All Chapters of My destiny ร่างนี้ของใคร: Chapter 41 - Chapter 50

โชติรวีได้ข่าวว่าชมชีวันถูกจับตัวไปก็รีบขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาหาชื่นชีวา และด้วยความที่เขาเชื่อในเรื่องที่มองไม่เห็นก็เลือกที่จะดึงพี่สาวของเขาออกมาจากลานจอดรถแล้วตรงไปที่หน้าโรงพยาบาล“รีบๆ ไปไหว้ศาลพระพรหมหน้าโรงพยาบาลเลยพี่ชบา”“ทำไมต้องรีบไปไหว้ อะไรของแกเนี่ยวี พี่ต้องรอคุยกับตำรวจนะ” ชื่นชีวายังไม่อยากห่างจากพวกตำรวจที่กำลังรอประสานงานกับทีมค้นหา เพราะเธอกำลังรอข่าวดีเรื่องการตามหาชมชีวันอย่างใจจดใจจ่อ“ไปอธิษฐานขอให้เจ้าที่เปิดทางให้ตำรวจหาพี่ชมพูง่ายๆ”“จะได้ผลเหรอ”“ไปไหว้ก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง”ชื่นชีวาจำเป็นต้องทำตามที่น้องชายเธอบอก เภสัชสาวเดินนำหน้าน้องชายด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ในคราแรก ทว่าเมื่อนึกถึงเรื่องลี้ลับที่น้องสาวของเธอมองเห็นสิ่งที่มองไม่เห็นได้ หากแค่ไปไหว้อธิษฐานขอพรแล้วทำให้เจอตัวชมชีวันไวขึ้นเธอก็พอจะเต็มใจที่จะทำชื่นชีวาเดินมาจนถึงหน้าศาลพระภูมิใหญ่หน้าโรงพยาบาล เธอยืนแน่นิ่งมองไปยังในศาลในขณะที่น้องชายที่เชื่อเรื่องลี้ลับสนิทใจยืนหลับตาไหว้ขอพร ชื่นชีวาเริ่มยกมือขึ้นแล้วค่อยๆ หลับตาลง เธอพยายามทำจิตใจให้สงบก่อนจะเอ่ยขอสิ่งศักดิ์สิท

ภาพของทั้งสองอยู่ในสายตาของวายุและนินันท์ที่กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ที่ช่องกระจกหน้าประตูห้อง“ถ้าทั้งสองคนแข็งแรง รับรองคุณแม่ได้อุ้มหลานแน่นอนครับ” วายุเอ่ยขึ้นหลังจากเห็นว่าคนเป็นแม่เอาแต่ยืนทำหน้านิ่งจนเขาเดาอารมณ์ไม่ถูกว่าตอนนี้กำลังยินดีหรือยินร้ายกับภาพที่เห็นนินันท์มีสีหน้าครุ่นคิดขึ้นมาทันทีเมื่อบลูกชายคนเล็กพูดเรื่องหลานออกมา ‘หลานอย่างงั้นเหรอ’ เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย ด้วยเพราะก่อนหน้าอยากจะทำให้ทั้งสองเลิกกัน“คุณแม่เห็นไหมว่าเขาทั้งสองรักกันขนาดไหน เห็นแบบนี้ยังอยากจะกีดกันความรักอยู่รึเปล่าครับ”“แกก็มองแม่ในแง่ร้ายเกินไปตายุ”“แสดงว่ายอมรับลูกสะใภ้คนนี้แล้วใช่ไหมล่ะครับ”คนที่ไม่อยากตอบคำถามและสาวความต่อให้มากความจึงเลือกที่จะมองค้อนใส่ลูกชายอย่างไม่สบอารมณ์จากนั้นจึงเดินหนีไปวายุมองตามหลังคนเป็นแม่ไม่วางตา จะว่าแม่ของเขาดีใจที่เห็นชมชีวันนอนหลับไม่ยอมตื่นหรือก็ไม่ใช่ เพราะตอนที่รู้ว่าชมชีวันถูกจับตัวไปแม่ของเขาก็ดูเป็นห่วงลูกสะใภ้ไม่น้อย ซ้ำยังโวยวายใส่ตำรวจที่ยังตามคนร้ายไม่ได้อีกด้วย ทว่าจะว่าแม่ของเขายอมรับชมชีวันเต็มร้อยก็ไม่ใช่ ตอนนี้ไม่สามารถคาดเดาความค

ตั้งแต่วันที่มนตรามัจฉาหลับไหลไม่ยอมตื่น องค์ราชาและราชินีต่างร้อนใจไม่น้อย หลังจากท่านไวยเวทย์หัวหน้าหมอหลวงเข้ามาดูอาการของเงือกสาวและหาสาเหตุไม่ได้ว่าทำไมจึงหลับไม่ยอมตื่น องค์นครินท์คีรีและอชินีพาราต่างเดินทางไปขอความช่วยเหลือจากหมอหลวงอยู่หลายเผ่าพันธ์เพื่อให้มาช่วยเหลือมนตรามัจฉาก่อนจะถึงวันงานพิธีอภิเษกทว่าหมอหลวงตนไหนก็ไม่อาจทำให้เงือกสาวฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้ จวบจนวันนี้ที่งานพิธีอภิเษกใกล้เข้ามาทุกที องค์ราชาและราชินีจึงรีบเรียกหมอหลวงประชุมกันที่ตำหนักใหญ่ และได้ข้อสรุปว่าหากมนตรามัจฉาไม่ตอบสนองต่อไสยเวทหรือยาสมุนไพรตัวใด คงจะต้องเลื่อนงานพิธีอภิเษกไปก่อนมีนามัจฉาที่เฝ้าญาติผู้พี่ตั้งแต่วันที่มนตรามัจฉาไม่ได้สติ เมื่อเห็นแม่ตนกลับมาก็รีบถามข่าวคราวการประชุมของเหล่าสรรพสัตว์ชั้นผู้ใหญ่กับหมอหลวงหลายเผ่าพันธุ์“เป็นเช่นไรบ้างท่านแม่ ท่านลุงกับท่านป้าว่าอย่างไร”“หากมนตรามัจฉามิตื่นลืมตามาในวันพรุ่งนี้ ทุกท่านลงความเห็นกันว่าจักเลื่อนพิธีอภิเสกสมรสไปอย่างมิมีกำหนด”มีนามัจฉาได้ยินเช่นนั้นก็ยืนเงียบ จะว่าเธอดีใจที่ญาติผู้พี่ไม่ต้องเข้าพิธีแต่งงานในเร็ววันก็ใช่ ทว่าอีกใจก็อยากให้

ปักษิณสิงขรกำลังไล่ฝ่ามือสำรวจอาภรณ์ที่ทางเรือนไหมส่งมาให้ แม้นจะมองไม่เห็นแต่ก็พอจะรู้ว่าไหมที่ใช้ทอผ้าให้เป็นอาภรณ์สวมใส่ในงานพิธีอภิเษก ผู้ถักต้องเป็นผู้ที่มีความละเมียดละไมมาก“อาภรณ์นี้ละเอียดนัก ฝีมือถักทอเป็นของผู้ใดฤา”“บุหงาราตรี” รณจักรปักษามองอาภรณ์นั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมเช่นกัน“นางรับใช้ที่ท่านว่างามนักใช่ฤาไม่” ปักษิณสิงขรมีรอยยิ้มมุมปาก แม้นเขาจะเป็นผู้ที่พูดน้อยและดูไม่ค่อยใส่ใจในเรื่องของผู้อื่น ทว่าเขาก็จำได้ดีว่ารณจักรปักษาเคยเอ่ยชมบุหงาราตรีด้วยน้ำเสียงที่ดูหลงไหลอย่างไม่เคยเป็นเมื่อนานมาแล้ว“ใช่”“ท่านถูกสร้างโดยองค์อิศวร หากท่านพึงใจนางใดคงมิใช่เรื่องยากที่ท่านจักขอประธาน”รณจักรปักษาเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อครุฑหนุ่มเอ่ยจบ เขาพอจะรู้ว่าที่ปักษิณสิงขรเอ่ยออกมาเช่นนี้คงรู้ว่าเขาพึงใจในตัวของบุหงาราตรี ทว่าแม้นเขาจะกำเนิดโดยเทพชั้นสูงแล้วอยากได้อะไรแล้วจะได้มาง่ายๆ“ข้ามิอยากบังคับจิตใจของใคร แลข้ามิสามารถละจากหน้าที่ได้”“เว้นเสียแต่ว่าข้าขอให้ท่านละจากหน้าที่”“ย้อนกลับไปคำเดิมที่ข้ามิชอบฝืนจิตใจใคร” รณจักรปักษารู้ว่าปักษิณสิงขรเอ่ยออกมาเช่นนั้นเพราะควา

ณ ตำหนักใหญ่ในวันสำคัญของเผ่าพันธุ์นกยักษ์ เหล่าสรรพสัตว์ผู้ปกครองเผ่าจากหลายเมืองมาเยือนพื้นที่แห่งนี้เพื่อเป็นสักขีพยานในวันอภิเษกสมรสของปักษิณสิงขรและมนตรามัจฉา ณ ท้องพระโรงของตำหนักที่ประดับประดาไปด้วยพืชพรรณหลากสีสันสวยงามพาสะดุดตา ทั้งยังมีอาหารหวานคาวรองรับแขกเหรื่ออยู่หลายจุด อีกทั้งยังมีเหล่าบรรดาผีเสื้อสวยงามคอยร่ายรำบ้างก็ขึ้นบินแสดงความสวยงามเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากผู้ที่เดินทางมาและให้ความจรรโลงใจไปพร้อมกันชมชีวันสวมอาภรณ์ในงานพิธีเรียบร้อย เหล่านางรับใช้ก็ขนเครื่องทองมาประดับประดาที่คอและแขนทั้งสอง“ของพวกนี้ข้าต้องสวมใส่ด้วยฤา” ชมชีวันยกมือลูบสร้อยคอเส้นหนาที่มีลวดลายกนก ทั้งมองจ้องกำไลข้อมือวงใหญ่ที่สลักเป็นเสมือนลายขนนกรอบวง“ของพวกนี้เป็นขององค์ราชินีที่ประธานให้ท่านเจ้าค่ะ ทุกอย่างล้วนเป็นสัญลักษณ์ของเจ้าเมืององค์ต่อไป” บุหงาราตรีไขข้อกระจ่างให้กับเจ้าสาว‘เจ้าเมืององค์ต่อไป’ เมื่อคำพวกนี้เข้ามาในโสตประสาท เจ้าสาวแสนสวยในวันนี้ก็เริ่มสีหน้าเจื่อนลง เพราะนั่นเท่ากับว่าเธอต้องเคร่งครัดในกฎเกณฑ์กว่าผู้ใด ยิ่งตอกย้ำหนักเข้าไปอีกว่าอิสระที่เธอชอบนั้นจะไม่ได้มันมาง