All Chapters of สงครามล่ามรัก (จบเรื่อง): Chapter 21 - Chapter 30

คำเตือน !!! เนื้อหาต่อไปนี้ อาจมีคำพูดที่ไม่เหมาะสม และการกระทำที่รุนแรง โปรดคอมเม้นท์อย่างสุภาพ เพื่อสุขภาพจิตของไรท์ 21.00น. เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงค่ำ หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อยลิญาก็เดินย่างกรายออกมาตามนัดของสงคราม ทว่าภาพตรงหน้าเธอ กลับไม่ใช่สงคราม แต่เป็นชายหนุ่มร่างหนาที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว.... "พะ...พี่คานิน" ลิญาเอ่ยเรียกชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีมึนงง ลิลลี่บอกว่าสงครามเป็นคนนัดเธอออกมา ทว่าทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นคานินที่ยืนอยู่ ลิญาเลือกที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ภายในใจ ก่อนจะเอ่ยถามชายหนุ่มด้วยท่าทีปกติ "ทำไม มายืนคนเดียวตรงนี้คะ ไม่ไปฉลองกับเพื่อน ๆ เหรอคะ" " พี่มารอเรานั่นแหละ" " รอหนู เหรอคะ" ลิญาเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีมึนงงเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มประหม่าเล็กน้อย เมื่อชายหนุ่มเดินย่างกรายเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น อีกด้าน... "สงคราม น้องสาวนายนี่แรงไม่เบาเลยนะ" เสียงกี้กี้เพื่อนสาวของลิลลี่แสร้งเอ่ยขึ้น เมื่อเดินย่างกรายเข้ามาในวงเหล้า ที่ดูเหมือนว่าจะมีแค่สงครามคนเดียวที่ดื่มมัน... " ทำไม! ลิญาทำไม!" "ก็ฉันเห็นน้องสาวนาย แอบไปนัดเจอคานินมันอะดิ ดูท่าจะหวานกันมากด้ว

@โรงพยาบาลแซมรีบพาร่างหญิงสาวมาที่โรงพยาบาลใกล้ ๆ ทันที ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ระหว่างทาง เลือดยังไหลออกจากร่องสวาทของเธออยู่ตลอดเวลา"ญาติคนไข้รอด้านนอกนะคะ"เสียงพยาบาลคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนจะพาร่างหญิงสาวเข้าไปภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล แป้งร่ำและน้ำค้าง ร่ำไห้ด้วยความสงสารเพื่อนของตัวเอง เพราะทั้งสองนั้น แอบสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสอง แต่ไม่คิดว่าสงครามและลิญาจะมาถึงขั้นนี้"ลิญาจะเป็นอะไรไหม"น้ำค้างเอ่ยขึ้น ก่อนจะสวมกอดร่างของแป้งร่ำ ด้วยใจที่กระตุกสั่งไหวสงครามที่อยู่ภายในห้อง ก็เกิดเป็นห่วงหญิงสาวขึ้นมา เมื่อเห็นก้อนเลือดขนาดใหญ๋ตกอยู่ที่พื้น สงครามรีบคว้าเสื้อเชิ้ตของตัวเอง พร้อมกลับไปที่โรงพยาบาลใกล้ ๆ ทันที ใช้เวลาเพียงไม่นาน สงครามก็มาถึงโรงพยาบาลตุบ! ผัวะ!!"ถ้าลิญาเป็นอะไรไป กูเอาเรื่องมึงแน่"แซมวิ่งเข้าไปชกเข้าที่ใบหน้าชายหนุ่มเต็มแรง พร้อมกับชี้หน้าสงครามอย่างคาดโทษ ความเหนื่อยล้าตลอดทั้งคืน ทำให้สงครามเข่าอ่อนลงไปกองที่พื้น พร้อมกับจ้องมองใบหน้าแซมด้วยแววตาดุดัน ก่อนที่เพื่อนของสงครามจะวิ่งเข้ามาห้ามไว้" ไอ้คราม พอ ที่นี่โรงพยาบาล"สิงเอ่ยขึ้น ก่อนจะก

หลายวันผ่านไป...อาการลิญาเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ เธอสามารถเดินได้เอง และแผลก็ค่อย ๆ ดีขึ้น ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาสงครามคอยดูแลเธอไม่ห่าง แม้ลิญาจะไม่พูดคุยกับเขาเลยก็ตามชายหนุ่มไม่ได้ปกปิดสถานะของเขากับเธออีกต่อไป เหล่าบรรดาสาว ๆ ต่างเข้ามาวอแวสงคราม บางคนถึงกับยอมเป็นรอง ทว่าสงครามกลับเมินเฉย และสนใจแค่ลิญาเพียงคนเดียว@มหาลัยทั้งสองมามหาลัยพร้อมกันตามปกติ ทว่าลิญากลับไม่พูดจาใดใดออกมาสักคำ เพราะเธอยังคงโกรธเคืองกับสิ่งที่ชายหนุ่มทำ แม้ตลอดระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมา เขาจะเอาแต่ง้อเธอก็ตาม สงครามก็ยังคงเป็นสงคราม หลังจากที่เธอกลับจากโรงพยาบาลกระเป๋าแบรนด์เนมนับสิบใบ รวมถึงเครื่องประดับรองเท้าต่าง ๆ ถูกวางรอในคอนโด ทว่าลิญาก็ยังคงเมินเฉยต่อสิ่งเหล่านั้น เพราะเหตุการณ์เลวร้ายพวกนั้น มันยังคงตามหลอกหลอนเธอทุกวัน ลิญามีท่าทีหวาดกลัวทุกครั้งที่ชายหนุ่มสัมผัสเธอ ทว่าสงครามกลับพยายามใกล้ชิด เพื่อสร้างความคุ้นชินกับสัมผัสของเขา เพราะหลังจากนี้ เขาคงจะมีอะไรกับเธอทุกวัน..... และทุกครั้งที่มีโอกาสลิญาค่อย ๆ ก้าวขาลงจากรถ ก่อนชายหนุ่มจะดึงร่างเธอเอาไว้" ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ ต้องทำยังไงถึงจะยอมคุยก

มือแกร่งยังคงลูบไล้บริเวณเนินสามเหลี่ยมของหญิงสาวเบา ๆ ก่อนจะสูดดมกลิ่นกายของหญิงสาวราวกับเสือที่หิวกระหาย"อื้ม~~ พะ...พี่คราม เจ็บ!"ลิญาร้องท้วงขึ้นเมื่อชายหนุ่มบีบเคล้นกลีบกุหลาบอวบอูมของเธอแรงขึ้นเรื่อย ๆอ๊ะ!!ลิญาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มสอดปลายนิ้วชี้เข้าไปทักทายร่องสวาทของเธอ เพียงแค่นี้ก็ทำเอาหญิงสาวขมิบตอดรัดด้วยความเจ็บ" แค่นิ้วเดียวก็รัดแน่นเลยเหรอ ถ้าฉันใส่ควxเข้าไปเธอคงจะเจ็บมาก"" พะ...พี่คราม... อ๊ะ!! อย่าขยับมันเจ็บ""ขอสองน้ำได้ไหม""มะ...ไม่เอามันเจ็บ..~~อ๊า!!""จะเปิดทางให้ก่อน..."พรืบ!! สงครามมุดเข้าไปที่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ก่อนจะแยกเรียวขาสวยออกจากกัน ลิญากัดริมฝีปากไว้แน่น เพื่อลดอาการประหม่าของตัวเองอื้ออออออ!!!ทันที ที่เรียวลิ้นสากตวัดหยอกเย้าทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความเสียวซ่าน ยามที่ลิ้นอุ่นชื้นตวัดเลียร่องสวาทของเธออย่างหื่นกระหาย ลิญาขย้ำผ้าห่มผืนหนาด้วยความเสียวซ่าน"อ๊ะ...อ๊า"เสียงหวานร้องครางเสียงหลงด้วยความเสียวซ่าน เมื่อเรียวลิ้นสากเข้าเล่นงานใจกลางสาวของเธอ"พะ...พี่คราม...อ๊า"ลิญาบิดเร้าไปมาทันที เมื่อความเสียวซ่านที่ได้รับช่างแตก

เสียงหญิงสาวดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนลิญาจะรีบพุ่งตัวเข้าไปพยุงร่างชายหนุ่มเพื่อนสนิท การกระทำของลิญาสร้างความไม่พอใจให้สงครามเป็นอย่างมากชายหนุ่มดันลิ้นเข้ากระพุ้งแก้มด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ก่อนจะกระชากร่างหญิงสาวเต็มแรง" กลับบ้าน"" ไม่! หนูไม่กลับ!"ลิญาตวาดเสียงดังลั่น ทำเอาเพื่อนๆ ของเธอสะดุ้งตกใจตามๆ กัน เพราะไม่เคยเห็นลิญาในมุมแบบนี้ การที่ลิญาสติแตกถึงขนาดนี้ได้ แปลว่านั่นคงหมดความอดทนแล้วจริง ๆ" พี่ครามเป็นบ้าไปแล้วรึไง จะทำร้ายทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของหนูเลยใช่ไหม""ใครมันกล้ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน มันก็ต้องมีราคาที่ต้องจ่าย""การที่เราเป็นคู่หมั้นกัน ไม่ได้แปลว่าพี่ครามจะเป็นเจ้าของชีวิตหนู หยุดทำอะไรดิบเถื่อนแบบนี้สักที"ลิญาเอ่ยขึ้น พร้อมกับหยดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นทางยาว จริงอยู่ที่เธอหวั่นไหวกับการกระทำของสงครามในบางเวลา แต่ความร้ายแรงที่สงครามทำกับคนอื่น เธอรับไม่ได้จริง ๆ หลายเดือนที่ผ่านมา ต้องมีคนถูกทำร้ายเพราะเธอไม่เว้นแต่ละวัน ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเคือง"หุบปาก แล้วเดินไปที่รถ"" ไม่ หนูไม่กลับ!"" เลือกเอาว่าจะเดินไป