All Chapters of สงครามล่ามรัก (จบเรื่อง): Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากกลับมาถึงบ้าน ลิญาเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องราวร้าย ๆ ที่ผ่านมา ไม่คิดว่าชีวิตคุณหนูสุขสบายแบบเธอ ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เธออยากให้ทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน แต่สายน้ำเกลือที่ฝังอยู่บนแขนพ่อแม่เธอมันยังคงตอกย้ำเสมอ เมื่อปัญหารุมเร้าอย่างไร้ทางออก ลิญาไม่มีทางเลือก จึงครุ่นคิดถึงข้อเสนอของท่านอธิบดี ทั้งคืน จนเผลอหลับไปในที่สุด เช้าต่อมา... ลิญาไปหาพ่อและแม่ของเธอที่โรงพยาบาลเหมือนทักวัน ทว่าวันนี้กลับต่างออกไป ลิญายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้องพักของแม่เธอ และเห็นพ่อของตัวเองกำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ เตียงของแม่ภายในห้อง " ผมขอโทษนะ ที่เป็นหัวหน้าครอบครัวที่แย่ ดูแลคุณกับลูกให้ดีไม่ได้ ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษ ผมขอโทษที่ผมมันโง่" น้ำเสียงของคนเป็นพ่อเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บปวดราวกับจะขาดใจ เมื่อจ้องมองภรรยาที่เป็นเจ้าหญิงนิททราอยู่บนเตียง เด็กสาวสงสารผู้เป็นพ่ออย่างสุดหัวใจ หยาดน้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นทางยาว เพียงเท่านั้นก็ทำให้เธอตัดสินใจเรื่องที่คิดมาตลอดทั้งคืนได้ในทันที ลิญา เธอยอมละทิ้งศักดิ์ศรี และจะกลับไปหาอธิบดีอีกครั้ง เพื่อยอมรับในข้อเสนอของเขา แม้ใครจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงหิวเงิน เ

เมื่อไม่มีทางเลือก สงครามจึงตัดสินใจกลับที่บ้านของพ่อตัวเอง เพื่อต่อรองกับคนเป็นพ่อ ในขณะที่สงครามเดินย่างกรายเข้าไป ก็กลับพบว่าอธิบดีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว นั่นแปลว่าพ่อของเขานั้นรับรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ เขาต้องมา สงครามไม่รอช้า เอ่ยสิ่งที่ตนต้องการออกมาในที่ "ผมจะยอมหมั้นกับผู้หญิงหิวเงินคนนั้น แต่มีข้อแม้ พ่อต้องนัดผู้หญิงคนนั้นให้ผม เพื่อทำความรู้จักกันก่อน" " แกจะได้สิ่งที่แกต้องการ" คนเป็นพ่อตอบตกลงทันที เพราะมันเป็นเรื่องปกติ ที่เด็กทั้งสองจะต้องเจอดัน อธิบดีรีบจัดการส่งคนไปหาหญิงสาวที่บ้าน ก่อนจะพาเธอไปเตรียมความพร้อม เพื่อเจอลูกชายเขาในคืนนี้ ลิญาเดินย่างกรายลงมาจากบ้าน ด้วยท่าทีปกติ ก่อนจะสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคนของอธิบดียืนเต็มบ้านไปหมด "มีอะไรรึเปล่าคะ" " นายท่านให้มาแจ้งว่า คุณสงครามต้องการพบคุณครับ รบกวนขึ้นรถไปกับเราด้วย" ลิญาเดินขึ้นรถขึ้นรถด้วยท่าทีมึนงง ก่อนรถลีนมูซีนคันหรูจะขับเคลื่อนออกจากบ้านด้วยความเร็ว และมุ่งหน้าเข้าสู่ห้างสรรสินค้า ลิญามึนงงเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย " เชิญครับ" เรือนร่างเด็กสาวเดินเข้าชอปเสื้อผ้าแบรนด์หรูด้วยท

ลิญารีบลุกขึ้น เปลี่ยนเสื้อผ้าที่วางอยู่ทันที พร้อมกับดึงสติตัวเองกลับมา ใจเจ้ากรรมกระหน่ำเต้นอย่างหนัก ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สงครามเป็นผู้ชายที่อันตรายที่สุดเท่าที่เธอเจอมา “บ้าที่สุด ไอ้คนโรคจิต” ใช้เวลาเพียงไม่นาน ลิญาก็เดินลงมาจากตัวบ้านทันที ก่อนจะเห็น สงครามและพ่อเขานั่งรอรวมถึงพ่อเธอนั่งอยู่พร้อมกัน โดยสีหน้าของพ่อเธอนั้นไม่สู้ดีนัก “หนูลิญามาพอดีเลย” “พอดีว่าตาครามน่ะสิ ใจร้อน อยากอยู่กับหนู เลยให้ มาขอให้หนูไปอยู่ด้วย ที่คอนโด” ลิญาสบตาพ่อของเธอ สลับกับสงครามทันที แม้จะเดือดดาลที่สงครามทำอะไรไม่ปรึกษาเธอ แต่ก็ต้องเก็บซ่อนความโกรธเคืองนั้นไว้ภายในใจ ก่อนจะฝืนยิ้มออกไป เพราะไม่อยากให้พ่อของเธอคิดมาก “คือ หนูเพิ่งสอบเข้ามหาลัยค่ะ อยู่ที่นี่น่าจะสะดวกกว่า หนูไม่อยากรบกวนฝั่งนั้นมาก” “เรื่องนั้น พ่อฉันจัดการให้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นที่เรียน หรือคอนโด” ลิญาหุบยิ้มทันที ก่อนจะจ้องมองสงครามด้วยแววตาโกรธเคืองมากกว่าเดิม. “คุณพ่อน้องลิญา คงไม่มีปัญหาเหมือนกันใช่ไหมครับ เพราะถึงยังไงเราก็หมั้นกันแล้ว จะเป็นไรไหมครับ ถ้าเราจะอยู่กันก่อนแต่ง” “พี่สงคราม...” ล

ระหว่างการเดินทาง สงครามเอาแต่จ้องเรียวขาของหญิงสาว ทำเอาลิญารู้สึกประหม่าเล็กน้อย ทว่าเลือกที่จะไม่สนใจสายตากระริ่มกระเรี่ยนั้น ระหว่างติดไฟแดง สงครามก็อดใจไม่ได้ ที่จะลูบเข้าเรียวขาหญิงสาว ทำเอาลิญาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ทว่ายังคงนั่งนิ่ง ก่อนจะสบตากับชายหนุ่ม " ทำอะไรคะ" " จับนิดจับหน่อย ทำเป็นจะตาย" ลิญาอ้าปากค้างให้กับคำตอบของชายหนุ่ม แต่ก็เลือกที่จะเงียบแทนต่อปากต่อคำกับชายหนุ่ม ทว่าชายหนุ่มยังคงบีบเคล้นเรียวขาของอยู่อย่างนั้น แม้จะขับรถออกมาแล้วก็ตาม " ตั้งใจขับรถก่อนได้ไหมคะ มันอันตรายนะ" "อันตรายยังไง หรือมันทำให้ ฉันอันตรายต่อหัวใจเธอ" ลิญาอ้าปากค้างให้กับคำพูดของเขาคนอะไร ทำไมถึงหลงตัวเองได้มากขนาดนี้ ลิญาค่อย ๆ เหลือบสายตาจ้องมองเขาเป็นระยะ หัวใจเจ้ากรรมกระหน่ำเต้นอย่างหนัก จริงอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง สงครามในเวลานี้เขาดูหล่อและนิ่งมาก เขาอันตรายต่อหัวใจดวงน้อยของเธอสุด ๆ ใบหน้าหวานยังคงจ้องใบหน้าเขาราวกับต้องมนต์ คนอะไร ทำไมถึงหล่อได้มากขนาดนี้ " หลงฉันเข้าแล้วเหรอ" น้ำเสียงหนาเอ่ยขึ้น ก่อนจะจ้องมองใบหน้าเธอ ขณะที่รถจอดหน้าคณะของเธอและเขา " ถะ...ถึงแล้วเห

@คอนโดมิเนียมสงคราม ทั้งสองเดินย่างกรายขึ้นมาบนห้องโดยไม่พูดจา ก่อนลิญาจะวางกระเป๋าและเดินเข้าห้องนอนไป สงครามเขวี้ยงกุญแจรถลงบนโซฟา ก่อนจะหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นยกขึ้นดื่ม เพื่อดับความโมโหภายในใจ ก่อนจะวางลง และเดินตามร่างหญิงสาวเข้าไปในห้อง " ให้เบอร์มันไปทำไม" ไร้ซึ่งคำพูดใดใดจากลิญา ทว่านั่นเป็นการกระทำหมางเมินที่ทำเอาสงครามโกรธเคืองมากกว่าเดิม " ฉันถาม" "โอ๊ย!!! เจ็บนะ" ลิญาร้องเสียงหลงออกมา เมื่อสงครามกระชากร่างเธอขึ้นจากเก้าอี้ "ไปเรียนวันแรก ก็โดนผู้ชายมาแหลม ฮอตมากเหรอวะ มีผัวแล้วนะเว้ย" " ปล่อยนะ! พี่ครามเป็นคนบอกเองว่า ในมหาลัยเราเป็นพี่น้องกัน แล้วตอนนี้ จะมาวุ่นวายอะไรกับหนูอีก" คำตอบของลิญา ทำเอาสงครามชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตวาดเสียงดังลั่น พร้อมกับ บีบเข้าที่คางของเธอ " ถึงฉันจะบอกว่าเราเป็นพี่น้องกัน แต่ไม่ได้หมายความว่า ให้เธอไปหาผัวใหม่" เพียะ! ใบหน้าคมคายหันไปตามแรงตบของหญิงสาว ก่อนที่หยาดน้ำตาของเธอ จะค่อยๆ ไหลกลิ้งลงสู่แก้มใส " หนูยังไม่ได้ทำอะไรกันเลย หนูกับแซมเราเป็นแค่เพื่อนกัน พี่ครามลองไปสงบสติอารมณ์ แล้วคิดทบทวนดูว่าสิ่งที่พี่คราม