายคน กำลังจะจบ ม.6 พวกเขากำลังตั้งคำถามว่า 'ถ้าบ้านฉันไม่มีทุน ไม่มีเส้นสาย ไม่มีโอกาส… ชีวิตฉันจะไปต่อได้ไหม?'พวกเขาเห็นน้องนนท์ในข่าว ในหนังสือพิมพ์ เราอยากให้น้องมาพูดกับพวกเขา ไม่ใช่แค่ด้วยเรื่องปู แต่ด้วย 'ความกล้าที่จะเริ่มจากศูนย์'”ยืนหน้าห้องประชุมที่ไม่ใช่เวทีใหญ่โต แต่เต็มไปด้วยหัวใจห้องประชุมไม้เรียบ ๆ มีเก้าอี้พลาสติกวางเรียงอยู่ เด็กมัธยมกว่า 100 คน นั่งมองด้วยสายตาหลากหลาย ทั้งอยากรู้ ทั้งเฉยเมย ทั้งแอบสงสัยว่า “พี่คนนี้คือใคร”นนท์ยืนหน้าห้อง ไม่ได้ใส่สูทไม่ได้ถือสไลด์ แค่ใส่เสื้อยืดเรียบ ๆ กางเกงขาสั้น และถือ กระชอนเก่า ๆ ไว้ในมือคำพูดเปิดที่ไม่มีสคริปต์ แต่ตรงใจ“สวัสดีครับ… พี่ชื่อ ‘นนท์’ ตอน ม.ต้น พี่เคยคิดว่า ถ้าเรียนไม่จบ ก็แค่ไปจับปูขาย จับปูมันไม่ใช่เรื่องของคนมีอนาคต… จนพี่ค้นพบว่า บางที สิ่งที่เรา ‘ดูถูก’ ที่สุดในชีวิต อาจเป็น ‘ครู’ ที่สอนเราได้ดีที่สุดก็ได้”เด็กบางคนเริ่มเงียบ เด็กบางคน